Ο Σεπτέμβριος κυλά πολύ καλά για το κόμμα της Εναλλακτική για τη Γερμανία. Το υπερσυντηρητικό και ξενοφοβικό κόμμα με τις ακροδεξιές αποχρώσεις γνωρίζει μια συνεχόμενη δημοσκοπική επιτυχία και προετοιμάζεται για να συμμετάσχει στις κρατιδιακές εκλογές που θα διεξαχθούν στις 8 Οκτωβρίου στη Βαυαρία και στην Έσση, όπου βρίσκεται και το χρηματοπιστωτικό κέντρο της Γερμανίας, η Φρανκφούρτη.
Το κόμμα κατάφερε στα τέλη Ιουνίου να εκλέξει τον πρώτο του δήμαρχο ενός διευρυμένου δήμου στη Θουριγγία, τον Ρόμπερτ Ζέσελμαν στον δήμο της περιοχής Ζόνεμπεργκ. Η εκλογή του είχε προκαλέσει σοκ στα αντίπαλα πολιτικά στρατόπεδα και έγινε προσπάθεια με διάφορους νομικίστικους τρόπους να βρεθούν εμπόδια ώστε να μην καταλάβει τη θέση του δημάρχου. Μάταια. Η εκλογή ήταν καθαρή και δεν υπήρχε κανένας νομικός τρόπος ώστε ο Ζέσελμαν να μην αναλάβει τα δημαρχιακά του καθήκοντα. Ήδη, αυτή η επιτυχής αντιμετώπιση των σχεδίων των πολιτικών της αντιπάλων αποτελεί μία επιπλέον πολιτική νίκη της Εναλλακτικής για τη Γερμανία με παγγερμανική εμβέλεια.
Τώρα, το κόμμα ετοιμάζεται εντατικά και με αέρα αισιοδοξίας για να συμμετάσχει στις κρατιδιακές εκλογές που αναφέρουμε παραπάνω. Οι προβλέψεις είναι πολύ καλές: οι δημοσκοπήσεις, δύο εβδομάδες πριν την ψηφοφορία, δίνουν στην AfD 17% στην Έσση και 13% στη Βαυαρία. Όσον αφορά την Έσση, στην οποία κυβερνά μια συμμαχία χριστιανοδημοκρατών και Πρασίνων, οι έρευνες δείχνουν πως η Χριστιανοδημοκρατία θα αυξήσει σημαντικά τα ποσοστά της και θα εκλεγεί πρώτη και με διαφορά άνω των δέκα μονάδων από τους σοσιαλδημοκράτες (31 και 18% αντίστοιχα), οι Πράσινοι θα χάσουν λίγο, το κόμμα της Αριστεράς DieLinke θα χάσει το μισό του ποσοστού της και δε θα εκπροσωπείται στο νέο κρατιδιακό κοινοβούλιο (Landtag), ενώ οριακή θα είναι η κατάσταση για τους φιλελεύθερους του FDP, καθώς δεν είναι σίγουρο αν θα πετύχουν το 5% που είναι το όριο για να εκλέξει ένα κόμμα βουλευτές. Από την άλλη, η Εναλλακτική για τη Γερμανία προβλέπεται να κερδίσει 4 περίπου μονάδες και να έχει παρόμοια δύναμη με τους σοσιαλδημοκράτες και τους Πράσινους, γύρω στο 17%.
Στη Βαυαρία, το κάστρο της Δεξιάς, εκεί από όπου καταγόταν ο ιστορικός ηγέτης της χριστιανοδημοκρατίας Φραντς-Γιόζεφ Στράους, ο οποίος έλεγε πως δε θέλει άλλο κόμμα στα δεξιά της χριστιανοδημοκρατίας, παρά μόνο τον τοίχο του ορίου του πολιτικού φάσματος, μια δήλωση αμφίσημη, το κόμμα στα δεξιά υπάρχει και κατεβαίνει στις εκλογές με σημαντικές αξιώσεις: από 10% που είχε πάρει το 2018 αναμένεται να ανέβει στο 13%. Η άνοδος μπορεί να μην είναι εντυπωσιακή, όμως η κατοχύρωση ενός πυρήνα ψηφοφόρων άνω του 10% καθιστά το κόμμα σταθερό πλέον παράγοντα στα πολιτικά πράγματα του πλουσιότερου κρατιδίου της Γερμανίας. Και σε απόλυτα νούμερα θα πρόκειται για μια αύξηση δυνάμεων της τάξης του 30%.
