Τι να πει κανείς και τι να γράψει για την απόφαση του απερχόμενου προέδρου των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν να επιτρέψει στο όργανό του, τον Ουκρανό ομόλογό του και πρακτικά εν πολλοίς δικτάτορα Ζελένσκι (του οποίου άλλωστε η θητεία έχει λήξει και παραμένει παρανόμως στη θέση του) να χρησιμοποιήσει δυτικά όπλα για να χτυπήσει βαθιά μέσα στη Ρωσία, κάτι που δεν έχει τη δυνατότητα να κάνει χωρίς τη συνδρομή ΝΑΤΟϊκού προσωπικού και άρα, σύμφωνα με την όχι παράλογη διατύπωση-προειδοποίηση του Πούτιν, σημαίνει πόλεμο ΝΑΤΟ και Ρωσίας;
Μια προειδοποίηση που συνοδεύτηκε από τροποποίηση διευκρίνιση του πυρηνικού δόγματος της Ρωσίας, που καθιστά ευρύτερο το πεδίο χρήσης των πυρηνικών όπλων.
Ο πρόεδρος της Ρωσίας, Βλαντίμιρ Πούτιν μπλοφάρει, λένε τα ανόητα και ανεύθυνα πρόσωπα που συγκροτούν σήμερα την πολιτική τάξη της Δύσης, έχοντας προκύψει από μια περίτεχνη διαδικασία επιλογής προσωπικού σε ένα όλο και πιο ολοκληρωτικό σύστημα, έχοντας σε μεγάλο βαθμό «διοριστεί» στην πραγματικότητα από τη «Διεθνή του Χρήματος» που κυβερνάει τον κόσμο μας, παρά έχοντας προκύψει από μια διαδικασία σύγκρουσης ιδεών και προγραμμάτων στην κοινωνία, ή, έστω, και στο εσωτερικό ακόμα της διοικούσας ολιγαρχίας.
Αλλά ο μόνος τρόπος για να μάθουμε αν μπλοφάρει ο Πούτιν είναι να παίξουμε ρωσική ρουλέτα, πόκερ, με την ίδια την ύπαρξη της ανθρωπότητας. Έχουμε εμπλακεί εδώ και καιρό σε μια διαδικασία αμοιβαίας κλιμάκωσης που εγκλωβίζει και τις δύο πλευρές σε μια κατάσταση που δεν μπορούν εύκολα να υποχωρήσουν στο παραμικρό, αλλά και αυξάνει κατακόρυφα ακόμα και την πιθανότητα πυρηνικής σύγκρουσης από σφάλμα ή λάθος υπολογισμό. Αυτή η διαδικασία της διαρκούς κλιμάκωσης οδηγεί αναπόφευκτα στον πυρηνικό όλεθρο αν δεν τη σταματήσουμε. Δηλαδή τι περιμένουν να κάνει ο Πούτιν αν η Ρωσία αρχίζει να πλήττεται όλο και πιο βαθιά από τους δυτικούς; Περιμένουν να παραδοθεί; Περιμένουν να κάθεται ήσυχος παρακολουθώντας τη δυτική κλιμάκωση χωρίς να αντιδρά; Ή αντίθετα θα κλιμακώσει και εκείνος τη σύγκρουση, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο; Και οι δυτικοί τι θα πράξουν όταν κλιμακώσει ο Πούτιν;
Ευθύς εξ αρχής η πολιτική ανατροπής, manu militari και χρησιμοποιώντας ως «κρέας για τα κανόνια» τον ουκρανικό λαό, του καθεστώτος μιας πυρηνικής υπερδύναμης ήταν προορισμένη να αποτύχει. Εδώ οι Αμερικανοί δεν κατάφεραν να ανατρέψουν τα καθεστώτα του Αφγανιστάν, της Συρίας, του Ιράν και της Κούβας, θα ανέτρεπαν το καθεστώς της Ρωσίας;
Ακριβώς γιατί η διαρκής κλιμάκωση του πολέμου οδηγεί, σταδιακά μεν αναπόφευκτα δε, στην πυρηνική καταστροφή της Ευρώπης, αν όχι της ανθρωπότητας, οφείλουμε να τη σταματήσουμε τώρα και ο τρόπος να τη σταματήσουμε είναι πηγαίνοντας σε διαπραγματεύσεις, όχι κλιμακώνοντας με νέες επιθετικές ενέργειες. Οι επισημάνσεις που κάναμε τον Ιούλιο ήδη του 2022 μια πλειάδα κριτικών διανοουμένων από όλο τον κόσμο είναι σήμερα περισσότερο επίκαιρες από ποτέ και έχουν απολύτως επιβεβαιωθεί στα δύο και πλέον χρόνια που πέρασαν από τότε. Η πολιτική του ΝΑΤΟ δεν προσέφερε την παραμικρή συνδρομή στην Ουκρανία, συνέβαλε και συμβάλλει μόνο στην περαιτέρω καταστροφή της χώρας αυτής υπέρ της οποίας δήθεν ασκείται.
