Το περασμένο Σάββατο και με υπολογίσιμη όσο και ελάχιστα τυχαία διαφορά μερικών ωρών, δύο ισπανόφωνοι με καταγωγή από την Κούβα, με συγκεκριμένη απήχηση και κύρος ανάμεσα στις τάξεις του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος και ειδικά μεταξύ των φανατικών οπαδών του Ντόναλντ Τραμπ αποφάσισαν να ανοίξουν τα χαρτιά τους για το τι μέλλει γενέσθαι σήμερα Τετάρτη, 6 Ιανουαρίου οπότε η Βουλή των Αντιπροσώπων και η Γερουσία στη Ουάσιγκτον καλούνται να επικυρώσουν, σε κοινή συνεδρίαση του Κογκρέσου, το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών της 3ης Νοεμβρίου, οριστικοποιώντας και τυπικά την επικράτηση του Τζο Μπάιντεν και της Κάμαλα Χάρις.
Ο πρώτος ήταν ο 50χρονος γερουσιαστής από το Τέξας, Τεντ Κρουζ ο οποίος, από το βήμα μιας προεκλογικής συγκέντρωσης στη Τζόρτζια, προανήγγειλε πως θα τεθεί επικεφαλής μιας ομάδας 11 Ρεπουμπλικάνων γερουσιαστών που θα αρνηθούν να εγκρίνουν το αποτέλεσμα της προεδρικής κάλπης στις “αμφισβητούμενες” πολιτείες και θα ζητήσουν την αναπομπή και την επανεξέταση των ψήφων. Η δήλωση του Κρουζ έγινε δεκτή με θυελλώδη χειροκροτήματα και ιαχές θριάμβου από τους συγκεντρωμένους που αποθέωσαν τον “οξυδερκή και δυναμικό” γερουσιαστή για την πρόθεση του να καταγγείλει έργω και λόγω τη “νοθεία των Δημοκρατικών”.
Ο δεύτερος ήταν ο 37χρονος πρόεδρος της ακροδεξιάς παραστρατιωτικής οργάνωσης Proud Boys, Ενρίκε Τάριο ο οποίος απαίτησε από τα μέλη και τους οπαδούς της να συγκεντρωθούν στη Ουάσιγκτον, ώστε να διαδηλώσουν για να καταγγείλουν πως “τα μέσα ενημέρωσης είναι εχθρός του λαού, κάνουν τη βρώμικη δουλειά της παγκοσμιοποίησης και η ενασχόληση τους μαζί μας δεν μας σταματά. Η Νύχτα της Ουάσιγκτον στις 6 του Γενάρη απαιτεί ΜΑΥΡΗ γραβάτα”.
Ο Τάριο μάλιστα έκρινε σκόπιμο να αποκαλύψει το σχέδιο συγκέντρωσης των Proud Boys που έχει συγκεκριμένες ιδιαιτερότητες οι οποίες παραπέμπουν σε καμουφλάζ και καταδρομική επιδρομή : “Ντυνόμαστε όλοι στα ΜΑΥΡΑ και μόνο στα ΜΑΥΡΑ. Διασκορπιζόμαστε σε μικρές ομάδες. Και περιμένουμε”. Τι θα περιμένουν οι Proud Boys είναι άγνωστο μέχρι στιγμής, αλλά η αναφορά στον ενδυματολογικό κώδικα υπονοεί πως η οργάνωση που έχει διακριτικό της γνώρισμα τα ρούχα και τα στρατιωτικά εξαρτήματα στον συνδυασμό του κίτρινου και του μαύρου χρώματος έχει αποφασίσει να “χαθεί” από τα ραντάρ της αστυνομίας και των αντιφασιστικών ομάδων, διασκορπισμένη ως “αναρχική” ανάμεσα στο πλήθος. Και για την περίσταση, οι Proud Boys και ο αρχηγός τους διατείνονται ότι μπορούν να κατεβάσουν “εξοπλισμένες 1.000 μπότες μάχης”, δηλαδή 500 άνδρες “έτοιμους για όλα”, όπως ουρλιάζει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο Τάριο.
