Πριν από μερικά χρόνια, το 2019, στην Κύπρο είχε συλληφθεί ένας κατά συρροή δολοφόνος, ο οποίος σκότωσε αλλοδαπές γυναίκες, ως επί το πλείστον οικιακές βοηθούς και τα παιδιά δύο εξ αυτών. Ο λόγος για τον οποίο κατόρθωνε να διαφεύγει ήταν ότι παρότι από το πρώτο θύμα ακόμα υπήρχαν καταγγελίες για την εξαφάνισή του, η αστυνομία της Κύπρου είχε κατά βάση αδιαφορήσει (ή τουλάχιστον είχε δείξει λιγότερο ενδιαφέρον από το αναγκαίο). Επρόκειτο για μια περίπτωση τυπικού ρατσισμού των ίδιων των κρατικών δομών, καμουφλαρισμένου μέσα στη γραφειοκρατία και αναπαραγόμενου από αυτήν.
Από τότε κύλησε αρκετό νερό και στο κυπριακό αυλάκι. Το ΕΛΑΜ, γέννημα της Χρυσής Αυγής, του Μιχαλολιάκου και (τουλάχιστον) του ελληνικού παρακράτους παραμένει το τέταρτο κόμμα στη Βουλή της Κύπρου. Υπουργός της σημερινής κυπριακής κυβέρνησης κατέθεσε στεφάνι στα μνήματα των πραξικοπηματιών στρατιωτικών. Η Κύπρος, από το «Ελλάδα-Κύπρος-Παλαιστίνη, Αμερικάνος δεν θα μείνει» της ιστορικής μνήμης και της ιστορικής συνέπειας, έχει καταστεί ακόμα περισσότερο (ακόμα και από ό,τι ήταν το 2019) χειραγωγούμενη από το Ισραήλ και από τις ΗΠΑ, τμήμα του πολέμου κατά της Ρωσίας και προτεκτοράτο του κόμματος των γερακιών της Ουάσιγκτον, με μηδενικά στην πραγματικότητα ανταλλάγματα μάλιστα.
Η Κύπρος έχει εγκαταλειφθεί πλήρως από την κυβέρνηση Μητσοτάκη σε ό,τι αφορά την άμυνά της. Και βεβαίως ως κράτος- μέλος της Ε.Ε. ακολουθεί τις πολιτικές της τελευταίας παντού, συμπεριλαμβανομένου και του μεταναστευτικού-προσφυγικού. Παρεμπιπτόντως και χωρίς να θέλουμε να μπούμε σε μια διαδικασία εκτεταμένης ανάλυσης των στοιχείων της πραγματικής οικονομίας της Κύπρου, να επισημάνουμε ότι το ΑΕΠ της παραμένει ουσιαστικώς στάσιμο στα επίπεδα του 2010 (υπ’ αυτήν την έννοια, τα έχει πάει πολύ καλύτερα από το «εθνικό κέντρο»), ενώ παραλλήλως έχει το έβδομο υψηλότερο ποσοστό ανεργίας στην Ε.Ε. Με λίγα λόγια, μπορούμε να πούμε ότι η Κύπρος μετά την ένταξη στην Ε.Ε. δεν είναι ασφαλέστερη, δεν γνώρισε καμία βιώσιμη οικονομική έκρηξη, αλλά αντιθέτως «πέτυχε» να γίνει προτεκτοράτο των ΗΠΑ, όπως και η Ελλάδα, στόχος για τον οποίο είχε «παλέψει» με ιδιαίτερο ζήλο και η χούντα των Αθηνών, χωρίς να τον πετύχει τότε.
Αυτός ο συντονισμός Ελλάδας και Κύπρου δεν μπορούσε παρά να οδηγήσει στην εξαγωγή λογής απορριμμάτων και σαπίλας από το «εθνικό κέντρο» προς την Κύπρο, όπως έχει συμβεί αρκετές φορές στο παρελθόν. Δεν εννοούμε ότι η κυπριακή κοινωνία είναι άμοιρη ευθυνών. Το αντίθετο. Απλώς να αναγνωρίσουμε ότι ο συντονισμός υπάρχει, τουλάχιστον στα χειρότερα στοιχεία μας.
Στην Κύπρο λοιπόν αναδείχθηκαν μια σειρά διαμαρτυριών και αντιδράσεων για τη στάση μεταναστών, κυρίως προερχομένων από τη (φιλοτουρκική) συριακή αντιπολίτευση, την οποία όμως όλως περιέργως στηρίζουν και προστρέχουν εδώ και πάνω από μια δεκαετία, οι ελληνικές και οι κυπριακές κυβερνήσεις κατ’ εντολή των ΗΠΑ. Τους θέλουμε για να σκοτώνονται εκεί, αλλά να μένουν μακριά μας κατά τα λοιπά. Βεβαίως, το πράγμα δεν δουλεύει ποτέ έτσι. Σε κάθε περίπτωση, κατά το σύνηθες στα ελληνικά αλλά και στα διεθνή δεδομένα, από τη μια οι αναφορές για αύξηση της εγκληματικότητας στο Χλώρακα και από την άλλη κάποια βίντεο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που φέρονται να δείχνουν αλλοδαπούς να κινούνται σε δρόμους τη νύχτα με ρόπαλα κλπ., οδήγησαν σε πογκρόμ από ναζιστικά κατακάθια εναντίον μαγαζιών και σπιτιών μεταναστών, στο πλαίσιο των οποίων τραμπουκίστηκαν και Έλληνες μάλιστα.
