Ο πατέρας Μητσοτάκης μας είχε χαρίσει μια σπάνια στιγμή, όταν είχε αποκαλύψει ότι εν μέσω Κατοχής έτρωγε τρία συσσίτια, ενώ άκουγε τους συμπατριώτες του να φωνάζουν πεθαίνοντας από την πείνα. Επρόκειτο για την επισφράγιση του τι σήμαινε Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και μητσοτακισμός. Μάλιστα μας είχε δώσει αυτή τη διαυγή εικόνα περί της κοσμοαντίληψής του, παρότι είχε ζήσει αρκετά, ώστε τα μέσα ενημέρωσης να κάνουν ό,τι μπορούν για να φιλοτεχνούν με όσο ιδεωδέστερο τρόπο γινόταν την εικόνα του.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης (και πάλι με το σύνολο σχεδόν των μέσων ενημέρωσης υπέρ του και με τις ερωτήσεις πολύ προσεκτικώς προετοιμασμένες) δεν κατόρθωσε παρά να μας χαρίσει άλλη μια εικόνα για το βαθιά αντικοινωνικό τρόπο σκέψης κατεξοχήν του ιδίου, αλλά και του κατεστημένου στο οποίο ανήκει. Η ατάκα περί εργαλειοποίησης των Τεμπών από τους συγγενείς των θυμάτων αποτελεί μνημείο όχι μόνο αναισθησίας, αλλά και βαθέος μίσους και υποτίμησης προς τον ελληνικό λαό συνολικώς. Οποιοσδήποτε θυμίζει την πιο προφανή τραγωδία από όσες προκάλεσε (και) αυτή η κυβέρνηση και ο ίδιος προσωπικώς, εισπράττει μια θρασύτατη επίθεση από έναν άνθρωπο, ο οποίος εκπαιδεύτηκε για να γίνει υπηρέτης της ολιγαρχίας και της ξενοκρατίας.
Σε προσωπικό επίπεδο πρόκειται για προφανή απόδειξη αντιπάθειας και αδυναμίας ενσυναίσθησης του Μητσοτάκη προς τον ελληνικό λαό. Ο Μητσοτάκης αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση (πολιτικού και βιολογικού) γόνου του κατεστημένου εξαρτημένης χώρας της περιφέρειας και της ημιπεριφέρειας: έχει βαθιά εδραιωμένη τη νοοτροπία του αποικιοκράτη προς την ίδια του την πατρίδα, σε συνδυασμό με απόγνωση για το ότι η μοίρα τον έστειλε μακριά από τις αποικιακές μητροπολιτικές χώρες. Για τον λαό τον οποίο «υπηρετεί», πέρα από λεηλασία και καταστολή επιφυλάσσει κεκαλυμμένη ή απροκάλυπτη απέχθεια. Εξ ου και όσο πιο βαθιά η καταστροφή που έχει προκαλέσει ο ίδιος, επομένως και προφανές το ξεγύμνωμα της ανικανότητας και αντικοινωνικότητάς του, τόσο πιο μεγάλος ο θυμός του προς τα θύματά του.
Δεν είναι ο μόνος, ο Μητσοτάκης. Και οι άλλες κυβερνήσεις των μνημονίων επεδείκνυαν τέτοιες συμπεριφορές. Κάθε πολιτική δύναμη και κάθε πολιτικό πρόσωπο που προσχωρεί στην ολιγαρχία και στις δυνάμεις της εξάρτησης δεν μπορεί παρά να νιώσει αυτό το μίσος προς τον ίδιο της τον λαό: για όσους δεν «καταλαβαίνουν» και ακόμα περισσότερο για εκείνους που δεν υποτάσσονται. Αλλά η οικογένεια Μητσοτάκη αποτελεί μια περίπτωση από μόνη της, χωρίς να μένει πίσω εν γένει η (επίσημη) Δεξιά. Από τη «θυσία των Τεμπών» και τους «δημοσιογράφους» εγκάθετους των πρώτων ημερών περάσαμε στο σβήσιμο από την επικαιρότητα της υπόθεσης, στην επιβεβαίωση της υποψηφιότητας Καραμανλή με τη ΝΔ, στην αποθέωσή του τελευταίου από την τοπική Δεξιά των Σερρών (συμπεριλαμβανομένης της διοίκησης της τοπικής ομάδας για να μην ξεχνούμε πώς φτιάχνονται τα «καλά» συστήματα διαπλοκής) και στις τελευταίες δηλώσεις Μητσοτάκη, ότι το να αναζητάς το δίκιο σου στα δικαστήρια είναι ασυγχώρητη «εργαλειοποίηση». Στην Ελλάδα του υπαρκτού Μητσοτακισμού μπορείς να είσαι θύμα μόνο για τρεις μέρες. Μετά πρέπει να βγάλεις το σκασμό, γιατί προηγούνται τα συμφέροντα της οικογενείας.
Την ίδια στιγμή, οι χαριεντισμοί στο TikTok δίνουν και παίρνουν (δυστυχώς δε, όχι μόνο από τον Μητσοτάκη). Αυτό αποτελεί εν τέλει και το καλύτερο μέτρο της διαφοράς μεταξύ των «από πάνω» και των υπολοίπων. Για τους «από πάνω» όλα μπορούν να ξεχαστούν. Τα λεφτά από την ολιγαρχία θα συνεχίσουν να ρέουν κανονικά, οι δουλειές να κλείνουν όπως πριν, οι (γνωστές) πρεσβείες να έχουν ανοιχτές τις πόρτες τους, οι ντόπιοι διαπλεκόμενοι να συναλλάσσονται κάτω από το τραπέζι. Για τους υπολοίπους μένει η κοινωνία του θεάματος, η φτωχοποίηση, η αγωνία και οι συνέπειες των πράξεων των «από πάνω». Μπορούν όμως πάντα, να ταυτίζονται μαζί τους, χάρη σε κάποια youtuber ή tiktoker. Αυτός ο συσχετισμός εξουσίας πάει να επιβεβαιωθεί στις κάλπες σε λίγες μέρες.
