Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου περίπου 1,7 εκατομμύρια λευκορώσοι δολοφονήθηκαν από τους ναζί και τους συνεργάτες τους. Εκτός αυτών, εκατοντάδες χιλιάδων ήταν οι εβραίοι και τσιγγάνοι της χώρας που δολοφονήθηκαν ή διώχθηκαν. Περίπου πέντε χιλιάδες χωριά υπέστησαν σοβαρές καταστροφές και άνω των 600 καταστράφηκαν ολοσχερώς. Οι δολοφόνοι κρατούσαν στα χέρια τους την σημαία της ναζιστικής Λευκορωσίας: λευκή, με μια κόκκινη λωρίδα στη μέση.
Πρόκειται για την ίδια σημαία που τις τελευταίες μέρες κάνει την εμφάνισή της στα χέρια πολλών εκ των διαδηλωτών στο Μινσκ και σε άλλες πόλεις, και μεταφράζεται ως «σημαία των διαφωνούντων», των αιτούντων δημοκρατία. Η σημαία των συνεργατών των ναζί βαφτίζεται «σημαία της διεκδίκησης δημοκρατίας». Δεν χρειάζεται να αναλύσει κανείς γιατί αυτό αποτελεί κανονικό ξέπλυμα της κατοχικής, ναζιστικής κυβέρνησης που διοίκησε τη χώρα από το 1942 ως την απελευθέρωσή της από το σοβιετικό στρατό, το 1944.
Η «λεπτομέρεια» αυτή φαίνεται να διαφεύγει από πολλούς. Μαζί με κάποιες ακόμη τέτοιου είδους «λεπτομέρειες», όπως, ας πούμε, ότι τα μνημεία που ο Λουκασένκο κάλεσε να φυλαχθούν, ώστε να μην τους επιτεθούν βάνδαλοι εκ των διαδηλωτών, είναι τα μνημεία που έχουν εγερθεί ως φόρος τιμής στις θυσίες του σοβιετικού λαού και τη νίκη του σοβιετικού στρατού. Αυτά ακριβώς τα μνημεία που μισούν οι οπαδοί της ασπροκόκκινης σημαίας.
Μεταξύ των οπαδών της είναι και ο μπλόγκερ σύζυγος της Σβετλάνα Τιχανόφσκαγια, Σεργκέι Τιχανόφσκι, που συνελήφθη το Μάιο που μας πέρασε. Ο κος Τιχανόφσκι, τότε υποψήφιος για την προεδρία, σήμερα κρατείται στις φυλακές, συνελήφθη διότι έλαβε μέρος σε αντι-πορεία, στο Μπαμπρούισκ, εναντίον της διεξαγωγής εορτασμών για την ημέρα της Νίκης, που είχαν εξαγγελθεί στο Μινσκ. Η ημέρα της Νίκης, ημέρα τιμής στα εκατομμύρια των θυμάτων των ναζί στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, φέτος είχε πάρει ιδιαίτερες διαστάσεις, καθώς γιορτάζονται τα 75 χρόνια της συντριβής του ναζισμού. Αν οι προθέσεις του Λουκασένκο, πίσω από τη σύλληψη, ήταν να ξεφορτωθεί έναν αντίπαλο (επικίνδυνο ή μη, δεν έχει σημασία), αυτό που είναι ξεκάθαρο είναι πως οι θέσεις του Σεργκέι Τιχανόφσκι, και της 37χρονης συζύγου του που τον αντικατέστησε ως υποψήφια για την προεδρία, δεν ήταν καθόλου δημοκρατικές – όσο δεν είναι δημοκρατικό το ξέπλυμα των ναζί. Ασπροκόκκινες σημαίες και πορείες κατά του εορτασμού της νίκης επί των χιτλερικών και των συνεργατών τους, δεν μπορεί να αθωώνουν κανέναν, όποιος κι αν είναι ο Λουκασένκο – και δεν αμφιβάλλουμε ότι οι αντιφρονούντες έχουν πολλά ράμματα για τη γούνα του.
