Αγαπητέ Στέφανε,
Λυπούμαι για το χουνέρι της έκπτωσής σου από την προεδρική καρέκλα -άλλωστε πάντοτε διατράνωνες πως αυτή δεν σε ενδιέφερε- και σου γράφω με κάποιες ταπεινές συμβουλές. Κρίνοντας από αυτά που βλέπω, μάλλον καλύτερες των συμβουλατόρων σου, αν τυχόν ακούς τέτοιους.
Αρχικά, συστάσεις. Στην προηγούμενή μου επιστολή σου απευθύνθηκα, ως εικός και προεδρικώς, στον πληθυντικό. Σήμερα νιώθω όμως ιδιαίτερη οικειότητα μαζί σου, και ελπίζω να μου επιτρέψεις τον ενικό: διότι βράζουμε στο ίδιο καζάνι. Αν θυμάμαι καλά, ποτέ μου δεν ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ σε εθνικές εκλογές. Όπως όμως πράττω πάντοτε όταν τα κόμματα αυτοχειριάζονται με εκλογή αρχηγού από τη βάση, ψήφισα πέρυσι στις εσωκομματικές. Συνεπώς, εδώ και ένα χρόνο βρίσκομαι εγγεγραμμένος στα κιτάπια του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να έχω καμία σχέση με το κόμμα ή το στελεχιακό δυναμικό του, χωρίς να έχω καμία άλλη ιδιότητα πλην του απλού μέλους, και χωρίς να το πολυσυμπαθώ και το κόμμα για να τα λέμε όλα. Συνεπώς, βρισκόμαστε ακριβώς στην ίδια κατάσταση, στο ίδιο status: όπως κι εγώ, είσαι κι εσύ πλέον απλό μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς δικαίωμα συμμετοχής σε οποιοδήποτε όργανο (ΚΕ, ΠΓ, κλπ.), χωρίς βουλευτική ιδιότητα, κρίνοντας από τα παλαιότερα άρθρα σου δεν το ψήφιζες κιόλας το κόμμα (εδώ όμως διαφέρουμε σε κάτι: ουδέποτε υπήρξα έξαλλο μητσοτάκουλο), και απ’ ό,τι βλέπω τις τελευταίες μέρες δεν αντέχεις μία κανέναν τους. Συνεπώς, αφού πλέον βρισκόμαστε στην ίδια θέση, θα μου επιτρέψεις την οικειότητα του ενικού στις συμβουλές μου.
Αυτή τη στιγμή είναι σα να σε βλέπω: θέλεις να συμμετάσχεις στις επερχόμενες εσωκομματικές εκλογές, να απευθυνθείς αδιαμεσολάβητα στην αχανή βάση στελεχών που σε ενθρόνισαν πέρυσι, και να τους πάρεις τα σώβρακα ξαναβγαίνοντας πρόεδρος. Για τους εξής τρεις λόγους, πρόκειται για μια πάρα μα πάρα πολύ κακή ιδέα: αντιστάσου στο πάθος της στιγμής.
Πρώτον, την άλλη φορά είχες ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ βοήθεια από Πολάκη, Παππά, και ενδεχομένως άλλους. Αν μη τι άλλο, τον Πολάκη και τον κόσμο του τον έχασες, και μην παίρνεις όρκο ότι ακόμα κι αν δε χάσεις τον Παππά θα κρατήσεις αυτούς που του αντιστοιχούν. Μην υποτιμάς το οργανωτικό, είναι ρούκι μιστέικ. Στις όποιες κάλπες θα ψηφίσουν οι όποιοι θα σηκωθούν να στηθούν σε ουρές, διότι έχουν κάθε είδους λαμβάνειν, συμπεριλαμβανομένου του ιδεολογικού/αξιακού (αλλά αυτό το τελευταίο ας μην το παρατραβάμε, διάολε για κομματικούς χώρους μιλάμε). Η αδιαμεσολάβητη επαφή με αλαλάζουσες μάζες υπάρχει μόνο στη φαντασία σου, άκου με (σταλεγακικό σημειωτέον, αν με είχες ακούσει την τελευταία φορά, τώρα θα ήμασταν αλλού -τόσο στον ΣΥΡΙΖΑ όσο και διεθνώς). Τι είναι εν τέλει το αφήγημα περί αδιαμεσολάβητου, αν όχι η άρνηση αυτής της θεμελιώδους εσωκομματικής αλήθειας, ότι δηλαδή η κινητοποίηση του κόσμου αρμολογείται οργανωτικά και μόνο;
Αγαπητέ Στέφανε, δυο άντε τρεις χιλιάδες αφιονισμένοι και μεσσιανικά ερωτευμένοι του τουήτερ και του γηπέδου επαρκούν για δειγματικός χώρος έρευνας στο πεδίο της ψυχολογίας, αλλά όχι για μαζική εκλογική βάση. Δεν δρουν πολλαπλασιαστικά: είναι αυτοί που είναι, εκπροσωπούν τον εαυτό τους και τελειώνουν σε αυτόν, δεν αντιστοιχούν σε άλλους χίλιους δεκατρείς ο καθένας. Και αν δε με πιστεύεις, ρώτα και τον (πρώην; νυν;) φίλο σου τον Νίκο τον Παππά, που αμάν έκανε να τους μαζέψει για το τελευταίο συνέδριο. Και τους οδόντες του δράκοντος να φυτέψεις στις Σπέτσες, μαχητές κασσελακίστας σε επαρκή αριθμό για νίκη στις κάλπες δε βγαίνουν, όποιους και να έχεις απέναντί σου.
