Το Κοσμοδρόμιο μίλησε με τον καθηγητή του City University της Νέας Υόρκης, αναλυτή Διεθνών Σχέσεων για το RT International και το Telesur και ερευνητή του Συμβουλίου Ημισφαιρικών Σπουδών (COHA), Ντάνι Σο για το μετεκλογικό κλίμα και τα κοινωνικά κινήματα στις ΗΠΑ, την εξωτερική πολιτική της προεδρίας Μπάιντεν-Χάρις, την αμερικανική Αριστερά και το Πουέρτο Ρίκο.
Πώς θα περιέγραφες τόσο τη γενική διάθεση όσο και το πολιτικό τοπίο στις ΗΠΑ σήμερα, λίγες ώρες μετά τις εκλογές των ΗΠΑ; Θα μπορούσες να μας δώσεις το ευρύτερο πλαίσιο και επίσης να μας μιλήσεις για τους αγώνες που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στην κοινωνία;
Γύρω στις 12 χθες το μεσημέρι η χώρα βίωσε μια έκρηξη χαράς και αγαλλίασης, εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου βγήκε στους δρόμους. Ήμουν στη Νέα Υόρκη, υπήρχε μια διάθεση απίστευτης χαράς και ανακούφιση. Φυσικά καταλαβαίνουμε πως αυτό είναι το πρώτο βήμα για την ταξική πάλη, για τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα, αλλά το να νικηθεί το κίνημα της λευκής υπεροχής είναι σημαντικό. 71 εκατομμύρια Αμερικανοί ψήφισαν έναν ανοικτά φασίστα, σεξιστή, ρατσιστή, ομοφοβικό υποψήφιο. Ο Τραμπ είναι παρελθόν, αν και θα χρησιμοποιήσει όλα τα νομικά κόλπα για να κερδίσει τις εκλογές, αλλά ο τραμπισμός είναι εδώ, υπερκερνά το ίδιο.
Είδαμε επίσης τα αντανακλαστικά της άρχουσας τάξης, είδαμε ένα σημείο από το οποίο δεν υπάρχει επιστροφή. Τις τελευταίες 48-72 ώρες, ΜΜΕ που ανήκουν στο συντηρητικό φάσμα, όπως το FoxNews ή η Wall Street Journal, το κατεστημένο των συντηρητικών ΜΜΕ δεν ήταν πρόθυμο να ακολουθήσει τον Ντόναλντ Τραμπ στο ναυάγιό του. Εγκατέλειψαν το πλοίο που βυθιζόταν. Αυτή τη στιγμή στην Ακροδεξιά της Ακροδεξιάς, το Breibart φωνάζει ότι το Fox δεν στήριξε αρκετά τον Τραμπ. Γιατί το Fox αντιπροσωπεύει την πραγματική άρχουσα τάξη, το τελευταίο πράγμα που θα ανέχονταν θα ήταν ο Τραμπ να αμφισβητήσει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, το οποίο ονομάζουν δημοκρατία, που δεν έχει τίποτα δημοκρατικό, είναι ένα καπιταλιστικό σύστημα, όποτε λένε δημοκρατία εννοούν καπιταλισμό. Έτσι, ακόμη και η Δεξιά εγκατέλειψε τον Ντόναλντ Τραμπ, ακριβώς γιατί ο Τραμπ επιτέλεσε τον ρόλο του, δεν έχει τίποτα να προσφέρει. Το ότι Fox και Wall Street Journal, δύο βασικοί διαμορφωτές γνώμης στον συντηρητικό χώρο τον εγκατέλειψαν τον Τραμπ συνιστά ηχηρό ράπισμα.
Σε ό,τι αφορά το πεδίο των κοινωνικών κινημάτων η Προεδρία Μπάιντεν-Χάρις θα έχει αρνητικές συνέπειες. Το μόνο που χρειάζεται να θυμόμαστε είναι την περίοδο Μπους σε σχέση με την περίοδο Ομπάμα. Σε ζητήματα όπως ο πόλεμος και η κατοχή σε Αφγανιστάν και Ιράκ και οι επιθέσεις σε Βενεζουέλα, Παλαιστίνη, Ζιμπάμπουε και Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας στην θητεία του Μπους είχαμε καταφέρει να κινητοποιήσουμε εκατομμύρια ανθρώπων στους δρόμους. Στα χρόνια του Ομπάμα όταν βομβαρδίστηκε και αποικιοποιήθηκε εκ νέου η Λιβύη μας ήταν πολύ δύσκολο.