Η Χριστιανοκοινωνική Ένωση αναμένεται να διατηρήσει τις δυνάμεις της γύρω στο 35 με 37% μην μπορώντας να επανέλθει στα περασμένα μεγαλεία άλλων δεκαετιών, όταν κυβερνούσε με απόλυτες πλειοψηφίες. Η σοσιαλδημοκρατία με δυσκολία θα ξεπεράσει το 10%, οι Πράσινοι θα κινηθούν στο 15%, το αριστερό κόμμαDieLinke, με δυσκολία θα πάρει μια στις εκατό των ψήφων και οι φιλελεύθεροι θα κινηθούν σημαντικά κάτω από το όριο του 5%.
Αίτημα για πρόωρες εκλογές
Αν στα δύο αυτά κρατίδια η AfD θα κινηθεί όπως όλα δείχνουν λίγο κάτω και λίγο πάνω από το 15%, οι δημοσκοπήσεις στα κρατίδια της πρώην Ανατολικής Γερμανίας (Βρανδεμβούργο, Θουριγγία, Μεκλεμβούργο-Πομερανία, Σαξονία και Σαξονία-Ανχάλτη) δείχνουν πως το κόμμα κινείται στο 30 με 35%. Σε όλα τα κρατίδια το κόμμα πλέον είναι πρώτο με την εξαίρεση της Σαξονίας-Ανχάλτης όπου υπολείπεται των χριστιανοδημοκρατών για μια-δύο μονάδες. Με βάση την τάση αυτό θα ξεπεραστεί σύντομα.
Καθώς δε στη Σαξονία, στη Θουριγγία και το Βρανδεμβούργο θα γίνουν εκλογές σε ένα χρόνο από τώρα, τον Σεπτέμβριο του 2024, τίθεται με ένταση το ερώτημα, ποιος θα κυβερνήσει αυτά τα κρατίδια σε περίπτωση που όντως οι δημοσκοπικές τάσεις επαληθευτούν. Θα γεμίσει η πρώην Ανατολική Γερμανία μικρές Μελόνι και μικρούς Όρμπαν;
Εκτιμώντας την κατάσταση στην σύνοδο των ομοσπονδιακών βουλευτών του κόμματος στα τέλη Αυγούστου η AfD ξεκινά την πολιτική της καμπάνια με δύο κεντρικά θέματα: το ένα είναι το αίτημα για πρόωρες ομοσπονδιακές εκλογές. Το κόμμα κρίνει πως η τρικομματική κυβέρνηση δεν εκφράζει την πλειοψηφία πλέον και καταδεικνύει τις εμφανείς αδυναμίες της σε πολλά επίπεδα, αδυναμίες που προκύπτουν από τη διάσταση απόψεων σε διάφορα ζητήματα (αντιμετώπιση της οικονομικής ύφεσης, κοινωνικά προβλήματα, προϋπολογισμός, μεταναστευτική και προσφυγική πολιτική, εξωτερική πολιτική). Έτσι θέτει πλέον ζήτημα προώρων εκλογών.
Πρόωρες εκλογές έχουν γίνει στη Γερμανία τρεις φορές από την ίδρυση της ομοσπονδιακής δημοκρατίας το 1949: και οι τρεις έγιναν υπό την κυβέρνηση σοσιαλδημοκρατών. Μια φορά το 1972 όταν έπεσε η κυβέρνηση του Βίλλυ Μπραντ, που συγκυβερνούσε με τους φιλελευθέρους. Οι νέες εκλογές οδήγησαν σε θρίαμβο του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος το οποίο κυβέρνησε υπό τον Χέλμουτ Σμιτ για μια δεκαετία ακόμη.
