Ο τραγέλαφος της ελληνικής αμυντικής και εξωτερικής πολιτικής συνεχίζεται: τουρκική φρεγάτα έφτασε, σύμφωνα με πληροφορίες, στα 2,5 ν.μ. από τις ακτές της Κρήτης. Και μαζί με αυτό, έχουμε την συστηματική παρενόχληση του Nautical Geo και φυσικά τα τουρκικά αλιευτικά τα οποία υφαρπάζουν εμπράκτως κυριαρχία από την πατρίδα μας με κόστος για τους Έλληνες αλιείς.
Η ελληνική κυβέρνηση σε όλα αυτά επέλεξε την συνήθη της οδό: αποσιώπηση, διαψεύσεις «κύκλων», ελεγχόμενα ΜΜΕ και φυσικά, όταν η γύμνια της αμυντικής και εξωτερικής πολιτικής φαίνεται, διαβήματα.
Δεν πρόκειται για κανέναν αιφνιδιασμό από τουρκικής πλευράς αλλά για το χρονικό μιας σχεδιασμένης διολίσθησης της ελληνικής κυβέρνησης σε απεμπόληση όχι μόνο κυριαρχικών δικαιωμάτων αλλά και κυριαρχίας, κατ’ εντολή ΗΠΑ πρωτίστως και Γερμανίας δευτερευόντως.
Η πορεία αυτή δεν ξεκίνησε με την παρούσα κυβέρνηση φυσικά. Ωστόσο παροξύνθηκε και έφτασε στο σημείο τα τουρκικά πολεμικά πλοία να βγαίνουν στην «ακροθαλασσιά» της Κρήτης.
Είναι προφανές ότι ήδη από πέρυσι τον Αύγουστο, ο Έλληνας πρωθυπουργός είχε δεσμευτεί στον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, ότι η πατρίδα μας θα έμενε άπραγη και ότι θα προσερχόταν σε συνομιλίες με την Τουρκία αρκεί η τελευταία να μην έφερνε το Oruc Reis εντός έξι ν.μ. σε πρώτη φάση και να το απέσυρε σε δεύτερη φάση, έστω προσωρινώς. Αμέσως μετά, ο κος Γεραπετρίτης είχε δηλώσει ότι κόκκινη γραμμή είναι η κυριαρχία εντός έξι ν.μ. και όχι τα κυριαρχικά δικαιώματα, όπως παλαιότερα διακηρύσσαμε. Χωρίς τουφεκιά είχαμε ήδη διολισθήσει ακόμα περισσότερο από όσο το είχαμε πράξει στο παρελθόν.
Παραλλήλως, η κυβέρνηση είχε φροντίσει να δηλώσει με πολλούς τρόπους ότι η Κύπρος δεν αποτελεί όχι κόκκινη αλλά ούτε καν ροζ γραμμή για την Ελλάδα.
Επιπλέον, εκούσα- άκουσα και ποιώντας την ανάγκη φιλοτιμία έσπευσε να συνταχθεί με την Γερμανία ως προς το ότι η Τουρκία είναι υπερπολύτιμος εταίρος για την ΕΕ και επομένως τα περί κυρώσεων- ούτως ή άλλως διακοσμητικών- θα πήγαιναν περίπατο. Εσχάτως, ο Έλληνας πρωθυπουργός έφτασε να τηλεφωνεί τον Τούρκο πρόεδρο, με δική του πρωτοβουλία, λίγο- πολύ ανακοινώνοντας κατόπιν πόσο καλά τα είπανε για το προσφυγικό.
Αφού μάλιστα κέρδισε την σιωπή των ψευδο – υπερπατριωτών του κόμματός του ο πρωθυπουργός με υφυπουργοποιήσεις, έσπευσε σε διερευνητικές με την Τουρκία προκειμένου να κερδίσει η τελευταία χρόνο ενόψει της ήδη γνωστής από τότε αναδίπλωσης των ΗΠΑ από την Ανατολική Μεσόγειο. Όσο ο κος Δένδιας χαριεντιζόταν με τον κο Τσαβούσογλου για το μουστάκι του τελευταίου και όσο έκανε τζάμπα μαγκιές σε επίπεδο δηλώσεων αργότερα, η Τουρκία ουσιαστικά ενίσχυε τον ρόλο της, ελέω και Αφγανιστάν.