Έπειτα όμως και από αυτές τις ξεκάθαρες απειλές που παραπέμπουν σε λουτρό αίματος, η δημαρχία της Ουάσιγκτον που ελέγχεται από τους Δημοκρατικούς κάλεσε και την εθνοφρουρά να συνδράμει την αστυνομία στην “άοπλη”, όπως επισημαίνεται, περιφρούρηση των κινητοποιήσεων στον Λόφο του Καπιτωλίου, ενώ γίνεται έκκληση να προσέλθουν “ειρηνικά και συντεταγμένα” μόνο διαδηλωτές ή συγκεντρωμένοι που δεν θα φέρουν όπλα μαζί τους. Την ίδια στιγμή, ο Ενρίκε Τάριο συνελήφθη στη Ουάσιγκτον καθώς εναντίον του εκκρεμούσαν εντάλματα σύλληψης για φθορές ξένης περιουσίας, σε εκκλησίες και αντικείμενα Αφροαμερικανών του κινήματος Black Lives Matter, επιθέσεις και κατοχή όπλων και πυρομαχικών χωρίς άδεια. Αλλά αυτή η εξέλιξη δεν αναστέλλει πάντως τα σχέδια των Proud Boys για μια μαζική και “all BLACK” διαδήλωση ανά ομάδες στην Ουάσιγκτον.
Μέσα στο Καπιτώλιο, ο Κρουζ θα έχει το πολύ 11 γερουσιαστές μαζί του. Έξω από το Καπιτώλιο και στους δρόμους της πρωτεύουσας, ο Τάριο, έστω και υπό κράτηση (αν και μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές οι δικηγόροι του καταβάλλουν προσπάθειες για την υπό όρους απόλυση του), θα έχει τουλάχιστον 500 παραστρατιωτικούς που θα εκφράζουν τις ακροδεξιές και φιλοτραμπικές αντιλήψεις του. Και οι δύο υποστηρίζουν ουσιαστικά ότι με τέτοιες μεθόδους διαδηλώνεται η πίστη τους προς τον Ντόναλντ Τραμπ και έχουν προετοιμασμένους και προσηλωμένους οπαδούς, έτοιμους για όλα είτε μέσα στους θεσμούς είτε ως παρακράτος.
Ειδικά οι Proud Boys δεν χάνουν ευκαιρία να δείξουν την τραμπική αφοσίωση τους, μετά και τις σχετικές δημόσιες προτροπές του απερχόμενου προέδρου, στο πρώτο ντιμπέιτ της προεκλογικής κούρσας, όταν είχε ζητήσει από τους ακροδεξιούς και νεοφασίστες “να κάνουν υπομονή και να περιμένουν”.
Οι αριθμοί δείχνουν μικροί, εκείνος των Γερουσιαστών ειδικά δεν επαρκεί για να παρεμποδίσει στο ελάχιστο την ανάδειξη του Μπάιντεν στην προεδρία καθώς οι μεν Δημοκρατικοί ελέγχουν την πλειοψηφία της Βουλής των Αντιπροσώπων, οι δε Ρεπουμπλικάνοι που έχουν μέχρι στιγμής την πλειοψηφία της Γερουσίας είναι πολυδιασπασμένοι και οι περισσότεροι δεν θέλουν να συρθούν πίσω από τον Τραμπ και τα καμώματα του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τον άδειο Λευκό Οίκο.
Όπως το έθεσε και ο γερουσιαστής από τη Γιούτα, Μιτ Ρόμνεϊ, που ήταν ο υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων για την προεδρία το 2012, “κανένας από τους αντιπροσώπους του έθνους δεν θα έπρεπε να έχει τη διάθεση να συντηρήσει τις ψεύτικες διαδόσεις πως με κάποιον τρόπο οι εκλογές έχουν κλαπεί από τους Δημοκρατικούς”. Ολοφάνερα, ο Κρουζ και οι περί αυτόν έχουν άλλη άποψη.
Με δηλωμένη την πρόθεση να διεκδικήσει το χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων για το 2024, ο 50χρονος γερουσιαστής από το Τέξας επιδιώκει να εγγράψει υποθήκες για το πολιτικό του μέλλον και σε αυτό το πλαίσιο δεν έχει διστάσει να υιοθετήσει ακραιφνή τραμπική φρασεολογία, αντίστοιχη σκηνική παρουσία και οξύ και απαξιωτικό λόγο για το σύνολο του κατεστημένου της Ουάσιγκτον, από το οποίο μάλλον θεωρεί ότι μπορεί να αυτοεξαιρεθεί, ανάλογα με το κοινό στο οποίο απευθύνεται.
Με τα βάσιμα σενάρια ανάμεσα στους Ρεπουμπλικάνους να προδικάζουν ότι το 2024 η προκριματική μάχη για το προεδρικό χρίσμα θα δοθεί μεταξύ του απερχόμενου αντιπροέδρου, Μάικ Πενς και της πάμπλουτης πρώην πρέσβειρας στον ΟΗΕ και άλλοτε κυβερνήτριας της Νότιας Καρολίνας, Νίκι Χέιλι, ο Κρουζ αισθάνεται ότι χάνει (ξανά) το τρένο των φιλοδοξιών του, όπως είχε συμβεί και το 2016 – και αυτή η πικρή διαπίστωση τον έχει καταστήσει θεσμικό ακροβάτη και άκρως επικίνδυνο σε επικοινωνιακό τουλάχιστον επίπεδο.
