Στις 4 Ιούλη είναι ημέρα εκλογών στο Ηνωμένο Βασίλειο. Για πρώτη φορά μετά από 14 χρόνια, οι προβλέψεις δείχνουν πως οι Εργατικοί θα καταφέρουν να κερδίσουν τις εκλογές. Βέβαια οι προβλέψεις, είναι προβλέψεις και η πραγματικότητα πολλές φορές τις διαψεύδει, όπως έγινε και εδώ στις τελευταίες εθνικές εκλογές.
Ενώ είναι αλήθεια πως οι Συντηρητικοί φαίνεται να έχουν χάσει αρκετό έδαφος, κυρίως λόγω των βάρβαρων πολιτικών λιτότητας, οι Εργατικοί την ίδια στιγμή βρίσκονται στο ίδιο σημείο που βρίσκονται τα τελευταία 20 χρόνια, με την προοπτική διαχείρισης να οδηγεί εν πολλοίς, στις ίδιες ακριβώς επιλογές, που θα έκαναν και οι Συντηρητικοί.
Η μεταστροφή των Εργατικών (πέρα από κάποιες μικρές αναλαμπές όπως η περίπτωση του Τζέρεμι Κόρμπιν) από τη δεκαετία του ‘90 και έπειτα στο New Labour, δηλαδή τον εκσυγχρονισμό του κόμματος των Εργατικών είχε ως αποτέλεσμα την ενδυνάμωση της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας στην βρετανική κοινωνία. Η πλήρης αποχώρηση από οποιαδήποτε συζήτηση περί αριστεράς, σοσιαλισμού ή πολιτικής ηγεμονίας από μεριάς των Εργατικών, μέσα από τις αλλαγές του Τόνι Μπλερ, λειτούργησε στην ουσία σαν συμπληρωματικό στοιχείο στον υφέρποντα θατσερισμό, που έκτοτε, πολιτικά, έχει κυριαρχήσει.Την ίδια στιγμή, η κυριαρχία του θατσερισμού, οξύνει και τα πιο συντηρητικά χαρακτηριστικά της κοινωνίας, με το μεταναστευτικό, πλέον, να βρίσκεται πολύ ψηλά στην πολιτική ατζέντα Συντηρητικών και Εργατικών. Και φυσικά το μεταναστευτικό όπως μπορούμε να συμπεράνουμε δεν συζητιέται ή δεν τίθεται με προοδευτικούς ή δημοκρατικούς όρους, αλλά με κυρίως συντηρητικούς και εθνικιστικούς.
Στην πραγματικότητα ένα κομμάτι της κρίσης που βλέπουμε τώρα, στις περισσότερες δυτικές χώρες, η ενίσχυση δηλαδή της ακροδεξιάς έναντι των σοσιαλδημοκρατικών/νεοφιλελεύθερων μορφωμάτων είναι άμεσο αποτέλεσμα της μεταστροφής των παραδοσιακά αριστερών (ακόμη και σχηματισμών όπως οι Εργατικοί) σχηματισμών σε πιο φιλο-καπιταλιστικά και εν τέλει διαχειριστικά σχήματα.