Επομένως εκτιμώ πως η προεδρία Μπάιντεν-Χάρις θα έχει αρνητικό αντίκτυπο γιατί υπάρχει η εντύπωση στον κόσμο πως οι Δημοκρατικοί είναι πιο ‘’αριστεροί’’. Δεν είναι έτσι, μιλάμε στην ουσία για δύο επί της ουσίας δεξιά κόμματα. Αλλά πολύς κόσμος δεν το βλέπει έτσι. Το είδαμε χθες στους δρόμους, πολλοί φιλελεύθεροι ένιωθαν ανακούφιση. Για τον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό ο Μπάιντεν είναι πιο σταθερή και σίγουρη λύση. Για αυτό και ο Τραμπ είναι τελειωμένη υπόθεση, κανείς δεν ασχολείται μαζί του, το Fox δεν του δίνει το βήμα για να μιλήσει, ο ίδιος και οι γιοί του απευθύνονται μέσω Twitter, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Η άρχουσα τάξη είναι ενωμένη πίσω από τον Τζο Μπάιντεν και την Κάμαλα Χάρις.
Είδαμε φυσιογνωμίες της αποκαλούμενης αριστερής τάσης μέσα στους Δημοκρατικούς, συμπεριλαμβανομένων των Αλεξάντρα Οκάσιο Κορτές να υποστηρίζουν τον Τζο Μπάιντεν, φτάνοντας σε σημείο ακόμη να εργαστούν ενεργά στην εκστρατεία του, με την ιδέα ότι μπορούν να ωθήσουν τον Μπάιντεν προς τα αριστερά. Πιστεύεις ότι αυτή είναι μια λογική υπόθεση; Υπάρχει πιθανότητα ο Μπάιντεν να ανταποκριθεί στις μελλοντικές “προοδευτικές” τακτικές πίεσης;
Είναι το μεγάλο debate αυτή τη στιγμή στην Αριστερά. Όσοι από εμάς είμαστε σοσιαλιστές και αντιιμπεριαλιστές καταλαβαίνουμε πολύ καλά πως οι Κλίντον, οι Ομπάμα, οι Μπάιντεν είναι πολιτικοί της άρχουσας τάξης. Δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον για προγράμματα όπως το Medicare for All, για την παροχή αμνηστίας στους μετανάστες, δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον να σταματήσουν τους πολέμους που καταπατούν κάθε έννοια κυριαρχίας σε Λατινική Αμερική και Μέση Ανατολή, την Ασία, δεν έχουν το παραμικρό σχέδιο να περιορίσουν τις δραστηριότητες της AFRICOM.Στην εξωτερική πολιτική δεν πρόκειται να δούμε κάποια σημαντική αλλαγή.
Αντιθέτως, τώρα θα είναι πολύ πιο εύκολο για την άρχουσα τάξη να εφαρμόσει την ατζέντα της, γιατί τώρα έχουν ιμπεριαλισμό με ένα άλλο, πιο όμορφο πρόσωπο, ηρεμότερο, πιο διπλωματικό. Ας πάρουμε για παράδειγμα την Κάμαλα Χάρις, η Χάρις είναι το Αμερικανικό Όνειρο ντοπαρισμένο με στεροειδή, υπάρχει αυτό το αφήγημα όπως με τον Ομπάμα ότι ‘’όλα είναι δίκαια, και αυτή η χώρα είναι τόσο δημοκρατική, που η μητέρα της κατάγεται από την Ινδία’’ και όλο αυτό το φιλελεύθερο θέατρο που είδαμε στο NBC από τον Βαν Τζόουνς.