Και επειδή οι ηγέτες του ΝΑΤΟ και αυτοί που παίρνουν τις πραγματικές αποφάσεις πίσω τους, δεν είναι τόσο ανόητοι όσο προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι, το πραγματικό κίνητρό τους δεν είναι ασφαλώς η «σωτηρία» της καταστρεφόμενης Ουκρανίας, η οποία άλλωστε είχε ήδη υποστεί μια πολύ μεγάλη καταστροφή προτού αρχίσουν όλα αυτά, ως αποτέλεσμα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που της επέβαλε το ΔΝΤ και της λεηλασίας της από την εγχώρια φιλοδυτική ολιγαρχία και τις δυτικές πολυεθνικές. Η πραγματική επιδίωξη ήταν εξ αρχής της ουκρανικής κρίσης η αποδυνάμωση και καταστροφή ακόμα του ρωσικού κράτους και η αντικατάσταση του καθεστώτος Πούτιν από ένα καθεστώς φιλοδυτικής Μπανανίας, ακόμα πιο υποτελές από αυτό του Μπορίς Γέλτσιν. Το λιγότερο που θέλουν τώρα είναι η μη αποδοχή της ήττας τους στην Ουκρανία, που εκτιμούν, και ορθώς, ότι θα είναι ένα πολύ σοβαρό πλήγμα στην επιδίωξη παγκόσμιας κυριαρχίας όχι των λαών, αλλά των ιθυνουσών τάξεων της «συλλογικής Δύσης».
Αξίζει όμως να διακινδυνεύσουμε την ύπαρξη της ανθρωπότητας, μόνο και μόνο για να μπει η Ουκρανία στο ΝΑΤΟ;
Η Ευρώπη
Τι να πει κανείς και για τα άλλα γελοία πρόσωπα, όπως τον πρώην τραπεζίτη των Ρότσιλντ Εμανουέλ Μακρόν και τον αποστάτη του σοσιαλισμού -αν δηλαδή υπήρξε ποτέ οπαδός του- τον Κιρ Στάρμερ, που διοικούν τη Γαλλία και τη Βρετανία και έσπευσαν να χαιρετίσουν την απόφαση του Μπάιντεν και να επιτρέψουν αμέσως, ως υποτελείς δυνάμεις των ΗΠΑ και των Τραπεζών που είναι, τη χρήση και βρετανικών και γαλλικών όπλων από το καθεστώς Ζελένσκι (με κάποια επιφύλαξη είναι αλήθεια του Γάλλου υπουργού Εξωτερικών). Τι να πει κανείς για την Πολωνία, που πρωτοστατεί σε αντιρωσικό φανατισμό, αν και κινδυνεύει πρώτη να εξαφανιστεί από τον χάρτη, αν ξεσπάσει πυρηνικός πόλεμος στην Ευρώπη.
