Σε μια σπαρακτική επιστολή, ο Νιντάλ Ιμπραχίμ εξηγεί πώς οι άνθρωποι πεθαίνουν από το κρύο και την πείνα στις πύλες της Ευρώπης. Το κείμενο μεταφράστηκε αυτούσιο από το Al Jazeera όπου δημοσιεύτηκε αρχικά από την Χριστίνα Χελά.
Είμαι ο Νιντάλ Ιμπραχίμ από το Χαλέπι, είμαι 37 ετών και πεθαίνω.
Εγώ, ο φίλος μου ο Μοχάμεντ και τα τέσσερα παιδιά του φτάσαμε στα σύνορα της Λευκορωσίας μαζί με άλλους πρόσφυγες. Ελπίζαμε ότι θα φτάναμε στην Ευρώπη, αλλά είμαστε πλέον παγιδευμένοι στα δάση χωρίς φαγητό και νερό, πίνουμε από βάλτους. Η θερμοκρασία είναι -5 ή -7.
Είμαι ζωντανός μόνο και μόνο γιατί έχω τρία παιδιά που έμειναν με τη γυναίκα μου στην Τουρκία. Πρέπει να επιβιώσω, για χάρη τους. Τους αγαπώ και μου λείπουν πολύ. Τις περισσότερες φορές το κρύο και η βροχή δεν με αφήνουν να κοιμηθώ, αλλά όταν κοιμάμαι, ονειρεύομαι τη γυναίκα και τα παιδιά μου και το πώς θα μπορούσαμε να ζήσουμε μαζί σε ένα ασφαλές μέρος. Ονειρεύομαι τα παιδιά μου να πάνε σχολείο. Αλλά ανά πάσα στιγμή, μπορεί να πεθάνω.
Στο δάσος δεν έχουμε καταφύγιο. Τα τέσσερα παιδιά του φίλου μου του Μοχάμεντ είναι μαζί μας. Δεν μπορώ να περιγράψω την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει. Πεινάνε και δεν μπορούν να κοιμηθούν.
Αν κάποιος δεν μας λυπηθεί, θα πεθάνουμε.
Πριν από τον πόλεμο στη Συρία, εργαζόμουν ως δάσκαλος και διευθυντής ενός δημοτικού σχολείου. Η γυναίκα μου και εγώ φύγαμε από τη χώρα αφού χάσαμε κάποιους συγγενείς μας. Ο πόλεμος στη Συρία κατέστρεψε όλα όσα ονειρευόμασταν. Η γυναίκα μου ασχολήθηκε με τη Νομική, αλλά οι συνθήκες δεν της επέτρεψαν να ολοκληρώσει τις σπουδές της στη χώρα. Παντρευτήκαμε και αποκτήσαμε τρία παιδιά, δύο κορίτσια και ένα αγόρι.
Όταν φύγαμε για πρώτη φορά από τη Συρία, προσπαθήσαμε να περάσουμε τα τουρκικά σύνορα. Μείναμε στα σύνορα για 24 μέρες και στις 9 Οκτωβρίου 2014 μπήκαμε τελικά στην Τουρκία. Έμεινα εκεί με την οικογένειά μου για πολύ καιρό, αλλά η οικονομική μου κατάσταση επιδεινώθηκε αφότου απολύθηκα.
Εκείνη την εποχή εργαζόμουν στον τομέα της γεωργίας: ο μισθός μου ήταν χαμηλός και τον χειμώνα, λόγω της βροχής και της κακοκαιρίας, η δουλειά ήταν πολύ λιγότερη. Έτσι αποφάσισα να πάω στη Λιβύη και από εκεί στην Ευρώπη, διασχίζοντας τη θάλασσα, αλλά δεν μπορούσα να το πράξω, λόγω των ένοπλων ομάδων που δρούσαν στη Λιβύη.
Κάποια στιγμή, άκουσα ότι η διαδρομή προς την Ευρώπη θα ανοίξει μέσω της Λευκορωσίας. Ήλπιζα ότι θα έφτανα στην Ευρώπη και ότι η γυναίκα και τα παιδιά μου θα μπορούσαν αργότερα να έρθουν να μείνουν μαζί μου, για να έχουμε μια ασφαλή και αξιοπρεπή ζωή. Έδωσα 800 δολάρια για να αγοράσω τη βίζα και ένα αεροπορικό εισιτήριο λευκορωσικής εταιρείας μέσω διαδικτύου. Μου είπαν ότι το να πάω στην Πολωνία θα μου κόστιζε άλλα 500 δολάρια.
Αλλά όταν έφτασα στα πολωνικά σύνορα με το αυτοκίνητο, άρχισε η τραγωδία μου. Ήταν 5 Οκτωβρίου.
Στα σύνορα, είδα ανθρώπους να πεθαίνουν από την πείνα, τη δίψα και το κρύο, αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Έπρεπε τώρα να ξεφύγω από τον θάνατο.
Προς το παρόν, συνήθως κοιμόμαστε στο έδαφος ανάμεσα στα δέντρα, αλλά ο καιρός είναι πολύ κρύος. Δεν μπορούμε να κοιμηθούμε. Κάποιες φορές μπορούμε να ανάψουμε φωτιά, αλλά μερικές άλλες δεν μπορούμε, λόγω της βροχής.
Οι πολωνικές αρχές και ο λευκορωσικός στρατός μας έστελναν πέρα δώθε. Οι Πολωνοί μας αφαίρεσαν τις κάρτες SIM. Πλέον δεν μπορούμε να πάμε πουθενά. Τα πόδια μας είναι τραυματισμένα και πονάμε. Δεν έχουμε λεπτό ησυχίας.
Σήμερα πάλι δεν κοιμήθηκα γιατί η θερμοκρασία ήταν πολύ χαμηλή. Όμως, χθες βρήκαμε ένα σακουλάκι με λίγο ψωμί και γάλα. Ευχαριστούμε τον Θεό.
Είναι πολύ λυπηρό όταν πεθαίνεις από το κρύο και την πείνα στις πύλες της Ευρώπης. Δεν έχω τίποτα άλλο να πω, αλλά λυπάμαι για τη χώρα μου, την οποία καταστρέφει ο Μπασάρ αλ Άσαντ. Αυτή τη στιγμή το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σκεφτώ τα παιδιά μου και το πώς πρέπει να μείνω ζωντανός. Μιλάω μαζί τους και με τη γυναίκα μου στο WhatsApp, νιώθω ότι και αυτοί έχουν χάσει τα πάντα. Έπρεπε να τους έχω αποχαιρετήσει όταν έφευγα από την Τουρκία. Μπορεί να ήταν η τελευταία φορά που τους είδα.
Σας παρακαλώ, βοηθήστε με μόνο να ζήσω. Σας παρακαλώ, κάποιος να μας σώσει.
