Η Μαρίν Λεπέν βρίσκεται τόσο κοντά στην εξουσία όσο ποτέ. Δεν ξέρουμε αν θα την κερδίσει ή αν θα της τη στερήσουν οι τακτικές συμμαχίες που σχηματίστηκαν στη Γαλλία. Ήδη η ανάδειξή της σε πρώτο κόμμα έχει φουντώσει τις ανησυχίες στην Ευρώπη. Γιατί όσοι στέκονται απέναντι στη Λεπέν πολιτικά, ιδεολογικά, αξιακά βλέπουν, με φόβο, σε μια ενδεχόμενη νίκη της καταστάσεις που απειλούν τα πάντα.
Όσοι και όσες εκφράζονται υπέρ μιας κοινωνικά δίκαιης πολιτικής βλέπουν ένα ακραίο κόμμα του κεφαλαίου που θα δυσχεράνει ακόμα περισσότερο τις συνθήκες ζωής και εργασίας των χαμηλών στρωμάτων προς όφελος της κερδοφορίας των επιχειρηματιών.
Όσες και όσοι υπερασπίζονται τα σύγχρονα δικαιώματα προβλέπουν μια προσπάθεια πισωγυρίσματος. Οι ιθύνοντες της Ε.Ε. βλέπουν μια δύναμη που μπορεί να περιορίσει τη εξουσία των ευρωπαϊκών θεσμών και τελικά επιδράσει διαλυτικά και με συγκεκριμένες πολιτικές πράξεις. Ο παγκόσμιος Νότος βλέπει μια πολιτική δύναμη που θα δώσει στη Γαλλία ολοένα και περισσότερα ρατσιστικά χαρακτηριστικά και θα προσπαθήσει να φρενάρει τις συνεχόμενες κινήσεις κρατών που ελευθερώνονται από τον γαλλικό έλεγχο. Και να αντεπιτεθεί.
Φτώχια, κοινωνικές, εθνοτικές και φυλετικές διακρίσεις, αστυνομοκρατία: αυτά φοβούνται οι αντίπαλοι της Λεπέν. Και στο βάθος, μέσα σε μια παγκόσμια πολλαπλή κρίση, γιατί όχι, έναν μεγάλος πόλεμος. Εξάλλου, δεν είναι άραγε οι ακροδεξιοί της κάθε χώρας θιασώτες του επεκτατισμού, άρα και της βίας και του πολέμου για την εξασφάλιση των συμφερόντων της ελίτ της κάθε μιας χώρας; Και δεν είναι η Γαλλία κατεξοχήν η χώρα που το έχει κάνει αυτό στην ιστορία της και συνεχίζει να το κάνει μέχρι και σήμερα, με στρατιωτική παρουσία στα πέρατα του κόσμου και με πρόσφατες απειλές που θα μπορούσαν να οδηγήσουν ακόμη και σε πυρηνικό ολοκαύτωμα;
Από την πλευρά της βέβαια η Λεπέν και το κόμμα της «Εθνικής Συσπείρωσης» απορρίπτει όλες αυτές τις κατηγορίες: είναι εδώ, λέει, για να προστατεύσει την εθνική οικονομία και να τονώσει εκ νέου την εθνική βιομηχανία και τεχνολογία, κάπως όπως το έκανε ο Τραμπ στις ΗΠΑ, με αποτελέσματα που θα ωφελήσουν και τους εργαζόμενους. Ταυτόχρονα, κανείς δεν έχει να φοβάται για τα ανθρώπινα δικαιώματά του, ενώ η ΕΕ δεν θα διαλυθεί, αλλά αντιθέτως θα αναμορφωθεί προς όφελος των εθνών και των λαών, διορθώνοντας στρεβλώσεις.
Η Γαλλία θα βρίσκεται στην παγκόσμια σκηνή ως παράγοντας συνεργασίας και ανάπτυξης, μακριά από το αποικιακό και μετα-αποικιακό παρελθόν της, με σεβασμό στους εταίρους και με βοήθεια, ώστε μέσα από την αντιμετώπιση των προκλήσεων να αναπτυχθεί ο Παγκόσμιος Νότος και να μη χρειάζεται να πνίγεται κανείς στις βάρκες. Τέλος, η «Εθνική Συσπείρωση» είναι δύναμη ειρήνης, τουλάχιστον όσον αφορά τον ευρωπαϊκό πόλεμο στην Ουκρανία και θέλει να αποκαταστήσει τις σχέσεις με τη Μόσχα. Όσον αφορά το Μεσανατολικό η Γαλλία θα εξακολουθεί να στέκεται αναφανδόν στο πλευρό του Ισραήλ. Ακόμη κι αυτό όμως θα μπορούσε να σημάνει σε δεδομένη στιγμή πως η Γαλλία θα συντάσσονταν υπέρ της ίδρυσης παλαιστινιακού κράτους γιατί αυτό επιτάσσει το καλό του Ισραήλ. Προς ώρας πάντως η Λεπέν δε λέει κάτι τέτοιο.
