Στην εξ αποστάσεως συνάντηση κορυφής Πούτιν και Σι τέθηκε το ζήτημα της διαμόρφωσης οικονομικών θεσμών οι οποίοι δεν θα μπορούν να επηρεαστούν από «τρίτα κράτη». Η βασική στόχευση είναι διπλή: πρώτον, η σταδιακή αντικατάσταση του δολαρίου στις διμερείς συναλλαγές και δεύτερον η δημιουργία εναλλακτικού συστήματος προς το σύστημα SWIFT για τις διεθνείς συναλλαγές μεταξύ τραπεζών, με δεδομένο ότι το ελεγχόμενο από την Δύση «SWIFT» και ο αποκλεισμός από αυτό επικρέμαται ως απειλή έναντι των ρωσικών τραπεζών και επομένως εναντίον της ρωσικής οικονομίας.
Η Κίνα και η Ρωσία γνωρίζουν ότι στον αμυντικό και στρατιωτικό τομέα η αποτροπή τους έναντι της Δύσης γενικά και έναντι των ΗΠΑ ειδικότερα, βρίσκεται σε τέτοιο σημείο ώστε μόνο ένας ολέθριος υπολογισμός θα μπορούσε να οδηγήσει στην απόφαση άμεσης σύγκρουσης. Εξ ου και μάλλον προτάσσεται η στρατηγική φθοράς στο στρατιωτικό πεδίο αντί της μετωπικής και τελικά παγκόσμιας σύρραξης.
Αντιθέτως, σε οικονομικό επίπεδο, η ισχύς των ελεγχομένων από την Δύση, διεθνών θεσμών είναι σχεδόν καταλυτική και μάλιστα δυσανάλογα ως προς την μεμονωμένη οικονομική ισχύ, ιδίως της Κίνας. Ενώ δηλαδή η τελευταία οδεύει προς την πρώτη θέση παγκοσμίως- την οποία ίσως και να ήδη έχει κατακτήσει -σε ό,τι αφορά την οικονομική αρχιτεκτονική παγκοσμίως, ο ρόλος της παραμένει περιορισμένος. Πολύ περισσότερο της Ρωσίας.
Είναι χαρακτηριστικό ότι τα παγκόσμια αποθεματικά των κεντρικών τραπεζών, ακόμα και σήμερα, σε ποσοστό 59,2% διακρατώνται σε δολάρια, κατά το ΔΝΤ. Φυσικά πρόκειται για ιστορικό χαμηλό, με δεδομένο ότι το 2000, το δολάριο έφτανε σε ποσοστό 71%. Ακόμα κι έτσι ο αμέσως επόμενος ανταγωνιστής είναι το ευρώ με 21%, ενώ το κινεζικό νόμισμα καταλαμβάνει μόλις 2%.
Επιπροσθέτως, η Δύση ελέγχει τους βασικούς διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς και τους αρμούς κίνησης του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, συμπεριλαμβανομένων των διεθνών, διατραπεζικών συναλλαγών. Πρόκειται για το σημαντικότερο απομεινάρι, ενός μεταπολεμικού, μονόπλευρα, δυτικό-κεντρικού, καπιταλιστικού κόσμου. Ήταν ένας παγκόσμιος πόλεμος και η ύπαρξη δύο συστημάτων, με τις ΗΠΑ τον αδιαμφισβήτητο κυρίαρχο μέσα στο πρώτο, εκείνα που καθόρισαν το σημερινό καθεστώς.
Η Ρωσία και -εξίσου- η Κίνα πρέπει να αναπτύξουν μια εναλλακτική μορφή καπιταλιστικής διεθνούς συνεργασίας αν θέλουν να πλήξουν στην καρδιά, τον δυτικό- κεντρικό, αμερικανικό τρόπο του διεθνούς καπιταλισμού και να κατακτήσουν υψηλότερο βαθμό συνεργασίας. Στην πραγματικότητα, είναι οι ίδιες οι ΗΠΑ εκείνες οι οποίες τους εξαναγκάζουν να αναζητήσουν τέτοιες οδούς, επειδή χρησιμοποιούν αψήφιστα την ισχύ τους.
Η δημιουργία εναλλακτικών θεσμών, μέσα στον καπιταλισμό ωστόσο δεν αποτελεί μια καθόλου εύκολη υπόθεση για τον οποιονδήποτε. Η επιτυχία μιας τέτοιας απόπειρας των δύο κρατών και των συμμάχων τους προϋποθέτει όχι απλώς έναν διαφορετικό, θεσμικό τρόπο συγκρότησης αλλά έναν υψηλό βαθμό εμπιστοσύνης μεταξύ τους, όπως και προς τους συμμάχους τους. Ένας ιδιαίτερος τρόπος επικοινωνίας και συναλλαγών ορισμένων τραπεζικών συστημάτων απαιτεί διαφάνεια για τα αντίστοιχατραπεζικά συστήματα και επομένως και κοινώς αποδεκτούς μηχανισμούς. Εδώ άλλωστε αρχίζουν και τα δύσκολα: η προϊούσα προσέγγιση των εθνικών οικονομιών συνεπάγεται -προκειμένου να υπερβεί το επίπεδο των εμπορικών συναλλαγών και να επιβιώσει μιας πολύπλευρης εξωτερικής πίεσης- έναν βαθμό συγχώνευσης και αλληλό- ελέγχων. Τέτοιες δομές τείνουν να ευνοούν την ισχυρότερη έναντι της ασθενέστερης οικονομίας, συνθήκη η οποία μακροπρόθεσμα πλήττει την Ρωσία.
Πριν από μερικά χρόνια, μια εξέλιξη όπως η παραπάνω θα φάνταζε εξαιρετικά μακρινή ή και απίθανη. Είναι οι ίδιες οι ΗΠΑ εκείνες οι οποίες επιταχύνουν την κίνηση προς εναλλακτικά μοντέλα συνεργασίας. Σύντομα δεν θα μπορεί να αμφιβάλλει κανείς ως προς την κεντρικότητα αυτών των σινορωσικών προσπαθειών στην αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους, όπως και σε ό,τι θα έχει να κάνει με τις πιθανές ενδό- δυτικές αντιθέσεις.
