Η συνάντηση Τσαβούσογλου-Δένδια, μας προσέφερε ένα (ας πούμε) ωραίο, επικοινωνιακό σόου. Τόσο απαραίτητο για την κυβέρνηση, ώστε έσπευσε με non paper να μας ενημερώσει ότι εντολές του πρωθυπουργού εκτελούσε ο υπουργός Εξωτερικών – μην τυχόν και δεν πάρει την μονάδα στις δημοσκοπήσεις ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Επί της ουσίας έχουμε και λέμε: ορθώς ο υπουργός Εξωτερικών απάντησε σε κάποιες , έστω, από τις αιτιάσεις του Τούρκου ομολόγου του. Κατέγραψε ορισμένες από τις ελληνικές θέσεις, όπως όφειλε. Πίσω όμως από το σόου και τα χαμόγελα στο τέλος, κρύβεται ένα γερό στραπάτσο (ένα ακόμα) της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.
Ξεκινώντας από τα λιγότερο σημαντικά: αν η πρόταση Ερντογάν για συνάντηση με τον Έλληνα υπουργό, όντως ήταν αιφνιδιαστική, γιατί έγινε αποδεκτή; Αν η γραμμή μας πλέον είναι ότι σε κάθε περίπτωση είναι άνευ ετέρου προτιμότερο να συνομιλούμε από ό,τι το αντίθετο, τότε γιατί δεν κάναμε το ίδιο και πέρυσι το καλοκαίρι, αλλά διακηρύτταμε ότι μόνο υπό όρους θα προσέλθουμε σε συνομιλίες; Άλλαξε η πολιτική μας, όλως τυχαίως, όπως άλλαξε και στην Λιβύη, όπου ξαφνικά δεν μας είναι απαραίτητο να αναιρεθεί το μνημόνιο με την Τουρκία, προκειμένου να συνομιλούμε; Αν ναι, γιατί; Διότι, ναι μεν, το Oruc Reis είναι στην Αττάλεια, ωστόσο, μόλις χθες, ο πρόεδρος της Τουρκίας, με έναν ακόμα “Αττίλα” απειλούσε. Ο πήχης των ελληνικών απαιτήσεων έχει πέσει και επισήμως τόσο χαμηλά; Ακόμα και αυτή η Αίγυπτος, των χιλίων προβλημάτων αρνείται να αναβαθμίσει τις συνομιλίες με την Τουρκία τις οποίες διεξάγει, έως ότου ικανοποιηθούν κάποιοι ουσιαστικοί όροι. Εμείς αντιθέτως, χρειαζόμαστε ένα νεύμα για να τρέξουμε.
Δεύτερον, από ό,τι αντιλαμβανόμαστε, ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας έθεσε στον Έλληνα ομόλογό του, το σύνολο των τουρκικών πολιτικών και διεκδικήσεων. Τι ακριβώς επομένως πετύχαμε με την συνάντηση αυτή, πέραν του να δώσουμε ένα ακόμα πλαίσιο εκδίπλωσης διεκδικήσεων, τις οποίες υποτίθεται πως με δυσκολία ανεχόμαστε και αποκρούουμε στις διερευνητικές; Για ποιο λόγο μπαίνουμε διαρκώς σε ένα παιχνίδι στο οποίο ξέρουμε ότι στην καλύτερη περίπτωση, απλώς δεν θα σκοράρει ο αντίπαλος;
Τρίτο και ίσως χειρότερο: ο κ. Δένδιας, σε σχέση με την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου είπε: “Στρατός στα νησιά υπάρχει γιατί απειλούνται από κάπου. Αν δεν υπάρχει αποβατική απειλή ας μας το πουν”. Τι εννοεί ο υπουργός; Ότι αν δηλαδή με κάποιο τρόπο, η Τουρκία μας δώσει εγγυήσεις περί μη απόβασης, μπορεί και να αποστρατιωτικοποιήσουμε τα νησιά μας; Συζητάμε επομένως το ζήτημα με την Τουρκία, σε αντίθεση με αυτό που υποστηρίζαμε, ότι δηλαδή δεν αφορά την Τουρκία η αποστρατιωτικοποίηση νησιών; Ότι σε κάθε περίπτωση δεν συζητούμε για ζητήματα κυριαρχίας;
Τέταρτο, εν τέλει συζητούμε μόνο για ζητήματα καθορισμού ΑΟΖ ή όχι; Διότι από το σόου των δηλώσεων δεν κατέστη απολύτως σαφές. Ενώ προέκυψε με σαφήνεια ότι υπάρχουν διαφωνίες μεταξύ των δύο μερών και για ποια θέματα, καθόλου προφανές δεν κατέστη, πως δεν νοούνται διαφωνίες, εκεί που το ένα μέρος δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη έστω και προς συζήτηση ζητήματος.
Τέλος, πότε αποφάσισε η ελληνική πλευρά ότι υπάρχει ανάγκη συνάντησης των δύο ηγετών και με ποια ατζέντα ακριβώς, ενόσω καρκινοβατούν ακόμα και οι διερευνητικές επαφές; Με ποιο σκοπό, τη στιγμή κατά την οποία οι διερευνητικές υποτίθεται ότι δεν καταλήγουν σε τίποτα, οι δύο ηγέτες θα συναντηθούν, πέραν του να εξυπηρετήσουν τις τουρκικές δημόσιες σχέσεις;
Καλό λοιπόν το σόου αλλά η πραγματικότητα είναι άλλη: η Ελλάδα σύρεται σε διαπραγματεύσεις επί συνολικής ατζέντας. Γιατί; Οι πιθανότητες λένε λόγω ΗΠΑ και ειδικότερα, επειδή οι τελευταίες θέλουν άλλο ρόλο για την Τουρκία: ρόλο αιχμής του δόρατος έναντι της Ρωσίας με “ορντέβρ” το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Το στραπάτσο θέλει σόου. Αλλά το στραπάτσο παραμένει στραπάτσο και η ώρα της πληρωμής πλησιάζει. Καλά λοιπόν τα γεγονότα προς τέρψη του φιλοθεάμονος κοινού αλλά ακόμα καλύτερο είναι προετοιμαζόμαστε για άλλα, σοβαρότερα γεγονότα.
