Η ιστοσελίδα Middle East Eye, στο “πρωτοσέλιδό” της, της 6ης Νοεμβρίου, παραθέτει ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο, το οποίο φυσικά τα εγχώρια μέσα ενημέρωσης δεν αναπαρήγαγαν ποτέ: στις 27 Φεβρουαρίου 2021, στην περιοχή της Ίντλιμπ στη Συρία, μια σειρά αεροπορικών βομβαρδισμών ακριβείας, προκάλεσε τον θάνατο 30 στελεχών των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων και τον τραυματισμό άλλων 34.
Η επίσημη τουρκική “γραμμή” έκανε λόγο για πλήγματα από την αεροπορία της Συρίας, ωστόσο στις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις είναι γνωστό ότι η αεροπορία της Συρίας δεν διαθέτει τις σχετικές ικανότητες, ούτε τον αντίστοιχο εξοπλισμό. Επρόκειτο για ρωσικό πλήγμα.
Η Τουρκία επέλεξε να μην στραφεί κατά της Ρωσίας, λόγω της Διαδικασίας της Αστάνα, αλλά και των λοιπών προβλημάτων που συναντά στο εσωτερικό και διεθνώς η πολιτική του προέδρου της. Η επίσημη ανακίνηση του θέματος θα οδηγούσε στην ανάγκη αντιποίνων εναντίον των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων στην Συρία και επομένως στην ενδεχόμενη κατάρρευση της συνεργασίας Ρωσίας-Τουρκίας. Μια τέτοια εξέλιξη αφενός θα εξέθετε τον ίδιο τον πρόεδρο της Τουρκίας, αφετέρου θα καθιστούσε ευάλωτη την Τουρκία στις πιέσεις από την Δύση.
Με τις φωνές μέσα στην Τουρκία να δυναμώνουν εναντίον της σχετικώς αντιαμερικανικής στροφής Ερντογάν (προφανώς με τη δέουσα ενίσχυση και από την Ουάσιγκτον προς τις εν λόγω δυνάμεις) η είδηση ότι η Ρωσία προκάλεσε στις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις, τις μεγαλύτερες απώλειες τις οποίες έχουν υποστεί μετά τον Αττίλα, η ηγεσία στην Άγκυρα δεν θα ένιωθε πολύ άνετα.
Επιπροσθέτως όμως, η Τουρκία έμεινε επισήμως σιωπηλή επί του ζητήματος εξαιτίας του γεγονότος ότι διαπραγματεύεται τη ρωσική ανοχή, στην πιθανότητα μιας νέας τουρκικής επέμβασης, στη βόρεια Συρία, εναντίον των (συμμάχων των ΗΠΑ αλλά ευρισκομένων στην ανάγκη της Ρωσίας σήμερα) Κούρδων του PYD. Η Ρωσία μέχρι σήμερα δεν έχει δώσει το “πράσινο φως” για μια νέα προώθηση των τουρκικών δυνάμεων. Προφανώς στις παράλληλες διαπραγματεύσεις, η ηγεσία των Κούρδων θα κριθεί ως προς το ποιον θα προτιμήσει: θα συνταχθεί με την κυβέρνηση της πατρίδας τους της Συρίας, ώστε να εμποδίσει μια νέα τουρκική δράση ή θα μείνει πιστή στις ΗΠΑ και δια των τελευταίων θα εξυπηρετήσει την Άγκυρα ενδεχομένως;
Όταν πριν από δέκα χρόνια, η Τουρκία του Ερντογάν επιχειρούσε ως αιχμή του δόρατος των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, τη βίαιη αλλαγή καθεστώτος στην Συρία, προφανώς δεν συνελάμβανε το γεγονός ότι έμπαινε σε έναν μακρόχρονο βούρκο, μέσα στον οποίο κάθε επιμέρους επιτυχία συνοδεύεται από οικονομικό κόστος και διεθνείς δεσμεύσεις – ιδίως με δεδομένο ότι οι ΗΠΑ πλέον επιλέγουν να κρατούνε τις αποστάσεις τους από το κοινό σχέδιο με την Τουρκία, τώρα που η αλλαγή καθεστώτος δεν φαίνεται να προχωράει.
Σε κάθε περίπτωση, η σημαντική αυτή είδηση αποδεικνύει ότι σε μια χορογραφία επικίνδυνων ισορροπιών, ο νεοοθωμανικός επεκτατισμός της Τουρκίας μπορεί να αποτελεί το κρίσιμο βαρίδι για την τελευταία, αν και όποτε υπάρξουν δυνάμεις ικανές και αποφασισμένες να αξιοποιήσουν προς όφελός τους, τον τουρκικό επεκτατισμό. Φυσικά, η Ρωσία δεν πρόκειται να εκστρατεύσει εναντίον της Τουρκίας. Γιατί να κάνει άλλωστε κάτι τέτοιο εναντίον ενός σχετικώς φιλικού (έστω πρόσκαιρα) ΝΑΤΟϊκού κράτους, όταν όλα τα υπόλοιπα, συμπεριλαμβανομένων ημών, επιχειρούν να την περικυκλώσουν στρατιωτικώς;
Και επίσης, αναρωτιέται κανείς, γιατί τόσα μέσα ενημέρωσης, τα οποία μεταδίδουν διαρκώς ειδήσεις για την Τουρκία στην Ελλάδα, “ξέχασαν” τη συγκεκριμένη είδηση; Μήπως για να εξακολουθούν να προπαγανδίζουν ότι η πώληση ενός ρωσικού, αμυντικού πυραυλικού συστήματος στην Τουρκία είναι σημαντικότερη από τον πλήρη εξοπλισμό επί δεκαετίες, των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων από τις ΗΠΑ; Ή ότι οι χάρτινες, μη-υποσχέσεις του Μπλίνκεν προς την Ελλάδα αποτελούν επαρκές αντάλλαγμα για την μετατροπή της πατρίδας μας σε αντιρωσικό ορμητήριο; Σε κάθε περίπτωση, η Συρία επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις ακόμα.