Φυσικά το ζήτημα του ρατσισμού είναι εξαιρετικά σοβαρό και σκοπός μου είναι να κάνω μια ψύχραιμη πολιτική ανάλυση παρά να κριτικάρω τους συγκεκριμένους ανθρώπους με προσωπικούς όρους. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι ζητήματα όπως οι θεωρίες λευκής υπεροχής είναι πρόβλημα, οι έμφυλοι διαχωρισμοί είναι πρόβλημα, το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα είναι πρόβλημα.
Όλα αυτά τα φαινόμενα, ο ρατσισμός και το κίνημα της λευκής υπεροχής ήταν φανερά επί Τραμπ, προωθούσε μια τέτοια ατζέντα. Αυτό τους κάνει πιο επικίνδυνους (τους Δημοκρατικούς). Πρέπει να θυμηθούμε τη διάσημη και διαχρονική μεταφορά του Μάλκολμ Χ, ότι η αλεπού είναι πιο επικίνδυνη από τον λύκο. Γιατί τώρα που ο λύκος έχει χαθεί από το οπτικό μας πεδίο, προσπαθούν να μας πείσουν ότι το αμερικανικό όνειρο είναι πίσω ολοζώντανο, ότι ο Τραμπ ήταν μια παρέκκλιση που την ξεφορτωθήκαμε.
Η Αλεξάντρα Οκάσιο Κορτές, η Ιλχάν Ομάρ, αυτές είναι μαχήτριες που για να κάνω και μια αναφορά στο ‘’Τι πρέπει να γίνει’’ του Λένιν, χρησιμοποιούν την αστική αρένα για να προωθήσουν μια λαϊκή ατζέντα. Οι ίδιες έχουν προσπαθήσει να προωθήσουν ήπιες, μετριοπαθείς αλλαγές προς όφελος της κοινωνικής ζωής , αλλά η δαιμονοποίηση που έχουν αντιμετωπίσει είναι πολύ ισχυρή. Οι συντηρητικοί και το Fox δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να τις δαιμονοποιούν , έφτασαν μάλιστα στο σημείο να απειλήσουν τη ζωή τους. Και στο τέλος όπως ήταν προβλέψιμο, η συντηρητική και η φιλελεύθερη άρχουσα τάξη ενώθηκαν κατά του Μπέρνι Σάντερς, περισσότερο οι φιλελεύθεροι μάλιστα προκειμένου να τον εμποδίσουν να κερδίσει την υποψηφιότητα του Δημοκρατικού Κόμματος, γιατί ο Μπέρνι Σάντερς όπως λέμε εδώ στις ΗΠΑ ‘’το κρατάει αληθινό’’.
Μέσα σε αυτό το κλίμα η AOC και οι υπόλοιπες της ομάδας Squad, η Ομάρ, η Αγιάνα Πρίσλει και ο Σάντερς και η Τούλσι Γκάμπαρντ δέχτηκαν ισχυρές πιέσεις και σύρθηκαν πίσω από το ψέμα του μικρότερου κακού, στηρίζοντας τον Τζο Μπάιντεν. Αυτό συμβαίνει κάθε τέσσερα χρόνια. Κάθε τέσσερα χρόνια διαλέγουμε ποιοι θα είναι οι καταπιεστές μας για τα επόμενα τέσσερα χρόνια.
Κι έτσι μια περίπτωση σαν του Μπέρνι Σάντερς είναι μια περίπτωση από την οποία έπρεπε να απαλλαγούν εντελώς. Ο Μπέρνι Σάντερς και το δημοκρατικό σοσιαλιστικό κίνημα στις ΗΠΑ έχουν δεκάδες χιλιάδες υποστηρικτές να σημειώσουμε, κι αυτή η τάση είναι πια αρκετά δυνατή.