Δεύτερον, την τελευταία φορά πέρυσι είχες επιτύχει -ασύλληπτο!- να πείσεις συριζαϊκό κόσμο ότι «είσαι ο μόνος που μπορεί να νικήσει τον Μητσοτάκη», και μάλιστα με χαρακτηριστική ευκολία (και επιχειρήματα τύπου «μιλάω καλύτερα αγγλικά»: good for you!). Λίγο η κλινική συριζαϊκή κατάθλιψη της τότε εποχής, λίγο η ιδέα ότι θα τσιμπήσεις ως αρχηγός κάτι κι από το κέντρο/δεξιά επιπροσθέτοντάς το στο ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ, λίγο η σκέψη ότι η ουδόλως χαρισματική συνυποψήφιά σου Μητσοτάκη δε νικά (εν τω μεταξύ οι δημοσκοπήσεις στο γενικό πληθυσμό τότε έλεγαν «θα καλοκοιτάζαμε γυναίκα αρχηγό στον ΣΥΡΙΖΑ», αλλά τι να τα σκαλίζουμε τώρα), ψήθηκαν οι καταθλιπτικοί, σε βγάλανε επειδή «θα κέρδιζες τον Μητσοτάκη», κυριολεκτικά το άκουγα παντού στο εκλογικό τμήμα που πήγα τότε.
Όπως όλοι ξέρουμε, δεν πήγε καλά αυτό. Αυτό το έργο έχει κατέβει προ πολλού. Όσο κι αν οι τουητερικοί κύκλοι σου τρέχουν με το αφήγημα «τον φάγαν τα εσωκομματικά κυκλώματα, ειδάλλως τον Μητσοτάκη τον είχε για πλάκα», αυτό αφορά απλώς και μόνο ένα κλειστό φαν κλαμπ που εκλογή δεν κερδίζει. Όχι, αγαπητέ Στέφανε, στις επικείμενες εσωκομματικές ΔΕΝ θα συρρεύσουν συριζαϊκές μάζες να σου δώσουν εντολή για να «νικήσεις τον Μητσοτάκη», απλούστατα διότι δεν το πιστεύει πλέον κανείς αυτό το πράγμα. Κάνε μια δημοσκόπηση εν ανάγκη, με αυτό το ερώτημα, μεταξύ ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ.
Τρίτον, και ιδιαίτερα κρίσιμον, με κάποιον μυστήριο τρόπο πέρυσι κατάφερες να τους πείσεις όλους, ή τέλος πάντων αρκετούς, ότι είσαι η προσωπική επιλογή αλλά και η φυσική συνέχεια του πρώην προέδρου Αλέξη Τσίπρα. «Με φύτεψε ο Αλέξης Τσίπρας!», είχες πει επί λέξει, αυτοπαρουσιαζόσουν ως ο κατ’ εξοχήν υπερασπιστής της τσιπραϊκής κληρονομιάς. Την ίδια ώρα που κυκλοφορούσε στον συριζαϊκό κόσμο το αφήγημα (κοινώς, κάποιοι το κυκλοφορούσαν) ότι οι συνυποψήφιοί σου και υπουργοί του Τσίπρα ήταν το αντίθετο, απορριπτέα κυνικά ανθρωπάκια που πριόνιζαν την καρέκλα του μεγάλου ηγέτη και τον υπονόμευαν για να μεγαλυνθούν οι ίδιοι και οι ίδιες, με τη νίκη σου να είναι η τέλεια τιμωρία τους και η εκδίκηση των τσιπραϊκών μαζών. Κρίνοντας από το αποτέλεσμα, πολύς κόσμος τσίμπησε. Τώρα, το γιατί κάποιοι είχαν δίψα για ένα τέτοιο αφήγημα, αυτή είναι μια όλως άλλη συζήτηση.