Ευτυχώς κάτι φαίνεται να κινείται στη Γερμανία, όπου ο καγκελάριος Σολτς, με την υποστήριξη των Σοσιαλδημοκρατών, αποφάσισε επιτέλους να έχει μια τηλεφωνική συνομιλία με τον Πούτιν, για να βλέπουν να τους σαμποτάρει η ίδια η Υπουργός Εξωτερικών, πράσινη στα λόγια, αλλά μαύρη στην ψυχή και την πολιτική.
Ακόμα όμως η διαφοροποίηση της Γερμανίας είναι πολύ μικρή και μειοψηφική, ακόμα και στην Ευρώπη, για να σταματήσει τη μηχανή του Αρμαγεδδώνα που μπήκε σε κίνηση. Το ξαναλέμε ακόμα μια φορά, οι Ηνωμένες Πολιτείες, και η Διεθνής του Χρήματος που τις διοικεί, διακινδυνεύουν σήμερα έναν πυρηνικό πόλεμο και την καταστροφή της ανθρωπότητας προκειμένου να μην ηττηθεί η Δύση στην Ουκρανία και να μπει το Κίεβο στο ΝΑΤΟ. Δεν τους ενδιαφέρει καθόλου το τι θα συμβεί στην Ουκρανία και στην Ευρώπη, άλλωστε το μόνο που κατάφεραν μέχρι τώρα, με την πολιτική τους, ήταν να καταστρέψουν την Ουκρανία δήθεν στο όνομα της υπεράσπισής της.
Διαφωνία ή συμπαιγνία Τραμπ και Μπάιντεν;
Ο υιός Τραμπ εμφανίστηκε και επέκρινε το αμερικανικό στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα γιατί σπρώχνει στον πόλεμο. Δεν υφίσταται τέτοιο ζήτημα. Οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις όπως εξηγήσαμε σε πολλά άρθρα μας, το πιο πρόσφατο εδώ, είναι ο πιο συντηρητικός, σοβαρός και ορθολογικός παίκτης και στον πόλεμο της Ουκρανίας και στον πόλεμο-σφαγή των «νέο-Χίτλερ» στη Μέση Ανατολή, γιατί εξακολουθούν να κινούνται στη λογική ενός, έστω και ιμπεριαλιστικού, «κράτους-έθνους» και όχι στη λογική της ολοκληρωτικής «Αυτοκρατορίας του Χρήματος» και των διαφόρων τεράτων που την εκπροσωπούν, όπως αυτά που βλέπουμε να εγκρίνουν ή να πραγματοποιούν την επανάληψη του Ολοκαυτώματος στη Μέση Ανατολή. Οι πολεμικές βιομηχανίες ναι, θα ήθελαν ενδεχομένως παράταση της σύγκρουσης, δεν νομίζουμε όμως, και δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να συνηγορεί υπέρ της άποψης ότι οι Αμερικανοί στρατιωτικοί υποτιμούν τον κίνδυνο και τις συνέπειες ενός πυρηνικού πολέμου.
Όμως εδώ πρέπει να μιλήσει ο πατέρας Τραμπ και όχι ο γιος. Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν υπάρχει τέτοια δήλωση. Αν διαφωνεί πρέπει να ζητήσει την ακύρωση της εντολής Μπάιντεν (και των υπολοίπων υπηρετών, τύπου Μακρόν και Στάρμερ) και να τον καταστήσει υπεύθυνο για ότι θα συμβεί.
Αν δεν συμβεί αυτό σημαίνει ότι μας δουλεύει κι αυτός, ότι πρόκειται περί απατεώνα. Μήπως άλλωστε ο ίδιος ο Τραμπ δεν ήταν που παρίστανε, στην πρώτη θητεία του, τον φίλο της Ρωσίας, ενώ εξόπλιζε σαν αστακό την Ουκρανία και φρόντιζε να μην εφαρμοστούν ποτέ οι συμφωνίες του Μινσκ.
