Το Ισραήλ είναι ο μεγαλύτερος αθροιστικά αποδέκτης στρατιωτικής βοήθειας των ΗΠΑ από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η σημερινή κυβέρνηση του Δημοκρατικού Προέδρου Τζο Μπάιντεν και της Αντιπροέδρου Κάμαλα Χάρις έχει παράσχει τουλάχιστον 17,9 δισεκατομμύρια δολάρια σε στρατιωτική βοήθεια μόνο τον περασμένο χρόνο, παράλληλα με την εκτεταμένη πολιτική και διπλωματική υποστήριξη που παρέχει στο Ισραήλ ασυλία. Αυτό επιβεβαιώνει τις ΗΠΑ ως αναμφισβήτητο εταίρο τόσο σε ιστορικά όσο και σε συνεχή εγκλήματα, λόγω ευθύνης.
Η Χάρις δεν μπορεί να έχει σχέδιο ειρήνης
Το Δημοκρατικό Κόμμα αντιμετωπίζει τώρα εσωτερικές προκλήσεις, καθώς μειονότητες και φιλοπαλαιστινιακές ομάδες εκφράζουν τη δυσαρέσκειά τους για την εξωτερική πολιτική του κόμματος.
Η κυβέρνηση εξακολουθεί να δίνει προτεραιότητα στη συμμαχία της με το Ισραήλ σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και διεθνούς δικαίου. Αν και ορισμένοι προοδευτικοί, όπως η Ρασίντα Τλάιμπ και ο Μπέρνι Σάντερς, έχουν εκφράσει ανησυχίες, ο Σάντερς, μόλις χθες, προέτρεψε τον κόσμο να ψηφίσει τη Χάρις, φαινομενικά κατόπιν αιτήματός της.
Αυτό, κατά την άποψή μου, είναι μια προσπάθεια να δικαιολογήσει την αποφυγή των απαιτήσεων των Παλαιστινίων και των συμμάχων τους, συμπεριλαμβανομένης της αναγνώρισης της γενοκτονίας, της δέσμευσης για αναγνώριση ενός παλαιστινιακού κράτους κατά μήκος των συνόρων του 1967, συμπεριλαμβανομένης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, και την υποστήριξη αυτής της στάσης σε διεθνείς οργανώσεις. Μέχρι σήμερα, δεν έχει απαντήσει, από όσο γνωρίζω, και έχει σταματήσει τις επικοινωνίες μεταξύ της εκστρατείας της και διαφόρων φιλοπαλαιστινιακών ομάδων.
Πρόσφατα ακόμη και ο (Δημοκρατικός πρώην Πρόεδρος) Μπιλ Κλίντον δήλωσε επίσης ότι η Χάρις δεν έχει ειρηνευτικό σχέδιο για τη Μέση Ανατολή και δεν μπορεί να το δημιουργήσει.
Αν και ορισμένοι στο Δημοκρατικό Κόμμα υποστηρίζουν ανοιχτά μία δίκαιη λύση για την παλαιστινιακή υπόθεση, η επιρροή τους είναι περιορισμένη λόγω της δομής του κόμματος και των συμφερόντων του. Αυτοί οι περιορισμοί ορίζονται από συμμαχίες με το στρατιωτικό-βιομηχανικό συγκρότημα και πολυεθνικές εταιρείες κοντά στο Δημοκρατικό Κόμμα, μαζί με συντηρητικές και νεοσυντηρητικές ομάδες στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα. Διαφορετικά, δε θα είχαμε γίνει μάρτυρες των σημερινών και ιστορικών θηριωδιών εναντίον Παλαιστινίων και άλλων, όπως φάνηκε στο Λάος, το Βιετνάμ, τη Χιλή, τη Σομαλία, τον Λίβανο, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Ελλάδα, την Κύπρο, τη Γιουγκοσλαβία και τα Βαλκάνια.
