Δεκατρία χρόνια μετά την έναρξη του συριακού εμφυλίου στα πλαίσια της ονομαζόμενης Αραβικής Άνοιξης, η χώρα δεν έχει καταφέρει να πλησιάσει τα προπολεμικά επίπεδα ανάπτυξης. Οι πολύπλοκες προσπάθειες για την εισροή ξένων κεφαλαίων -οι Δυτικές κυρώσεις είναι, και εδώ, ανελέητες- δεν έχουν καρποφορήσει, παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση Άσαντ έχει μπει σε τροχιά αποκατάστασης των διμερών σχέσεων με τις περισσότερες αραβικές χώρες της ευρύτερης περιοχής.
Ο Συριακός Αραβικός Στρατός που αναδείχθηκε νικητής στον πολύνεκρο πόλεμο απέναντι στις δυνάμεις της αντιπολίτευσης και του Ισλαμικού Κράτους δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη συντριπτική τεχνολογική υπεροχή του αντίστοιχου Ισραηλινού στο ενδεχόμενο ενός γενικευμένου πολέμου. Ενδεικτικός του παρόντος συσχετισμού δύναμης είναι ο ολοένα αυξανόμενος ρυθμός χτυπημάτων της ισραηλινής αεροπορίας έναντι ιρανικών θέσεων και στόχων της Χεζμπολάχ στη συριακή επικράτεια. Η αντίδραση σε αυτά περιορίζεται στην απόπειρα κατάρριψης των ισραηλινών πυρών από τη συριακή αεράμυνα χωρίς την απόπειρα άμεσων αντιποίνων σε αντίστοιχους στόχους στο Ισραήλ. Ο βομβαρδισμός του προξενείου του Ιράν στη Δαμασκό άλλωστε την 1η Απρίλη του 2024 ήταν αυτός που προκάλεσε την πρώτη άμεση πυραυλική επίθεση της Τεχεράνης στο έδαφος του Ισραήλ.
Όταν ο Χασάν Νασράλα αποφάσιζε την εμπλοκή της Χεζμπολάχ στον συριακό εμφύλιο στο πλευρό του Μπασάρ Αλ Άσαντ είχε πιθανώς στο μυαλό του έναν στρατηγικό υπολογισμό που προέβλεπε την σημερινή κρίση στην περιοχή. Για τις δυνάμεις της Χεζμπολάχ και των υπόλοιπων οργανώσεων του «Άξονα της Αντίστασης» ο χερσαίος δρόμος ανεφοδιασμού που συνδέει το Ιράν και το Ιράκ με τον Λίβανο διαμέσου της συριακής επικράτειας είναι ύψιστης στρατηγικής σημασίας. Το στρατηγικό βάθος που προσφέρει η συριακή ενδοχώρα στη λιβανέζικη οργάνωση τής επιτρέπει να ανανεώνει το πυραυλικό της οπλοστάσιο, να κατανέμει τις δυνάμεις της σε πλατιά μέτωπα ώστε να αυξάνει το εύρος απειλής που αναγκάζεται να επιτηρεί ο ισραηλινός στρατός και να έχει μια σχετικά ασφαλή οδό επικοινωνίας με τα ανώτατα στελέχη των Φρουρών της Επανάστασης που υπηρετούν στο πλευρό της. Επιπλέον, με την πρωτοφανή έκταση της σύγκρουσης και την εμπλοκή πολλαπλών δρώντων στην περιοχή, έχει και την δυνατότητα να απειλεί το Ισραήλ με την μεταφορά δεκάδων χιλιάδων εμπειροπόλεμων μελών των σιιτικών πολιτοφυλακών του Ιράκ και της Συρίας στο μέτωπο του Νότιου Λιβάνου. Για την ίδια τη συριακή κυβέρνηση, η παραχώρηση εδαφικών διευκολύνσεων στους συμμάχους που την κράτησαν ζωντανή στις πιο δύσκολες εποχές του πολέμου αποτελεί μονόδρομο αλλά και πραγματική επιθυμία. Πιθανή νίκη του Ισραήλ θα την καταστήσει παντελώς ανοχύρωτη στις ορέξεις του Τελ Αβίβ και της Ουάσιγκτον.