Τώρα, η κατάσταση είναι εντελώς αντεστραμμένη. Είτε με τις δικές σου επίσημες σπόντες είτε με τους λήρους των τουητερικών φαν σου, το κασσελακικό αφήγημα είναι πως ο μέγας συνωμότης Τσίπρας σε έριξε -και όντως, η δήλωσή του στο τελευταίο συνέδριο αυτή τη λογική είχε- επειδή ήσουν απείθαρχος και ελεύθερος, πως ο Τσίπρας βρίσκεται πίσω από την κομματική νομενκλατούρα που δε σε άφησε ποτέ να αναπνεύσεις (να αναπνεύσεις ώστε να… τι ακριβώς; Να νικήσεις τον Μητσοτάκη; Αλλά αυτήν την ύλη την καλύψαμε ήδη), πως το κόμμα πρέπει να απελευθερωθεί από τον Τσίπρα και τα τσιπράκια του μέσα από μια αναβάπτισή σου στην προεδρία. Να το πούμε αλλιώς, ότι η πανηγυρική εκλογή σου θα είναι η αναγκαία, πρέπουσα και τέλεια εκδίκηση στον Τσίπρα, ο οποίος σε αυτό το επεισόδιο είναι ο υπονομευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ο Ρισελιέ που δεν τον αφήνει να απογειωθεί.
Και θέτω ευγενώς το ερώτημα. Όποιος εξύφανε αυτή τη στρατηγική, την παλεύει καθόλου; Πλατφόρμα επανεκλογής Κασσελάκη με βασική γραμμή «να τελειώνουμε με τους Τσίπρες»; Στον ΣΥΡΙΖΑ; Σε ποιους απευθύνεται αυτό; Ποιο είναι το κοινό, ποιο είναι το εκλογικό σώμα, ποιοι είναι οι πραγματικοί άνθρωποι τέλος πάντων πέραν των ολίγων φανμπόϊζ που θα συνεγερθούν με μια τέτοια γραμμή και θα πάνε να το ρίξουν Κασσελάκη δαγκωτό για να δει ο αλήτης ο Τσίπρας τι εστί βερίκοκο; Υπάρχουν, ή είναι στη φαντασία κάποιων; Δηλαδή στο επόμενο επεισόδιο τι θα δούμε, πλατφόρμα στο ΠΑΣΟΚ με γραμμή «ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ο καταστροφέας της Ελλάδας»;
Αγαπητέ Στέφανε, για όλους τους παραπάνω λόγους ΑΘΡΟΙΣΤΙΚΑ, ευγενώς θα σου πρότεινα να μην μπλέξεις με τις επόμενες εσωκομματικές ΣΥΡΙΖΑ, θα εξευτελιστείς άσχημα -και την επόμενη μέρα, πάλι απλό μέλος θα είσαι, ούτε καν ηγέτης εσωκομματικής φράξιας. Άμα πιστεύεις ότι έχεις κόσμο (είπαμε, η φαντασιώδης «επίκληση στην αδιαμεσολάβητη μάζα» που δεν υπάρχει), κάνε κόμμα- τους πόρους τους έχεις, και κάποιοι πόλοι εξουσίας κάποτε σε ήθελαν αρκετά, για τώρα δεν ξέρω.
Γενικά πάντως, και πέραν του ΣΥΡΙΖΑ, φρονώ ευγενώς πως αυτοπαγιδεύτηκες, και καλό θα ήταν να αφήσεις την ελληνική πολιτική (πάντοτε υπάρχουν και οι Democrats αλλαχού, θυμίζω διακριτικά). Όπως δεν κρύβεις και καθαρά το λες, στη Goldman Sachs ήσουνα, με πλοία δούλευες, γόνος βαθυπλούτων τυγχάνεις, ύμνους για τον Κυριάκο Μητσοτάκη έγραφες. Ένα χρόνο τώρα μας έχεις φάει τ’ αφτιά με την Αριστερά και την Αριστερά και την Αριστερά (αλλά τη σύγχρονη), εξ ονόματος της οποίας μιλάς. Τι το ‘θελες βρε παιδί μου; Καλώς ή κακώς, ο κόσμος της δε θα σε χωνέψει ποτέ, θα του είσαι πάντοτε εντελώς ξένο σώμα (άλλη συζήτηση το τι χούγια έχει ο κόσμος της). Γιατί ταυτίστηκες τόσο πολύ με κάτι το τόσο ξένο σε εσένα (και με εσένα ως κάτι το τόσο ξένο σε αυτό), ενώ θα μπορούσες κάλλιστα να χωθείς στους φυσικούς σου χώρους, και με τις επαφές σου και με τα χρήματά σου και με το κάπως αλλόκοτο βιογραφικό σου; Παγιδεύτηκες.
Συνεπεία τούτων όλων, η ταπεινή μου συμβουλή είναι να παρατήσεις το πρότζεκτ ελληνική πολιτική στο σύνολό του και να πας γι’ άλλα. Συμβουλή ταπεινή, αλλά με την ειλικρίνεια και την τιμιότητα του λόγου ενός ίσου προς ίσον: από ένα, ονομαστικά έστω, μέλος του ΣΥΡΙΖΑ εδώ και ένα χρόνο, χωρίς άλλες σχέσεις με το κόμμα και τα όργανά του και χωρίς να το πολυπηγαίνει κιόλας, σε ένα άλλο απλό μέλος με τα ίδια χαρακτηριστικά. Στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Βγες απ’ το καζάνι.
Τώρα, για τον ΣΥΡΙΖΑ, ας θάψουν οι νεκροί τους νεκρούς τους.
