Απόσπασμα από κείμενο του Ρόμπερτ Άντριους για το Informed Comment.
Ο ρατσισμός κατά των Παλαιστινίων είναι βαθιά ριζωμένος στην ισραηλινή κοινωνία και εκδηλώνεται σε κάθε διαθέσιμη ευκαιρία. Την περασμένη εβδομάδα, μέσα σε μόλις πέντε μέρες, οι Ισραηλινοί συγκέντρωσαν περίπου 400.000 σε έναν έρανο που διοργανώθηκε για να χρηματοδοτήσει τον δικαστικό αγώνα του Αμιράμ Μπεν Ουλιέλ, του τρομοκράτη που πριν από πέντε χρόνια δολοφόνησε τρία μέλη μιας οικογένειας Παλαιστινίων.
Ο Μπεν Ουλιέλ, που βρίσκεται στη φυλακή και χρειάζεται τα χρήματα προκειμένου να ασκήσει έφεση, στις 31/07/2015 έβαλε φωτιά στο σπίτι της οικογένειας Νταβαμπσέχ, σκοτώνοντας τον μόλις 18 μηνών Αλί και τους γονείς του, Σαάντ και Ριχάμ. Ο Αχμέντ, ο μεγάλος γιος της οικογένειας Νταβαμπσέχ -πέντε ετών τότε- επέζησε από τη φωτιά με εγκαύματα δευτέρου και τρίτου βαθμούς στο 60% του σώματός του.
Η ρατσιστική crowdfunding καμπάνια που έπιασε τον οικονομικό της στόχο σε λιγότερες από πέντε μέρες, διοργανώθηκε από τη σύζυγο του Μπεν Ουλιέλ και την ακροδεξιά οργάνωση Honenu. Ανάμεσα στους 4.900 Ισραηλινούς που έσπευσαν να συνεισφέρουν στον αγώνα δικαίωσης του δολοφόνου ήταν 25 ραββίνοι απ’ όλο το θρησκευτικό φάσμα και ο μεγάλος γιος του πρωθυπουργού Νετανιάχου, ο Γιαΐρ.
“Τα κόστη για την προετοιμασία της έφεσης στο Ανώτατο Δικαστήριο είναι τεράστια”, σημείωσαν οι ραββίνοι σε κοινή ανακοίνωσή τους, στην οποία απαιτούσαν την απελευθέρωση του Μπεν Ουλιέλ. “Ζητάμε από τους πολίτες να συνεισφέρουν με γενναιοδωρία, ο καθένας στο μέτρο των δικών του δυνατοτήτων, σ’ αυτήν την προσπάθεια που γίνεται για να σωθεί η ζωή ενός συμπολίτη μας”, έγραψαν σε άλλο σημείο της ανακοίνωσης.
Η ξεκάθαρη δήλωση των ραββίνων και η μαζική συμμετοχή των Ισραηλινών στον έρανο για τον Μπεν Ουλιέλ αναδεικνύει ανάγλυφα το αντιπαλαιστινιακό ρεύμα που διατρέχει την ισραηλινή κοινωνία, η οποία όλο και πιο απροκάλυπτα αντιμετωπίζει ως ήρωες τους δολοφόνους Παλαιστινίων.
Το βίντεο με τους Ισραηλινούς που χορεύουν στο άκουσμα της είδησης της δολοφονίας του Αλί Νταβαμπσέχ έκανε θραύση στα social media και είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα για το πώς αντιμετωπίζονται οι θάνατοι Παλαιστινίων στο Ισραήλ.
Πριν από μερικά χρόνια, ένας Ισραηλινός στρατιώτης σκότωσε τον Παλαιστίνιο Αμπντέλ Φατάχ Αλ-Σαρίφ πυροβολώντας τον στο κεφάλι, ενώ εκείνος βρισκόταν στο έδαφος – τραυματισμένος, ακινητοποιημένος και άοπλος. Ο Ελόρ Αζάρια -ο δολοφόνος- καταδικάστηκε σε μόλις 18 μήνες φυλάκιση για ανθρωποκτονία (η αρχική κατηγορία ήταν φόνος εκ προ μελέτης, αλλά εξέπεσε). Απ’ αυτούς τους 18 μήνες εξέτισε τους εννέα και τον Μάιο του 2018 αφέθηκε ελεύθερος.
Ακόμα και αυτή η συμβολική καταδίκη του Αζάρια ξεσήκωσε κύμα διαμαρτυριών στη χώρα και ώθησε πολλούς κοινωνικούς, θρησκευτικούς και πολιτικούς ηγέτες να εκφράσουν δημοσίως την αλληλεγγύη τους για τον Αζάρια. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός Νετανιάχου μετά την ανακοίνωση της ποινής του δολοφόνου στρατιώτη έκανε λόγο για “μια δύσκολη και οδυνηρή μέρα για όλους μας”. Μαζικές διαδηλώσεις υπέρ του Αζάρια διοργανώθηκαν σε όλη τη χώρα, ενώ στην πλατεία Ραμπίν του Τελ Αβίβ τουλάχιστον 5.000 άνθρωποι πραγματοποίησαν συγκέντρωση με κεντρικό σύνθημα το “Θάνατος στους Άραβες”.
Σήμερα, ο Αζάρια βιοπορίζεται ως διασημότητα και αμείβεται αδρά για τις εμφανίσεις του σε κοινωνικές και πολιτικές εκδηλώσεις.
Η μαζική υποστήριξη στον δολοφόνο της οικογένειας Νταβαμπσέχ στην πραγματικότητα δεν εκπλήσσει κανέναν – ο μύθος του ευνομούμενου, δημοκρατιού Ισραήλ έχει έτσι κι αλλιώς καταρρεύσει προ πολλού. Λειτουργεί, όμως, ως ένας ηχηρός συναγερμός που μας προειδοποιεί για τον κυνισμό και τη σκληρότητα της Ισραηλινής κοινωνίας:
Το Ισραήλ εν έτει 2020 είναι ένα μέρος όπου ακόμα και ο καταδικασμένος φονιάς ενός βρέφους και των γονιών του υποστηρίζεται από την κοινωνία, δημοσίως και ξεδιάντροπα.
Απόσπασμα από κείμενο του Ρόμπερτ Άντριους για το Informed Comment.
