Σε προηγούμενα άρθρα, είχα γράψει για το Σχέδιο της Νέας Μέσης Ανατολής το οποίο οι αμερικανικές κυβερνήσεις επιδίωξαν, και εξακολουθούν να προσπαθούν, να το επιτύχουν εδώ και δύο δεκαετίες, λόγω διαφόρων λόγων, συμπεριλαμβανομένων των πολιτικών και οικονομικών, πέρα από τη φιλόδοξη στρατιωτική ασφάλεια που υποδηλώνει το θέμα της κατασκευής της προσωρινής πλωτής αποβάθρας στη Γάζα.
Στο κάδρο της καταστροφής στη Γάζα, έχουμε την σχετικά πρόσφατη αποκάλυψη για την ίδρυση μίας μυστικής αμερικανικής στρατιωτικής βάσης στην έρημο Νεγκέβ, η οποία αντικατοπτρίζει μια στρατηγική γεωπολιτική αλλαγή στην περιοχή (ειδικά από τη στιγμή που γίνεται λόγος για μια τεράστια βάση που περιλαμβάνει περίπου 23.000 Αμερικανούς στρατιώτες και νέο και πολύ προηγμένο εξοπλισμό και όπλα). Ωστόσο «είδηση» δεν είναι μόνο η κατασκευή μιας ναυτικής βάσης και προβλήτας αυτού του μεγέθους στο Ισραήλ και τη Γάζα, αλλά μάλλον η επιθυμία των Ηνωμένων Πολιτειών να αντικαταστήσουν ορισμένες από τις βάσεις που έχουν ως σήμερα σε αραβικές χώρες. Αυτή η μεγάλη, και άνευ προηγουμένου, αλλαγή στην αμερικανική στρατιωτική πολιτική ήρθε μετά από πολλές εξελίξεις στην περιοχή μας.
Σήμερα, και ενώ έχουν περάσει πάνω από 200 ημέρες μετά το συνεχιζόμενο έγκλημα της γενοκτονίας, της εθνοκάθαρσης και του εκτοπισμού στη Γάζα και σε ορισμένα μέρη της Ιερουσαλήμ και της Δυτικής Όχθης, βλέπουμε την υλοποίηση του λεγόμενου σχεδίου της «Μεγαλύτερης Γης του Ισραήλ» (Greater Land of Israel). Σήμερα, ο Νετανιάχου παρατείνει τον πόλεμο σε σημείο που είναι πλέον σε θέση να εκβιάσει όλα τα κόμματα με την πολιτική και με την επιχειρησιακή έννοια. Τώρα το στοίχημα που προωθήθηκε τις τελευταίες ημέρες, σύμφωνα με τα ισραηλινά και αμερικανικά μέσα ενημέρωσης και δηλώσεις Αμερικανών αξιωματούχων, είναι ότι υπάρχει μια επικείμενη συμφωνία γνωστή σαν «Αιγυπτιακό χαρτί» που στην πραγματικότητα έχει συμφωνηθεί σε κάποιο βαθμό με τα ενδιαφερόμενα μέρη, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες.
Ως εκ τούτου, ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου άρχισε να αισθάνεται ότι υπήρχε ένας ορίζοντας για πολιτικά επιτεύγματα που θα τον έσωζαν από πολλά προβλήματα εάν επέλεγε να πάει σε μια στρατιωτική επιχείρηση στη Ράφα ή να αποδεχτεί μια συμφωνία σύμφωνα με όσα αναφέρονται σε προσχέδιο του εγγράφου. Το περίεργο εδώ, που μας εξηγεί τις δηλώσεις του, είναι ότι η πρόταση που παρουσιάστηκε στο κίνημα της Χαμάς, η αντιπροσωπεία του οποίου επισκέφτηκε το Κάιρο για να δώσει συγκεκριμένες απαντήσεις σχετικά, μετά επέστρεψε και δεν έδωσε αμέσως απόφαση, μέχρι να ξεκαθαρίσουν οι όροι, παρά την επείγουσα ανάγκη σήμερα να σταματήσει η επίθεση και η γενοκτονία κατά του λαού μας, αλλά όχι με το χαμηλότερο πολιτικό κόστος…
Ο Νετανιάχου περιμένει τώρα για να επιτύχει μια πολιτική συγκομιδή πριν την τελική απόφαση για επίθεση στη Ράφα, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι η εκεί επίθεση θα τον γλίτωνε από πολλά σημαντικά ζητήματα, συμπεριλαμβανομένης της «αντίρρησης» των ΗΠΑ μόνο ως προς τη μορφή της επιθετικότητας και κάποιες λεπτομέρειες. Γνωρίζει επίσης ότι το να μην μπει στη Ράφα ή να αποδεχτεί τη συμφωνία σημαίνει την ξεκάθαρη αποτυχία ενός κράτους απέναντι στην οργάνωση ένοπλης αντίστασης.
Την περασμένη βδομάδα, ο Μπλίνκεν μετέβη στο Ισραήλ και πριν από την άφιξή του, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ είχε ξεκαθαρίσει ότι δεν βλέπει κανένα σαφές σχέδιο για την είσοδο του Ισραήλ στη Ράφα.
Οι ΗΠΑ βλέπουν τώρα τον πόλεμο με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Κατά την άποψή τους σήμερα, η επίτευξη των στόχων του πολέμου δεν μπορεί να επιτευχθεί με την είσοδο στη Ράφα, που σημαίνει ότι οι στόχοι του πολέμου δεν μπορούν να επιτευχθούν ακόμη και αν το Ισραήλ εισέλθει στη Ράφα. Αυτό δεν σημαίνει, από την άλλη, ότι θα πετύχει τους στόχους της. Αυτή είναι απλώς μια πολιτική διαδικασία που υποσχέθηκε ο Νετανιάχου στο ακροατήριο της δεξιάς μετατρέποντας τη Γάζα σε ένα αβίωτο μέρος.
Ως εκ τούτου, οι ΗΠΑ, μέχρι αυτή τη στιγμή, δεν βλέπουν ότι η επίτευξη των στόχων του πολέμου συνδέεται με μια στρατιωτική επιχείρηση, ακόμη και μετά την εξάλειψη εκατό χιλιάδων ανθρώπων μας μεταξύ των μαρτύρων, των αγνοουμένων και των τραυματιών. Επιπλέον, αυτό θα επιδεινώσει περαιτέρω την εσωτερική κατάσταση στις Ηνωμένες Πολιτείες καθώς πλησιάζουν οι προεδρικές εκλογές και δεν θα συμβάλει στη σταθερότητά τους.
Μετά τις διαδηλώσεις στους δρόμους και στις πανεπιστημιουπόλεις αμερικανικών πανεπιστημίων με αίτημα να σταματήσει η επιθετικότητα στα δικαιώματα του λαού μας, η αλληλεγγύη προς το λαό μας αναμένεται να κλιμακωθεί. Η έκταση της λαϊκής διεθνούς αλληλεγγύης στο λαό μας αντικατοπτρίζεται και στην βίαιη αντιμετώπιση των φοιτητών που κινητοποιήθηκαν στις ΗΠΑ αλλά και σε άλλα πανεπιστήμια της Ευρώπης, και συγκεκριμένα στο Βερολίνο.
Όμως, προτού αποκτήσει ο λαός μας την εθνική του ανεξαρτησία και τερματιστεί η επίθεση και η κατοχή, χρειάζεται, από την άλλη πλευρά, να αποκαλυφθεί η επίφαση της ελευθερίας της γνώμης στη Δύση και δη στα μεγαλύτερα πανεπιστήμιά της, στο φόντο των απαιτήσεων του Μπάιντεν και του Τραμπ για την εξάλειψή τους.
