Σε περίοδο πρωτοφανούς ανάπτυξης βρίσκεται ο κλάδος της… απεργοσπασίας.
Πρόκειται για μια βιομηχανία διώξεων και καταδίκης εργατικών αντιδράσεων και διεκδικήσεων, η οποία ενισχύεται σταθερά με νομικό υλικό.
Στόχος, η διασπορά του φόβου στους εργαζόμενους και η εκπαίδευση τους στην αν(τ)οχή της δυστυχίας.
Θα μπορούσε κανείς να παρομοιάσει το ελληνικό εργασιακό πείραμα με τον σκύλο του Παβλόφ.
Όμως στην πραγματικότητα, εξαιτίας της βιαιότητάς του, θυμίζει περισσότερο το «μαύρο» ανέκδοτο με το πείραμα ακρωτηριασμού του βατράχου, όταν ο… υπερήφανος επιστήμονας κατέγραψε στο ημερολόγιό του, το τελικό συμπέρασμα: «Αν αφαιρέσεις και τα τέσσερα πόδια του βατράχου, τότε αυτός δεν πηδά διότι κουφαίνεται!»
COSCO, ΟΑΣΘ, ΟΑΕΔ, SPEEDEX, ΣΤΑΣΥ. H εργοδοτική πλευρά, έσπευσε να ζητήσει -κατά περίπτωση ή και σωρευτικά- τη συνδρομή των ΜΑΤ και της Δικαιοσύνης κατά των απεργών, προτού καλά-καλά στεγνώσει το μελάνι της απόφασης των συνδικάτων για την πραγματοποίηση στάσης εργασίας ή απεργίας.
Εργοδοτική απαίτηση, η επιβολή βαρύτατων προστίμων, ακόμη και φυλάκισης στους επικεφαλής των συνδικαλιστικών οργανώσεων!
Κι όλα αυτά, βάσει του πολυδιαφημισμένου νόμου Χατζηδάκη (Ν.4808/21), για την… «προστασία της εργασίας και του συνδικαλισμού» (μαύρο χιούμορ: ΤΣΕΚ!).
Το ερώτημα που ανακύπτει βέβαια, είναι: Αρκεί η ιδεοληψία της σημερινής κυβέρνησης, αλλά και προηγούμενων, μνημονιακών κυβερνήσεων για να οδηγήσει στη δημιουργία αυτού του κλίματος εργασιακής και συνδικαλιστικής ασφυξίας;
Θεωρητικά, ναι.
Πρακτικά, όμως, το διακύβευμα πιθανότατα είναι μεγαλύτερο.
Το βιοτικό επίπεδο των σημερινών εργαζομένων και αυριανών συνταξιούχων, κατακρημνίζεται. Δεν ξύνουμε τον πάτο του οικονομικού βαρελιού, αλλά -κατά τα φαινόμενα- πρέπει να κοιτάξουμε ψηλά για να τον δούμε…
Και ο καλύτερος τρόπος για την ελαχιστοποίηση ή ακόμη και την πρόληψη των όποιων αντιδράσεων, είναι ένας. Το δυνατότερο συναίσθημα: Ο Φόβος.
Με το νόμο και τον αστυνόμο, που έλεγαν οι παλαιότεροι.
Αφενός μεν καμία «λελογισμένη αύξηση του κατώτατου μισθού» δεν σώζει τους εργαζόμενους, αφετέρου δε το ασφαλιστικό είναι συνάρτηση του εργασιακού, καθώς η αγορά εργασίας επηρεάζει δραστικά τις εισφορές προς τα ταμεία και το μέλλον των συντάξεων.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΕΦΚΑ, πλέον, ένας στους 3 εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα (το 34,2%) λαμβάνει μηνιαίο μισθό που δεν ξεπερνά τα 468,40 ευρώ (μεικτά) ή 398,40 ευρώ, καθαρά.
Επίσης, 770.823 εργάζονται με μερική απασχόληση (33%), στα 1.240,56 ευρώ μεικτά ο μέσος μισθός πλήρους απασχόλησης, στα 468,40 ευρώ μεικτά ο μέσος μισθός μερικής απασχόλησης.
Την ίδια ώρα, σχεδόν οι μισοί συνταξιούχοι (1.106.809 ή 45,2%), οι οποίοι στην πλειονότητά τους δεν απασχολήθηκαν σε αυτού του είδους τις βάρβαρες εργασιακές συνθήκες, σήμερα λαμβάνουν κύρια σύνταξη έως 700 € μεικτά (658 € καθαρά)
Επίσης, 655.333 συνταξιούχοι (26,8%) έχουν μηνιαίες αποδοχές έως 500 € μεικτά (470 € καθαρά) και 909.232 συνταξιούχοι (37,1%) έως 600 € μεικτά (564 € καθαρά).
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος προκειμένου να προβληματιστεί (ή και να τρομάξει) με το ύψος των μελλοντικών συντάξεων.
Και επειδή η φτώχεια δεν φέρνει μόνο γκρίνια (σύμφωνα με την γνωστή ρήση) αλλά και χρέη, τo δυσθεώρητο ποσό των 41 δις € άγγιξαν τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς τα ασφαλιστικά ταμεία στο τέλος του 2021, σύμφωνα με στοιχεία του Κέντρου Είσπραξης Ασφαλιστικών Οφειλών, ενώ χρέη ύψους τουλάχιστον 2 δις € ήταν η βαριά «κληρονομιά» της υγειονομικής κρίσης, με βάση τα έως τώρα δεδομένα.
Μάλιστα, εξαιρετικά υψηλός είναι ο αριθμός των μικροοφειλετών (1.948.020 ή 82,39 %) με χρέος έως 15.000 ευρώ ο καθένας.
Το ΚΕΑΟ, ξεκινά «σαφάρι» είσπραξης χρεών και σύμφωνα με τον επιχειρησιακό σχεδιασμό του, θα σταλούν 300.000 Ατομικά Ειδοποιητήρια εντός του τρέχοντος έτους.
Ας μην χρεοκοπήσει, λοιπόν και η αντίδραση…
