Γνώριζα τον Χρήστο Γεροντίδη μέσα από τη «Σπείρα-Σπείρα» και τη συνεργασία του σχήματος με τον σπουδαίο Σταμάτη Κραουνάκη. Η κυκλοφορία του πρώτου του δίσκου με τίτλο «Λαϊκά τραγούδια ο Τίγρης» αποτέλεσε την ιδανική ευκαιρία ώστε το Κοσμοδρόμιο να μιλήσει μαζί του για τη συνεργασία του αυθεντικού λαϊκού τραγουδιστή με τον Σταμάτη Κραουνάκη, τη Δήμητρα Γαλάνη και τον Φοίβο Δεληβοριά, το σύγχρονο ελληνικό τραγούδι και τον ρόλο του μέσα σε αυτό.
Περίμενες έναν προσωπικό δίσκο; Η αίσθηση όσων παρακολουθούμε τη Σπείρα είναι πως ήταν μια φυσική απόληξη της πορείας σου ως λαϊκός τραγουδιστής.
Εγώ να πω την αλήθεια δεν το περίμενα. Μπήκα στη «Σπείρα-Σπείρα» ως ηθοποιός, έχοντας τελειώσει δραματική σχολή και όχι Ωδείο. Το όνειρο ενός ηθοποιού ακόμη κι αν μπαίνει για τα καλά στον χώρο της μουσικής είναι να παίξει θέατρο, να παίξει στην Επίδαυρο, να κάνει τέτοια πράγματα. Στην πορεία μου είδα ότι έχω μια ευκολία με το τραγούδι, η ομάδα με τη φοβερή δουλειά της με «έσπρωχνε» στην παραπέρα εμπλοκή με τη μουσική. Μετά δοκιμάστηκα, τραγούδησα τα «Καράβια» στον πρόσφατο δίσκο του Σταμάτη, είδα ότι άρεσε το αποτέλεσμα και σε μένα και ευρύτερα και είπα «εδώ είμαστε». Αν με ρωτήσεις επομένως αν με θεωρώ τραγουδιστή θα έλεγα πως ό,τι έμαθα ως τραγουδιστής το σπούδασα δίπλα στον Σταμάτη. Τώρα που το σκέφτομαι βέβαια δεν ξέρω κατά πόσον οι έννοιες τραγουδιστής και ηθοποιός είναι αυτόνομες σε μια περίοδο που οι τέχνες συνομιλούν μεταξύ τους.
Πώς εισπράττεις την εμπειρία του δίσκου;
Η διαδικασία του δίσκου ακριβώς επειδή είναι μοναδική και μοναχική μου έμαθε πολλά. Ήταν μια ιδιαίτερη εκπαίδευση το να πρέπει να γεμίσεις τις εικόνες των τραγουδιών, δίχως το feedback του live. Πρόκειται για μια εμπειρία απίστευτη και σημαντική, η οποία με δυσκόλεψε σε ορισμένες στιγμές, μια εκ των οποίων ήταν ο Τίγρης.
Γιατί «Λαϊκά τραγούδια ο Τίγρης»;
Δεν είχε γραφτεί το ομώνυμο κομμάτι, δεν ξέραμε γιατί και πως. Και είδε ο Σταμάτης έναν πίνακα της Τζίνας Παπαδοπούλου με έναν τίγρη ζωγραφισμένο. Πρόκειται για μια εξαιρετική δουλειά και άρεσε και σε μένα. Αυτό ήρθε και κόλλησε στο ομώνυμο τραγούδι του δίσκου, το οποίο και συνοψίζει εν πολλοίς το νόημα του. Εξηγούνται δηλαδή πολλά όταν ακούς: «Τίγρη μου, Τίγρη μου κι Ευφράτη μου ποτάμια, πως επιτρέψατε να γίνει το κακό; Στου παλιατζίδικου τα ραγισμένα τζάμια, να ξεπουλάω εγώ το αρχαίο υλικό».
Πριν την κυκλοφορία του δίσκου ακούσαμε το single « ο Παίχτης» του Φοίβου Δεληβοριά, με τραγούδι μάλιστα να έχει αγαπηθεί αρκετά. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Με τον «Παίχτη» συνέβη κάτι ευλογημένο και όμορφο. Ο Φοίβος Δεληβοριάς έγραψε το κομμάτι πάνω μου, μου είπε «έχω ένα κομμάτι γραμμένο για σένα». Ήταν φτιαγμένο καιρό τώρα αλλά μεσολάβησε η πανδημία και άλλες δουλειές μας. Αργότερα, με αφορμή τα «Νούμερα», όπου και έκανα ένα πέρασμα, μου είπε «Χρήστο, ήρθε η ώρα». Το άκουσα και έπαθα πλάκα, συγκεκριμένα θυμάμαι να το διαβάζω βράδυ και να μένω ξάγρυπνος. Το γράψαμε στο στούντιο, το τραγουδήσαμε στην εκπομπή και ο κόσμος το έμαθε τηλεοπτικά. Πέρασε άλλος ένας χρόνος και με ξαναπιάνει με αφορμή ένα δείπνο, όπου αποφασίσαμε να βγει ως single λίγο πριν τον δίσκο. Πάει πάρα πολύ καλά, αρέσει πολύ και είμαι πολύ ευχαριστημένος.
Μεταξύ άλλων στον δίσκο βλέπουμε μια αίσθηση επικαιρότητας στον δίσκο και μια αναφορά κοινωνική.
Είναι ένας δίσκος της εποχής μας σίγουρα, ο Σταμάτης γράφει για αυτήν, με κοινωνικό χρώμα, όχι με κάποιο άλλο σχέδιο. Και παρότι κάνει αυτό καταφέρνει να είναι και διαχρονικός και να γράφει και πιο προσωπικά πράγματα. Παράδειγμα «Ο Δεσμός», όπου μιλάει με δικά μου λόγια αν ερωτευόμουνα και χώριζα το τραγούδι. Επειδή κυκλοφορώ με πατίνι, έχει βάλει και το πατίνι στον στίχο. «Στο fiatακι μου χωράνε μόνο δυο και στο πατίνι μου το λουξ μονάχα εγώ». Και στα «Καράβια» ακόμη που είχα τραγουδήσει είναι η ζωή μου εκεί μέσα, τα παιδικά μου χρόνια. Αυτό δείχνει κι έναν σεβασμό προς τον καλλιτέχνη από τον Σταμάτη. Και είναι αμοιβαίος, ο Σταμάτης είναι παραπάνω από πατέρας από εμένα. Είναι ένα από τα μαγικά δάκτυλα από το χέρι που έφτιαξε η Τέχνη και με πήρε μακριά από δύσκολες καταστάσεις των παιδικών χρόνων, μιας πλευράς της ζωής μου ζόρικης, ένα βάλσαμο που με έβγαλε από τη μαυρίλα και τα σκοτάδια. Αυτό σου κληροδοτεί αγάπη για καταστάσεις και άτομα που πήραν μέρος σε αυτό το βάλσαμο.
Πώς αλήθεια ξεκίνησε η επαφή με τον Σταμάτη Κραουνάκη και τη Σπείρα-Σπείρα;
Πριν πάω στη δραματική σχολή ήμουν ασφαλιστής. Ήμουν σε ένα σπίτι με πατέρα ασφαλιστή, είχα στο μυαλό μου να δουλεύω ώστε να μπορώ να στηρίξω την ενασχόληση με την υποκριτική και έτυχε να πάω σε έναν πελάτη. Επειδή ακόμη κι όταν δεν κάνεις συμβόλαιο σου γίνονται συστάσεις, σε μια από αυτές βρέθηκε ο Σταμάτης Κραουνάκης. Κανονίσαμε επειδή ενδιαφερόταν για μια ασφάλεια πυρός για το σπίτι του να βρεθούμε και όταν τελείωσε το ραντεβού μου είπε «εσύ πρέπει να γίνεις ηθοποιός». Εγώ το είχα στο μυαλό μου αλλά δεν είχα αποφασίσει να γραφτώ καν και όταν τον ρώτησα