Όχι όμως και ο Μακρόν ή η ΕΕ: η ειρωνία της πρότασης Λουκασένκο προς τον πρώτο, για διαμεσολάβησή του μεταξύ κίτρινων γιλέκων και Μακρόν, δεν μπορεί να ξέφυγε από κανέναν. Θα είχε πολλά ακόμη να πει, αν ήθελε, ο νυν πρόεδρος της Λευκορωσίας. Από την φυλάκιση και εξόντωση του Ασσάνζ ως την φυλάκιση των καταλανών ηγετών διότι …τόλμησαν να θέλουν δημοψήφισμα, από τις διώξεις και το φίμωμα αναρχικών στα κοινωνικά δίκτυα ως την αποσιώπηση βασανιστηρίων και αδίκων φυλακίσεων στη Γαλλία, η ΕΕ έχει πολλά να εξετάσει και εντός της, αλλά και στις πρώην αποικίες της: αναρωτιέται κανείς, πως αυτοί οι τόσο ευαίσθητοι ευρωπαίοι δεν βρήκαν να πουν τίποτε όταν οι αύρες έλυωναν τους διαδηλωτές στη Χιλή, όταν χιλιάδες ινδιάνοι της Βολιβίας βγαίνουν στους δρόμους ζητώντας να γίνουν επιτέλους εκλογές, όταν η Κολομβία έπαιρνε φωτιά…
Μία ακόμη ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα «λεπτομέρεια», στην υπόθεση της Λευκορωσίας, ήταν η εμπλοκή του ΝΑΤΟ. Μόλις προ δέκα ημερών, ο υπουργός ‘Άμυνας των ΗΠΑ, Μαρκ Έσπερ, ανακοίνωσε τη μετακίνηση χιλιάδων αμερικανών στρατιωτών από τη Γερμανία στις χώρες της Βαλτικής που είναι χώρες μέλη της Συμμαχίας. Όταν λοιπόν ο Λουκασένκο «απαντά» στις αιτιάσεις των αντιπάλων του ότι το ΝΑΤΟ «φέρνει στρατό στα σύνορα της Λευκορωσίας» και το ΝΑΤΟ βιάζεται να «το διαψεύσει κατηγορηματικά», αναρωτιέται κανείς αν το ΝΑΤΟ έχει ενημερωθεί για όσα συμβαίνουν στο ΝΑΤΟ. Ή, απλώς, το ΝΑΤΟ απαντά λες και η δήλωση Λουκασένκο αφορά στην μετεκλογική περίοδο κι όχι την προσφάτως αναγγελθείσα πολιτική του ίδιου του ΝΑΤΟ. Που ξεκάθαρος στόχος του είναι, φυσικά, η Ρωσία, αλλά η αλλαγή στη Λευκορωσία το φέρνει πιο κοντά, όπως το έφερε και η διχαστική πολιτική του – που και πάλι εξέθρεψε το φασισμό- στην Ουκρανία.
Η Λευκορωσία είναι μία από τις λίγες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης που δεν έχει πέσει στα χέρια των φιλοναζιστών αναθεωρητών της Ιστορίας. Είναι από τις χώρες που δεν εξίσωσαν και αρνούνται να εξισώσουν τον κομμουνισμό με το ναζισμό – όπως έκανε η ΕΕ, με την επιδίωξη χωρών όπως η Λιθουανία, που τόσο φιλάνθρωπα και νατοϊκά έδωσε καταφύγιο στην κα Τιχανόφσκαγια (με τη βοήθεια του Λουκασένκο, που την ζήτησε η ίδια, ας σημειωθεί). Είναι επίσης, μία από τις λίγες χώρες που δεν άνοιξε διάπλατα τις αγκάλες της στις ιδιωτικοποιήσεις, στα ξένα κεφάλαια, στο νεοφιλελευθερισμό.
