Πολλά είναι πολύ στραβά σε σχέση με την ελληνική δικαιοσύνη. Τόσο πολλά και τόσο στραβά, ώστε πια καθίστανται και ομολογημένα, παρότι καλύπτονται από την σιωπή των συστημικών μέσων ενημέρωσης.
Θυμίζουμε άλλωστε, ότι από την “υπόθεση Παπαγγελόπουλου” αποδείχτηκε πως οι ανώτατοι δικαστικοί λειτουργοί (σίγουρα, τουλάχιστον οι μισοί από αυτούς) λειτουργούν με παρακρατικές μεθόδους: αν η μία πλευρά έχει δίκαιο, αυτή του Αντώνη Σαμαρά, οι μισοί στήνουν πολιτικές διώξεις εξόντωσης των αντιπάλων τους και αν η άλλη πλευρά έχει δίκιο, αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, τότε οι πρώτοι θάβουν στοιχεία προκειμένου να εξυπηρετήσουν τον πολύ μεγάλο πλούτο.
Δεν θα σταθούμε ωστόσο σε αυτά τα γνωστά, τα οποία αποδεικνύουν ότι όσο πιο ψηλά ανεβαίνουμε στην ιεραρχία, τόσο πιο βρώμικες γίνονται οι συμφύσεις και με τον πολύ μεγάλο πλούτο και με την (παρα)κρατική εξουσία, αλλά σε δύο άλλα ζητήματα τα οποία αποδεικνύουν ότι η δικαιοσύνη (εν προκειμένω η διοικητική αλλά όχι μόνο αυτή) βολεύεται πολύ ωραία στις αγκαλιές της εξουσίας, λειτουργώντας ως ο νομιμοποιητικός βραχίονας.
Πρώτο ζήτημα, η ευρισκόμενη σε εξέλιξη κρίση σχετικά με την έμμεση υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών. Έμμεση υπό την έννοια της θέσης σε διαθεσιμότητα για τους μη εμβολιασμένους άρα της στέρησης των μέσων επιβίωσης, όσων εργαζομένων σε συγκεκριμένους κλάδους δεν εμβολιάζονται.
Οι πρώτες αποφάσεις (δικαστήριο Κιλκίς) και οι αξιολογήσεις από τους γνωστούς, συστημικούς συνταγματολόγους (π.χ. καθηγητή Αλιβιζάτο) συνηγορούν υπέρ της υποχρεωτικότητας.
Ο γράφων ανήκει στους συνειδητούς “εμβολιαστές”, θεωρώντας μεγίστη ανοησία να μην εμβολιάζεται κανείς όταν είναι προφανές ότι κινδυνεύουμε πολύ περισσότερο από τον Covid-19 από ό,τι από τα εμβόλια, όταν εμπιστευόμαστε την ιατρική κοινότητα για όλες τις άλλες νόσους και όταν αντιλαμβανόμαστε πως επιτέλους πρέπει να βάλουμε ένα τέλος στην πανδημία. Επιπροσθέτως καλό είναι να δούμε τι γίνεται στον αναπτυσσόμενο κόσμο, όπου παρακαλούν για εμβόλια, τα οποία (αυτο)καταστροφικά και εγκληματικά κρατάει η Δύση για τον εαυτό της σχεδόν αποκλειστικά.
Αν ωστόσο προέκυπτε αφενός ότι μόνο (τονίζω, μόνο) με τον εμβολιασμό σταματιέται η πανδημία και αφετέρου ότι η επίδρασή της στο επίπεδο της δημόσιας υγείας και της οικονομικής και κοινωνικής ζωής είναι τέτοια, ώστε να δικαιολογεί μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης, τότε ακόμα και η υποχρεωτικότητα θα μπορούσε να μπει στο τραπέζι, κατά την γνώμη του γράφοντος.
Εδώ όμως, δεν πρόκειται περί αυτών, διότι μεταξύ άλλων τίθεται το εξής ερώτημα που αφορά την σφαίρα της λογικής και της δικαιοκρατικής σκέψης και κρίσης: πώς γίνεται, μέχρι πέρυσι, οι ανεμβολίαστοι υγειονομικοί να ήταν ακίνδυνοι, εφόσον προφανώς λάμβαναν άλλα μέτρα μη διασποράς του ιού και φέτος να αποτελούν τέτοιου μεγέθους κίνδυνο, ώστε να πρέπει ακόμα και τον μισθό τους να στερηθούν και επομένως και τα μέσα επιβίωσής τους; Με άλλα λόγια, πώς θεμελιώνεται η αναλογικότητα και η αναγκαιότητα, όταν μεταξύ ομοίων καταστάσεων επιφυλάσσει η κυβέρνηση διαφορετική μεταχείριση;
Παρεμπιπτόντως, οι περιορισμοί δικαιωμάτων δεν μπορεί να επιβάλλονται για διδακτικούς λόγους, αλλά επειδή δεν υπάρχει καμία άλλη δυνατότητα και μόνο στο βαθμό που είναι αναγκαίο.
Αν στην περίπτωση των εμβολιασμών μπορεί κανείς να σκεφτεί το φλέγον του ζητήματος ως δικαιολογητικό λόγο μιας αμφιλεγόμενης (το λιγότερο) διαμορφούμενης στάσης, ένα άλλο ζήτημα, πολύ λιγότερο γνωστό αλλά απολύτως ενδεικτικό της εξουσιαστικής και βάναυσης πολιτικής της ελληνικής δικαιοσύνης ήρθε στο φως πριν από λίγες ημέρες.