πως το συμπέρανε εκείνος μου απάντησε «από τον τρόπο που κάθεσαι». Δεν το σχολίασα, χανόμαστε γιατί δεν κάνει την ασφάλεια και μεσολαβούν τρία έτη δραματικής σχολής. Πάω να δω τη Σπείρα σε ένα live και πάω να τον χαιρετήσω. Του είπα ότι τελειώνω τη σχολή και μου πρότεινε να συμμετάσχω σε μια οντισιόν για την παράσταση «αυτά που κάψαν το σανίδι». Πήγα, έτρεμα όπως ήταν φυσιολογικό και έναν μήνα μετά δεν είχα ακόμη είδηση σχετικά με την οντισιόν. Παράλληλα, εγώ είχα ψαχτεί να συνεχίσω στο Λονδίνο με την υποκριτική, σαν ένα είδος μεταπτυχιακού πάνω στις θεατρικές σπουδές. Είχα βρει δουλειά, με είχαν πάρει εκεί σε δραματική σχολή και θα συγκατοικούσα με έναν φίλο που είχε βρει σπίτι εκεί. Και ξαφνικά, ενώ όλα είναι έτοιμα για να φύγω, χτυπάει το τηλέφωνο και ο Σταμάτης μου λέει «θα είστε συνεργάτης μας, μαζί μας». Παθαίνω σοκ, τα αφήνω όλα και μπαίνω στη «Σπείρα-Σπείρα». Ρίξαμε πολύ δουλειά, με έξι χρόνια δουλειά στο παιδικό θέατρο να είναι δύσκολα αλλά και μεγάλο σχολείο. Ο Σταμάτης εκεί μας προετοίμασε για κάτι δύσκολο, ήταν αυστηρό το κλίμα, αλλά είχε δίκιο και λόγο. Με τα παιδιά ως κοινό δεν παίζεις.
Έπειτα μπήκα στη «βραδινή» Σπείρα. Αλλά επειδή έπρεπε να καλύψω τον μισθό του ασφαλιστή με αυτόν του θεάτρου έπρεπε να κάνω δουλειές σχετικές με το θέατρο πέρα από το παίξιμο. Έκανα τον βοηθό, έκανα ταξιθεσία στην Αθηναΐδα και έφτασε η Αθηναΐδα να γίνει δεύτερο σπίτι μου. Μάλιστα, την Παρασκευή κοιμόμουν εκεί, γιατί τελείωνα αργά και το ταξίδι ως το σπίτι μου στον Πειραιά ήταν κουραστικό. Είχαμε έναν άνετο καμαρίνι με καναπέ και ντους, όπου έκανα το μπάνιο μου, κοιμόμουν και ξυπνούσα το πρωί για να παίξω. Ωραίες εμπειρίες που με έκαναν να δω το τραγούδι και το θέατρο από όλες τις μεριές.
Ποιο θεωρείς ότι είναι το πιο δύσκολο κομμάτι του τραγουδιού;
Καλλιτέχνης που να μην αμφιβάλλει δεν είναι καλλιτέχνης. Πρέπει να έχεις τρακ δημιουργικό μέχρι το σημείο που αρχίζεις να σιγουρεύσαι πως είσαι οκ. Αλλά σε εμένα σε μια παράσταση που ξεκινά πριν συμπληρώσω δέκα παραστάσεις με πιάνω να τρέμω και να είμαι σε τρακ και άγχος. Αυτή η διαχείριση είναι το πιο δύσκολο κομμάτι. Στο θέατρο η αναμέτρηση με τον ρόλο και τον εαυτό στο είναι τα βασικά. Βέβαια το θέατρο και η παιδεία του με βοήθησαν πολύ στο τραγούδι, κάτι που μου πήρε καιρό να καταλάβω, έλεγα στον εαυτό μου «εδώ εσύ τραγουδάς». Όμως στη σκηνή κουβαλάς την ελευθερία του θεάτρου να αυτοσχεδιάσεις, υπάρχει διαφορά ουσιώδης στο πως κινείσαι και εκφράζεσαι. Φυσικά στο τραγούδι δεν είσαι ακριβώς όπως στη θεατρική πράξη αλλά την εμπεριέχει το σκηνικό σκέλος της. Αλλά το κλειδί είναι η λέξη ελευθερία.
Μίλησες για ελευθερία. Πόσο ελεύθερος είναι ένας καλλιτέχνης στην Ελλάδα του σήμερα;
Δεχόμαστε μια επίθεση από παντού και το στοίχημα είναι να σπάσει αυτό το πράγμα ο καλλιτέχνης. Είναι πολλά τα πρόσωπα της επίθεσης: Ένα για παράδειγμα είναι το αφήγημα ότι δεν κάνουμε δουλειά αλλά κάνουμε χόμπι, κάτι το οποίο με εξαγριώνει. Κανείς δε ρωτάει αν το σανίδι σου στερεί προσωπικές στιγμές στην πιο απλή τους διάσταση ακόμη, να κοιτάς το ταβάνι. Έχει τύχει να χάσω τη μάνα μου και να παίξω το ίδιο βράδυ. Αυτό είναι ένα πράγμα ψυχολογικά πολύ δύσκολο να εξηγηθεί, δεν μπορείς να λες πως ο καλλιτέχνης κάνει την πλάκα του. Παρότι δουλεύω παράλληλα σε εντελώς διαφορετικό πεδίο ποτέ δεν θεώρησα χόμπι το τραγούδι.
Πέραν της μουσικής ασχολείσαι και με κάτι άλλο παράλληλα;
Ναι, σε λογιστήριο και τολμώ να πω ότι παρότι στη αρχή το φοβόμουν τώρα πια τα καταφέρνω. Μάλιστα ο ένας από τους εργοδότες μου, ο Κώστας Τσιούφης, έχει συνεισφέρει στον δίσκο στιχουργικά και τον ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Χρωστάω πολλά ευχαριστώ τη μεγάλη Δήμητρα Γαλάνη που με τίμησε με τη συμμετοχή της, στον Φοίβο που μου έδωσε ένα βαθιά λαϊκό τραγούδι, αποδεικνύοντας πόσο κουβαλάει κι ο ίδιος το λαϊκό τραγούδι μέσα του με τον «Παίχτη».
Θέλω επίσης να ευχαριστήσω τους συντελεστές του βίντεο κλιπ για τον «Παίχτη», τον Δημήτρη Μακρή και την Εύη Σούλη που με σκηνοθέτησαν, στα φώτα τον Παναγιώτη Τσεβρένη και στο ενδυματολογικό η Στέλλα Γάσπαρη. Δεν τα ήξερα τα παιδιά αλλά με βοήθησαν να ξεμπλοκάρω και να κάνουμε κάτι πρωτόγνωρο για μένα μέσα στον μισό χρόνο από όσο χρειαζόταν εξαιτίας του εξαιρετικού κλίματος που οι ίδιοι με τη ζεστασιά μας δημιούργησαν. Ειδική μνεία επίσης στην make-up artist Έλενα Καφούρου που με βοηθάει με το βάψιμο.
Όσο για τον Σταμάτη ένα ευχαριστώ είναι λίγο. Γενικά δεν είναι λίγο να σε εμπιστεύονται άνθρωποι τόσο άξιοι αυτή την περίοδο, να σε ακούσουν. Δείχνει αν θες και μια διάθεση να ασχοληθεί ο άλλος μαζί σου, ο Φοίβος για παράδειγμα ερχόταν και έβλεπε τη «Σπείρα» πολύ συχνά, ενώ άλλοι ψάχνουν νέο κόσμο με βάση την απήχηση στα social media.
Έχει πάρει αλγοριθμική διάσταση λες και η μουσική;
Δυστυχώς. Όλοι θέλουν σε ταχύτητα φωτός να ξεχωρίσουν, να γίνουν διάσημοι, να τρέξουν όλα στη λογική του σήμερα. Απορώ κιόλας πως δεν έχει ανατιναχτεί ο εγκέφαλός μας από την τόση πληροφορία. Πιστεύω κάποια στιγμή θα σταματήσει αυτή η μόδα, η επιστροφή στο βινύλιο λέει πολλά. Κάποιοι άνθρωποι δίνουν αξία στον ήχο, τον ξεχωριστό ήχο του πικ-απ, τη διαδικασία να ακούσεις όλο το έργο ως σύνολο, δεν θα πατήσεις για να σκρολάρεις. Κάποιοι άλλοι επιμένουν να ακούνε Χατζηδάκη αντί για τραπ. Αυτό δίνει ελπίδα ότι υπάρχουν αντιστάσεις ακόμη στη χώρα σε επίπεδο όρεξης και αισθητικής.
