Ασφυκτικό κλοιό γύρω από τους εργαζόμενους και τους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους τους δημιουργεί η κυβέρνηση, με διατάξεις του υπό επεξεργασία νομοσχεδίου για τις εργασιακές σχέσεις.

Το… πουλόβερ του συνδικαλισμού ξηλώνεται σταθερά την τελευταία δεκαετία των μνημονίων.

Οι θυελλώδεις αντιδράσεις των εργαζομένων κατά τα πρώτα μνημονιακά χρόνια, προφανώς αποτελούν οδηγό για την κυβέρνηση, η οποία πίσω από το επιχείρημα της ανάγκης “εκσυγχρονισμού του νομοθετικού πλαισίου λειτουργίας των συνδικάτων”, επιχειρεί να δημιουργήσει ένα νεοφιλελεύθερο ανάχωμα στις αντιδράσεις που ήδη προκαλούν τα μέτρα που έχει λάβει (και θα λάβει) ελέω υγιειονομικής κρίσης.

Μπορεί η απόφαση για τον περιορισμό των διαδηλώσεων να θεωρήθηκε από πολλούς ως καθοριστικό πλήγμα στα συνδικαλιστικά δικαιώματα, όμως, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, δεν ήταν παρά το πρώτο βήμα.

Έγκυρες πηγές αναφέρουν ότι τα μέτρα που θα παρουσιάσει εντός των επομένων ημερών η κυβέρνηση, χτυπούν τον πυρήνα του συνδικαλισμού: Την απεργία.

Ο στόχος, προφανής. Αντί της συνεχούς προσπάθειας περιορισμού των διαδηλώσεων, χωρίς ουσιαστικό όφελος για τους εργοδότες (οικονομικό) και την κυβέρνηση (πολιτικό), περισσότερο αποτελεσματικός κρίνεται ο δραματικός περιορισμός των απεργιών.

Προκειμένου να επιτευχθεί ο στόχος, θα ληφθούν τα εξής μέτρα:

• Καθορισμός συγκεκριμένου αριθμού εργαζομένων, που θα απασχολούνται ως προσωπικό ασφαλείας κατά την διάρκεια απεργιών, όχι μόνο στον δημόσιο τομέα (όπως προβλέπεται σήμερα) αλλά και στον ιδιωτικό τομέα. Μάλιστα, θα ενημερώνεται σχετικά η εργοδοσία. Με τον τρόπο αυτό, εργαζόμενοι θα απεργούν, ημερομίσθια θα αφαιρούνται και η επιχείρηση θα λειτουργεί!
• Η “βιομηχανία κήρυξης απεργιών ως παράνομων και καταχρηστικών”, την οποία καταγγέλλουν συνδικαλιστικά στελέχη, θα συνεχιστεί και επιπλέον ο εργοδότης σε περίπτωση που μια κινητοποίηση κριθεί παράνομη, καταχρηστική ή και τα δύο, θα μπορεί να διεκδικήσει αποζημίωση.
• Στους όρους απόλυσης συνδικαλιστή , θα συμπεριληφθεί η υποβολή μήνυσης σε βάρος του. Την οποία, φυσικά, σε δεδομένη στιγμή, μπορεί να υποβάλλει και ο εργοδότης…
• Παράλληλα, εξετάζεται η μείωση του αριθμού των μελών της διοίκησης μίας συνδικαλιστικής οργάνωσης που προστατεύονται νομικά.

Ακόμη εξετάζεται στους λόγους απόλυσης των συνδικαλιστών να συμπεριληφθεί η παρεμπόδιση εργαζομένων που επιθυμούν να “σπάσουν” την απεργία.

Νέα (ψηφιακά) κόλπα

Για να φτάσουμε στο σημείο περιφρούρησης μιας απεργιακής κινητοποίησης, θα πρέπει προηγουμένως να προκηρυχθεί. Στο σημείο αυτό, ο νομοθέτης θα συνδυάσει την ηλεκτρονική ψηφοφορία με τον όρο της παρουσίας του 50% των οικονομικά ενεργών μελών της πρωτοβάθμιας συνδικαλιστικής οργάνωσης στη γενική συνέλευση, προκειμένου η απόφαση να είναι έγκυρη.

Παράλληλα, θα προωθηθούν διατάξεις για την επικαιροποίηση του νομοθετικού πλαισίου της τηλεργασίας, μέσω της οποίας ανοίγουν τα “παράθυρα” των υπολογιστών και ταυτόχρονα κλείνουν οι… πόρτες των επιχειρήσεων για εργαζόμενους και τους συνδικαλιστικούς εκπροσώπους τους.

Ήδη, υπάρχουν καταγγελίες εκ μέρους συνδικάτων ότι αυτή η μορφή εργασίας όπως και η αναστολή σύμβασης, χρησιμοποιήθηκε για την απομάκρυνση εκλεγμένων εκπροσώπων των εργαζομένων από επιχειρήσεις και την αποδυνάμωση του σώματος των εργαζομένων.

Οι αρμόδιοι κυβερνητικοί παράγοντες γνωρίζουν ότι η νομοθετική κατοχύρωση και νέων μέτρων στα εργασιακά με επιχείρημα την παρατεταμένη υγειονομική κρίση, θα προκαλέσει έντονες κοινωνικές αντιδράσεις.

Επίσης, στο πλαίσιο της…”ΣΥΝ- ΕΡΓΑΣΙΑΣ” με την εργοδοτική πλευρά (αποδεικνύεται ότι δεν πρόκειται μόνο για τον ομώνυμο πρόγραμμα απασχόλησης), επιθυμεί να περιορίσει στο ελάχιστο τις ενοχλητικές για τις επιχειρήσεις απεργίες.

Η γλώσσα των αριθμών, είναι ψυχρή όσο και ενδεικτική:

Παρά την άποψη περί “απεργιακού Δημοσίου”, σύμφωνα με τα στοιχεία του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, κατά την περίοδο 2011- 2016 καταγράφηκαν 2.076 απεργιακές κινητοποιήσεις, εκ των οποίων οι 1.207 στον ιδιωτικό τομέα

Την τελευταία δεκαετία πραγματοποιήθηκαν 60.000 πορείες σε ολόκληρη την χώρα.

Την ίδια περίοδο, οι πανεργατικές κινητοποιήσεις (απεργίες και στάσεις εργασίας), έφθασαν τις 65. Εξ αυτών, οι 44 ήταν Γενικές Απεργίες και οι υπόλοιπες πανεργατικές στάσεις εργασίας.

Εξάλλου, σε τι χρειάζονται οι κινητοποιήσεις στην εποχή μας, όταν προς στήριξη της πολυπόθητης ανάκαμψης μπορούμε να ακολουθήσουμε την ρήση των Βενεδικτίνων μοναχών “Ora et labora” (“Nα προσεύχεσαι και να εργάζεσαι”);