Από την Παρασκευή 21/6 εώς και το Σάββατο 29/6, θα λάβει χώρα στη Θεσσαλονίκη το Πανευρωπαϊκό Pride του 2024, με workshops, εκδηλώσεις, επιχειρηματικές ευκαιρίες και δυνατότητες, τουρισμό και φυσικά την ΛΟΑΤΚΙ παρέλαση την τελευταία μέρα του φεστιβάλ. Έτσι η Σαλούγκα θα λάβει άπλετο φως προόδου, το οποίο για 8 μέρες θα αναζωογονήσει την πόλη από τον βαλκανοανατολικό σκοταδισμό. Οι κάτοικοι θα μάθουν τον διαφωτισμό και να συμπεριφέρονται σαν πολιτισμένοι, όχι να κατουράνε στα πηγάδια.
Αυτοί που θα μας εκπολιτίσουν λοιπόν μας είναι γνωστοί: πρόκειται για την υπουργό Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας, Σοφία Ζαχαράκη, τον σύμβουλο του Πρωθυπουργού Αλέξη Πατέλη, τον δήμαρχο της πόλης Στέλιο Αγγελούδη -γνωστό για τα πογκρόμ της Ξηροκρήνης-, τον Μιχάλη Λώλη -πρόεδρο της Επιτροπής της ΕΛ.ΑΣ. για τα ανθρώπινα δικαιώματα, διάφορους Ευρωπαίους και μη ομολόγους τους, συμπεριλαμβανομένης και της Μαριάμι Κβαρατσχέλια, διοργανώτριας του Pride της Τιφλίδας και με έντονη συμμετοχή στην πρόσφατη αποσταθεροποίηση και απόπειρα ανατροπής της Γεωργιανής κυβέρνησης. Μην με λέτε συνωμοσιολόγο γιατί η ίδια το παραδέχεται φωναχτά.
Οι «δικές μας» αντιδράσεις
Το ότι το Pride είναι κομμάτι της ήπιας ισχύος της Ε.Ε. και των κρατών μελών της το γνωρίζουμε εδώ και πολύ καιρό. Ας δούμε όμως και ποιοι είναι αυτοί που αντιδρούν.
Στο Pride των Αθηνών, η φεμινιστική συλλογικότητα «Καμία Ανοχή» αποφάσισε να κάνει «παρέμβαση» με δικό της μπλοκ και συνθήματα κριτικά στο θεσμικό Pride. Βέβαια η «παρέμβαση» έμοιαζε περισσότερο με «εναλλακτική συμμετοχή» είναι η αλήθεια καθώς αμφιβάλλω αν κανείς κατάλαβε ότι η «Καμία Ανοχή» παρενέβη στο Pride. Αλλά ίσως και να έχουμε διαφορετικό ορισμό περί του τι εστί «παρέμβαση».
Όπως και στην Αθήνα, έτσι και στη Θεσσαλονίκη διοργανώνεται το «κινηματικό μπλοκ για παρέμβαση στο Europride», ένα μπλοκ το οποίο στηρίζεται κυρίως από δυνάμεις της άκρας αριστεράς. Το κινηματικό μπλοκ αντιδρά στο πώς έχει εξελιχθεί το Pride, στο ότι γίνεται δηλαδή αποδέκτης πολλαπλών χρηματοδοτήσεων, έχει θεσμική στήριξη, απολαμβάνει την εύνοια των πρεσβειών κλπ. Ουσιαστικά θέλουν ένα «λαϊκό pride» από τα κάτω και για τα κάτω. Καμιά αντίρρηση εδώ, πολύ καλά τα λένε. Το πρόβλημα μου όμως δεν έχει να κάνει με τον πολιτικό λόγο του κινηματικού μπλοκ αλλά με την ματαιότητα της ίδιας της κινηματικής συμμετοχής στο Europride.