Μέχρι την έναρξη της επίθεσης στη Ράφα οι ΗΠΑ κατέβαλαν προσπάθειες στο πλαίσιο διαδικασίας για την λεγόμενη «επόμενη μέρα του πολέμου». Ωστόσο, κρίσιμος παράγοντας σε αυτό το θέμα είναι όσα διαδραματίζονται στην ισραηλινή πολιτική σκηνή, πέρα από τις εξωτερικές πιέσεις.
Οι εξελίξεις στην ισραηλινή πολιτική είναι καθοριστικός παράγοντας για όλα τα ισραηλινά κόμματα που υποφέρουν από την κρίση της κομματικής πολιτικής και σε σχέση με όσα γίνονται στους δρόμους κινητοποιήσεων μεγάλων πόλεων όπως το Τελ Αβίβ και οι οποίες εκλαμβάνονται ως απειλή για το πολιτικό μέλλον του Νετανιάχου ή ακόμα και ολόκληρου του καθεστώτος και της ρατσιστικής σιωνιστικής σκέψης, που χάνεται σήμερα στους εβραϊκούς κύκλους ανά τον κόσμο.
Σε κάθε περίπτωση, το Ισραήλ έχει εισέλθει σε μια νέα δομική φάση μετά τις 7 Οκτωβρίου. Τα προβλήματα και οι κρίσεις του επιδεινώνονται τώρα από την τρέχουσα στρατιωτική συγκυρία, και τις μεγάλες πολιτικές απώλειες που αντικατοπτρίζονται στην απομόνωση του Ισραήλ και την έκθεσή του σε θεσμούς της διεθνούς δικαιοσύνης υπό την απειλή έκδοσης διεθνών ενταλμάτων σύλληψης Ισραηλινών αξιωματούχων, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του Νετανιάχου.
Σε αυτό το πλαίσιο, το παλαιστινιακό ζήτημα βρίσκεται σήμερα στο επίκεντρο της διεθνούς σκηνής. Στην πραγματικότητα, η πολιτική μάχη που διεξάγεται πίσω από τη διαδικασία των διαπραγματεύσεων στο φόντο και της τελευταίας περιοδείας του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Άντονι Μπλίνκεν στην περιοχή για την επίτευξη εκεχειρίας, διαφαίνεται ως η πιο σημαντική σε αυτή τη φάση. Αυτό σημαίνει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες εξακολουθούν να επιμένουν ότι μπορούν να προχωρήσουν στη διαδικασία περιφερειακής διευθέτησης με τη δημιουργία μιας περιφερειακής συμμαχίας ή μπλοκ, στο επίκεντρο της οποίας βρίσκεται μια διαδικασία ομαλοποίησης σχέσεων μεταξύ του Βασιλείου της Σαουδικής Αραβίας και του Ισραήλ, που θεωρείται «προαπαιτούμενο» για να δρέψουν οι ΗΠΑ τους γεωπολιτικούς καρπούς του οράματός τους για την περιβόητη «Νέα Μέση Ανατολή».
Σε αυτό το σημείο, ο Νετανιάχου δοκιμάζει διάφορους πολιτικούς ελιγμούς προσπαθώντας να μεγιστοποιήσει προς όφελός του τα όποια πλεονεκτήματα εκβιάζοντας τους Αμερικανούς, τους Αιγύπτιους και άλλες περιφερειακές δυνάμεις, όπως το Συμβούλιο Συνεργασία του Κόλπου, οι υπουργοί Εξωτερικών του οποίου συναντήθηκαν την περασμένη βδομάδα με τον Άντονι Μπλίνκεν στο Ριάντ. Στην παρούσα φάση, ο Νετανιάχου δηλώνει όσα δηλώνει νιώθοντας άνετα επειδή δεν ασκείται σε βάρος του πραγματική πίεση ούτε από τις χώρες της περιοχής, ούτε από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο δε Αμερικανός υπουργός Άμυνας Λόιντ Όστιν μιλώντας πρόσφατα στο κογκρέσο, άφησε μισάνοιχτη την πόρτα για την επιχείρηση του ισραηλινού στρατού στη Ράφα στο φόντο αμερικανο-ισραηλινής αρμονίας την ίδια ώρα που ο υπουργός Εξωτερικών Α. Μπλίνκεν προσπάθησε να εκβιάσει την Χαμάς να αποδεχθεί μία «συμφωνία» στα χαρτιά, αποκαλώντας την «γενναιόδωρη».
