Ο Τζο Μπάιντεν προεκλογικά αναφέρθηκε πολλές φορές στην προσωπική του σχέση με τον Θεό, στην ιδιότητά του ως ανθρώπου προσευχής και τακτικού μέλους του ρωμαιοκαθολικού εκκλησιάσματος, επιχειρώντας έτσι να αναστρέψει την εκλογική τάση που έδειχνε όχι μόνο τους λευκούς Προτεστάντες αλλά και τους Ρωμαιοκαθολικούς να στηρίζουν τον Ντόναλντ Τραμπ. Τάση που τελικά δεν άλλαξε (την Φλόριντα π.χ. θα την δώσουν στον αντίπαλο του οι βαθιά θρησκευόμενοι Λατίνοι ψηφοφόροι) και που θα χρωματίσει έντονα το κίνημα αμφισβήτησης του εκλογικού αποτελέσματος – αναδεικνύοντας ένα ακόμα πρόβλημα στη βαθειά διαιρεμένη, στα όρια του εμφυλίου ποέμου καταα πολλούς, Αμερική: την επιβίωση και ενίσχυση εντός της νέας ακροδεξιάς, του μύθου των ένδοξων Πουριτανών Πατέρων των Η.Π.Α. Η εισβολή στο Καπιτώλιο θα εγγραφεί στο συλλογικό φαντασιακό της “μέσα Αμερικής” ως επίθεση στο νευρικό σύστημα της σατανικής Ουάσινγκτον που καταδυναστεύει τους Αμερικάνους. Οι πολιτικές μίσους θα επενδυθούν με τον αμυντικό αγώνα της διάσωσης των χριστιανικών αξιών των προγόνων- ιδρυτών του έθνους.
Από τις πρώτες φωτογραφίες του νέου προέδρου στο Οβάλ Γραφείο, θα διαφανούν οι νέες εκλεκτικές ιδεολογικές συγγένειες, με την επιλογή της εμφανούς τοποθέτησης σε αυτό της φωτογραφίας-θερμού χαιρετισμού με τον εκσυγχρονιστή πάπα Φραγκίσκο. Ταυτόχρονα ο μόλις δεύτερος Καθολικός πρόεδρος στην ιστορία των Η.Π.Α. δεν ξεχνά να επιδεικνύει σε κάθε αρμόζουσα ευκαιρία το ροζάριο του, αρνούμενος όμως να τοποθετηθεί σε ζητήματα ηθικής ή έμφυλα ζητήματα, προσπαθώντας να σκιαγραφήσει το προφίλ ενός “πρακτικού” Χριστιανού. Αν η ακροδεξιά κανοναρχεί τον λόγο της με αυτό που η ίδια εμφανίζει ως ουσιοκρατικό πυρήνα των βαλλόμενων αξιών του χριστιανισμού, το νέο καθεστώς επιχειρεί να αξιοποιήσει τον εντός της ιστορίας δρώντα παπισμό της εποχής του Φραγκίσκου – με τρόπο που θυμίζει τους λόγους που επέβαλαν το λογότυπο In God we trust στο δολάριο μεταπολεμικά, όταν οι Η.Π.Α. αποτελούσαν την κυρίαρχη δύναμη του “ελεύθερου κόσμου” και μάχονταν ενάντια στην “άθεη αυτοκρατορία του κακού”, δηλ. την Ε.Σ.Σ.Δ. Επιχειρείται δηλαδή η δημιουργία ενός νέου ενοποιητικού αφηγήματος εντός της χώρας, το οποίο θα της επιτρέψει ταυτόχρονα την δυναμική επιστροφή στη διεθνή σκηνή.
Το νέο καθεστώς, γνήσιος εκφραστής της συμπόρευσης του πιο ληστρικού χρηματιστηριακού κεφαλαίου της Ανατολικής Ακτής με την στρατιωτική βιομηχανία, επιχειρεί στο θρησκευτικό εποικοδόμημα την μετατόπιση της συζήτησης από το ερώτημα “ποιοι είμαστε;” στο “τι κάνουμε;”. Τα σημερινά “απολωλότα πρόβατα” που γοητεύτηκαν από την νοσταλγία της πατρώας Αμερικής, καλούνται να επαναπατριστούν στους “αληθινούς πιστούς” και να συνδράμουν στην νέα αποστολή του έθνους. Στο εσωτερικό της χώρας πρόκειται για μια έντονη προσπάθεια διασφάλισης της κοινωνικής συνοχής, με τον προσεταιρισμό της ρητορικής του Βατικανού περί προστασίας των φτωχών και των πιο αδυνάτων. Τρανταχτό παράδειγμα είναι το πολλά υποσχόμενο νομοσχέδιο των Δημοκρατικών περί φορολόγησης του πλούτου των εκατομμυριούχων και δισεκατομμυριούχων – νομοσχέδιο μονοπώλησης καλών προθέσεων που φαίνεται να προσκρούει στη συντηρητική πλειοψηφία του Ανώτατου Δικαστηρίου. Σε δεύτερο επίπεδο ο νέος πρόεδρος επιλέγει να τονίζει τον σεβασμό προς τα ανθρώπινα δικαιώματα, με τρόπο εκκωφαντικά επιλεκτικό: στην αντιμετώπιση π.χ. στελεχών της ακροδεξιάς ακολουθεί τακτικές που θυμίζουν μάλλον μακαρθισμό παρά εμπεδωμένες δημοκρατικές αρχές.
Οικειοποιούμενος την “αγία τριάδα” της ρητορικής του Φραγκίσκου, ο Μπάιντεν δίπλα στη φτώχεια και τα ανθρώπινα δικαιώματα, τοποθετεί την περιβαλλοντική κρίση. Επικρίνει την παραγωγή σχιστολιθικού πετρελαίου, τονίζει την ανάγκη της στροφής στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας και το στόχο για μηδενικό αποτύπωμα άνθρακα μέχρι το 2050. Στην πράσινη συγχορδία εμφανίζεται εντυπωσιακά πρωτοπόρα η βιομηχανία. Η General Motors (η εταιρεία της οποίας το ίδιον καλό, ορίζει το καλό για τη χώρα, κατά τον Τ. Ε. Γουίλσον), ανακοίνωσε την παύση παραγωγής μη ηλεκτροκίνητων αυτοκινήτων σε δεκαπέντε χρόνια, ενώ ο πετρελαϊκός κολοσσός Exxon Mobil δεσμεύεται για στροφή σε νέες μορφές ενέργειας.
Η “αγία τριάδα” του Φραγκίσκου, επενδυμένη από τις διεθνείς βλέψεις του Μπάιντεν, επιδιώκει μια νέα διάκριση του πλανήτη σε σχέση με τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις των Η.Π.Α. Δεν είναι τυχαίες π.χ. οι συνεχείς εκκλήσεις αγωνίας για την αντιπολίτευση στη Ρωσία, ή για τη κατάσταση της εργατικής τάξης στη Κίνα. Υπό τη διάθλαση των επιδιώξεων του ευρω-ατλαντικού άξονα περί απομόνωσης της Κίνας μπορεί να κριθεί η θεωρία περί “συνόρων άνθρακα”. Ιδεολογικά εργαλεία που συμπορεύονται από την ανάγκη εκπαίδευσης νέου τύπου μετά- ψηφιακών καταναλωτών, με νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά και ανεπτυγμένες επιλεκτικές ευαισθησίες. Ένας υπέροχος κόσμος αγνών προθέσεων ξεδιπλώνεται μπροστά μας!
