Στις κρίσιμες στιγμές της ανθρωπότητας, όταν η γενίκευση πολέμων και σφαγών βάζει σε κίνδυνο όλες τις αξίες και ακόμα και την επιβίωση του ανθρώπινου πολιτισμού (αν όχι του ανθρώπινου είδους) το κεντρικό σημείο όπου μετριούνται οι θέσεις, οι αρχές και η πολιτική ηθική κάθε κόμματος είναι το ερώτημα «Πόλεμος ή Ειρήνη».

Η επιχείρηση στενής περικύκλωσης μιας πυρηνικής δύναμης, της Ρωσίας, που άρχισε με την πρόσκληση το 2008 ένταξης της Ουκρανίας και της Γεωργίας στο ΝΑΤΟ, που συνεχίστηκε με το πραξικόπημα του Μαϊντάν και τις προβοκάτσιες εναντίον της Ρωσίας και των ρωσόφωνων, αλλά και των υπόλοιπων μειονοτικών πληθυσμών, με την ηρωοποίηση των φιλοναζιστών εθνικιστών, σαν τον Μπαντέρα, που έσφαξαν πολλές εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίους, Ρώσους και Πολωνούς της Ουκρανίας και η απονομιμοποίηση των μειονοτικών γλωσσών (που αφορούν συνολικά σχεδόν τον μισό πληθυσμό της χώρας) οδήγησαν στην ρωσική εισβολή (μάλλον όπως σχεδίαζαν οι Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί, που επηρεάζουν της εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ -και που ήλπιζαν έτσι να πετύχουν την αποδυνάμωση η  την διάλυση της Ρωσίας).

Φέτος, από την επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου και μετά, άρχισε στη Γάζα μια γενοκτονικού  τύπου «τιμωρία» ολόκληρου του πληθυσμού με πάνω από τριάντα πέντε χιλιάδες νεκρούς, κυρίως γυναίκες και παιδιά ,και η Δύση κάνει πλάτες στην σφαγή εμποδίζοντας εντολή του ΟΗΕ για ανακωχή.

Όπως στις παραμονές του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, η πλειοψηφία των μέσων επικοινωνίας δαιμονοποιούν μανιχαϊστικά τη Ρωσία και κυρίως τον Πούτιν και προετοιμάζουν κλίμα σύγκρουσης, στο οποίο η αντίδραση των προοδευτικών δυνάμεων που βρίσκονται στο κοινοβούλιο είναι ή να κοιτάνε προς άλλη κατεύθυνση ή να αποφεύγουν πάση θυσία να έρθουν σε ανοιχτή σύγκρουση με το επίσημο αφήγημα και τις εντολές των ΗΠΑ.

Ελάχιστοι πολιτικοί παράγοντες, κυρίως  από  το ΚΚΕ, το ΜΕΡΑ25 και τη Νέα Αριστερά συμμετείχαν στις εκδηλώσεις αλληλεγγύης προς τον παλαιστινιακό λαό και δεν έγινε καμία άξια λόγου κίνηση για να υποστηριχθεί εκεχειρία στην Ουκρανία.

Στη Γαλλία, ο πρόεδρος Μακρόν άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο αποστολής στρατού στην Ουκρανία, για να τη βοηθήσει να «νικήσει τον πόλεμο», ανεξάρτητα από ό,τι θέλουν οι πληθυσμοί των ρωσόφωνων περιοχών. Η κυβέρνησή μας έμμεσα συμμετέχει στον πόλεμο, στέλνοντας αντιαεροπορικά συστήματα από τα νησιά μας στην Ουκρανία, δηλώνοντας έτσι ότι η επιτυχία του αμερικανικού τυχοδιωκτικού πολεμικού σχεδίου έχει μεγαλύτερη σημασία για αυτήν από την άμυνα των νησιών μας.

Η υπόθεση του γάμου  των ομοφυλοφίλων επέτρεψε για λίγο να αποφευχθεί η συζήτηση για τον πόλεμο και την ειρήνη, αλλά το πρόβλημα του πολέμου μας περιμένει πάντα  στην γωνία  απειλητικό.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση έκανε ανησυχητικά βήματα όπως η απόφαση να ανοίξει τον δρόμο για την ένταξη μιας κυβέρνησης, αυτής της Ουκρανίας, που είναι πολύ αυταρχικότερη και πιο διεφθαρμένη και από την Ρωσία του Πούτιν, που απαγορεύει όχι μόνο τα «κομμουνιστικά κόμματα», αλλά  όλα σχεδόν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, δοξολογεί τους χειρότερους ρατσιστές σφαγείς συνεργάτες των ναζί στον πόλεμο και απονομιμοποιεί πραξικοπηματικά τις γλώσσες όλων των μειονοτήτων. Μια κυβέρνηση που καλύπτει με συστηματική ατιμωρησία την τρομοκρατική δράση των νεοναζιστών παρακρατικών τύπου Αζόφ. Μία  κυβέρνηση που έδωσε για εκμετάλλευση σε αμερικανικές πολυεθνικές σαν την Monsanto περισσότερα εδάφη από όσα κατέλαβε ο ρωσικός στρατός σε δυο χρόνια πολέμου .