Θα πρέπει πρώτα από όλα να πούμε εδώ ότι όσοι από άλλους χώρους κατέβηκαν σε κοινές πορείες κατά της εγκληματικότητας μαζί με φασίστες είναι είτε πολύ αφελείς, είτε πολύ… τυχοδιώκτες και προβοκάτορες εναντίον των ίδιων των κομμάτων τους. Το κυριότερο όμως: όπως και στην περίπτωση του Έβρου, μια εκστρατεία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μετέτρεψε ένα πραγματικό πρόβλημα (στον Έβρο ήταν οι πυρκαγιές, στην Κύπρο ενδεχομένως η εγκληματικότητα) σε φασιστικό-ναζιστικό πάρτι. Όπως στην περίπτωση του Έβρου, υπήρξε και εδώ η επίκληση Τούρκων πρακτόρων μεταξύ των μεταναστών. Αξίζει να σταθούμε εδώ λίγο παραπάνω: τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Κύπρο, όλος αυτός ο εσμός φασιστοειδών λούμπεν στοιχείων δεν έχει κανένα πρόβλημα με την επίσημη πολιτική ΗΠΑ (και Ισραήλ) η οποία επιβάλλει κατανόηση, «σεβασμό» και πρακτικώς ανοχή ή και προσχώρηση στην τουρκική αναθεωρητική πολιτική. Δεν οργάνωσε ούτε μια συγκέντρωση για την επέκταση του Αττίλα στην Πύλα.
Δεν έχει κανένα πρόβλημα με την (και τουρκική) πολιτική, αλλαγής καθεστώτος στη Συρία. Δεν προβληματίζεται διόλου όταν Ελλάδα και Κύπρος χάνουν την κυριαρχία τους από τις ΗΠΑ. Δεν αναρωτιέται, γιατί οι ΗΠΑ που χειραγωγούν Ελλάδα και Κύπρο δεν προστατεύουν ούτε τη μία ούτε την άλλη, ούτε από τις πυρκαγιές, ούτε από την επέκταση του Αττίλα, ούτε από τους περιλάλητους υβριδικούς πολέμους δια μεταναστών. Δεν κάνει το παραμικρό που να ενοχλεί την Τουρκία (στην πραγματικότητα, την υποστηρίζει ενεργά όπως έκανε και επί χούντας με την προδοσία της Κύπρου). Αλλά βιώνει «έκρηξη αντιτουρκισμού» όποτε και μόνο πρόκειται για μετανάστες. Περίεργο δεν είναι να ανακαλύπτουμε τόσο εύκολα πράκτορες του Ερντογάν μεταξύ Πακιστανών και Συρίων μεταναστών ή προσφύγων αλλά να μην τους βλέπουμε στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ ή να αδιαφορούμε για τις κατοχικές δυνάμεις στην Κύπρο;
Το δε πογκρόμ στην Κύπρο, ήταν τόσο καλά σχεδιασμένο, ώστε οι φασίστες επιτέθηκαν σε σπίτια και επιχειρήσεις προσεκτικά επισημασμένες, ακόμα και ανθρώπων που ζουν επί χρόνια ή και δεκαετίες στην Κύπρο έχοντας ενταχθεί απολύτως. Δεν επρόκειτο για καμιά λαϊκή έκρηξη οργής. Επρόκειτο για προσεκτικώς σχεδιασμένη επιχείρηση πρόκλησης εσωτερικής σύγκρουσης στην Κύπρο, η οποία θα συνεχιστεί, με την ίδια ανευθυνότητα ή και προδοτική διάθεση που λειτουργούσε και η ΕΟΚΑ Β’.
Τη δεκαετία του 1950 ήταν οι Ρωμιοί της Κωνσταντινούπολης που υφίσταντο πογκρόμ λόγω του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της Κύπρου, με μπροστάρη τον κυπριακό ελληνισμό. Σήμερα πογκρόμ κάνουν Ελληνοκύπριοι (όχι όλοι προφανώς, κάποιοι). Δεν πρόκειται για ιστορικώς μοναδικό φαινόμενο. Ο νέος πάτρωνας της Κύπρου, το Ισραήλ, είναι ο πρώτος διδάξας, του πώς ένα κράτος, στο όνομα όσων υπέστησαν οι πρόγονοι μέρους των νυν κατοίκων του, μπορεί να εκφασίζεται χωρίς καθόλου τύψεις. Δεν είναι τυχαίο ότι οι αντισημίτες φασίστες, λατρεύουν μαζικά το κράτος του Ισραήλ (αντισημιτικό και ρατσιστικό είναι άλλωστε και το ίδιο). Να ελπίσουμε ότι δεν θα καταντήσει έτσι η Κύπρος.