Οι εκλογές και ο αντίκτυπος της τρίτης υποψήφιας Τζιλ Στάιν
Η τολμηρή υποψηφιότητα της Τζιλ Στάιν ως υποψηφίας στις προεδρικές εκλογές της 5ης Νοέμβρη με το Κόμμα των Πρασίνων εισάγει μια νέα διάσταση στις εκλογές στις ΗΠΑ.
Οι προοδευτικές αριστερές θέσεις της, απαλλαγμένες από την επιρροή των δύο μεγάλων κομμάτων και σαφώς υπέρ των παλαιστινιακών δικαιωμάτων, προσφέρουν έναν βαθύτερο προβληματισμό στους ψηφοφόρους που αντιτίθενται στις δικομματικές πολιτικές. Αν και οι πιθανότητές της να κερδίσει είναι μικρές, η υποστήριξη από μειονότητες, συμπεριλαμβανομένων των Παλαιστινίων και των προοδευτικών αριστερών ομάδων, μπορεί να έχει πολιτικό αντίκτυπο. Αυτή η υποστήριξη θα μπορούσε να κάνει τα δύο μεγάλα κόμματα να συνειδητοποιήσουν ότι οι προοδευτικοί και μειονοτικοί ψηφοφόροι δεν είναι αυτόματα εγγυημένοι, ειδικά για το Δημοκρατικό Κόμμα. Η Χάρις, ο Μπάιντεν και το κόμμα τους, εξακολουθούν να έχουν στενά περιθώρια για να κερδίσουν την υποστήριξη αυτών των ομάδων παίρνοντας αποφασιστικές πολιτικές θέσεις, όπως η παύση των φρικαλεοτήτων και ο τερματισμός της κατοχής.
Η Τζιλ Στάιν στοχεύει να εξασφαλίσει τουλάχιστον το 5% των ψήφων, κάτι που θα επέτρεπε στο Κόμμα των Πρασίνων να λάβει 50 εκατομμύρια δολάρια σε δημόσια χρηματοδότηση, βοηθώντας στην οικοδόμηση ενός κοινωνικού αριστερού κινήματος στις ΗΠΑ. Μπροστά σε αυτό το ενδεχόμενο, υπάρχουν και αντίθετες φωνές που ενθαρρύνουν την άνευ όρων υποστήριξη στην Χάρις, θεωρώντας κάθε ψήφο υπέρ της Στάιν σαν βοήθεια στον Τραμπ. Ωστόσο, τέτοιες φωνές αγνοούν την έκκληση για γνήσια αλλαγή, αγνοώντας την παλιά παροιμία: «Το δις εξαμαρτείν, ουκ ανδρός σοφού». Αυτό μου θυμίζει το βιβλίο του 1965 The Ugly American, για το οποίο μιλούσε συχνά ο πατέρας μου, που γράφτηκε από κοινού από τον αξιωματούχο της CIA William Lederer και τον δημοσιογράφο Eugene Burdick, και περιέγραφε τη νοοτροπία του βαθέως κράτους και την εχθρότητά του προς τις ελευθερίες των εθνών.
Η επιρροή του βαθέως κράτους στην εξωτερική πολιτική
Η αμερικανική εξωτερική πολιτική υπαγορεύεται από το βαθύ κράτος, το οποίο περιλαμβάνει στρατιωτικά-βιομηχανικά συγκροτήματα, χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και πολυεθνικές εταιρείες κοντά στο Δημοκρατικό Κόμμα λόγω της ιδεολογικής τους ευθυγράμμισης με τον νεοφιλελευθερισμό. Αυτές οι ομάδες αντιπροσωπεύουν μεγάλα οικονομικά και στρατιωτικά συμφέροντα, ισορροπώντας με την εθνικιστική επιρροή του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, προωθώντας αυστηρές πολιτικές στη Μέση Ανατολή και τον παγκόσμιο λαϊκισμό σύμφωνα με το δόγμα «Πρώτα η Αμερική» του Τραμπ.