Ωστόσο δεν πρόκειται μονάχα για μια μονομαχία μεταξύ Εργατικών και Συντηρητικών, καθώς και το Reform UΚ (σ.σ. η Αναμόρφωση του ΗΒ) ένα ακροδεξιό ευρωσκεπτικιστικό κόμμα, που προέρχεται κατά βάση από τη διάσπαση των Συντηρητικών, φαίνεται μέχρι στιγμής πως μπορεί να συγκεντρώσει ένα κομμάτι ψήφων ικανό να διαταράξει την «ισορροπία». Το Reform UK προέρχεται από το κόμμα Brexit, το οποίο με τη σειρά του είναι μια μετεξέλιξη του UKIP, του ακροδεξιού κόμματος που δημιούργησε ο Νάιτζελ Φάρατζ τη δεκαετία του ‘90. Ο επικεφαλής του κόμματος είναι ένας εκατομμυριούχος επιχειρηματίας του real estate (το ζήτημα της στέγασης και του real estate είναι από σημαντικά προβλήματα που έχει αντιμετωπίσει η Βρετανία την τελευταία 15ετία). Οι στόχοι του Reform που δόθηκαν στη δημοσιότητα εν είδει μανιφέστου, πριν μερικές μέρες, είναι μια μίξη κοινωνικά ακροδεξιών και συντηρητικών πολιτικών (αποχώρηση από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, απαγόρευση της transgender «ιδεολογίας» στα σχολεία και «πάγωμα» των μεταναστευτικών ροών) και οικονομικά φιλικών μέτρων προς τα κατώτερα (λευκά) στρώματα. Το τελευταίο γύρω από τα οικονομικά μέτρα βέβαια είναι αρκετά πιθανό πως θα αλλάξει όσο περισσότερο πλησιάζουμε προς την ημερομηνία των εκλογών, καθώς όπως αναφέρθηκε, ο επικεφαλής του κόμματος είναι ένας εκατομμυριούχος entrepreneur και είναι πιθανό τα οικονομικά μέτρα να ψαρεύουν στα νερά των ψηφοφόρων των Εργατικών, ενώ τα υπόλοιπα μέτρα στοχεύουν προς τους απογοητευμένους Συντηρητικούς.
Στην πραγματικότητα το εκλογικό κοινό του Ηνωμένου Βασιλείου είναι κλειδωμένο σε έναν αέναο κύκλο αναζήτησης κάποιου είδους λύση στις βάρβαρες ανισότητες που έχει επιφέρει ο νεοφιλελευθερισμός, του οποίου η βρετανική κοινωνία αποτέλεσε σταθερό πειραματόζωο τα τελευταία 40 χρόνια.
Οι πολιτικές λιτότητας που εγκαινιάστηκαν με την αρχή της κρίσης, το 2008-09, πλασαρίστηκαν ως αναγκαίο κακό για την ανάκαμψη της βρετανικής οικονομίας, καθώς έπρεπε να γίνουν «αιματηρές θυσίες». Φυσικά, τα μέτρα λιτότητας απέτυχαν (για την εργατική τάξη, όχι για το κεφάλαιο) και η κυβέρνηση τότε προχώρησε σε πιο ακραία μέτρα αναδιάρθρωσης, δηλαδή καταστροφής των κρατικών δομών και των δομών πρόνοιας (διάλυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας, αύξηση διδάκτρων στα πανεπιστήμια). Στη συνέχεια, η λύση από τις πολιτικές λιτότητας (που προήλθε από τους ίδιους ανθρώπους που τις υποστήριζαν στην πραγματικότητα) ήταν αυτή του Brexit. Η διαφυγή από τους κανόνες της Ε.Ε. θεωρήθηκε πως θα έδινε την απαραίτητη ώθηση στη βρετανική οικονομία προκειμένου να ορθοποδήσει και να δημιουργήσει ένα συνεκτικό εθνικό πλάνο. Προφανώς και αυτό απέτυχε, με αποτέλεσμα την περαιτέρω διάλυση οποιουδήποτε υποστηρικτικού πλαισίου υπήρχε.
Οπότε, τώρα, μετά τις πολιτικές λιτότητας και μετά το Brexit δεν υπάρχει πάλι πραγματικό διακύβευμα, ίσα ίσα που συζητιέται εκ νέου η επιστροφή στην Ε.Ε. η ή επανεξέταση των πολιτικών λιτότητας.
Σε σχέση με τα άμεσα ζωτικά ζητήματα, δηλαδή τις περικοπές φόρων, την πρόνοια, τα δημόσια ταμεία και την ενδεχόμενη ανασυγκρότηση/αναζωογόνηση των κρατικών δομών τα τρία κόμματα συγκεντρώνουν τον μεγαλύτερο αριθμό ψήφων (Συντηρητικοί, Εργατικοί και Reform Uk) φαίνεται πως δεν έχουν να προτείνουν απολύτως τίποτα.
Υπό αυτή την έννοια, οι επερχόμενες εκλογές φαίνεται πως έχουν ήδη αποτύχει, γιατί το διακύβευμα δεν αγγίζεται από κανέναν.