Δεδομένου του ιστορικού των Δημοκρατικών και του Τζο Μπάιντεν ως Αντιπροέδρου, τι μπορούμε να περιμένουμε από τον Μπάιντεν στη Λατινική και Κεντρική Αμερική, όσον αφορά την εξωτερική πολιτική;
Μια σύντομη απάντηση είναι τίποτα, μηδέν! Ας μην περιμένουμε κάποια ουσιαστική αλλαγή στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής. Σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής ας πάμε πίσω στην περίοδο Ομπάμα, μεταξύ 2008 και 2016. Ας θυμηθούμε την Ονδούρα και το πραξικόπημα κατά του Ζελάγια, που θεωρήθηκε προδότης για την ολιγαρχία της χώρας του και τον ξεφορτώθηκαν πολύ γρήγορα με υπουργό Εξωτερικών την Χίλαρι Κλίντον. Φυσικά η Λιβύη! Η Λιβύη αποτελεί την απόλυτη απόπειρα επανααποικιοποίησης αν και δεν πάει τόσο καλά όσο θα ήθελε ο ιμπεριαλισμό σήμερα με όρους κερδοφορίας, τη Συρία όπου η κυβέρνηση Ομπάμα διέπραξε μερικά από τα χειρότερα εγκλήματα του 21ου αιώνα. Η διοίκηση Ομπάμα δαιμονοποίησε τον Λούλα και τη Ντίλμα Ρούσεφ στη Βραζιλία και ξεκίνησε την λεγόμενη ‘’ειδική περίοδο’’ με τις εξαιρετικά βάναυσες κυρώσεις που έκαναν τη ζωή δύσκολη για τον λαό της χώρας.
Αλλά τώρα, στα χρόνια του Τραμπ, το κίνημα της αντίστασης στη Λατινική Αμερική επανήλθε δυναμικά. Έχουμε την ακραία κρίση της κυβέρνησης Μπολσονάρου στη Βραζιλία, έχουμε το MAS με τον Λούις Άρσε πίσω στην εξουσία στην Βολιβία, έχουμε ένα πολύ μαζικό κίνημα στην Χιλή κατά του άλλου δισεκατομμυριούχου στην Χιλή, του Πινιέρα. Έχουμε τους Αλμπέρτο Φερνάντες και Κριστίνα Κίρσνερ πάλι στη θέση του οδηγού των εξελίξεων στην Αργεντινή. Έχουμε τον Λόπεζ Ομπραδόρ, που σε καμία περίπτωση δεν είναι μέρος του στρατοπέδου της Μπολιβιαριανής Επανάστασης, αλλά είναι ένα αγκάθι στη φτέρνα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στον βαθμό που έχει ενός είδους ενσωμάτωση των υπό κυρώσεων κρατών, της Νικαράγουα, της Κούβας και της Βενεζουέλας. Οπότε θα λέγαμε πως τα χρόνια του Ομπάμα ήταν καλύτερα για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό στη Λατινική Αμερική.
Αυτή τη στιγμή υπάρχει μια στροφή προς τα αριστερά στη Λατινική Αμερική και αυτό δημιουργεί μεγάλα προβλήματα για τον ιμπεριαλισμό. Ας μην έχουμε καμία αμφιβολία πως το δίδυμο Μπάιντεν-Χάρις θα συνεχίσουν την ασφυξία της Βενεζουέλας, απειλώντας τις χώρες που έχουν διασυνδέσεις με τη Βενεζουέλα, ίσως δοκιμάσουν την πίσω πόρτα, με λογική Δούρειου ίππου, στο Ιράν, όπως έκανε ο Ομπάμα με την Κούβα, αποκαθιστώντας διπλωματικές σχέσεις, γιατί μεγάλα τμήματα της μπουρζουαζίας σκέφτοναι ‘’όλα αυτά τα κέρδη που μας περιμένουν στην Κούβα, στην τουριστική βιομηχανία, στους φυσικούς πόρους, σε μια αγορά 11 εκατομμυρίων ανθρώπων. Θα αφήσουμε αυτή την αγορά στην Κίνα, τον Καναδά, την Ιταλία, την Ισπανία;’’. Συνεπώς η φιλελεύθερη ελίτ των ΗΠΑ θέλει ένα κομμάτι της Κούβας ή του Ιράν, και γιατί οι ευρωπαϊκές χώρες ήδη προσπαθούν να κάνουν το ίδιο με το Ιράν. Βλέπουμε μια μάχη ανάμεσα σε διαφορετικά τμήματα της άρχουσα τάξης σε διεθνές επίπεδο.