Ακόμη και αν εκλεγεί η Χάρις και αναλάμβανε τα καθήκοντά της, οι ευκαιρίες για πραγματική αλλαγή στην πολιτική των ΗΠΑ για τη Μέση Ανατολή θα παραμείνουν περιορισμένες, όπως έχει δείξει η ιστορία, ακόμη και υπό τις πιο προοδευτικές κυβερνήσεις των Προέδρων Κλίντον και Ομπάμα. Επιπλέον, τα τελευταία τέσσερα χρόνια υπό τη Δημοκρατική κυβέρνηση, οι δολοφονικές επιθέσεις των ΗΠΑ στο εξωτερικό έχουν αυξηθεί και η κατασκευή εβραϊκών εποικισμών στην κατεχόμενη Παλαιστίνη έχει επιταχυνθεί, ακόμη και μετά την αναγνώριση της Ιερουσαλήμ από τον Τραμπ και την προσάρτηση των Υψιπέδων του Γκολάν.
Τα αναμενόμενα αποτελέσματα μεταξύ Τραμπ και Χάρις
Η Καμάλα Χάρις αντιπροσωπεύει την ελπίδα για ορισμένους προοδευτικούς στο Δημοκρατικό Κόμμα, ωστόσο πολλοί, συμπεριλαμβανομένου του Μπάιντεν, έχουν ισχυρές σχέσεις με το Σιωνιστικό κίνημα.
Η υποστήριξή της βασίζεται συχνά στην απόρριψη των αποσταθεροποιητικών πολιτικών του Τραμπ. Ωστόσο, οι ανησυχίες για την επιστροφή του Τραμπ παραμένουν, καθώς ο λαϊκισμός του και οι κλιμακούμενες διεθνείς συγκρούσεις θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε εσωτερικές κρίσεις και πιθανώς σε παγκόσμιες. Είναι ευρέως αποδεκτό ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες διέπονται από μια περίπλοκη ισορροπία συμφερόντων, όπου κάθε Πρόεδρος λειτουργεί ως εκτελεστής ευρύτερων πολιτικών που έχουν θεσπιστεί στο βαθύ κράτος, το οποίο δίνει προτεραιότητα στα στρατηγικά του συμφέροντα.
Μετασχηματισμοί και Προοδευτικό Τρίτο Ρεύμα
Ενώ οι προεδρικές εκλογές παρουσιάζουν μια ευκαιρία για αλλαγή, η πολιτική των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή δεσμεύεται από μακροχρόνιες σταθερές.
Η υποστήριξη υποψηφίων όπως η Τζιλ Στάιν δεν εκφράζει μόνο μια συμβολική διαμαρτυρία, αλλά σημαίνει επίσης υποστήριξη αρχών για τα δικαιώματα των Παλαιστινίων και ανοίγει το δρόμο για μια ευρύτερη πολιτική συνείδηση. Με την πάροδο του χρόνου, αυτό μπορεί να οδηγήσει στη δημιουργία ενός τρίτου πολιτικού ρεύματος, δυνητικά σπάζοντας το δικομματικό μονοπώλιο. Ωστόσο, η επίτευξη πραγματικής αλλαγής στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ παραμένει μια πρόκληση, δεδομένης της ιστορικής στρατηγικής σχέσης μεταξύ των ΗΠΑ και του Ισραήλ, που έχουν τις ρίζες τους σε μια κοινή αποικιακή και φυλετική ιδεολογία. Στο τέλος, πιστεύω ότι τα πράγματα δε θα παραμείνουν ως έχουν.
Οι πρόσφατες εξελίξεις στην περιοχή μας θα εμποδίσουν το όραμα του Μεγάλου Ισραήλ, καθώς η αυξανόμενη υποστήριξη για το τρίτο ρεύμα διεθνώς σηματοδοτεί μια επικείμενη στροφή προς μια δικαιότερη παγκόσμια τάξη πραγμάτων, αν και μέσω δύσκολων θυσιών.
