Το μέρος είναι μαγευτικό. Χτισμένο μέσα σε ένα πυκνό υπέροχο δάσος, 25 περίπου χιλιόμετρα από το κέντρο της Μόσχας, το ξενοδοχείο «Αυτοκρατορικό Πάρκο» φιλοξενεί φέτος τη 19η διεθνή συνάντηση του Βαλντάι Φόρουμ, της σημαντικότερης ημιεπίσημης δεξαμενής σκέψης (think tank) της Ρωσίας, με τη συμμετοχή μιας πλειάδας διανοουμένων από όλο τον κόσμο (Δύση, Ανατολή και Νότο). Το Φόρουμ είναι ένα είδος «παράθυρου στον κόσμο» της Ρωσίας, εκπέμπει τα μηνύματά της και δέχεται τα ‘input’ από τον έξω κόσμο.
Είναι βέβαια κάπως οξύμωρο ότι μέσα σε αυτή τη μαγευτική ατμόσφαιρα, γίνονται συζητήσεις για την πορεία προς μια επανάληψη της κρίσης των πυραύλων στην Κούβα. «Τίποτα δε μάθαμε, τίποτα δεν ξεχάσαμε», όπως είπαν για τους Βουρβώνους.
Φέτος μεταξύ πολλών άλλων συμμετέχουν στη διοργάνωση ο στρατηγός Sharma (Σάρμα), διευθυντής του βασικού thin tank των ινδικών ενόπλων δυνάμεων, οι επικεφαλής σημαντικών κινεζικών ινστιτούτων, οι καθηγητές Τζέφρι Σακς, Κρίστιαν Γουίτ και Ρόμπερτ Λέγκβολντ από τις ΗΠΑ, ο διευθυντής Ερευνών της Ανώτατης Σχολής Κοινωνικών Επιστημών της Γαλλίας Ζακ Σαπίρ, πανεπιστημιακοί, δημοσιογράφοι και διευθυντές ινστιτούτων από την Ινδονησία, το Ιράν, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική. Από την Ελλάδα συμμετέχει στις εργασίες ο γράφων.
Οι συμμετέχοντες έχουν την ευκαιρία να ακούσουν και να συζητήσουν με εξέχουσες προσωπικότητες της Ρωσίας και κυβερνητικούς παράγοντες όπως ο υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ, ο αντιπρόεδρος της ρωσικής κυβέρνησης κ. Νόβακ και ο ίδιος ο πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν. Και επειδή οι Ρώσοι, σε αυτό το επίπεδο ιδίως, δεν παίζουν με θέματα υγείας, κάθε πρωί ξεκινάει με ένα μοριακό τεστ COVID.
Το θέμα του φετεινού συνεδρίου είναι: «Ένας μετα-ηγεμονευόμενος κόσμος: Δικαιοσύνη και Ασφάλεια για Όλους». Η κεντρική ιδέα είναι ότι έχει τελειώσει η εποχή της αμερικανικής και γενικότερα δυτικής παντοδυναμίας, του «μονοπολικού κόσμου», που εγκαινίασε η σοβιετική «αυτοκτονία» του 1991.
Όμως ο τερματισμός της εποχής του «μονοπολισμού» δεν είναι ακόμα σαφές πού θα μας πάει. «Είναι από μόνο του μια ολόκληρη εποχή αυτό το τέλος εποχής», παρατηρεί ένας από τους σημαίνοντες Ρώσους υπουργούς. Και δεν είναι χωρίς μεγάλους κινδύνους για την ανθρωπότητα, όπως υπογραμμίζεται στην ειδική συνεδρία που αφιερώνεται στα μαθήματα από την κρίση των πυραύλων της Κούβας με τη συμμετοχή του καθηγητή DaWei, διευθυντή του Κέντρου Διεθνούς Ασφάλειας και Στρατηγικής της Κίνας, του Muhammad Athar Javed, κορυφαίου πυρηνικού στρατηγιστή του Πακιστάν, του ομότιμου καθηγητή του Κολούμπια Ρόμπερτ Λέγκβολντ, του Ρώσου ειδικού Ντμίτρι Στεφάνοβιτς από το Ινστιτούτο ΙΜΕΜΟ της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών και του Ντμίτρι Τρένιν, πρώην επικεφαλής του Ινστιτούτου Κάρνεγκι στη Μόσχα.
Ακούγοντάς τους κανείς δεν μπορεί παρά να ανησυχήσει για το κατά πόσον λειτουργεί όντως και σήμερα το δόγμα της πυρηνικής αποτροπής. Ποτέ στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου το ΝΑΤΟ και η Ρωσία δεν είχαν φτάσει τόσο κοντά στην άμεση στρατιωτική αντιπαράθεση στο κέντρο της Ευρώπης. Η περίοδος της Γιάλτας, ανυπόφορη για άλλους λόγους, είχε τουλάχιστον μερικούς κανόνες που εμπόδιζαν μια τέτοια κλιμάκωση.
Η εμμονή της Ατλαντικής Συμμαχίας να δράσει ανεμπόδιστα βαθιά μέσα στην επικράτεια της πρώην Σοβιετικής Ένωσης εμπεριέχει χωρίς καμιά αμφιβολία σοβαρό κίνδυνο πυρηνικού ολοκαυτώματος της ανθρωπότητας, αν η κοινή γνώμη στη Δύση δεν κινητοποιηθεί για να σταματήσει αυτή την τρέλα. Δυστυχώς, τα πολιτικά υποκείμενα που θα περίμενε κανείς να ξεσηκωθούν εναντίον αυτής της πορείας έχουν συνταχθεί με την πολιτική του ΝΑΤΟ, είτε για λόγους σύγχυσης και καιροσκοπισμού, είτε γιατί ελέγχονται, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, από μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και μυστικές υπηρεσίες.
Και το πράγμα χειροτερεύει επίσης από τη σχεδόν παντελή έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας, την αντιμετώπιση από τη Δύση της Ρωσίας ως περίπου «κράτους – παρία» (κάτι που δεν πέτυχε με πολύ πιο αδύναμα κράτη) και την πιθανή ύπαρξη ενός «Κόμματος του Πολέμου», στο εσωτερικό της «συλλογικής Δύσης», διατεθειμένου να τραβήξει τα πράγματα στα άκρα.