Όμως, αυτό που απαιτεί η αντίσταση είναι αυτό που συνοψίζεται στην αρχική απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου με την οποία το Ισραήλ δεν συμμορφώθηκε αλλά και στο σχέδιο ψηφίσματος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ το οποίο οι ΗΠΑ ματαίωσαν με την άσκηση βέτο.
Ως εκ τούτου, ο Νετανιάχου ποντάρει στην απουσία πραγματικής πίεσης με την επιβολή κυρώσεων στο Ισραήλ. Παρόλα αυτά, θεωρώ πως ο Νετανιάχου είναι πλέον πολύ αδύναμος κάτι που γίνεται φανερό και με τον φρικτό ρατσισμό του, την εξάρτησή του στα περί «αντισημιτικών δηλώσεων» που παρουσιάζουν το Ισραήλ σαν θύμα και την ένταση που προδίδει η «γλώσσα» του σώματός του.
Ταυτόχρονα, υπάρχουν και αυτοί που λένε ότι το Ισραήλ δεν χρειάζεται, τώρα, τη στρατιωτική επιχείρηση στη Ράφα. Γιατί η επιχείρηση αυτή είναι μια πολιτική επιχείρηση και όχι μια στρατηγική επιχείρηση καθώς δεν έχει καμία σχέση με τους στόχους του πολέμου. Ακόμη και ο νυν υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου (πρώην γενικός επιτελάρχης) στρατηγός Γκάντι Άισενκοτ (Gadi Eisenkot) που εκφράζει το ισραηλινό στρατιωτικό κατεστημένο ασφαλείας, περιγράφει την επικείμενη επιχείρηση στη Ράφα ως επιχείρηση για πολιτικούς και όχι στρατηγικούς στόχους.
Ως εκ τούτου, ότι βλέπω ότι η απόπειρα εκβιασμού του Νετανιάχου σε σχέση με μια στρατιωτική επιχείρηση στη Ράφα είναι μια παρέμβαση στο πλαίσιο πολιτικών στόχων και όχι των συμφερόντων του κράτους του Ισραήλ, πράγμα που σημαίνει ότι γίνεται τώρα μια προσπάθεια, με Αμερικανική υποστήριξη, για την απονομιμοποίηση του δικαιώματος. Η ισραηλινή κυβέρνηση ιδίως για τη διευκόλυνση της υλοποίησης του αμερικανικού οράματος που ανέφερα. Αλλά το πιο σημαντικό σημείο για τον Νετανιάχου τώρα είναι ότι όλοι στο Ισραήλ γνωρίζουν ότι εάν αυτή η συμφωνία αποτύχει αυτή τη φορά, δεν θα υπάρξει νέα ευκαιρία να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω. Ο Νετανιάχου θα βρεθεί στο μάτι της καταιγίδας στο Ισραήλ…
Ταυτόχρονα, όμως, αυτή η διαπραγμάτευση για μία συμφωνία εκεχειρίας φαίνεται μη βιώσιμη, διότι εάν οι μάχες σταματήσουν για έξι εβδομάδες, μετά θα επιστρέψουμε σε νέους βομβαρδισμούς και σε νέα εγκλήματα και ακόμη περισσότερες σφαγές στη Γάζα.
