Μετά τις τελευταίες κυβερνητικές επιδείξεις ωμής βίας, καταστολής, αυθαιρεσίας, νομοθετικής αθλιότητας, αυτοκρατορικής έπαρσης, αυταρχισμού και αστυνομοκρατίας, πολλοί χρήστες των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης (ΜΚΔ) έχουν αρχίσει να χρησιμοποιούν εσφαλμένα τη λέξη “χούντα” για να χαρακτηρίσουν το καθεστώς της χώρας μας. Η λέξη όμως περιγράφει το δικτατορικό καθεστώς που προκύπτει από στρατιωτικό πραξικόπημα και ως εκ τούτου είναι ακατάλληλη για να εφαρμοστεί στην πολιτειακή κατάστασή μας. Είναι όμως αξιοσημείωτο το ότι δεν έχουμε εύκαιρες εκατό τουλάχιστον άλλες. Διότι αν οι Εσκιμώοι δεν έχουν τελικά εκατό λέξεις για το χιόνι παρά τον σχετικό μύθο, οι Έλληνες θα έπρεπε, για τα μεταπολεμικά διαδραματισθέντα και μόνο, να έχουν χίλιες για την πολιτική εκτροπή. Αν η λέξη χούντα είναι λοιπόν ανακριβής, ας βρούμε τις λέξεις που περιγράφουν, καθένα και όλα μαζί τα καθεστώτα εξαίρεσης και έκτακτης ανάγκης και τις στιγμές και περιόδους δημοκρατικής εκτροπής που ζήσαμε στο πετσί και στο σβέρκο μας ως λαός από τον εμφύλιο και μετά, μέσα σε πολιτειακή συνθήκη που περιγραφόταν ως κάποιου είδους δημοκρατία – πέραν της απλώς Βασιλευομένης ή της Προεδρευόμενης:
Να περιγράψουμε με έναν επιθετικό προσδιορισμό τη δημοκρατία της τρομοκρατίας και της εκκαθάρισης της υπαίθρου, των εκτοπίσεων, των φυλακίσεων και των βασανιστηρίων, των δολοφονιών, των δολοφόνων, των δολοφονηθέντων.
Να βρούμε τρόπους να βαπτίσουμε με την ορθή επεξήγηση της “δημοκρατίας” τις εκτελέσεις, τις εξορίες, τα βασανιστήρια (μονίμως) και τις θηριωδίες στα ξερονήσια.
Να βρούμε λέξεις για το είδος της δημοκρατίας που εξέθρεψε τη μαζική φτώχεια και τη μαζική μετανάστευση, τους βρυκόλακες στα παλάτια και στην Πρεσβεία, τους δολοφονημένους πάλι στις πορείες, και τις εξαγορασμένες κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες από τα παλάτια, την Πρεσβεία – στάνταρ – και την πιο παρασιτική αστική τάξη της Ευρωπαϊκής ηπείρου, αλλά και τους φαντάρους που στείλαμε να πάρουν μερίδιο από το στίγμα του γενοκτόνου στην Κορέα.
Την [insert descriptive term here] δημοκρατία της εν λόγω πιο παρασιτικής αστικής τάξης της Ευρωπαϊκής ηπείρου, καταγόμενη σε ευθεία γραμμή από τους μαυραγορίτες και τους δωσίλογους, τα παιδιά και τα εγγόνια τους τα ίδια ακόμα, άρχοντες στο σβέρκο σου και βδέλλες στο κορμί σου για γενεές δεκατέσσερις φοβάμαι …
-και μετά από την μεταπολιτευτική σχετική νηνεμία-
…ας περιγράψουμε την ώριμη δημοκρατία της διαπλοκής, των μνημονίων της μιντιακής τρομοκρατίας, της μιντιακής ομοφωνίας, της μιντιακής προπαγάνδας, της δημόσιας αλλά πολλώ μάλλον της ιδιωτικής μιντιακής προπαγάνδας, της μαζικής μετανάστευσης πάλι, και να αναστοχαστούμε για το ακριβές είδος της δημοκρατικής πολιτείας που όχι απλά επέτρεψε αλλά παρήγαγε και προήγαγε τους τεράστιους όγκους τηλελυμάτων που αποτίθονταν κάθε μέρα στις χωματερές των σαλονιών της Ελληνικής, κατά δήλωσήν της, μεσαίας τάξης ως πολιτικός λόγος, μέχρι την ανατροφή ικανού αριθμού σκληροπυρηνικών πολιτικών κοπρολάγνων ώστε να αναδείξουν εντέλει τα λιμνάζοντα σκατά στα καθιστικά τους σε βουλευτές.
Ας βρούμε μια ταμπέλα, ένα ταγκ, για τη δημοκρατία των τραπεζιτών που υφάρπαξαν με έξωθεν εντολές την εξουσία, τους εκσυγχρονιστές, τους τραπεζίτες και τους χρηματιστές που διαλύσανε την παραγωγική βάση της οικονομίας, πουλώντας φύκια για καινοτομία και δανεικά για ανάπτυξη, τη δημοκρατία της ΕΚΤ, τη ρωμαλέα δημοκρατία της τρόικα, την κυρίαρχη δημοκρατία του Ευρώ.
Ας ανασύρουμε το σωστό πρόθεμα-κλειδί για μια δημοκρατία της οποίας το κοινοβούλιο “αποφασίζει” και περνά ένα τερατώδες σύνολο νόμων, αγνώστων συγγραφέων αλλά έξωθεν επιβαλλόμενων, τους οποίους κανένας βουλευτής αλλά ούτε καν εισηγητής δεν έχει τον χρόνο να διαβάσει, πολλώ δε μάλλον να κρίνει.
Αλλά και για τη δημοκρατία των βασανιστών πάλι, πάντα, μόνιμα, των πολιτικών κρατουμένων, της δημοκρατίας των νεοναζί σε ρόλο παραρτήματος της αστυνομίας και πάντα τη δημοκρατία της δήωσης, της αρπαχτής και των απευθείας αναθέσεων και πλέον ήδη τη δημοκρατία όπου θα αναγεννηθεί το νέο, ενισχυμένο, αλλά φτωχότερο πελατειακό κράτος και η νέα ενισχυμένη και ακόμα πλουσιότερη διαπλοκή, που δεν λέγεται πλέον διαπλοκή, γιατί σε αυτή την απερίγραπτη δημοκρατία οι διαπλεκόμενοι είναι πλέον οι ιδιοκτήτες της χώρας γενικά και της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησής της ειδικά, όχι οι συνομιλητές της.
Οπότε αν κάτσουμε και σκεφτούμε και βρούμε τους ιστορικά κατάλληλους περιγραφικούς αυτούς όρους, αν καταφέρουμε να ονοματίσουμε τις ποικιλίες της δημοκρατίας που κατά καιρούς μας έχει δείρει, δεν θα δυσκολευτούμε καθόλου να μεταφέρουμε κάποιον όρο από το πλούσιο αυτό περιγραφικό λεξιλόγιο, για να προσδιορίσουμε τη δημοκρατία που ζούμε αλλά και να εορτάσουμε τη συνέχειά της από τη Μακρόνησο ως τη ΓΑΔΑ και από το σχέδιο Μάρσαλ, οσονούπω στο ταμείο πανδημικής ανάκαμψης.
