Όταν ο Τάρικ Αλί άνοιγε σαμπάνιες, δημοσίως, στην εκπομπή του, μετά την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ το 2015, η περηφάνια μου ξεχείλιζε. Είχα σπάσει τη σταθερή πολιτική μου θέση, να μη ψηφίζω, ήμουν πεπεισμένη ότι ο λαός μας, ο λαός μου, έκανε την αριστερή επιλογή συνειδητά και με ενθουσιασμό, και όφειλα να ακολουθήσω. Προσκυνώ τη Χάρη Σου Λαέ μου: αυτή η ώρα ήταν. Ήμουν βεβαία ότι ο λαός μας θα στήριζε τις πιο σκληρές αποφάσεις, αρκεί να ήταν αποφάσεις υπερηφάνειας και ήθους – όπως όφειλε η αριστερά: μια αριστερά που ο ηγέτης της, ο Αλέξης Τσίπρας, καλούσε, τότε, τον Μανώλη Γλέζο στο βήμα, στις μεγάλες συγκεντρώσεις. Κι ήταν ο Γλέζος η έκφραση όσων ωραίων και μεγάλων επιθυμούσε και κοιτούσε για να στηριχτεί τότε αυτός ο Λαός.
Όταν ήρθε η ώρα να ξαναψηφίσω, στο δημοψήφισμα, το έκανα με χαρά, με ενθουσιασμό. Όλοι έλεγαν, κυρίως συνάδελφοι, ότι θα επικρατήσει το “Ναι”, τσίριζαν οι τηλεοράσεις και οι φυτευτοί υπέρ του “Ναι”, όμως ήξερα ότι το “Όχι” ερχόταν δυνατό και άγριο, νικηφόρο. Το “Όχι” ήταν η λαϊκή θέση από τον καιρό της πλατείας, το “Όχι” βροντοφώναζαν ή ψιθύριζαν οι άνθρωποι που συναντούσα κάθε μέρα, συζητούσα, άκουγα. Έβαζα στοιχήματα ότι θα ξεπεράσει το 60%. Και κέρδισα. Τα στοιχήματα. Γιατί μετά, ήρθε η μεγάλη προδοσία. Ο ανίκανος, λίγος Τσίπρας, τσιράκι των Ευρωπαίων, των Αμερικάνων, των Ισραηλινών, μια εξευγενισμένη δεξιά, παρέδωσε τη χώρα άνευ όρων. Ο ήρωάς μας, Μανώλης Γλέζος, ζήτησε συγγνώμη που πίστεψε – και, προσωπικά, χρεώνω την ταπείνωσή του στον Τσίπρα. Οι έντιμοι άνθρωποι της αριστεράς εγκατέλειψαν μαζικά το ΣΥΡΙΖΑ. Κι εγώ στους κοψοχέρηδες να μουτζώνομαι που πίστεψα ότι η ψήφος θα άλλαζε κάτι. Η “πρώτη φορά Αριστερά” αποδείχθηκε προδοτική, λίγη και μοιραία.
Ήταν μέρες που ήρθαμε πολύ κοντά με όλη την ευρωπαϊκή αριστερά οι ημέρες του δημοψηφίσματος. Μέρες γιορτής, αντίστασης, ελπίδας, σε κάθε άκρη της Γηραιάς Ηπείρου. Τα μηνύματα έρχονταν από την Ισπανία, τη Γερμανία, τη Γαλλία, τη Βρετανία, από παντού: Σταθείτε όρθιοι, είστε η φωνή όλων μας. Βλέμματα θαυμασμού και χαράς, ελπίδας. Ελπίδας ως την προδοσία. Και αυτή η ζημιά, η μεγάλη ζημια που η προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ έκανε σε όλη την ευρωπαϊκή αριστερά, είναι μια προδοσία που ακόμη πληρώνουμε και έφτασε να παίξει ρόλο και στο Brexit.
Κατά τις επισκέψεις μου στο “Κόκκινο Τείχος”, τις περιοχές των Εργατικών που στράφηκαν στους Τόρυς, όταν είδαν να μη γίνεται σεβαστή η απόφαση των Βρετανών για αποχώρηση από την Ε.Ε., άκουσα πολλές φορές πόσο αυτό που συνέβη στην Ελλάδα, ότι “η θέληση του λαού αγνοήθηκε”, έπαιξε ρόλο στην ψήφο τους και την απόφασή τους για Brexit με κάθε τρόπο.
Στην Καταλωνία, άκουσα από την αριστερά ξανά και ξανά πόσο η στάση του ελληνικού λαού τους ενέπνευσε και πόσο η αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ τους συγκλόνισε. Τα ίδια και στο Λίβανο.
Ήταν και ο Τάρικ Αλί, που βγήκε εκ των υστέρων απολογητικός, γιατί και κείνος, ο Street Fighting Man τόσων δεκαετιών, παρασύρθηκε και πίστεψε. Και, για να ολοκληρωθεί η εικόνα, ήταν ο Αμερικάνος που ζει στη Βρετανία και, στη συγκέντρωση London For Bernie του Γενάρη του 2020, είπε πως, φοβάται ότι ο Μπέρνι Σάντερς, αν κερδίσει, μπορεί να αποδειχθεί ΣΥΡΙΖΑ, άλλη μια μεγάλη διάψευση, αν δεν έχει από κάτω ένα ακμαίο κίνημα.
Πέντε χρόνια μετά, ένας Αμερικάνος δημοκρατικός, της αριστερής πτέρυγας, κατέγραφε την ίδια ακριβώς άποψη και θέση. Η προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ, η προδοσία εις βάρος του Ελληνικού Λαού, είχε χαραχθεί και στη δική του μνήμη. A cautionary tale, μία ιστορία που έχει πολλά να διδάξει στην παγκόσμια αριστερά, και μια τεράστια απώλεια για την ευρωπαϊκή. Που, και πολύ καλώς, αρνείται να ξεχάσει.