Είναι ειρωνικό βέβαια ότι ενδιαφέρονται υποτίθεται τόσο για το διεθνές εμπόριο, αλλά μόλις μια οικονομική δύναμη σαν την Κίνα καταφέρνει να διεισδύσει στις αγορές και να ανταγωνιστεί βλέπουμε την αλήθεια πίσω από τα δόγματά τους. Όλη αυτή η δαιμονοποίηση της Κίνας, οι φόροι σε κινεζικά προϊόντα, είναι αποτέλεσμα του φόβου που νιώθουν για το γεγονός πως η Κίνα σήμερα είναι το 17% της παγκόσμιας παραγωγής, σε αντίθεση για παράδειγμα με την ΕΕ είναι μόλις το 16%. Και ενώ η Κίνα αρχίζει να ανεβαίνει η αμερικανική αυτοκρατορία είναι σε πτωτική πορεία.
Και αυτό που πρόκειται να συμβεί είναι οι ΗΠΑ όπως την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, μια παγκόσμιας κλίμακας σύγκρουση που ξεκίνησε στην Ελλάδα με τον αποτρόπαιο βομβαρδισμό των Ελλήνων ανταρτών, των Ελλήνων επαναστατών που διεκδικούσαν την εξουσία ύστερα από τον Β΄ΠΠ. Οι Άγγλοι και οι Αμερικανοί εμφανίστηκαν για να καταπνίξουν την ελληνική Αντίσταση και ύστερα έκαναν το ίδιο η αποπειράθηκαν το ίδιο στην Κορέα, στο Βιετνάμ, στην Ανγκόλα. Για καταπιεστές και καταπιεζόμενους ο Τρίτος Κόσμος ήταν το πεδίο αυτής της παγκόσμιας σύγκρουσης που καθιερώθηκε με τον ευφημισμό ‘’Ψυχρός Πόλεμος’’. Θα δούμε ακόμη έναν Ψυχρό Πόλεμο καθώς το αμερικάνικο κεφάλαιο δεν μπορεί να ανταγωνιστεί πλέον με την Κίνα και χάνει αγορές στην Ευρώπη. Το κινεζικό νόμισμα έχει παρουσία στην Πορτογαλία, στη Γερμανία έχουνε μερίδιο σε τράπεζες, οπότε οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν την Νότια Αμερική σαν βαλβίδα διαφυγής για να ανακόψει την κινεζική προέλαση. Κάτι που θα είναι πολύ, πολύ επώδυνο για τον κόσμο της Νότιας Αμερικής καθώς οι ΗΠΑ θα χρησιμοποιούν όλο και περισσότερο παραστρατιωτικούς και τις στρατιωτικές τους βάσεις σε Περού, Παναμά, Αρούμπα και φυσικά την Κολομβία, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Κολομβία είναι το Ισραήλ της Λατινικής Αμερικής. Αυτό νομίζω είναι το παγκόσμιο πανόραμα σε σχέση με το τι συμβαίνει τώρα.
Με όρους εσωτερικής πολιτικής, το κίνημα BLackLivesMatter πρέπει να συνεχίζει να παλεύει περισσότερο. Ο Τζο Μπάιντεν είπε ότι περισσότερα χρήματα θα κατευθυνθούν στην Αστυνομία, η Κάμαλα Χάρις έχει χαρακτηριστεί σωστά ο κορυφαίος μπάτσος της Καλιφόρνια, όλα αυτά είναι ράπισμα στο πρόσωπο του μεγαλύτερου μαζικού κινήματος στην ιστορία της χώρας που είναι υπό μια έννοια συνέχεια του μαύρου κινήματος του Μάρκους Γκάρβει, του Μάλκολμ Χ και των Μαύρων Πανθήρων. Ο όρος κίνημα της μαύρης απελευθέρωσης είναι μια έκφραση όλων των κινημάτων με στόχο την αυτοδιάθεση και την ουσιαστική απελευθέρωση των Αφροαμερικανών. Ο Τζο Μπάιντεν και η Κάμαλα Χάρις δεν είναι φίλοι αυτών των απελευθερωτικών επιδιώξεων είτε έρχονται από την μαύρη Αμερική, είτε από τους λαούς του Πουέρτο Ρίκο, των υπό κατοχή ακόμη νησιών του Ειρηνικού, την Νότια Αμερική ή τη Μέση Ανατολή. Οπότε όλα αυτά τα απελευθερωτικά κινήματα θα πρέπει να παλέψουν σκληρότερα.