Αν καταλαβαίνω σωστά δηλαδή, ο στόχος αυτής της παρέμβασης είναι να «ακουστεί ένα διαφορετικό μήνυμα» εντός του Pride. Δηλαδή κατεβαίνουμε στο Pride για να κάνουμε ιδεολογική ζύμωση στους θεατές. Όμως αυτοί οι συγκεκριμένοι θεατές έχουν την δική τους πολιτική εκπροσώπηση, κυρίως τη Νέα Δημοκρατία και την Πανευρωπαϊκή Δεξιά και όσοι δεν υπάγονται εκεί μπορούμε να τους τοποθετήσουμε κάπου μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ. Ο «δικός μας» κόσμος δεν έχει καμιά δουλειά σε ένα τέτοιο φεστιβάλ, όπως δεν έχει δουλειά και στις εκδηλώσεις του «Σταύρος Νιάρχος» για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Άλλωστε αυτή η πόλη έχει άλλα δύο pride, όπου ο λόγος για τον οποίο οργανώθηκαν ήταν για να ξεφύγουν από την θεσμικότητα και την σύμπλευση με την εξουσία.
Τι ζητά η εκπροσώπηση της ΛΟΑΤΚΙ συντεχνίας
Ακόμα και όμως αν ο στόχος της παρέμβασης δεν είναι μόνο οι «θεατές» αλλά και η γενικότερη προβολή αυτής της παρέμβασης, πάλι δεν αλλάζει κάτι. Τι να κάνουμε δηλαδή, η ηγεσία της συντεχνίας που λέγεται ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, θέλει να προβάλλει τον Μιχάλη Λώλη να μιλά για την συμπεριληπτικότητα της αστυνομίας και κανέναν Ουκρανό Μαϊντανό (οπαδό του Μαϊντάν) να βγάζει πολεμικές ιαχές εναντίον των βαρβαρικών ορδών από τις ασιατικές στέπες, όχι τα «queers for palestine» και τα ταξικά. Δεν θέλει να προβάλλονται τέτοια, ή ακόμα και αν δεν μπορεί να το αποτρέψει πλήρως, η προβολή τους πρέπει να περιοριστεί στο μίνιμουμ δυνατό.
Αυτό που ουσιαστικά επιχειρείται τόσα χρόνια με το Pride -και όχι μόνο-, είναι η ανασυγκρότηση ενός νέου εθνικού κορμού, στον οποίο θα συμπεριλαμβάνεται και η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα. Όπως ακριβώς ο Χρυσοχοΐδης συναντήθηκε με μέλη ΜΚΟ και φεμινιστικών ομάδων προκειμένου να ενημερωθεί για έμφυλα ζητήματα, έτσι και σύσσωμη η αστική τάξη αποστέλλει την πολιτική της εκπροσώπηση και τους διαμορφωτές πολιτικής της σε αυτό το φεστιβάλ με στόχο την επικύρωση της νέας κοινωνικής συμμαχίας την οποία έχει συνάψει, εις βάρος της πάλαι πότε κραταιάς συμμαχίας με την Εκκλησία και τον συντηρητισμό. Αν παρατηρήσουμε κιόλας τον δημογραφικό μέσο όρο των δύο «κοινοτήτων» (ας το πούμε έτσι), η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα κυριαρχείται από νεαρότερο ηλικιακά κόσμο, σε πλήρη αντίθεση με τα θρήσκα παππούδια, τα οποία είναι με το ένα πόδι στον τάφο και όλη η χρησιμότητά τους έχει κορεστεί. Είναι σαφέστατο λοιπόν πως μία συμμαχία αστικής τάξης -ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας θα αποβεί πολύ πιο παραγωγική για την πρώτη.
