Δεν έχουν περάσει καλά καλά δυο βδομάδες από την εκλογή του Τραμπ, ο ίδιος δεν έχει καν αναλάβει γραφείο και ο κυβερνοχώρος έχει πλημμυριστεί από μια παλίρροια παραπληροφόρησης και χαζομάρας περί του «Τραμπ που είναι φίλος του Πούτιν», του «Προέδρου που δεν έκανε κανέναν πόλεμο» ή «που θα λήξει τον πόλεμο στην Ουκρανία». Σαφώς όλη αυτή η παραπληροφόρηση προωθείται και αναπαράγεται από πολύ συγκεκριμένους κύκλους και για πολύ συγκεκριμένους λόγους.
Ένας λόγος εξ’ αυτών είναι καθησυχασμός της κοινωνίας η οποία πλήττεται από τις συνέπειες του πολέμου: πληθωρισμός, καταστολή, αστάθεια. Πλέον είναι κατανοητό ακόμα και στον πιο οικονομικά αναλφάβητο άνθρωπο ότι ο πόλεμος υπήρξε καταλυτικός παράγοντας όλων των παραπάνω – αν και δεν ήταν ο μοναδικός – και θέλει πάση θυσία την λήξη του. Η υπόσχεση του Τραμπ ότι «θα λήξει τον πόλεμο άμεσα» σε σχέση με τους Δημοκρατικούς οι οποίοι μιλάνε για «λήξη του πολέμου με την ήττα της Ρωσίας» είναι πολύ πιο πειστική για τον απλό κόσμο που δεν ενδιαφέρεται καθόλου για «την ανθρωπιστική σταυροφορία της Δύσης στην Ουκρανία», πόσο μάλλον όταν βλέπει το πορτοφόλι του να συρρικνώνεται και τα κέρδη των εταιριών να αυξάνονται.
Ένας άλλος λόγος είναι ο εξής: Την ίδια ώρα που οι ΗΠΑ στέλνουν εξοπλιστικά πακέτα στην Ουκρανία και στηρίζουν το Ισραήλ εναντίον του Άξονα της Αντίστασης έχουν αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς με την Κίνα, όπου ο χρόνος είναι με το μέρος της καθώς επί του παρόντος καμία Μεγάλη Δύναμη δεν ασχολείται μαζί της, ή τουλάχιστον, όχι τόσο όσο στο παρελθόν. Αντικειμενικά μιλώντας, οι ΗΠΑ δεν μπορούν να μπορούν να σηκώσουν τρία πολεμικά θέατρα ταυτοχρόνως, πόσο μάλλον όταν το χρέος έχει φτάσει στον αστερισμό του Ωρίωνα, την ίδια ώρα που πρώην φιλικές χώρες προβαίνουν σε συναλλαγές σε διαφορετικό νόμισμα, χτυπώντας – ήπια προς το παρόν – το δολάριο και ενώ η Αμερικανική κοινωνία, κάθε άλλο παρά ενωμένη είναι.
Ταυτόχρονα, ο πόλεμος στην Ουκρανία έπιασε τους Ευρωπαίους… με τα σώβρακα κάτω: Απαρχαιωμένοι και ελαττωματικοί εξοπλισμοί, λειψά στρατηγικά σχέδια που πολλές φορές οδήγησαν σε τραγωδίες (βλ. Ουκρανική θερινή αντεπίθεση), αλλά και απαιτήσεις οι οποίες δεν μπορούσαν να καλυφθούν επί τους παρούσης. Τρανό παράδειγμα είναι οι πολλαπλές πυρκαγιές σε εργοστάσια πολεμικού εξοπλισμού οι οποίες προέκυψαν ακριβώς καθ’ ό,τι τα μηχανήματα ξεπέρασαν τις αντοχές τους. Επιπλέον, το έλλειμμα των 250 δισ. που απαιτούνται για να φτάσει η Ευρώπη το πολυπόθητο 3% επί του ΑΕΠ για δαπάνες στο ΝΑΤΟ δεν έχει επιτευχθεί ακόμα, την ίδια ώρα που η Ρωσία προελαύνει σε Ντονιέτσκ και Ζαπορόζιε. Και ας μην μιλήσουμε καλύτερα για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ίδια η Ουκρανία.
Είναι δεδομένο λοιπόν ότι συνυπολογίζοντας όλα τα παραπάνω, ο Τραμπ αποφάσισε να είναι αυτός που θα κάνει «την βρόμικη δουλειά» για τα γεράκια του πολέμου και τους «ανθρωπιστές σταυροφόρους» που επιθυμούν την συνέχιση του πολέμου, κερδίζοντας όμως την εύνοια των λαϊκών μαζών. Υπό αυτή την άποψη είναι ρεαλιστής πολιτικός σε σχέση με τους Δημοκρατικούς καθώς κατανοεί πότε πρέπει να κάνει πίσω. Φυσικά, όλα μπορούν να ανατραπούν την τελευταία στιγμή και όσοι τον εκθειάζουν ως «ειρηνιστή» να τρέχουν να σβήνουν τις δημοσιεύσεις και τα τουίτς τους (έχω κρατήσει screenshots, να ξέρετε).
Το ερώτημα βέβαια που προκύπτει εδώ είναι το πως ακριβώς ο Ντόναλντ Τραμπ θα διαμεσολαβήσει για κατάπαυση του πυρός. Προφανώς οι διεθνείς σχέσεις δεν λειτουργούν με δυο τηλέφωνα και παραγοντιλίκια και ο Πρόεδρος των ΗΠΑ δεν είναι κάποιος μικροαστός που θα πάρει τηλέφωνο τον βουλευτή του νομού και αυτός θα χώσει τον γιόκα του στο δημόσιο. Μένει να δούμε ποιες θα ‘ναι οι προτάσεις του Τραμπ που θα τεθούν όταν αναλάβει επίσημα γραφείο, καθώς τώρα είναι ακόμα εκτός γραφείου και μπορεί να λέει ότι θέλει για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης.
Επίσης πρέπει να δούμε αν θα εκπληρωθούν οι όροι που έθεσε εξαρχής η Ρωσία για την ολοκλήρωση της επιχείρησής της και να συνυπολογίσουμε ακόμα το γεγονός ότι το ΝΑΤΟ έχει εξαπατήσει την Ρωσία εις διπλούν στην πρόσφατη ιστορία, πρώτα με το Μινσκ ΙΙ και έπειτα με τις συνομιλίες στην Κωνσταντινούπολη. Κατά πόσο άραγε θα μπορεί η Ρωσία να θεωρεί έμπιστους τους λόγους και τις υποσχέσεις των Δυτικών προς αυτή κατόπιν των παραπάνω;
ΥΓ. Την ίδια ώρα που γράφω αυτή την αιχμή ο ρωσικός στρατός διαλύει τις πιο μάχιμες μονάδες του Ουκρανικού στρατού στο Κουρσκ, έχει διεισδύσει στο Τσιόρνιγκοφ μετά από δυόμιση χρόνια, πλησιάζει στην πλήρη κατάληψη των Λουχάνσκ και Ντονιέτσκ Όμπλαστι και ξεκινά μεγάλου μήκους χερσαία επίθεση στην Ζαπορόζιε. Είναι άραγε χαζή η ρωσική ηγεσία να βολευτεί στα λίγα όταν έχει πλέον το πάνω χέρι;
Διαβάστε επίσης:
