Ας αναγάγουμε την πλατεία Αριστοτέλους σε μια σχολική αυλή. Ή σε μία αίθουσα φροντιστηρίου. Ή σε ένα οικογενειακό τραπέζι.

Τίποτα δεν συμβαίνει εν κενώ. 

Το πογκρόμ στη Θεσσαλονίκη επιχειρείται συντονισμένα να αποδοθεί στο φάντασμα μιας νεανικής παραβατικότητας που αφήνει άναυδη μια κοινωνία να ψελλίζει περί προτύπων και μίσους, ενώ η ΕΛ.ΑΣ. επιχειρεί για μία ακόμη φορά να χαϊδέψει τα ακροδεξιά αντανακλαστικά του ακροατηρίου της προτάσσοντας προκλητικά συλλήψεις «12 αλλοδαπών», με το αστυνομικό τμήμα Λευκού Πύργου να είναι γνωστό ότι απείχε από το σκηνικό κυριολεκτικά 200 μέτρα. 

Την ώρα που οποιοδήποτε βήμα προς προοδευτικές και συμπεριληπτικές μεταρρυθμίσεις βρίσκει ανάχωμα σε ακροδεξιές και αντιδραστικές φωνές, η αστυνομική βία και αυθαιρεσία συγκαλύπτεται (αν όχι επιβραβεύεται απροκάλυπτα από τους πολιτικούς προϊσταμένους της ΕΛ.ΑΣ.), οι επαναπροωθήσεις και δολοφονίες προσφύγων κανονικοποιούνται, γιατί η συμμετοχή τόσων ανηλίκων στο περιστατικό αντιμετωπίζεται ως προϊόν παρθενογένεσης; 

Η πλατεία Αριστοτέλους βρίσκεται στην κάθε στιγμή όλων όσων πρέπει να παλεύουν ίσα ίσα για τον χώρο που τους αναλογεί στον κόσμο. Θηλυκότητες, ΛΟΑΤΚΙ +, ανάπηρα, μαύρα, άτομα που ανήκουν σε κάθε ευαλωτότητα. Όσο τα αντανακλαστικά απέναντι στις ρητορικές μίσους παραμένουν από χαλαρά έως ανύπαρκτα, εν αναμονή μάλιστα των σκοτεινότερων ποσοστών της ακροδεξιάς στις επερχόμενες ευρωεκλογές, τα κεφάλια της λερναίας ύδρας θα πολλαπλασιάζονται.