Η Μιανμάρ, πρώην Μπούρμα, πρώην Βιρμανία, βρίσκεται και πάλι στο επίκεντρο των ειδήσεων, και, ως συνήθως, όχι για την εκπληκτική της ομορφιά και την ιστορική της παράδοση, αλλά, αντίθετα, για την παράδοσή της στη δολοφονική βία μιας νέας στρατιωτικής διακυβέρνησης.
Ο Κωνσταντίνος Ζήλος είχε την ευκαιρία να να επισκεφθεί τη Μιανμάρ την περίοδο 2017- 2018 και να αποτυπώσει με το φακό του εικόνες της καθημερινότητας, την εποχή που η χώρα βίωνε τα πρώτα χρόνια της πρώτης μεταχουντικής περιόδου. Εικόνες ενός λαού 54 εκατομμυρίων κατοίκων, νέου, με μέση ηλικία τα 29 χρόνια, που ερχόταν με χαρά σε επαφή με τον έξω κόσμο, μη εγκαταλείποντας τον τρόπο του.
Του ήταν ξεκάθαρο πως οι Βιρμανοί -όπως αποκαλούνται από τότε που η χώρα ονομαζόταν Βιρμανία- ήταν άμεσα επηρεασμένοι και τρομοκρατημένοι, έπειτα από δύο δεκαετίες καταπιεστικής στρατιωτικής κυριαρχίας, κατά τις οποίες η χώρα όχι μόνο δεν αναπτύχθηκε, αλλά στερήθηκε βασικά αγαθά και λόγω των κυρώσεων. Ωστόσο, η ανάπτυξη είχε ξεκινήσει ραγδαία τόσο σε οικονομικό, όσο και σε τουριστικό επίπεδο – το μποϊκοτάζ στον τουρισμό της χώρας είχε πια τελειώσει και το όνειρο της Δημοκρατίας ήταν ζωντανό.
Σήμερα, η κατάσταση δείχνει να επιστρέφει σε σκοτεινούς καιρούς όντας και πάλι υπό το στρατιωτικο καθεστώς, ενώ, τα προηγούμενα χρόνια, το όνομα της χώρας αμαύρωσε, μαζί και με το δικό της όνομα, η κάποτε ηρωίδα του αγώνα για Δημοκρατία, Αουνγκ Σαν Σου Κι, που σιώπησε μπρος στη γενοκτονία των Ροχίνγκια. Αλλά, αυτή τη φορά, με το λαό να αντιστέκεται μαζικά.