Η δεύτερη φορά σήμανε την πτώση του Σμιτ και τη νίκη της χριστιανοδημοκρατίας υπό τον Χέλμουτ Κολ. Η εκλογή Κολ σήμανε τη συντηρητική στροφή στη Γερμανία, την κατίσχυση επί του σοσιαλιστικού μπλοκ και της ΕΣΣΔ καθώς και την αρχή του νεοφιλελευθερισμού. Η τρίτη φορά ήταν το 2005. Τότε έπεσε η κυβέρνηση Σρέντερ, που κυβερνούσε με τους Πρασίνους. Οι Πράσινοι συμμετείχαν το 1998 πρώτη φορά σε κυβέρνηση. Η κυβέρνηση εκείνη έβγαλε για πρώτη φορά από το 1945 τον γερμανικό στρατό εκτός συνόρων στη Γιουγκοσλαβία και το Αφγανιστάν και εφάρμοσε μια νεοφιλελεύθερη πολιτική πρώτα απ’ όλα στην αγορά εργασίας. Η πτώση της κυβέρνησης Σρέντερ σήμανε την απαρχή της εποχής Μέρκελ, η οποία όπως και ο Χέλμουτ Κολ κυβέρνησε τη χώρα για 16 χρόνια και τη έφερε στην κορυφή του παγκόσμιου πολιτικού και οικονομικού γίγνεσθαι.
Φαίνεται λοιπόν πως το αίτημα για πρόωρες εκλογές δεν είναι εξωπραγματικό, πολλώ δε μάλλον που στην κυβέρνηση είναι το κόμμα που ιστορικά έχει πέσει τρεις φορές πριν την ολοκλήρωση της θητείας. Κι αν το 1972 οι Γερμανίδες και οι Γερμανοί επιβεβαίωσαν την πολιτική ανοίγματος προς τις σοσιαλιστικές χώρες, γιατί αυτό ήταν τότε το διακύβευμα, τις άλλες δύο φορές οι σοσιαλδημοκράτες έχασαν και μάλιστα στρατηγικά. Καθώς σήμερα η σοσιαλδημοκρατία συμμετέχει ενεργά στον πόλεμο κατά της Ρωσίας και δεν ακολουθεί φιλική προς τα κατώτερα στρώματα πολιτική είναι σίγουρο σχεδόν πως μια εκλογική διαδικασία θα οδηγούσε στην αποδοκιμασία του Σολτς και σε ήττα.Το λένε κι οι δημοσκοπήσεις.
Το «άμεσο πρόγραμμα»
Γράφοντας πριν πως η AfD δεν είναι τίποτε άλλο από τη γερμανική έκδοση της Μελόνι και του Όρμπαν αναφερόμαστε στο κυβερνητικό πρόγραμμα που το κόμμα έδωσε στη δημοσιότητα την 1η Σεπτεμβρίου. Το πρόγραμμα έχει δέκα σημεία.
Στο πρώτο σημείο αναφέρονται μέτρα ενάντια στην αποβιομηχάνιση. Οι πολιτικές μείωσης των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα θα ανασταλούν. Η ενεργειακή μετάβαση θα σταματήσει, το ίδιο και οι πολιτικές περιορισμού του αυτοκινήτου και των κινητήρων εσωτερικής καύσης. Τα κονδύλια για υποστήριξη μεταναστών και για αναπτυξιακή βοήθεια σε χώρες του παγκόσμιου Νότου θα μειωθούν δραστικά και τα ποσά που θα εξοικονομηθούν θα διοχετευτούν στην ενίσχυση των ντόπιων υποδομών. Το ίδιο θα συμβεί και με τα χρήματα που δίνει η Γερμανία στην ΕΕ όπως λένε στο δεύτερο σημείο. Όμως, το όριο στον κρατικό δανεισμό παραμένει ως έχει.
Στο δεύτερο σημείο υπόσχονται οριζόντιες φοροελαφρύνσεις, κατοχύρωση της χρήσης μετρητών και θεσμοθέτηση δημοψηφισμάτων. Στη συνέχεια, στο τρίτο σημείο, αναφέρονται στη μεταναστευτική πολιτική: θα εισάγουν ελέγχους στα σύνορα, τα επιδόματα σε μετανάστες θα μειωθούν και θα δίνονται σε είδος αντί για χρήμα, ενώ η πολιτογράφηση θα δυσκολέψει σημαντικά. Στο κομμάτι της κοινωνικής πολιτικής, στα εργασιακά υπόσχονται να συνδέσουν το επίδομα ανεργίας με ακόμα πιο έντονη πίεση στους ανέργους να αναλάβουν εργασία, με μειώσεις φόρων θα αυξήσουν τον καθαρό μισθό ενώυπόσχονται «δίκαιες» συντάξεις.