Η Ελλάδα «χάρη» στην κυβέρνησή της- χάρη και σε αυτήν- φρόντισε να ακυρώσει επομένως τον αποτρεπτικό ρόλο των Ενόπλων Δυνάμεων. Όταν επιτρέπεις σε όλο το Αιγαίο, στρατιωτικά και πολιτικά πλοία να βρίσκονται κατά το δοκούν στα χωρικά ύδατά σου, στο επίπεδο της αποτροπής απέτυχες.
Δεν έμειναν ωστόσο μόνο σε αυτά οι κυβερνώντες: σε μια αδιανόητη δήλωσή του, εξαιτίας της οποίας θα είχε εξωθηθεί σε παραίτηση σε οποιοδήποτε έστω και ελαχίστως αξιοπρεπές κράτος, ο πρόεδρος της Βουλής, εναπόθετε στον γερουσιαστή Μενέντεζ των ΗΠΑ την επικράτεια της
πατρίδας μας. Πλην ΚΚΕ -και ίσως και ΜΕΡΑ25 – δεν θυμόμαστε οποιοδήποτε άλλο κόμμα να αντιδρά και να θέτει επιπλέον ζήτημα εμπιστοσύνης στον τρίτο στην ιεραρχία πολιτειακό παράγοντα.
Όσο τα εδώ ΜΜΕ πανηγύριζαν για την αναξιοπρέπειά μας, το μήνυμα στην άλλη πλευρά του Αιγαίου ήταν σαφές: οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις διατάζονται και διατάσσονται από την Ουάσιγκτον. Ο ρόλος τους είναι στην Σαουδική Αραβία και, ενισχυτικά προς άλλες δυνάμεις, στην Μαύρη Θάλασσα. Όχι στην Ανατολική Μεσόγειο, όχι και στο Αιγαίο. Μεταξύ ενός κράτους με εθνικές ένοπλες δυνάμεις και ενός άλλου με κηδεμονευόμενες από ξένους παράγοντες, οι πρώτες έχουν το πλεονέκτημα.
Οι ΗΠΑ δεν θέλουν φασαρίες στην Ανατολική Μεσόγειο. Αφού το δικό μας πολιτικό σύστημα το έχουν στο χέρι, κάτι που δεν ισχύει για την Τουρκία, και με δεδομένο ότι ούτως ή άλλως δείχνουμε πρόθυμοι να απεμπολήσουμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, η διαπραγμάτευση θα γίνει με αντικείμενο την κυριαρχία μας.
Ο αποτρεπτικός ρόλος των Ενόπλων Δυνάμεων δεν έχει εκπληρωθεί σε μεγάλο βαθμό και αυτό είναι δυστύχημα. Πάντα ο κατευνασμός φέρνει πιο κοντά την σύγκρουση. Το ζητούμενο είναι ο αμυντικός τους ρόλος πλέον. Δυστυχώς, και σε αυτό, μετράμε άλλη μια ήττα. Γιατί όταν εισέρχεται ένα ξένο πολεμικό πλοίο μέσα στα χωρικά σου ύδατα, τότε έχεις αποτύχεις να υπερασπιστείς επικράτεια. Έχεις αποτύχει στον αμυντικό τομέα και στην αποστολή σου.
Πολλές αποτυχίες μαζί, φέρνουν κοντύτερα μια ακόμα πιο σαφώς επιθετική κίνηση. Η ιστορία είναι αμείλικτη. Και ενώ ο κος Μενέντεζ θα συντρώγει με εκείνους που πρακτορεύουν τα συμφέροντα της δικής του πατρίδας εις βάρος της δικής μας, εμείς ως λαός θα υποστούμε τα επίχειρα.