Συγκεκριμένα, ήρθη ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας το ζήτημα του κατά πόσο είναι συνταγματική και σύμφωνη με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου η μη καταβολή σύνταξης σε φυλακισμένους, με ποινές άνω των 6 μηνών, τις οποίες εκτίουν. Εδώ και κάποιους αιώνες έχουμε καταλήξει ότι ο φυλακισμένος στερείται της ελευθερίας του. Δεν υφίσταται βασανιστήρια, δεν διαπομπεύεται, δεν εξοντώνεται ηθικά και δεν στερείται των όποιων άλλων δικαιωμάτων του. Επίσης έχουμε καταλήξει πως αν έχεις δουλέψει και έχεις πληρώσει εισφορές δικαιούσαι σύνταξης.
Ε λοιπόν, όχι (και επισήμως διότι ανεπισήμως αυτά συνέβαιναν έτσι και αλλιώς) με τη βούλα των δικαστών. Διότι οι σεβαστοί ανώτατοι δικαστές, αφού επαναλαμβάνουν τα παραπάνω στην απόφαση υπ’ αριθμόν 1254/2021 του Α’ τμήματος, καταλήγουν ότι ούτε λίγο, ούτε πολύ, αφού σε τρέφει μέσα στις φυλακές το ελληνικό δημόσιο μπορεί να σου παρακρατά την σύνταξη.
Και κάπου εδώ αναρωτιέσαι πού σπούδασαν νομικά αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι καταλήγουν ότι δεν μπορεί να υπάρξει διπλή επιβάρυνση του ελληνικού δημοσίου με το να καταβάλλει σύνταξη σε κάποιον, ο οποίος όμως την έχει ήδη πληρώσει με τις εισφορές του στο ασφαλιστικό σύστημα, επειδή το δημόσιο του παρέχει ημερήσιο σιτηρέσιο.
Πού έχουν σπουδάσει νομικά οι δικαστές οι οποίοι σου λένε ότι αν είσαι αρκετά έξυπνος, ώστε να έχεις κρύψει κάπου τα λεφτά σου πριν μπεις φυλακή, θα τα βρεις όταν βγεις. Αλλά αν είσαι βλάκας, περιμένεις την σύνταξή σου και βρεθείς στην φυλακή, θα της βάλει το κράτος χέρι χωρίς δεύτερη σκέψη. Ότι δεν αρκούν οι φόροι τους οποίους πληρώνεις και για το “σωφρονιστικό” σύστημα αλλά και ό,τι άλλο μπορεί, το κράτος θα σου το πάρει, απλώς γιατί δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.
Θα το νομιμοποιήσουν δε, δικαστές οι οποίοι υποκρίνονται ότι δεν γνωρίζουν πόσα λεφτά πρέπει να έχεις μέσα στην φυλακή. Δικαστές οι οποίοι ανέχονται διαφορετικές κατηγορίες ακόμα και φυλακισμένων, τιμωρώντας τόσο τον κρατούμενο πέραν της ποινής του, όσο και την υπόλοιπη οικογένειά του.
Φυσικά όλα αυτά ως συνέχεια προφυλακίσεων για λόγους δημοσιότητας (π.χ. περιπτώσεις Φουρθιώτη, Φιλιππίδη κτλ.), οι οποίες διαμορφώνουν ακόμα περισσότερο θύλακες υποκρισίας και κανιβαλισμού – βλ. τον καλλιτεχνικό εξοβελισμό ηθοποιού ο οποίος κατηγορείται για σεξουαλικά αδικήματα, υφιστάμενος μαζί και με όσους συνεργάστηκαν μαζί του, ποινή οικονομικής εξόντωσης, πριν μάλιστα ακόμα βρεθεί ένοχος.
Μιλούμε για την έλευση μιας βαθιά αυταρχικής εξουσίας εδώ και καιρό, της οποίας η δικαιοσύνη αποτελεί ως επί το πλείστον θεραπαινίδα. Στο όνομα αέναης κατάστασης έκτακτης ανάγκης (για λόγους άλλοτε δημοσιονομικούς και άλλοτε υγειονομικούς ή ακόμα και της πρόσκαιρης δημοσιότητας) τα δικαιώματα όποιων βρίσκονται σε κατάσταση αδυναμίας τσαλαπατιούνται με την βούλα της δικαιοσύνης. Δυστυχώς δεν έχουμε πολλά να περιμένουμε από καμία από τις τρεις λειτουργίες – λειτουργίες, διότι κανονικά η εξουσία είναι μια και είναι του λαού. Μόνο δε, οι ανόητοι μπορεί να νομίζουν ότι θα βρίσκονται πάντα στην βολική ησυχία της αμίλητης και ασφαλούς πλειοψηφίας. Τώρα πια δεν είναι απαραίτητο να είσαι αριστερός για να βρεθείς στην “άλλη πλευρά”. Ένα στραβοπάτημα αρκεί για να εξαφανίσουν κάθε δικαίωμα ακόμα και την άμεση οικονομική επιβίωσή σου.
