Το 1972 ιδρύεται στη Φιλαδέλφεια η οργάνωση MOVE (Κίνηση) από τον Τζον Άφρικα τον πρεσβύτερο. Το όνομα δεν αποτελεί ακρωνύμιο, αλλά περιγράφει κυρίως τη φιλοσοφία της οργάνωσης. «Κάθε ξεχωριστή ζωή εξαρτάται από τις υπόλοιπες και όλες οι ζωές έχουν έναν σκοπό, οπότε κάθε ξεχωριστή ζωή, είναι εξίσου σημαντική, γιατί βρίσκεται σε μια κίνηση, είτε είναι άνθρωπος, είτε είναι σκύλος, είτε είναι πουλί, ψάρι, δέντρο, μυρμήγκι, χορτάρι, ποταμός, άνεμος ή βροχή».
Η αγάπη των MOVE για τη ζωή, στην ουσία τους κατατάσσει σε έναν ιδιαίτερο πολιτικό χώρο, επηρεασμένο από τον παναφρικανισμό και τη θεωρία της μαύρης απελευθέρωσης, τη ριζοσπαστική οικολογία και τον καταργητισμό, δηλαδή την κατάργηση των δομικά καταπιεστικών θεσμών στη κοινωνία, όπως η αστυνομία ή οι φυλακές. Οι MOVE ήταν μια φυλετικά και περιβαλλοντικά φορτισμένη οργάνωση, με πλούσια δράση σε αυτά τα μέτωπα. Συγκεντρώσεις, διαμαρτυρίες, κολεκτιβιστικός τρόπος ζωής, οι MOVE καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους ήταν αρκετά ενεργοί στην πολιτική σκηνή της Φιλαδέλφειας.
Την πρώτη περίοδο που οι MOVE ήταν ενεργοί, δήμαρχος στην Φιλαδέλφειας ήταν ο Φρανκ Ρίζο, ένας πρώην αστυνομικός διοικητής, μέλος του Δημοκρατικού Κόμματος, με έντονη αντιπάθεια προς τους διαδηλωτές/ακτιβιστές κάθε είδους. Ιδιαίτερο πρόβλημα υπήρχε και μεταξύ της αστυνομίας και της μαύρης κοινότητας της Φιλαδέλφειας, ήδη από την εποχή που ο Ρίζο ήταν διοικητής. Κατηγορήθηκε αρκετές φορές, από ακτιβιστές ενάντια στην αστυνομική βία, πως στόχευε συστηματικά τις μαύρες γειτονιές για να δημιουργεί συνεχώς ένταση, η οποία στη συνέχεια θα δικαιολογούσε την υπέρμετρη χρήση βίας. Μια τακτική που βέβαια δεν ήταν ανακάλυψη του Ρίζο, αλλά συνολικά της αστυνομικής κουλτούρας των ΗΠΑ, ιδιαίτερα στις πόλεις και τις πολιτείες που είχε μεγάλες μαύρες κοινότητες. Οπότε και οι MOVE, ήταν τα δύο πράγματα που μισούσε περισσότερο απ’ όλα ο Ρίζο. Μαύροι και ριζοσπαστικοί ακτιβιστές.
Αυτό, σε μεγάλο βαθμό δημιούργησε και ιδιαίτερες τριβές μεταξύ των MOVE και των θεσμών της Φιλαδέλφειας, με πρώτο απόγειο, το περιστατικό της πρώτης εκκένωσης ενός κατειλημμένου κτιρίου, στο οποίο έμεναν οι MOVE, το 1978. Οι αστυνομικές δυνάμεις της Φιλαδέλφειας, σε μια απόπειρα έξωσης, αντάλλαξαν πυρά με τους MOVE, τα οποία είχαν ως αποτέλεσμα τον θάνατο ενός αστυνομικού. Οι MOVE υποστήριζαν μέχρι τέλους, πως δεν είχε προέλθει από αυτούς η θανατηφόρα βολή και πως ο αστυνομικός είχε σκοτωθεί από «φιλικά πυρά». Προφανώς κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο να αποδειχθεί και ακόμη και αν ήταν δυνατό, η αστυνομία και η διοίκηση της πόλης δεν θα έμπαινε ποτέ σε διάλογο με «μαύρους τρομοκράτες». Οι εννέα συλληφθέντες για την υπόθεση της δολοφονίας έγιναν γνωστοί ως οι MOVE 9 και καταδικάστηκαν σε 100 χρόνια φυλάκισης. Δύο από αυτούς πέθαναν μέσα στη φυλακή και οι περισσότεροι εξ αυτών είχαν αποφυλακιστεί μέχρι το 2020 (αποφυλακίστηκαν όλοι σε μεγάλη ηλικία, κάποιοι έχοντας ήδη χρόνιες και θανατηφόρες ασθένειες, όπως ο καρκίνος.)
