Πριν από λίγες ημέρες, σε αυτόν τον πλανήτη των δήθεν ευαισθησιών, του δικαιωματισμού και όπου τίποτα δεν μένει κρυφό λόγω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, έλαβε χώρα μια κανονικότατη εθνοκάθαρση: οι Αρμένιοι του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα πατρογονικά τους εδάφη σε λίγες ημέρες (με κύριους ενόχους τον πρωθυπουργό της Αρμενίας, τις ΗΠΑ, το Αζερμπαϊτζάν, την Τουρκία και το Ισραήλ), χωρίς ο οποιοσδήποτε να κάνει το παραμικρό διεθνώς. Για όσους έχουν μάτια για να βλέπουν και όχι για να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, πέρα από την αλήθεια της παραπάνω διαπίστωσης, υπάρχουν χτυπητές ομοιότητες με μια (ακόμα) άλλη εξελισσόμενη διεθνή κρίση: αυτή των Σέρβων του Κοσσυφοπεδίου.
Οι Σέρβοι, τους οποίους κατεξοχήν οι ΗΠΑ με πρωταγωνιστή το νυν πρόεδρο Μπάιντεν έχουν συλλογικά ενοχοποιήσει εδώ και δεκαετίες, λόγω των πολιτιστικών και πολιτικών δεσμών τους με τη Ρωσία, είναι ο μόνος βαλκανικός λαός, ο οποίος έχει ήδη υποστεί μια σειρά από καταφανείς εθνοκαθάρσεις τις τελευταίες δεκαετίες: από την Κροατία, από ένα μεγάλο μέρος της Βοσνίας- Ερζεγοβίνης και προϊόντος του χρόνου και από το Κοσσυφοπέδιο. Ιδίως μετά τη στιγμή της ανακήρυξης της ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου, σε σχέση με την οποία η Δύση στη μεγάλη της πλειοψηφία ουδόλως ανησύχησε ως προς την τήρηση του διεθνούς δικαίου, οι διώξεις εναντίον των Σέρβων του Κοσσυφοπεδίου είναι διαρκείς και συστηματικές. Στην πραγματικότητα, ήδη αμέσως μετά τη νατοϊκή επέμβαση (για την οποία τότε οι γραφίδες των διεθνολόγων έφτασαν να ανακαλύψουν ένα καινούριο δόγμα δήθεν νόμιμης χρήσης βίας προκειμένου να τη δικαιολογήσουν, τη λεγόμενη «ανθρωπιστική επέμβαση) σχεδόν 200.000 Σέρβοι όπως και άλλες εθνότητες εκδιώχθηκαν από το Κόσοβο.
Οι διώξεις των Σερβοκοσοβάρων, με στόχο την οριστική εθνοκάθαρσή τους, όχι μόνο συνεχίζονται αλλά εντάθηκαν μετά από δύο γεγονότα: το πρώτο είναι η γνωστή παρ’ ημίν, Συμφωνία των Πρεσπών, δηλαδή το τεράστιο ρουσφέτι Τσίπρα-Κοτζιά, άνευ εθνικών ανταλλαγμάτων (για τυχόν προσωπικά δεν γνωρίζουμε, αλλά κάτι υποψιαζόμαστε) προς τις ΗΠΑ. Η ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ (άλλη μια «γνήσια αριστερή» πολιτική, του όλου ΣΥΡΙΖΑ) περιέκλεισε τη Σερβία σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο, με αποτέλεσμα η όποια τυχόν αντισταθμιστική προς το ΝΑΤΟ και τις παράνομες αρχές του Κοσόβου κίνηση από πλευράς Ρωσίας να καθίσταται σε μεγάλο βαθμό αδύνατη. Το δεύτερο είναι φυσικά ο εξελισσόμενος παγκόσμιος πόλεμος, ο οποίος πείθει τους Αλβανοκοσοβάρους (ιδίως μετά τα γεγονότα στο Ναγκόρνο Καραμπάχ) ότι μπορούν να καταφέρουν το τελικό χτύπημα, ώστε να ολοκληρώσουν την εθνοκάθαρση των Σέρβων.
Η Σερβία, από την άλλη, εν πολλοίς βυθισμένη στη δική της κρίση πολιτικού προσωπικού, αλλά και ταυτοχρόνως σε μια σοβούσα οικονομική και κοινωνική κρίση, έχοντας τις ζωντανές μνήμες του πολέμου και των κυρώσεων, ακολουθεί μια πολιτική ασταθούς ισορροπίας, η οποία κυμαίνεται από τον Βούτσιτς καθισμένο στο σκαμνάκι του Λευκού Οίκου μέχρι τη σύσφιξη των σχέσεων με την Κίνα. Σε κάθε περίπτωση όμως δεν δείχνει σήμερα διατεθειμένη να υπερασπιστεί μέχρι τέλους αυτά που θεωρεί (ή θα έπρεπε να θεωρεί) και είναι δικά της εδάφη και δικός της πληθυσμός. Μπορεί ενίοτε να επιδεικνύει τη στρατιωτική ισχύ την οποία εν δυνάμει διαθέτει, ωστόσο παραμένει προφανώς εγκλωβισμένη σε έναν αρνητικό συσχετισμό ισχύος ως προς το ΝΑΤΟ.
Το πρόβλημα με τη σερβική στάση είναι πως δεν θα εξασφαλίσει με κανένα τρόπο τον σερβικό πληθυσμό του Κοσσυφοπεδίου και την εδαφική ακεραιότητά της. Η διάλυση των Δυτικών Βαλκανίων και η αποδυνάμωση του σερβικού στοιχείου αποτελεί μακροπρόθεσμο σχέδιο και σημείο αναφοράς για τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους. Ο σερβικός δισταγμός θα εκληφθεί μόνο ως αδυναμία και όχι ως διάθεση διαπραγμάτευσης και ειρήνευσης. Βεβαίως το ΝΑΤΟ θα προσπαθήσει να συντηρήσει το κλίμα της έντασης σε ένα ελεγχόμενο πλαίσιο. Ωστόσο, η σύγκρουση μπορεί να ξεσπάσει οποτεδήποτε. Ιδίως δε, το πιθανό κλείσιμο του κεφαλαίου «Ουκρανία», με τυχόν ήττα για τις ΗΠΑ να ανοίξει τα επόμενα κεφάλαια. Και η Σερβία είναι πλέον υποψήφια να αποτελέσει ένα τέτοιο.