Αυτή η ένταξη θα είναι η  καταστροφή της ευρωπαϊκής γεωργίας και η  επιβολή των σχεδίων των αμερικανικών πολυεθνικών.

Στη Γαλλία η μεγαλύτερη αριστερή παράταξη, η «Ανυπότακτη Γαλλία», που αρχικά στην Ευρωβουλή είχε υποστηρίξει τη βοήθεια στην «Ουκρανία», σήμερα φαίνεται να κατάλαβε τη σοβαρότητα της κατάστασης και ο Μελανσόν δήλωσε ότι, ενώ συνεχίζει να καταδικάζει τη ρωσική εισβολή, θεωρεί ότι η προσπάθεια περικύκλωσης της Ρωσίας και κακομεταχείρισης των ρωσόφωνων έπαιξε ρόλο στην έναρξη του  πολέμου και ζητάει τη μόνη λύση που θα εμποδίσει τον κίνδυνο παγκοσμίου πολέμου, δηλαδή ανακωχή και διαπραγματεύσεις γα τα σύνορα και την ουδετερότητα  και εν ανάγκη, δημοψηφίσματα στις περιοχές που αμφισβητούνται, ώστε να διαλέξουν ελεύθερα οι πολίτες αν θέλουν να περιλαμβάνονται οι περιοχές τους στην Ρωσία η στην Ουκρανία. Παράλληλα, αποκλείει να αποδεχθεί το κόμμα του κάθε είσοδο σήμερα της Ουκρανίας στην Ε.Ε., όσο δεν έχει τους ίδιους κοινωνικούς, πολιτικούς και περιβαλλοντικούς κανόνες με την υπόλοιπη Ευρώπη και επισημαίνει των κίνδυνο  για την γεωργία όλων των χωρών.

Αυτή νομίζω είναι σήμερα η μόνη  τοποθέτηση για οποιοδήποτε κόμμα θέλει να λέγεται αριστερό και ιδίως για τα ελληνικά αριστερά κόμματα που δεν ξεχνάνε τους αγώνες για την ειρήνη και την θυσία του Γρηγόρη Λαμπράκη. Η ίδια καθαρότητα είναι απαραίτητη στην τοποθέτηση μπροστά στη γενοκτονικού τύπου σφαγή των αμάχων Παλαιστινίων στη Γάζα και την απαίτηση για άμεση εκεχειρία.

Την εποχή του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, η θέση απέναντι στον πόλεμο αποτέλεσε τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στη ριζοσπαστική αριστερά των Ζορές, Ρόζας Λούξεμπουργκ, Λένιν κλπ. και την συστημική «αριστερά»  που γέννησε τους «σοσιαλ-αποικιστές» της Βρετανίας και της Γαλλίας, ακόμα και τον φασισμό του πρώην σοσιαλιστή Μουσολίνι. Aυτές οι τοποθετήσεις είναι ακόμα πιο απαραίτητες για να επιτρέψουν και την αντίσταση στην κατρακύλα προς τον πόλεμο και την αναγέννηση της δυστυχώς ζαλισμένης, αμήχανης  και  αποδυναμωμένης ελληνικής αριστεράς.

——

Σημείωση
Το παραπάνω άρθρο το έστειλα αρχικά στην εφημερίδα «Εποχή», που θεωρούσα αριστερή εφημερίδα υπέρ της ειρήνης και όπως αποδεδείχθηκε έκανα λάθος.  Μου απάντησαν ότι αυτό και ένα άλλο για τη Βενεζουέλα δεν αντιστοιχούσαν στην γραμμή της εφημερίδας η οποία κατόπιν φιλοξένησε ένα άρθρο μέλους επιτροπής «αλληλεγγύης με την Ουκρανία», δηλαδή για τη συνέχιση του πολέμου μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό. Αυτή η γραμμή είναι  η «πολιτικώς ορθή» στην πλειοψηφία της ευρωπαϊκής αριστεράς που αυτή τη στιγμή, στο θέμα πολέμου η ειρήνης, τοποθετείται στην πλειοψηφία της στα δεξιά των φασιστών της Λεπέν και υποστηρίζει τη συνέχιση της αποστολής όπλων μέχρι να επιτευχθεί νίκη εναντίον της Ρωσίας και αποστολή του Πούτιν στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο.
Η λατινοαμερικανική αριστερά, ο Πάπας Φραγκίσκος και πολλοί Αμερικανοί προοδευτικοί διανοούμενοι θεωρούν αυτόν τον πόλεμο σαν αποτέλεσμα της θέλησης των Αμερικανών να περικυκλώσουν την Ρωσία με νατοϊκές βάσεις και ζητούν άμεση κατάπαυση πυρός και διαπραγματεύσεις, αλλά η «Εποχή» μας φαίνεται πως χειραγωγείται από μεταμοντέρνα επιχειρήματα για την «αλληλεγγύη των λαών», παραβλέποντας πώς άρχισε η σύγκρουση, ποιος ο ρόλος των νεοναζιστών, ποιος ο ρόλος των Αμερικανών, ποιοι οι στόχοι των νεοσυντηρητικών των ΗΠΑ που καθοδηγούν όλη αυτή την πορεία προς τον πόλεμο,  με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε ένα βήμα κοντύτερα στην πυρηνική σύγκρουση!