Αυτές τις τραγικές ώρες που το Ισραήλ εξαπολύει το ισχυρότερο κύμα βομβαρδισμών στη Γάζα, ενώ έχει διακοπεί κάθε τηλεφωνική και διαδικτυακή επαφή των Παλαιστινίων με τον υπόλοιπο κόσμο, εμείς οι Δυτικοί (λευκοί και πολιτισμένοι) οφείλουμε να θέσουμε άμεσα τις προτεραιότητές μας. Βασικά, τη μια και μοναδική μας προτεραιότητα: πώς να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας από τον περαιτέρω τραυματισμό μας.
Μαθαίνουμε λοιπόν πως για κάποιους πολίτες φιλελεύθερων δυτικών δημοκρατιών, το τραύμα έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις. Όπως μας πληροφορεί συγκεκριμένα ένα άρθρο γνώμης στους New York Times, οι Εβραίοι πολίτες «δεν μπορούν να σταματήσουν να τρέμουν» μιας και οι επιθέσεις της Χαμάς έχουν αφυπνίσει το «διαγενεακό τους τραύμα».
Το τραύμα των Εβραίων πολιτών φυσικά δεν είναι μόνο υπαρξιακό, αλλά μπορεί σύντομα να αποκτήσει και πραγματικές διαστάσεις. Κάποιοι Αμερικανοί σιωνιστές φοβούνται εύλογα ότι κινδυνεύουν άμεσα τα παιδιά – τα δικά τους εννοείται, και όχι των Παλαιστινίων που έχουν ήδη θρηνήσει σχεδόν 3.000 ανήλικα θύματα. «Χιλιάδες γονείς χάνουν τον ύπνο τους βλέποντας στα πανεπιστήμια που φοιτούν τα παιδιά τους να αλωνίζουν εξτρεμιστικές οργανώσεις που γιορτάζουν και ενθαρρύνουν την τρομοκρατία», προειδοποίησε ένας ακαδημαϊκός της Νέας Υόρκης, του οποίου η σόλο διαμαρτυρία στο προαύλιο του πανεπιστημίου Columbia είχε προηγουμένως γίνει viral. Η σιωπή των προέδρων των αμερικανικών κολεγίων για αυτήν την απειλή, πρόσθεσε, είναι εκκωφαντική.
Υποθέτω πως οι Παλαιστίνιοι γονείς θα προτιμούσαν την εκκωφαντική σιωπή προέδρων κολεγίων από τα ουρλιαχτά των παιδιών στα οποία οι γιατροί της Γάζας πραγματοποιούν εγχειρήσεις χωρίς αναισθητικό. Δεν είναι όμως ώρα να εστιάσουμε στις προτιμήσεις των Παλαιστινίων. Εξάλλου κάτω από τα ματωμένα πατώματα των νοσοκομείων τους, όπως του Al Shifa λόγου χάρη, βρίσκονται κατά πως μας πληροφόρησε το υπουργείο Εξωτερικών του Ισραήλ τούνελ της Χαμάς. Εάν οι ισραηλινές βόμβες στοχεύσουν τα τούνελ θα δώσουν έτσι τέλος στον πόνο, αλλά και στο διαγενεακό τραύμα των νοσηλευόμενων παιδιών των Παλαιστίνιων.
Εκτός από τους σιωνιστές γονείς της Αμερικής και τα παιδιά τους, υποφέρει όμως και το ίδιο το Ισραήλ, που όπως μαθαίνουμε είναι θηλυκού γένους. Σε viral ανάρτησή της στο X, μια Αμερικανο-ισραηλινή ακτιβίστρια έθεσε το περίφημο δικαίωμα του Ισραήλ στην «αυτοάμυνα» στη σωστή φεμινιστική του βάση. «Το Ισραήλ» έγραψε, «είναι η γυναίκα ανάμεσα στις χώρες του κόσμου. Πάντα πρέπει να απολογείται για τις αποφάσεις της, κανείς να μην την πιστεύει για όσα έχει υποστεί, πάντα να χρειάζεται να είναι καλύτερη από όλους τους άλλους, συνεχώς να αμφισβητούνται τα κίνητρά της, ποτέ να μην είναι αρκετά καλή και να της ρίχνουν το φταίξιμο για τον πόνο της». Η Ισραήλ πονάει, ακούτε; Κόψτε το Gazasplaining και φωνάξτε #γενοκτονία_μου_εγώ_σε_πιστεύω!