Για άλλη μια φορά συζητάμε για υποκείμενα
Για να μπω και στο ζουμί όμως, αυτό που δεν γράφει το «κινηματικό μπλοκ» αλλά το υπονοεί, είναι ότι βλέπει την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα ως «επαναστατικό υποκείμενο», οπότε και στρατηγικός στόχος όχι μόνο της παρέμβασης αυτής αλλά και όλης της δράσης τους είναι να σπάσει αυτή η νέα κοινωνική συμμαχία μεταξύ αστικής τάξης και ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Δεν είναι καθόλου λάθος ως προς αυτό, όμως επαναστατικό υποκείμενο δεν είναι μόνο η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα. Είναι και οι ηλεκτρολόγοι, είναι και οι εργαζόμενοι στην εστίαση, είναι και οι μετανάστες, είναι και η ίδια η Αριστερά παρά το γεγονός ότι το έχει ξεχάσει οπότε και καταλήγει θεατής και αλληλέγγυα στους αγώνες των άλλων και έρμαιο των συμφερόντων του κάθε κλάδου και της συντεχνίας.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ να τους αφήσουμε στη μοίρα τους. Εννοείται πως είμαστε μαζί τους, παρ΄ όλα αυτά το κάθε καταπιεσμένο υποκείμενο τυγχάνει πολλές φορές να βλέπει την καταπίεσή του μόνο εκ του δικού του πρίσματος με αποτέλεσμα πολλές φορές να καταλήγει σε λάθος λύσεις. Μία εξ αυτών είναι τα κάθε συντεχνιακά συμφέροντα που μπαίνουν μπροστά, τα οποία κιόλας μπορεί να μην εξυπηρετούν και τα ταξικά συμφέροντα όλων αυτών, ή να τα εξυπηρετούν μερικώς και εις βάρος κάποιων άλλων. Για παράδειγμα, ένας ΛΟΑΤΚΙ προλετάριος μπορεί να βλέπει τον σωτήρα στο Afd που θα διώξει όλους τους «σκοταδιστές μουσουλμάνους» που «απειλούν την ζωή του», μία νεαρή κοπέλα -ίσως και φεμινίστρια- μπορεί να επικροτεί το Νέο Ποινικό Κώδικα του Φλωρίδη που θα χώσει στη φυλακή όλους αυτούς τους επίδοξους βιαστές που παραμονεύουν, ένας Αρμένιος οικοδόμος μπορεί να ψηφίζει Βελόπουλο επειδή υπόσχεται αντιτουρκικά πογκρόμ στην Θράκη και ένας Εσθονός προλετάριος μπορεί να έχει εικόνισμα του Γενς Στόλτενμπεργκ στον σπίτι του επειδή βλέπει τον εχθρό στη Ρωσία. Θα τους βάλουμε όλους αυτούς να γράψουν το πολιτικό πρόγραμμα επειδή απλά είναι καταπιεσμένα υποκείμενα; Ή θα κάτσουμε να ακούσουμε ένα ένα τα υποκείμενα και θα χαράξουμε πολιτική βγάζοντας ένα μέσο όρο του τι πάνω κάτω θέλουν;
Αν είμαστε ενάντια σε όλες τις καταπιέσεις, τότε δεν θα κάτσουμε να τρέχουμε πίσω από το τι ζητά η κάθε συντεχνία, αλλά θα παλέψουμε για το παγκόσμιο προλεταριακό συμφέρον. Επαναστατικά, όχι συντεχνιακά. Επειδή επαναστατικά, όλες οι άλλες ταυτότητες ξεθωριάζουν και μπροστά μπαίνει η ταυτότητα του επαναστάτη που πολεμά υπέρ όλων, όχι μερικώς και υπέρ μερικών.
ΥΓ. Για να προλάβω τυχόν άκυρες συγκρίσεις μεταξύ του τωρινού «ταυτοτικού συνδικαλισμού» με το φεμινιστικό κίνημα στην ΕΣΣΔ, ας σημειωθεί ότι οι διεκδικήσεις των επαναστατριών επιτεύχθησαν κατόπιν πολιτικών πιέσεων εντός του Κόμματος και με την πλήρη συμμετοχή τους στον επαναστατικό αγώνα. Ως επαναστάτριες και κομμουνίστριες πρώτα απ’ όλα.
