Το αν οι μοναρχίες κάνουν καλό στους υπηκόους τους είναι αντικείμενο διαμάχης και θα συνεχίσει να είναι όσο υπάρχουν.
Αυτό, αντίθετα, που δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο διαμάχης είναι άλλο. Οι μοναρχίες κάνουν καλό στους ίδιους τους Βασιληάδες. Οι μονάρχες ζουν αποδεδειγμένα πολύ καλύτερα και πολύ υγιέστεροι από τους κοινούς θνητούς υπηκόους τους. Γεγονός ακόμα πιο εντυπωσιακό, αφού το πόσο θα ζήσει ένας άνθρωπος εξαρτάται, εκτός των άλλων, και από ισχυρούς, καθαρά βιολογικούς παράγοντες.
Αντίστοιχο φαινόμενο μάλιστα παρατηρείται και με τους Προέδρους των Ηνωμένων Πολιτειών. Ζουν πολύ περισσότερο και πολύ υγιέστεροι από τους Αμερικανούς πολίτες Παρά μάλιστα το γεγονός ότι, την τελευταία δεκαετία, σημειώνεται μείωση του προσδόκιμου ζωής στις ΗΠΑ.
Τις επισημάνσεις αυτές κάνει ο S. Jay Olshansky, Καθηγητής Επιδημιολογίας και Βιοστατιστικής, στο Πανεπιστήμιο του Ιλλινόις, σε άρθρο του που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση The Conversation.
Το τελευταίο αποβιώσαν μέλος της βρετανικής βασιλικής οικογένειας, ο πρίγκηπας Φίλιππος, πέθανε σε ηλικία μικρότερη κατά δύο μήνες της εκατονταετίας. Ο προηγούμενος θάνατος μέλους της βασιλικής οικογένειας ήταν αυτός της Βασιλομήτορος το 2002, σε ηλικία 101 ετών.
Κατά μέσο όρο, τα μέλη της βασιλικής οικογένειας ζουν 30 χρόνια παραπάνω από τους υπηκόους τους. Από τη Βασίλισσα Βικτόρια μέχρι σήμερα, οι Βρετανοί μονάρχες έζησαν κατά μέσο όρο 75 χρόνια και οι σύζυγοί τους 83.5 χρόνια. Αν μάλιστα αφαιρεθεί από τον κατάλογο ο πρίγκηψ Αλβέρτος, σύζυγος της Βικτορίας, που πέθανε πιθανώς από τυφοειδή πυρετό το 1861, σε ηλικία 42 ετών, η μέση διάρκεια ζωής των συζύγων των μοναρχών φτάνει το εντυπωσιακό ρεκόρ των 91.7 ετών.
Το προσδόκιμο ζωής των Βρετανών που γεννήθηκαν ταυτόχρονα με τους μονάρχες τους, καθ’ όλη αυτή την περίοδο, ήταν μόνο 46 χρόνια. Για παράδειγμα, το τυπικό προσδόκιμο ζωής για μια Βρετανίδα το 1819, ήταν λίγο κάτω από τα 41 χρόνια, η Βασίλισσα Ελισάβετ όμως, που επίσης γεννήθηκε το 1819 έζησε 81 χρόνια. Το προσδόκιμο ζωής των Βρετανίδων που γεννήθηκαν το 1926 είχε ήδη ανεβεί 62 χρόνια, παρόλα αυτά όμως η Ελισάβετ η δεύτερη που γεννήθηκε εκείνη τη χρονιά το έχει επίσης ξεπεράσει κατά 33 χρόνια και συνεχίζει να το ξεπερνά κάθε μέρα που περνάει.
‘Όπως σημειώνει ο Καθηγητής S. Jay Olshansky, τόσο μεγάλες διαφορές στη διάρκεια ζωής είναι σπάνιες, αλλά συμβαίνουν, ως αποτέλεσμα ενός συνδυασμού γενετικών με κοινωνικούς και παράγοντες συμπεριφοράς. Η μακροζωία των γονέων είναι αναγκαία προϋπόθεση, σύμφωνα πάντα με τον καθηγητή, για την μακροζοωία των παιδιών τους, όχι όμως και αρκετή. Σημαντικός είναι και ο ρόλος της αποφυγής συνηθειών που μικραίνουν τη ζωή και είναι πολύ πιο εύκολο να μικρύνει κανείς από το να παρατείνει τη ζωή του. Οι προς αποφυγήν παράγοντες είναι πολλοί, οι τρεις όμως γνωστότεροι είναι το κάπνισμα, το υπερβολικό φαί και η αποφυγή της άσκησης.
Και βεβαίως υπάρχει η επιρροή της φτώχειας και των προνομίων. Το να γεννηθείς φτωχός έχει αποδειχθεί ένας από τους πιο σημαντικούς παράγοντες για τη μείωση της διάρκειας της ζωής και βεβαίως αυτός είναι ένας τομέας που οι βασιλείς έχουν αποφασιστικό πλεονέκτημα. Τα προνόμια είναι κρίσιμος παράγοντας που διευκολύνει τη μακροζωία. Μια πολύ γνωστή μελέτη που έγινε στο Μάντσεστερ της Αγγλίας το 2017 απέδειξε ότι οι συνθήκες ζωής είχαν πολύ μεγάλη επίδραση στη διάρκειά της. Η πρόσβαση στην ανώτερη εκπαίδευση και υψηλότερα εισοδήματα συνδέονται με μακρύτερες ζωές. Ανάλογες μελέτες στις ΗΠΑ επιβεβαίωσαν αυτό το συμπέρασμα. Ακόμα και άνθρωποι που ζούσαν σε απέναντι σπίτια είχαν τελείως διαφορετική διάρκεια ζωής, ανάλογα με τις συνθήκες της ζωής τους.
Γενικεύοντας τα συμπεράσματα των μελετών διεθνώς, ο Αμερικανός ειδικός υποστηρίζει ότι η γενετική είναι ο πρώτος παράγοντας που προσδιορίζει το προσδώκιμο ζωής, αλλά αμέσως μετά και με βαριά επίδραση έρχονται η εκπαίδευση, η περίθαλψη, το καθαρό νερό, το εσωτερικό περιβάλλον στο σπίτι και στο χώρο εργασίας, η τροφή και η συνολική επιρροή του υψηλού ή χαμηλού κοινωνικο-οικονομικού στάτους.
Καταλήγοντας, το άρθρο υπογραμμίζει ότι «ο μακρύς βίος του πρίγκηπα Φιλίππου είναι λόγος να εορτάζεται η πρόοδος της ιατρικής επιστήμης στην ικανότητά της να διατηρεί τους ανθρώπους περισσότερο χρόνο εν ζωή. Αλλά είναι εν μέρει το αποτέλεσμα ενός προνομίου που το αρνούνται σε πολλούς και μια υπενθύμιση ότι η ανθρωπότητα έχει ένα μακρύ δρόμο να διανύσει προκειμένου να εξισώσει τις πιθανότητες μακράς ζωής».