Το συριακό έδαφος προσφέρει ευκαιρίες και στην ηγεσία του Ισραήλ. Στο στρατηγικό αδιέξοδο που έχει περιέλθει ο Νετανιάχου, κάθε κόμβος κλιμάκωσης φαντάζει σαν λογική επιλογή. Πέρα από τις συνηθισμένες αεροπορικές επιδρομές εναντίον Ιρανικών δυνάμεων και της Χεζμπολάχ, το Ισραήλ φαίνεται να έπληξε και υποδομές πολύ κοντά (κατά άλλους μέσα) στην ρωσική βάση στο Χμέιμιμ.
Με την ηγεσία των Δημοκρατικών να βλέπει την κοινωνική της βάση να μεταστρέφεται υπέρ των Παλαιστινίων σχεδόν ένα μήνα πριν από τις εκλογές, η Ουάσιγκτον προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην άνευ όρων υποστήριξη προς το Τελ Αβίβ και την αποφυγή ενός μεγάλου πολέμου που δεν είναι βέβαιη ότι θα έχει θετικά αποτελέσματα για την ίδια ή την ασθμαίνουσα παγκόσμια οικονομία. Όμως αν παρουσιαστεί μια ευκαιρία ανοίγματος ενός δεύτερου μετώπου για τη Ρωσία που θα αποσυντονίσει την προσοχή της Μόσχας από τις σημαντικές επιτυχίες που σημειώνει τελευταία στην Ουκρανία, οι ΗΠΑ μπορούν να την αρπάξουν.
Ισραήλ και Ρωσία βλέπουν τις σχέσεις τους να επιδεινώνονται αργά, αλλά σταθερά, από την έναρξη της παρέμβασης της τελευταίας στον συριακό εμφύλιο. Τα τελευταία χρόνια φαίνεται να έχουν επιδοθεί σε έναν αμοιβαίο στρουθοκαμηλισμό αναφορικά με τις στρατιωτικές δραστηριότητες της κάθε μίας στην περιοχή. Οι τόνοι της ρωσικής αποστολή στον ΟΗΕ μπορεί να έχουν οξυνθεί πρωτοφανώς καταδικάζοντας την «κτηνώδη» εισβολή του Ισραήλ στη Γάζα και την «συνενοχή των ΗΠΑ», ωστόσο οι ρωσικές δυνάμεις στη Συρία δεν έχουν εμπλακεί ενεργά στην κατάρριψη ισραηλινών πυραύλων που πλήττουν το έδαφος του συμμάχου τους. Αυτό, μέχρι τη στιγμή που τα πλήγματα έφτασαν τόσο κοντά στη ρωσική βάση που ρωσικές και συριακές αντιαεροπορικές συστοιχίες προσπάθησαν συντονισμένα να αποτρέψουν το Ισραηλινό χτύπημα.
Στο μυαλό του Ισραήλ δεν υπάρχει προφανώς η ευθεία στρατιωτική αναμέτρηση με μια πυρηνική δύναμη όπως η Ρωσία. Όμως αυτό που μπορεί να παρουσιάσει στην Ουάσιγκτον ως διαπραγματευτικό χαρτί είναι η αναζωπύρωση του μετώπου του συριακού εμφυλίου ενισχύοντας τις σουνιτικές, ισλαμιστικές ομάδες της αντιπολίτευσης που διατηρούν μια παρουσία στα βόρεια της χώρας. Οι τελευταίες δεν είδαν καθόλου θετικά την προσπάθεια επαναπροσέγγισης μεταξύ Ερντογάν και Άσαντ και έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς με τη Χεζμπολάχ, το Ιράν και φυσικά τον Συριακό Αραβικό Στρατό. Αν βρουν διεθνή υποστήριξη και εξοπλισμό, θα μπορούσαν να αναθερμάνουν τις μάχες ενάντια στην κυβέρνηση και να συνεχίσουν τον πόλεμο από εκεί που τον άφησαν λίγα χρόνια πριν με την προσωρινή ήττα τους. Μία τέτοια κλιμάκωση θα πίεζε τη ρωσική στρατιωτική παρουσία στη Συρία και θα απαιτούσε την αύξηση της υλικής και οικονομικής βοήθειας της Μόσχας προς την Δαμασκό, στερώντας πολύτιμους πόρους από το κεντρικό μέτωπο της Ουκρανίας. Ταυτόχρονα, θα έδινε μια θαυμάσια ευκαιρία στο Ισραήλ να παρενοχλήσει τις γραμμές ανεφοδιασμού της Χεζμπολάχ από το έδαφος της Συρίας. Οι πρόσφατες, κοινές αεροπορικές επιχειρήσεις Σύρων και Ρώσων στον βορρά ίσως προσπαθούν να προλάβουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