Η στρατηγική του Ρίζο, αποτελούνταν από συχνό εκφοβισμό, από μια καμπάνια λασπολογίας των MOVE προς την κοινότητα της Φιλαδέλφειας, από συστηματικούς αστυνομικούς ελέγχους και βίαιες επιθέσεις υπό το πρόσχημα των τυπικών ελέγχων κλπ. Αυτή η στρατηγική έδειξε να πιάνει και να έχει αποτελέσματα, καθώς οι MOVE υπέστησαν αρκετές συλλήψεις μελών τους και αναγκάστηκαν να αλλάξουν σπίτια αρκετές φορές. (είπαμε πως έμεναν συνήθως όλοι σε κατειλημμένους χώρους, σε ένα είδος κοινοτικής/κολεκτιβίστικης ζωής).
Το 1981 οι MOVE μετακινήθηκαν σε ένα νέο χώρο, σε μια γειτονιά της Φιλαδέλφεια, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως πιο μεσοαστική. Το νέο σπίτι τους, θύμιζε αρκετά φρούριο, κυρίως για να αποφύγουν πάλι μια ενδεχόμενη εκκένωση ή ένα περιστατικό όπως εκείνο του 1978 που αναφέρθηκε νωρίτερα. Χρησιμοποιούσαν έναν τηλεβόα, που ήταν τοποθετημένος στην ταράτσα του σπιτιού και εξέπεμπε μηνύματα καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, γεγονός που δεν άρεσε ιδιαίτερα στις αρχές. Η διοίκηση της πόλης, τώρα με τον νέο δήμαρχο Γούιλσον Γκουντ, προσπάθησε με διάφορους τρόπους να τους διώξει. Έκλεισε τις παροχές ρεύματος και νερού στο σπίτι, σταμάτησε να παρέχει υπηρεσίες καθαριότητας στο δρόμο που βρισκόταν το σπίτι και αρκετές φορές έβαλε γείτονες να υπογράψουν φόρμες διαμαρτυρίας.
Στις 13 Μαΐου του 1985 οι δημοτικές αρχές σε συνεργασία με την αστυνομία, ονόμασαν τους MOVE «τρομοκρατική οργάνωση» και αποφάσισαν να τους διώξουν από το σπίτι με κάθε τρόπο. Σχεδόν 500 πάνοπλοι αστυνομικοί επιστρατεύτηκαν, μαζί με αντι-αρματικά πυρομαχικά. Κατά τη διάρκεια της εκκένωσης, ένα μέλος των MOVE έριξε μια προειδοποιητική βολή και αυτό που ακολούθησε ως απάντηση από τις αστυνομικές δυνάμεις, θύμιζε πλέον πολεμική επιχείρηση. 10.000 βολές μέσα σε 90 λεπτά από τα αντι-αρματικά πολυβόλα, σε συνδυασμό με αντλίες νερού από πυροσβεστικά οχήματα, επιχείρησαν ενάντια στους MOVE. Βολές δακρυγόνων μέσα σε κλειστούς χώρους και πολιορκητικοί κριοί για να σπάσουν τις ενισχυμένες πόρτες.
Όπως αναφέρθηκε και νωρίτερα, οι MOVE ζούσαν είχαν κολεβικτιστικό τρόπο ζωής, δηλαδή ζούσαν όλοι μαζί στο ίδιο μέρος με τις οικογένειες τους, τα γηραιότερα μέλη και τα παιδιά τους. Οι «άμαχοι» είχαν κρυφτεί στο υπόγειο του κτηρίου, το οποίο είχε πλημμυρίσει από τις μάνικες. Οι γονείς κρατούσαν τα παιδιά με το κεφάλι πάνω από τη στάθμη του νερού για να μην πνιγούν και ταυτόχρονα ήταν εκτεθειμένοι στα δακρυγόνα. Η αστυνομία αποφάσισε να αναβαθμίσει την επιχείρηση και να προχωρήσει σε μια τελική λύση. Ένα ελικόπτερο σηκώθηκε πάνω από το κατειλημμένο κτήριο και έριξε μια βόμβα C-4 σε συνδυασμό με Τόβεξ, μια τακτική που χρησιμοποιείται στις υποβρύχιες καταστροφές και κυρίως, μέχρι τότε, στο Βιετνάμ.
Η βόμβα εξερράγη μετά από 45 δευτερόλεπτα καταστρέφοντας 4 τετράγωνα, σκοτώνοντας 11 μέλη των MOVE, ανάμεσα τους πέντε ανήλικα παιδιά. Δύο από τα δολοφονημένα παιδιά δεν αναγνωρίστηκαν ποτέ επίσημα και τα κόκαλά τους, σε μια κίνηση πρωτοφανούς αποικιοκρατικής και ρατσιστικής βαρβαρότητας αποθηκεύτηκαν σε χάρτινες κούτες και «κρύφτηκαν» στο μουσείο της Πενσυλβάνια, ξεχασμένα, όπως ακριβώς και η ιστορία των MOVE και κυρίως, η ιστορία της δολοφονικής στρατιωτικής επιχείρησης σε αμερικάνικο έδαφος, από την αμερικάνικη κυβέρνηση.