Αν ο Τραμπ αντιδράσει έντονα στην απόφαση Μπάιντεν στις επόμενες ώρες, θα σημαίνει ότι επρόκειτο για μονομερή πρωτοβουλία της «γκλομπαλιστικής τάσης» του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού-ολοκληρωτισμού.
Αν δεν αντιδράσει θα σημαίνει ότι πρόκειται για συμπαιγνία μεταξύ Μπάιντεν και Τραμπ, αμφότερων οργάνων της παρασκηνιακής παγκόσμιας εξουσίας άλλωστε του μεγάλου, διεθνούς Χρηματιστικού Κεφαλαίου, παρά τις επιμέρους διαφορές τους. Προς αυτό το συμπέρασμα κατατείνει το ότι ο νεοδιορισθείς Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του Τραμπ Μάικ Γουάλτ Walt πρότεινε πρόσφατα αυτήν την πολιτική της κλιμάκωσης, που εφαρμόζει τώρα ο Μπάιντεν, περιλαμβανομένης και της άδειας για πλήγματα βαθειά στο έδαφος της Ρωσίας με δυτικούς πυραύλους, προκειμένου δήθεν να προσέλθουν οι δύο πλευρές στη διαπραγμάτευση.
Ελπίζει κανείς ότι οι αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις θα επέμβουν και πάλι, αν μη τι άλλο περιορίζοντας το εύρος της χρήσης των δυτικών πυραύλων. Κανονικά θα έπρεπε να έχουμε δει προ πολλού και όλους αυτούς τους «καραγκιόζηδες» που παριστάνουν τους πολιτικούς, τους αρχηγούς πολιτικών κομμάτων και συνδικάτων, τους αναλυτές και διανοούμενους (της πυρκαγιάς) να έχουν βγει ήδη στα κάγκελα ζητώντας να διακοπεί η ρώσικη ρουλέτα της Ουάσιγκτον με την ίδια την ύπαρξη του ανθρώπινου γένους.
Αυτό θα έπρεπε να κάνουν και οι δικοί μας. Όχι να δηλώνουν χωρίς να ντρέπονται, όπως έκανε σήμερα ο υπουργός Εξωτερικών του Μητσοτάκη, ότι «η Ελλάδα εξαρχής τοποθετήθηκε υπέρ της πλήρους στήριξης της Ουκρανίας στον πόλεμο τον οποίο κατήγαγε η Ρωσία».
Τι κάνουν και οι άλλοι πολιτικοί μας, τα κόμματα ή οργανώσεις; Αν δεν έχουν να πουν κάτι για το κορυφαίο ζήτημα της ανθρωπότητας, για τι άλλο έχουν να πουν; Τι τους χρειαζόμαστε;
Στο παρελθόν, ο δυτικός καπιταλισμός είχε ίσως, μαζί με τα πολλά κακά του, και ορισμένα οφέλη. Σήμερα, βλέποντας τι κάνει αυτό το σύστημα, που κυριαρχεί επί 500 χρόνια, με τα πυρηνικά όπλα, τι κάνει στην Παλαιστίνη, τι κάνει με το κλίμα, με τη ρύπανση, με το χρέος, με τον Νότο, οποιοσδήποτε άνθρωπος με μια ελάχιστη συνείδηση καταλαβαίνει ότι έχει φάει τα ψωμιά του, ότι μεταβλήθηκε σε έναν καρκίνο που κατατρώει το σώμα από το οποίο τρέφεται, δηλητηριάζει την παγκόσμια κοινότητα, καταστρέφει τον πολιτισμό μας και απειλεί την ίδια μας την ύπαρξη.
Πριν από εκατό χρόνια, η Ρόζα Λούξεμπουργκ έθεσε ως εξής το δίλημμα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα: Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα. Αν ζούσε σήμερα θα έλεγε Σοσιαλισμός (ή όποιο άλλο όνομα διαλέξετε) ή Τερματισμός του Ανθρώπου.