Ασφαλώς μερικοί θα τεθούν εν υπνώσει. Χθες, στις μνημειώδεις, μαζικότατες διαδηλώσεις είδαμε πολύ κόσμο να πανηγυρίζει και έχουν κάθε δικαίωμα στο να γιορτάζουν την ήττα ενός απροκάλυπτα φασίστα. Αλλά τι θα κάνουν με την λευκή υπεροχή όταν ο καπιταλισμός είναι ακόμη σε θέση οδηγού;
Είναι δυνατόν για την αμερικανική Αριστερά να γίνει τελικά ανεξάρτητη από τους Δημοκρατικούς; Γιατί είδαμε όλα αυτά τα κινήματα που περιέγραψες να υποστηρίζουν τους Δημοκρατικούς. Υπάρχει τελικά χώρος για ένα τρίτο κόμμα, ενδεχομένως ακόμη και για ένα επαναστατικό κόμμα;
Υπάρχει χώρος στους δρόμους. Το αν υπάρχει στις συνειδήσεις των ανθρώπων είναι το μεγαλύτερο ερώτημα. Η άρχουσα τάξη, η δικτατορία του κεφαλαίου, έχει τον έλεγχο στα ΜΜΕ, στο εκπαιδευτικό σύστημα, στην δομή της οικογένειας, πάνω σε κάθε κυρίαρχο θεσμό αυτής της χώρας. Ποτέ δεν θα ακούσετε από το CNN ή το MSNBC ή το ABC ή τους New York Times οτιδήποτε έχει να κάνει με το σοσιαλιστικό κίνημα, o Μπέρνι Σάντερς το τόνισε με εμπνευσμένο τρόπο. Και φυσικά η άρχουσα τάξη θα παλέψει για τα ταξικά της συμφέροντα, θέλουν παραπάνω υπεραξία και κέρδη, θέλουν να συντρίψουν κάθε διεθνή ανταγωνισμό. Για αυτό ο Σάντερς και η Κορτές θα είναι ορκισμένοι εχθροί τους. Αλλά τα κινήματα βάσης θα συνεχίσουν να μεγαλώνουν και παρότι το BlackLivesMatter δεν είναι οργανωμένο ως ένας πειθαρχημένος οργανισμός, κάθε παράρτημα είναι αυτόνομο, για παράδειγμα αν βγείτε στους δρόμους του Μπρονξ σήμερα θα δείτε επιμέρους το επιμέρους BlackLivesMatter να παίρνει το όνομα του νότιου ή βόρειου Μπρονξ.
Η πρόκληση μπροστά μας είναι πως ενσταλάζουμε ενότητα, μεγαλύτερη πειθαρχία και πολιτικό πρόγραμμα σε όλα αυτά τα διάσπαρτα κινήματα. Αντίσταση υπάρχει παντού και σε διάφορες μορφές. Αλλά πως αλλάζουμε τις συνειδήσεις των ανθρώπων, ώστε μετά τη γιορτή –καλώς όπως είπα έγινε γιορτή- να φέρουμε τον κόσμο στις διαδηλώσεις, στο χτίσιμο μιας λαϊκής εκπαίδευσης, πως επαναφέρουμε έννοιες όπως διεθνισμός, αντιιμπεριαλισμός, κομμουνισμός, κοινότητα, κοινός κόσμος για άνδρες και γυναίκες και πως τα εντάσσουμε αυτά στον ευρύτερο στόχο
Το 99% από εμάς δεν έχει κανένα συμφέρον από την αποικιοποίηση της Βενεζουέλας, της Κούβας, της Βολιβίας, της Νικαράγουα. Δεν έχουμε κανένα συμφέρον από την ύπαρξη της AFRICOM ή την περικύκλωση της Κίνας με 200 στρατιωτικές βάσεις.
Το Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων έθετε το ερώτημα ‘’πως μπορούμε να επιβιώσουμε μέχρι την επανάσταση’’. Πρέπει να συνεχίσουμε να παλεύουμε για τις άμεσες ανάγκες μας, έχοντας ένα μεγαλύτερο όραμα για την κοινωνική και οικονομική επανάσταση που χρειαζόμαστε.
Έχεις κάνει εξαιρετική δουλειά σε ό,τι αφορά την αποκάλυψη των αμερικανικών παρεμβάσεων στο Πουέρτο Ρίκο. Μπορείς να μας πεις λίγα λόγια γιατί το Πουέρτο Ρίκο και όσα συμβαίνουν εκεί, μιας και γνωρίζουμε πρακτικά ελάχιστα στην Ελλάδα;
Το Πουέρτο Ρίκο ήταν μια αποικία των Ισπανών, όπως η Κούβα και η Δομινικανή Δημοκρατία. O λαός του Πουέρτο Ρίκο έχει τις ρίζες του στους Αφρικανούς που απήχθησαν και στους ιθαγενείς που βίωσαν το δικό τους Ολοκαύτωμα από τους Ισπανούς αποικιοκράτες που αντιπροσώπευαν ένα διαφορετικό είδος κοινωνικής ιεραρχίας. Αλλά το 1918, καθώς ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός πήρε το πάνω χέρι πρώτα πάνω στα νησιά του Ειρηνικού και έπειτα στην λεγόμενη πίσω πόρτα της Καραϊβικής οι Αμερικανοί ήρθαν ως δυνάστες, όχι απελευθερωτές στο Πουέρτο Ρίκο, την Κούβα, την Δομινικανή Δημοκρατία, την Αϊτή, σε ολόκληρη την Καραϊβική και την Κεντρική Αμερική, ας μην ξεχνάμε πως το 1/3 του Μεξικό εκλάπη το 1848.
Έτσι, το Πουέρτο Ρίκο είναι αποικία της αμερικανικής αυτοκρατορίας, μια από τις κοντινότερες γεωγραφικά, εδώ και 122 χρόνια, είναι μια οικονομική αποικία, είναι μια πολιτιστική αποικία, είναι μια πολιτική αποικία και μια στρατιωτική αποικία. 14% της γης του Πουέρτο Ρίκο ανήκει στον αμερικανικό στρατό, όταν φτάνεις στο Πουέρτο Ρίκο πρώτα βλέπεις την σημαία των ΗΠΑ και έπειτα του Πουέρτο Ρίκο. Πρόσφατα διεξήχθη δημοψήφισμα στο Πουέρτο Ρίκο, οι Πορτορικανοί ψήφισαν για να γίνουν πολιτεία των ΗΠΑ επειδή νιώθουν ότι έχουν εγκαταλειφθεί και ξεχαστεί. Νιώθουν έτσι γιατί είναι δύο φορές φτωχότεροι από την φτωχότερη πολιτεία των ΗΠΑ, το Μισισίπι, στο οποίο το 40-45% των κατοίκων είναι Αφροαμερικανοί και αυτό δεν συνιστά σύμπτωση για το ότι είναι από τις φτωχότερες περιοχές της χώρας. Το Πουέρτο Ρίκο είναι εξαιρετικά εγκαταλειμμένο και κακοποιημένο. Είδαμε για παράδειγμα το ράπισμα του Τραμπ στο πρόσωπο του Πουέρτο Ρίκο μετά τον τυφώνα ‘’Μαρία’’. Οπότε, έχουμε να κάνουμε με έναν υπό εξέλιξη απελευθερωτικό αγώνα για ανεξαρτησία από τον νεοαποικιακής φύσης οικονομικό, πολιτιστικό και πολιτικό έλεγχο των ΗΠΑ.