Ως εκ τούτου, πιστεύω ότι η Χαμάς και οι φατρίες της αντίστασης δεν μπορούν να δεχτούν τίποτα λιγότερο από τις ελάχιστες εγγυήσεις για μια τελική κατάπαυση του πυρός στη δεύτερη ή τρίτη φάση αυτού που είναι γνωστό ως συμφωνία ή συμφωνία ανταλλαγής κρατουμένων.
Αυτό ακριβώς ώθησε το κίνημα της Χαμάς να περιμένει και να ζητήσει πρώτα κάποιες διευκρινίσεις για ορισμένες από τις φράσεις. που περιέχεται στην πρόταση της Αιγύπτου, μέχρι να καταστεί σαφές ότι μπορεί να οδηγήσει σε οριστική κατάπαυση του πυρός στο δεύτερο ή τρίτο στάδιο κατά το οποίο οι κρατούμενοι και οι κρατούμενοι θα απελευθερωθούν με αντάλλαγμα Παλαιστίνιους κρατούμενους.
Αν και υπάρχει μια μικρή πιθανότητα, πιστεύω, ότι είναι μια προσφορά που μπορεί να αποδεχθεί το κίνημα της Χαμάς, αν του κλείσουν όλους τους άλλους δρόμους. Υπάρχουν πολλά θέματα στα οποία πρέπει να χρησιμοποιείται σαφής γλώσσα, πρέπει να παρέχονται γραπτές διεθνείς εγγυήσεις σε ένα σχέδιο συμφωνίας ώστε να μπορεί στη συνέχεια να υπογραφεί. Επομένως, δεν βλέπω να ευσταθεί η άποψη πως η αντίσταση είναι αυτή που εμποδίζει την επίτευξη συμφωνίας.
Προ ημερών, η Παλαιστινιακή Αρχή ανακοίνωσε ότι χωρίς την αμερικανική υποστήριξη, ο Νετανιάχου δεν θα τολμούσε να συνεχίσει την επίθεση καλώντας την αμερικανική κυβέρνηση να παρέμβει άμεσα για να αναγκάσει το Ισραήλ να σταματήσει τα εγκλήματα και να τερματίσει την κατοχή.
Συμφωνώ απόλυτα με αυτό, καθώς αυτός ο πόλεμος ήταν πρωτίστως μια αμερικανική απόφαση από την αρχή του, ενώ η κυβέρνηση Νετανιάχου αυτή τη στιγμή προετοιμάζεται για προώθηση των σχεδίων της.
Από την άλλη μεριά, η αραβική θέση μέχρι στιγμής δεν αυξάνεται πραγματικά ώστε να θίξει συμφέροντα των ΗΠΑ στην περιοχή ώστε να ασκήσει σοβαρή και αποτελεσματική πίεση. Και όχι μόνο αυτό! Στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει είναι το αντίθετο: οι ΗΠΑ ασκούν πίεση στις αραβικές χώρες να πιέσουν το κίνημα της Χαμάς και την αντίσταση ώστε να δεχτεί τις ισραηλινές και αμερικανικές προτάσεις.
Το ερώτημα εδώ είναι: Μπορεί ο Μπλίνκεν να «βάλει σε πειρασμό» την ισραηλινή ηγεσία και να προτείνει μία συμφωνία που θα αντικαταστήσει την εισβολή στη Ράφα και θα οδηγήσει σε στρατηγική συμφιλίωση του Ισραήλ με τις αραβικές χώρες αλλά και στην επίλυση του παλαιστινιακού ζητήματος με τρόπο που εξυπηρετεί τα αμερικανικά συμφέροντα σε μια νέα Μέση Ανατολή (η οποία δεν νομίζω πως εγγυάται την πραγμάτωση του δικαιώματος αυτοδιάθεσης); Το πεπρωμένο όμως εδώ είναι η εγκαθίδρυση ανεξάρτητου κράτους, με πλήρη κυριαρχικά δικαιώματα σε όλα τα κατεχόμενα εδάφη, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ και επίλυση του προσφυγικού ζητήματος σύμφωνα με το ψήφισμα 194.