Στη Λιθουανία και τη Λετονία, το πράγμα έχει πάει και ένα βήμα παραπέρα. Όχι μόνο εξισώνονται κομμουνισμός και ναζισμός, αλλά έχουν ψηφιστεί νόμοι απαγόρευσης των «εγκληματικών συμβόλων», όπως η σβάστικα και το σφυροδρέπανο, έτσι, ίσα κι όμοια. Η σημαία της πρώην ΕΣΣΔ είναι παράνομη και η χρήση της θεωρείται κακούργημα αντίστοιχο της χρήσης ναζιστικών συμβόλων. Η «διάδοση κομμουνιστικών ιδεών» είναι έγκλημα μίσους. Ποιά «Ημέρα της Νίκης» να περιμένει κανείς να γιορτάσουν, λοιπόν, οι συγκεκριμένες χώρες, με τις συγκεκριμένες πολιτικές, που έχει αγκαλιάσει και η ΕΕ; Οι χώρες που αγαπούν την Σβετλάνα Τιχονόφσκαγια και γκρεμίζουν τα μνημεία που θυμίζουν ότι ο ναζισμός ηττήθηκε εδώ, οι χώρες που βγάζουν τα κομμουνιστικά κόμματα στην παρανομία;
Οι χώρες της Βαλτικής υπήρξαν, από τη δεκαετία του ’90, πλυντήρια του ναζισμού. Οι κατοχικές τους κυβερνήσεις χαιρετίστηκαν από τους τότε επισήμους ως «μαχητές της ελευθερίας» που «υποχρεώθηκαν να συμμαχίσουν με τους ναζί» για να μπορέσουν «να ελευθερωθούν από τους κομμουνιστάς» – τους δόθηκαν μάλιστα και τιμητικές συντάξεις γιατί, ως συνεργάτες των ναζί, τα έβαλαν με τον Κόκκινο Στρατό. Αυτή είναι η επίσημη αφήγηση, η κρατική. Στην Εσθονία η 22α Σεπτεμβρη είναι επισήμως ημέρα πένθους – είναι η ημερομηνία της απελευθέρωσης της Δημοκρατίας από τον Κόκκινο Στρατό. Η Παρέλαση τιμής της 16ης Μαρτίου στους λετονούς Ες Ες, που γίνεται, από το 1998, κάθε χρόνο στη Ρίγα, είναι νομοθετημένη και πλήρως νόμιμη, σε αντίθεση με οποιαδήποτε αντιναζιστική, «κομμουνιστική» εκδήλωση τιμής στο σοβιετικό στρατό. Και, φυσικά συνοδεύεται και από ανάλογες …δημοκρατικές ευαισθησίες: όταν η πρόεδρος του Συλλόγου Θυμάτων των ναζιστικών καθεστώτων, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου, Κορνέλια Γκερτ, αποφάσισε να επισκεφτεί τη Λετονία για να πάρει μέρος σε ομιλία κατά της ναζιστικής γιορτής, με θέμα «Ο κίνδυνος της αποκατάστασης των Ες Ες», ανακάλυψε ότι της απαγορεύεται η είσοδος στη χώρα – χώρα μελος της ΕΕ, που δεν επιτρέπονταν να επισκεφθούν πολίτες άλλης χώρας μέλους…
Υστερόγραφο: Πέρα από τη Βαλτική, στο ίδιο σενάριο μετέχει και η Ουκρανία. Ο αναθεωρητισμός δίνει και παίρνει, ξεπλένοντας ότι κυκλοφορεί σε νεοναζί και φασίστα, και μάλιστα με τις ευλογίες του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου, για να μη ξεχνιόμαστε, διότι έτσι διέταξε η αυτού εξοχότης, ο πρέσβυς των ΗΠΑ στην Ελλάδα, Τζέφρυ Πάιατ, ντε φάκτο ειδικός επί θεμάτων Ορθοδοξίας. Το επιτυχημένο παράδειγμα μιας «χρωματιστής επανάστασης» κομμένης και ραμμένης στα μέτρα των ΗΠΑ και των συμφερόντων τους, γιατί να πάει χαμένο, στην περίπτωση της Λευκορωσίας, ειδικά με το προφίλ που έχει ο Λουκασένκο, άλλωστε; Αναμένουμε, λοιπόν, με ενδιαφέρον, να δούμε αν και πότε θα τεθεί από την κα Τιχανόφσκαγια και τους συν αυτή, το ζήτημα μιας ακόμη «γεωπολιτικής αυτοκεφαλίας», της Λευκορωσικής Εκκλησίας, στην οποία θα «πιεστεί» και πάλι να δώσει συγκατάθεση του Φανάρι….