Η Μαρίν Λεπέν και ο Ζορντάν Μπαρντελά είναι ένα βήμα πριν την αναρρίχηση στην εξουσία. Δεν είναι σίγουρο πως θα τα καταφέρουν. Αυτό όμως το άμεσο ενδεχόμενο απαιτεί από αυτούς σοβαρότητα. Το κόμμα είναι πρωτίστως γαλλικό και εκφράζει τα γαλλικά συμφέροντα, πάνω και πέρα από άλλες εταιρικές σχέσεις. Αυτό πρέπει να είναι σαφές με κάθε τρόπο. Η AfD αποτελεί λοιπόν την καλύτερη περίπτωση ώστε να φανεί πως η «Εθνική Συσπείρωση» πρόκειται για ένα πραγματικά σοβαρό κόμμα εξουσίας από γαλλική στόφα. Και όχι μια γελοία ακροδεξιά καρικατούρα σαν το μικρό κόμμα του Ζεμούρ. Και σίγουρα ένα γαλλικό εθνικιστικό κόμμα δεν μπορεί να τα έχει καλά με έναν εκ των αιωνίων αντιπάλων στο πεδίο ανταγωνισμού για την πανευρωπαϊκή ηγεμονία.
Γελοίο συνονθύλευμα ταραξιών
Η γερμανική εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung δημοσίευσε πρόσφατα σχόλιο στο οποίο αναφέρεται πως για τη Λεπέν η AfD είναι ένα γελοίο συνονθύλευμα ταραξιών. Οι εξελίξεις στις σχέσεις των δύο κομμάτων το τελευταίο εξάμηνο δείχνουν τη θέληση της Λεπέν να ξεκόψει από τους Γερμανούς ξενοφοβικούς, υπερσυντηρητικούς, εθνικιστές και ακροδεξιούς. Κάτι τέτοιο είναι φυσιολογικό καθώς το βάρος της μνήμης του ναζισμού και της κατοχής είναι ακόμα παρόν στη Γαλλία, όπως και σε άλλες χώρες της Ευρώπης εξάλλου. Επίσης η Γαλλία ταπεινωμένη διαδοχικά από τη Γερμανία ιστορικά θέλει να ξεφύγει από το να είναι το νούμερο δύο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Λεπέν θέλει να κάνει τη Γαλλία νούμερο ένα, εις βάρος της Γερμανίας και αυτό δεν μπορεί να συμβεί σε συνεργασία με ανθρώπους οι οποίοι φέρουν το στίγμα του εκφραστή του γερμανικού εθνικισμού.
Ήδη από το χειμώνα, όταν ξέσπασε το σκάνδαλο με τη συνάντηση στο Πότσνταμ στελεχών της AfD με άλλα ακροδεξιά και ναζιστικά στοιχεία και συζήτησαν πρόγραμμα σχετικά με μαζικούς «επαναπατρισμούς» (Remigration) μεταναστών, ακόμη και ανθρώπων με μεταναστευτικό παρελθόν που είναι υπήκοοι ευρωπαϊκών κρατών, η Λεπέν είχε αποστασιοποιηθεί ρητά και είχε αποκλείσει από την πλευρά της τέτοιες σκέψεις.
Ακολούθησε το διπλό σκάνδαλο του κορυφαίου υποψηφίου της AfD στις ευρωεκλογές, Μαξιμίλιαν Κρα. Ο Κρα εμφανίστηκε να ισχυρίζεται πως δεν ήταν όλοι οι άνδρες των Ες Ες κατά τη διάρκεια του ναζισμού και του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου εγκληματίες. Ταυτόχρονα, δύο συνεργάτες του είναι ύποπτοι για κατασκοπεία υπέρ της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας. Τα δύο αυτά γεγονότα ήταν αρκετά ώστε να διαγραφεί η AfD από την κοινή με τη Λεπέν κοινοβουλευτική ομάδα «Ταυτότητα και Δημοκρατία- ΙD» στο ευρωκοινοβούλιο ήδη πριν τις εκλογές. Τώρα η AfD ψάχνει να βρει μικρά κόμματα ομοϊδεατών ώστε να συγκροτήσει ξεχωριστή ομάδα στο νέο Ευρωκοινοβούλιο, που θα ονομάζεται «Οι Κυριαρχιστές» παραπέμποντας στην εθνική κυριαρχία.
Στον αγώνα για την εξουσία που δίνει το κόμμα της Λεπέν όλα υποτάσσονται στον σκοπό. Η αποστασιοποίηση από τη γερμανική AfD παράγει πολλά οφέλη. Γίνεται οριοθέτηση προς την ξένη άκρα δεξιά, γίνεται υπενθύμιση σεβασμού στην ιστορία του αγώνα της Γαλλίας κατά του ναζισμού, υπογραμμίζεται μια μορφή σοβαρότητας και ταυτόχρονα πλήττεται με ακόμα έναν τρόπο η γερμανική Ευρώπη. Η Λεπέν θέλει πολλά και απορρίπτει άλλα τόσα. Σίγουρα όμως δε θέλει μια γερμανική Ευρώπη. Την προτιμά γαλλική.