Ας σημειωθεί πάντως ότι οι Ρεπουμπλικάνοι “αμφισβητίες” του εκλογικού αποτελέσματος χρησιμοποιούν φέτος ένα όπλο που και πάλι επικοινωνιακά είχαν μεταχειριστεί συνάδελφοι τους, Δημοκρατικοί γερουσιαστές, πρώτα το 1969, όταν είχαν επιλέξει να απόσχουν από την τυπική αναγνώριση της επικράτησης του Ρίτσαρντ Νίξον, και μετά, το 2005, όταν είχαν αρνηθεί να ανακηρύξουν πρόεδρο τον Τζωρτζ Μπους τζούνιορ. Με άλλα λόγια, τα γεγονότα εντός των θεσμών και των διαδρόμων του Λόφου του Καπιτωλίου δεν είναι και τόσο πρωτοφανή, παρά τα περί του αντιθέτου θρυλούμενα.
Αντίθετα, πρωτοφανές είναι το γεγονός να προαναγγέλλονται “καμουφλαρισμένες” έφοδοι και συγκεντρώσεις ακροδεξιών στα ριζά του Λόφου όπου τουλάχιστον 500 “έτοιμα για όλα” Proud Boys θα περιμένουν το σύνθημα για να πράξουν άγνωστο μέχρις στιγμής τι – ίσως μια ακόμη δολοφονική επίθεση. Αξίζει πάντως να τονίσουμε ότι η τακτική “μάχης και εμπλοκών” που επιλέγουν οι Proud Boys δεν συμπεριλαμβάνει παρά μόνο ως επίδειξη την κατοχή πραγματικών όπλων. Συνήθως σημαδεύουν με όπλα paintball και σφαιρίδια κίτρινου χρώματος τους διαδηλωτές του κινήματος Black Lives Matter ή του αντιφασιστικού συντονισμού ενώ κατόπιν άλλες ομάδες οπλισμένες με μαχαίρια και ρόπαλα του μπέιζμπολ επιτίθενται στους “μαρκαρισμένους”, όταν οι διαδηλώσεις διαλύονται ή σε σκοτεινές γωνιές και μπαρ των παρακείμενων οδών.
Στη ζέση πάντως των Proud Boys για μια δυναμική εμφάνιση στην Ουάσιγκτον υπάρχει και μια πολύ πιο ρεαλιστική και προσγειωμένη επεξήγηση του φαινομένου. Παρά την τραμπική διαφήμιση και τη δική τους πεποίθηση πως “επηρεάζουν” ένα πλήθος Αμερικανών που κυμαίνονται ανάμεσα στους 50 έως 160 χιλιάδες, οι Proud Boys έχουν παραμείνει στάσιμοι στην οργανωτική τους δομή και τη στελεχιακή τους στρατολόγηση: λιγότερα από 6.000 είναι τα οργανωμένα, ταμειακά ενεργά, δυναμικά και μαχητικά τους μέλη σε όλες τις ΗΠΑ.
Αυτή η καθήλωση έχει προκαλέσει γκρίνια και εσωστρέφεια, καθώς έχει κρατήσει πολύ χαμηλά τις συνδρομές και τα οικονομικά στοιχεία της παραστρατιωτικής οργάνωσης είναι στον αέρα, με αποτέλεσμα να αμφισβητούνται οι ικανότητες και η διοίκηση του Τάριο. Ο κουβανικής καταγωγής αρχηγός που έχει ως έδρα του το Μαϊάμι της Φλόριντα θεωρείται “λίγος” μετά από δύο χρόνια ηγεσίας που ξεκίνησαν τον Νοέμβριο του 2018, όταν και διαδέχθηκε τον συνιδρυτή των Proud Boys, Γκάβιν Μακίνες ως παναμερικανικός επικεφαλής της οργάνωσης. Οπότε, ο 37χρονος ακροδεξιός επιχειρηματίας και μάνατζερ δίνει στις 6 του Γενάρη και την δική του, προσωπική και εσωτερική των Proud Boys, μάχη για να διατηρήσει την εύθραυστη αρχηγία του και να πείσει ότι μπορεί να υπάρξει “επανεκκίνηση” στα οικονομικά καταρχάς μεγέθη των Proud Boys.