Στο σημείο πέντε υπόσχονται σκλήρυνση της καταστολής. Δηλώνουν πως οι μη Γερμανοί παραβατικοί θα απελαύνονται ενώ ο αριστερός εξτρεμισμός και ο ισλαμισμός θα διωχθούν σκληρά. Δεν αναφέρονται ρητά στον ακροδεξιό εξτρεμισμό.
Το σημείο έξι, αφορά τα γερμανικά συμφέροντα σε ένα πολυπολικό κόσμο: μια κυβέρνηση AfD θα αναλάμβανε αμέσως πρωτοβουλία για ειρήνευση στην Ουκρανία, ενώ στο έβδομο σημείο γίνεται αναφορά στις ένοπλες δυνάμεις που πρέπει να ενισχυθούν ώστε να εξασφαλίζεται μια ισχυρή Γερμανία σε μία Ευρώπη που μπορεί να αμυνθεί.
Το όγδοο σημείο αναφέρεται στη οικογένεια και το φύλο: υπόσχονται αμοιβή για όποιον γονιό φροντίζει τα παιδιά, άτοκα δάνεια μετά τη γέννηση κάθε παιδιού, φοροελαφρύνσεις σύμφωνα με τον αριθμό των τέκνων στην κάθε οικογένεια, ενώ υπόσχονται να καταπολεμήσουν την «ιδεολογία του Gender (κοινωνικού φύλου)» και να απαγορεύσουν τις επεμβάσεις φυλομετάβασης σε ανήλικα πρόσωπα.
Στο ένατο σημείο αναφέρονται ρητά στο ζήτημα των εμβολιασμών: υπόσχονται να εγγυηθούν την σωματική αυτοδιάθεση και να καταργήσουν κάθε υποχρεωτικότητα στους εμβολιασμούς για κορονοϊό. Ταυτόχρονα αναγγέλλουν πως θα ενισχύσουν όσους έχουν βλάβες υγείας από τον εμβολιασμό, θα διερευνήσουν τις τυχόν ευθύνες των φαρμακευτικών εταιρειών και θα ζητήσουν λογοδοσία. Τέλος, θα αποζημιώσουν όσους είχαν ζημίες από τις απαγορεύσεις της εποχής της πανδημίας.
Το τελευταίο σημείο αφορά στην εκπαίδευση. Εδώ ένα σημαντικό σημείο είναι η σύνδεση του ποιος θα μπορεί να μεταναστεύσει στη Γερμανία με τη δυνατότητά του και τη θέλησή του να μάθει τη γλώσσα και να εκπαιδευτεί. Άλλο σημαντικό στοιχείο είναι η «απελευθέρωση» του εκπαιδευτικού συστήματος από την «ιδεολογία του κοινωνικού φύλου» και από την woke ιδεολογία καθώς και η απαγόρευση της νέου τύπου γλώσσας που έχει αναπτυχθεί για την συμπερίληψη και των δύο ή περισσοτέρων φύλων (Gendern/gendering) στη γλώσσα που χρησιμοποιεί το κράτος. Τέλος, αναφέρεται ρητά η ενίσχυση της έρευνας για την πυρηνική ενέργεια και για τη χρήση καυσίμων.
Το πρόγραμμα της AfD είναι ένα αντιμεταναστευτικό, κατασταλτικό, συντηρητικό και συνάμα νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα. Οι οριζόντιες φοροελαφρύνσεις και η πίεση στο εργατικό δυναμικό είναι παραδοσιακά μέτρα μιας νεοφιλελεύθερης ατζέντας. Ο αποσπασματικός λόγος για ζητήματα εμβολιασμού και θέματα έμφυλων ταυτοτήτων δείχνει πως το κόμμα εντάσσεται στο πλαίσιο του τραμπισμού ευρωπαϊκής κοπής, ενώ οι προτάσεις έντασης της καταστολής είναι αρεστές σε συγκεκριμένα ακροατήρια. Τέλος, ο περιορισμός στη μετανάστευση θα μπορούσε να ανοίξει μια σειρά νέων ζητημάτων για τη γερμανική οικονομία. Ταυτόχρονα όμως είναι το μοναδικό κόμμα που μιλά για διαπραγματεύσεις με τη Ρωσία. Σε κάθε περίπτωση, το πρόγραμμα αυτό έρχεται να δώσει υλικό στην πολιτική αντιπαράθεση στη Γερμανία, δε δίνει πραγματικές λύσεις και καθιστά επιτακτική την ανάγκη ενός αποτελεσματικού αντίλογου.
