Η έκθεση-καταπέλτης για τα εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά και εφήβους στη Γαλλία που έπεσαν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης και άγριας βαναυσότητας επί τουλάχιστον 70 χρόνια δεν έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία.
Εδώ και πολλά χρόνια οι (κατά καιρούς) καταγγελίες ανήλικων (και μετέπειτα ενηλίκων) που έπεσαν θύματα Καθολικών ιερωμένων προκαλούσαν αποτροπιασμό και αηδία.
Ωστόσο επί δεκαετίες ήταν δυσανάλογη η σχέση ανάμεσα στα θύματα και τις καταγγελίες των σεξουαλικών κακοποιήσεων, βιασμών, παρενοχλήσεων και βάναυσης εγκληματικής συμπεριφοράς από “ιερωμένους” σε παιδιά και εφήβους.
Οι καταγγελίες ήταν αναλογικά ελάχιστες σε σχέση με τον πραγματικό αριθμό των εγκλημάτων που διαπράττονταν ατιμώρητα και συχνά με την πλήρη κάλυψη ή αδιαφορία των ανώτερων κλιμακίων της ιεραρχίας της Καθολικής Εκκλησίας στη Γαλλία.
Τα πιο σκοτεινά και αποτρόπαια εγκλήματα σε βάρος παιδιών και εφήβων, ιδιαίτερα κατά τις δεκαετίες του 1950, του 1960 ή και του 1980 σπανίως έβλεπαν το φως της δημοσιότητας, καθώς η ανίερη “ομερτά” κρατούσε κλειστά τα στόματα υποτίθεται “ιερών πατέρων” και “ποιμένων”.
Από την άλλη, πολλά από τα θύματα καταπίεζαν το δράμα τους, σιωπούσαν από ντροπή ή και για αποφυγή κοινωνικού στιγματισμού με αποτέλεσμα να παραμένουν ατιμώρητα και να πολλαπλασιάζονται οι συμπάσχοντες και τα εγκλήματα που διέπραξαν πάνω τους διεστραμμένοι “υπηρέτες του Θεού”.
Εάν κρίνει κανείς από την έκθεση 2.500 σελίδων της Ανεξάρτητης Επιτροπής για τη Σεξουαλική Κακοποίηση στην Εκκλησία (CIASE) που δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα η σαπίλα διαπερνά σχεδόν όλα τα κλιμάκια ιεραρχίας της Καθολικής Εκκλησίας. Από τους απλούς ιερείς ως επισκόπους.
Ο πρόεδρος της Επιτροπής Ζαν-Μαρκ Σοβέ μετά από έρευνες 2,5 ετών, δεν απέκλεισε ο πραγματικός αριθμός των θυμάτων να μην είναι 216.000 παιδιά και έφηβοι που βιάστηκαν και κακοποιήθηκαν σεξουαλικά αλλά ίσως και 330.000!
Αρκετοί αναλυτές συνδέουν την έρευνα των σκανδάλων και τις αποκαλύψεις με την άνοδο του κατά κόσμον Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο στο θρόνο του Ποντίφηκα το Μάρτιο του 2013.Ενδεχομένως, να ξεχνούν πως τα σεξουαλικά σκάνδαλα με δράστες Καθολικούς ιερωμένους ήταν σχεδόν στην ημερήσια διάταξη του Τύπου πριν την εκλογή του Πάπα Φραγκίσκου. Είχε ήδη βουίξει ο τόπος από τις φρικιαστικές αποκαλύψεις σε ΗΠΑ και Ευρώπη για τα αμέτρητα θύματα Καθολικών ιερωμένων.
Συνεπώς η ανάδειξη του Πάπα Φραγκίσκου φάνταζε σχεδόν επιβεβλημένη για την διάσωση όσου κύρους έχει απομείνει στην Καθολική εκκλησία.
Προ της κάθαρσης όμως είθισται να προηγείται η αποκάλυψη,η παραδοχή του εγκλήματος και βεβαίως η τιμωρία.
Στην περίπτωση εντούτοις των σεξουαλικών σκανδάλων της Καθολικής Εκκλησίας (είτε στη Γαλλία, είτε αλλού) είχαμε κυρίως εγκλήματα δίχως τιμωρία.
Το να ζητούν σήμερα συγχώρεση οι θύτες μπορεί να εντάσσεται στη “λογική” και στην κουλτούρα του Χριστιανισμού όμως δεν βοηθά την κάθαρση του “σώματος της εκκλησίας”.
Η συγχώρεση που ζητά σήμερα η γαλλική Εκκλησία εκφράζοντας “ντροπή και φρίκη” για τα ευρήματα της έρευνας είναι σχεδόν υποκριτική. Θα είχε, ίσως, υπόσταση και ρεαλιστικό αντίκρισμα εάν, εκτός από την συγχώρεση από το ποίμνιο και τα θύματα των κακοποιήσεων, ζητούσε και την παραδειγματική τιμωρία των δραστών…
Ιδιαίτερα όταν έχουμε να κάνουμε με συστημικά κακοποιητικές και βάναυσες συμπεριφορές σε βάρος αθώων θυμάτων.
Κατά αυτόν τον τρόπο η σαπίλα δεν θα εγκαταλείψει, έτσι εύκολα και απλά, την ιεραρχία της Καθολικής Εκκλησίας ή και άλλων χριστιανικών δογμάτων (π.χ. Προτεστάντες) σε Γαλλία, Βέλγιο,Γερμανία, Βρετανία, ΗΠΑ ή όπου αλλού.
Εν προκειμένω, ο δρόμος για την κόλαση είναι, καθώς λέμε, στρωμένος με τις “καλύτερες προθέσεις”.