Προφανώς δεν είναι όλοι οι πολίτες των δυτικών φιλελεύθερων δημοκρατιών αμετανόητοι απολογητές γενοκτονιών. Αυτό δείχνουν οι μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις και γενναίες πρωτοβουλίες και διαμαρτυρίες υπέρ της Παλαιστίνης σε πολλές δυτικές χώρες. Δυστυχώς όμως οι μουσουλμάνοι και έγχρωμοι διαμαρτυρόμενοι δεν συναντούν πάντα τα στάνταρ της λευκής δυτικής διανόησης. Σε ανάλυσή της με τίτλο «Η πυξίδα του πένθους», η εβραϊκής καταγωγής Αμερικανίδα φιλόσοφος Τζούντιθ Μπάτλερ, που έχει μιλήσει επανειλημμένα με θάρρος υπέρ των Παλαιστινίων, διαφώνησε με ανακοίνωση της ομάδας αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη από έγχρωμους φοιτητές του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, στην οποία ανέφεραν ότι το καθεστώς απαρτχάιντ του Ισραήλ «είναι το μόνο που φταίει» για την επίθεση της Χαμάς. «Είναι λάθος να κατανέμεται η ευθύνη με αυτόν τον τρόπο και τίποτα δεν πρέπει να απαλλάσσει τη Χαμάς από την ευθύνη για τις φρικτές δολοφονίες που έχει διαπράξει», έγραψε η Μπάτλερ. Στη συνέχεια αναρωτήθηκε εάν μπορούμε να θρηνήσουμε για όλες τις ζωές που χάθηκαν τόσο στο Ισραήλ όσο και στη Γάζα χωρίς σχετικισμούς, προσθέτοντας πως χρειαζόμαστε μια «ευρύτερη πυξίδα του πένθους». Εγώ που δεν είμαι διανοούμενη δεν ξέρω πώς μοιάζει μια ευρύτερη πυξίδα. Νόμιζα πως μια πυξίδα ασχέτως μεγέθους μας κάνει μια χαρά, φτάνει να μην είναι σπασμένη. Στο γραπτό της Μπάτλερ διακρίνω λοιπόν μια υπόνοια πως οι νέοι της Παλαιστίνης που στρατολογήθηκαν στη Χαμάς έπρεπε να κάτσουν στα αβγά τους για να μην ταλαντεύεται η πυξίδα της ηθικής μας εδώ στη Δύση και να μην κινδυνέψουμε από σχετικισμούς. Αυτό που έχει σημασία δεν είναι το τι επιλογές είχαν οι υπό κατοχή Παλαιστίνιοι λοιπόν, αλλά το πένθος μας και οι τύψεις μας. Με άλλα λόγια, εμείς.
Τουλάχιστον η Μπάτλερ εξήγησε τις διαφωνίες της με τους διαμαρτυρόμενους φοιτητές. Στην Ελλάδα, το παράρτημα του γερμανικού Ιδρύματος Rosa Luxemburg δεν μας έκανε τη χάρη να μας εξηγήσει γιατί ακριβώς αποστασιοποιήθηκε σε πρόσφατη ανακοίνωσή του από το ψήφισμα της πρωτοβουλίας Decolonize Hellas υπέρ της Παλαιστίνης (disclaimer: η γράφουσα έχει υπογράψει το ψήφισμα). Μπορούμε όμως να υποθέσουμε ότι η αναφορά του κειμένου σε «επίθεση της Χαμάς και άλλων παλαιστινιακών οργανώσεων σε ισραηλινούς στόχους» και η διατύπωση ενός αιτήματος για «απο-αποικιοποίηση της γης και της κοινωνίας της Παλαιστίνης» ταρακούνησε την ευρύτερη πυξίδα του ιδρύματος για αυτό που εκείνο αποκαλεί «πόλεμο στη Μέση Ανατολή». Αν ποτέ απελευθερωθεί η Γάζα, προτείνω να ανοίξει το ίδρυμα και εκεί ένα παράρτημα, για να εξηγήσει στους Παλαιστίνιους τις αντιρρήσεις του, κατά προτίμηση σε ένα συνέδριο για τον μεταποικιακό ριζοσπαστισμό.
Δεν ξέρω βέβαια πόσοι Παλαιστίνιοι θα έχουν επιβιώσει για να τους ακούσουν. Δεν ξέρω πόσοι ακόμα άμαχοι και πολεμιστές θα προστεθούν στις λίστες των χιλιάδων νεκρών που οι σύμμαχοί μας Αμερικάνοι θεωρούν αναξιόπιστες. Αν κάποιοι επιβιώσουν όμως, ελπίζω να τους έχει απομείνει λίγη τσίπα και να έρθουν ως πρόσφυγες στις χώρες μας να μας παρηγορήσουν. Ένας πολιτισμός που αναφέρεται με τόση εμμονή στον εαυτό του ενώ παρακολουθεί την κόλαση που εξαπολύει σε βίντεο, είναι πράγματι τραυματισμένος, αξιολύπητος, τιποτένιος. Τι λέω τιποτένιος; Ζωντανός νεκρός.