Σε κάθε περίπτωση, 1.000 μπότες μάχης έτοιμες για όλα δεν είναι αμελητέο μέγεθος, από τη στιγμή που οι προηγούμενες εμφανίσεις των Proud Boys στην Ουάσιγκτον είχαν αφήσει πίσω τους σκηνές άγριας και ωμής βίας και πολλούς σοβαρά τραυματίες ανάμεσα κυρίως στους αντιφασίστες διαδηλωτές, τους Αφροαμερικανούς και τη νεολαία της πρωτεύουσας: στην τελευταία περίπτωση, τέσσερις ξυλοκοπημένοι και μαχαιρωμένοι πριν από μερικές εβδομάδες. Οι κιτρινόμαυροι ακροδεξιοί που για την περίσταση της 6ης Ιανουαρίου θα φορούν “μαύρη γραβάτα” είναι κοινοί εγκληματίες, θρασείς μαχαιροβγάλτες και σεσημασμένοι φονιάδες και σε αυτήν την διαπίστωση συνηγορούν όλα τα τεκμήρια της προηγούμενης δράσης τους. όποιο ένδυμα κι αν επιλέξουν να φορέσουν καιροσκοπικά.
Όπως και αν έχει, η 6η Ιανουαρίου είναι μια ακόμη ημερομηνία-σταθμός στην επικοινωνιακή αναμέτρηση εντυπώσεων που προσπαθούν να δώσουν ο Ντόναλντ Τραμπ και οι οπαδοί του, προετοιμάζοντας το έδαφος για το 2024. Ο τραμπισμός είναι παρών, οι εκλογές της 3ης Νοεμβρίου θεωρούνται απλώς ένα “διάλειμμα” για τους υποστηρικτές του απερχόμενου προέδρου που επιδιώκουν επαναφορά της κυριάρχησης τους και οι συμπεριφορές που υιοθετούν θεσμικά και εξωθεσμικά οι τραμπικοί Ρεπουμπλικάνοι και η ακροδεξιά πτέρυγα τους δεν αφήνουν περιθώρια αμφιβολιών: ο ταύρος του τραμπισμού θα τα κάνει γυαλιά-καρφιά στην Ουάσιγκτον, αν η αμερικανική δημοκρατία δεν προστατέψει κατ’ ελάχιστον το υαλοπωλείο της από τις 6 του Γενάρη και έως τις κάλπες του 2024.
Εξάλλου πολύ δημοκρατικά και ξεκάθαρα, χωρίς ρωσικό δάχτυλο, χωρίς συνωμοσίες, χωρίς επίδραση του Facebook ή παρεμβολές της Cambridge Analytica, ο απερχόμενος πρόεδρος απέσπασε 74.233.744 ψήφους στις 3 του Νοέμβρη: περίπου 12 εκατομμύρια περισσότερες από το 2016, όταν είχε κερδίσει τη Χίλαρι Κλίντον, 9 εκατομμύρια και 5 εκατομμύρια περισσότερες από όσες πήρε ο Μπαράκ Ομπάμα το 2012 και το 2008, αντίστοιχα όταν και είχε γίνει αυτός πρόεδρος των ΗΠΑ.
Αυτή η διαπίστωση με τη σκληρή και αδιαμφισβήτητη γλώσσα των εκλογικών αριθμών και αυτό το πολιτικό φαινόμενο με το πρόσωπο και τη στάση ζωής του Ντόναλντ Τραμπ ξεπερνούν μια απλή και τυπική “ανάγνωση” ενός και μόνο αποτελέσματος. Και αυτή είναι η κληρονομιά και η δεξαμενή ψήφων που κάνει τον Μάικ Πενς, τον Τεντ Κρουζ και τη Νίκι Χέιλι να προετοιμάζονται από σήμερα για το 2024 – και δεν είναι οι μόνοι, απλώς είναι οι πιο φανεροί.
Με τις πρόσφατες και αδιάκοπες θεσμικές ανακολουθίες, τους προκλητικούς συμβιβασμούς και τις απίστευτες και προσβλητικές για τους φτωχότερους Αμερικανούς δηλώσεις τόσο από τους Ρεπουμπλικάνους όσο και από ορισμένους Δημοκρατικούς σχετικά με τον νόμο για την έκτακτη ανακουφιστική βοήθεια λόγω της πανδημίας, οι θεμελιακές προϋποθέσεις που έκαναν τον Τραμπ, πρόεδρο, πλανητάρχη και φαινόμενο, δεν έχουν στο ελάχιστο αλλάξει και η τετραετία Μπάιντεν στον Λευκό Οίκο μπορεί να αποδειχθεί η τελευταία στον μακρύ δρόμο αυτοκτονίας και εξευτελισμού της δημοκρατίας στην Αμερική.
