Συγκρατείστε αυτή την εικόνα: Για τις ανάγκες της ανακούφισης (ούτε καν απεγκλωβισμού) των πολιτών που παγιδεύτηκαν στα χιόνια, ανέλαβε δράση ο Στρατός.
Στη συμβολική αυτή κορύφωση της «κινητοποίησης του κρατικού μηχανισμού» διατέθηκαν, όπως διαβάζουμε 232 άτομα του στρατιωτικού προσωπικού, 38 οχήματα και 3 μηχανήματα, ενώ στους εγκλωβισμένους ο στρατός μοίρασε 1.040 κουβέρτες, 4.500 μπουκάλια νερό, 570 μερίδες φαγητό, 120 σάντουιτς, 200 κρουασάν, 160 σοκολάτες και 40 κονιάκ.
Τι το μεμπτό, θα έλεγε κανείς, στο να συντρέχει τους δοκιμαζόμενους εν μέσω τέτοιων εξαιρετικών περιστάσεων ένας θεσμός που διαθέτει και τον εξοπλισμό και την επιμελητειακή υποδομή για κάτι τέτοιο;
Συμβαίνει, ωστόσο, η εν λόγω παρέμβαση του στρατού, περισσότερο επικοινωνιακή στην ουσία της παρά αποτελεσματική, να εμπεδώνει το πλαστό αφήγημα ότι η χθεσινή θεομηνία ήταν τόσο ακραία, τόσο έξω από τις δυνατότητες πρόβλεψης και δράσης του περιώνυμου «κρατικού μηχανισμού», ώστε να καταστεί αναγκαία ακόμη και η κινητοποίηση όσων αποστολή έχουν την αντιμετώπιση άλλων απειλών στις εσχατιές της χώρας και όχι του χιονιά στην καρδιά της πρωτεύουσας.
Το προπέρσινο «έπος του Έβρου» (σκηνοθετημένο κι αυτό καταλλήλως για τις ανάγκες θεατών στην ελληνική επικράτεια, στις Βρυξέλλες ή στη γερμανική καγκελαρία) δίνει τη θέση του, με μια πικρή αίσθηση αποκλιμάκωσης ομολογουμένως, στο «έπος της Αττικής Οδού».
Διαφορετικά ειπωμένο: η «Ελπίς» έμελλε να μας διδάξει ότι απέναντι στο χάρβαλο κυβέρνησης, αυτοδιοίκησης και Πολιτικής Προστασίας οι ένστολοι είναι οι τελευταία μας ελπίς. Ίσως και να χρειάζεται να τους δοθεί περισσότερος χώρος, ώστε να βάλουν τα πράγματα σε μία τάξη…
Η εμπιστοσύνη που, κατά τους δημοσκόπους, εξακολουθεί να δείχνει ο ελληνικός λαός στις ένοπλες δυνάμεις (σε αντίθεση προς τα κόμματα, το κοινοβούλιο, τα συνδικάτα, ακόμη και την Εκκλησία πλέον), αποτελεί για κάποιους μιαν ορισμένη παρακαταθήκη μπροστά στο χαίνον κενό που δημιουργεί η ταυτόχρονη απαξίωση μιας ξετσίπωτης κυβέρνησης και μιας αφασικής αντιπολίτευσης. Πόσω μάλλον όταν και το γεωπολιτικό περιβάλλον είναι πολύ πιο σκοτεινό, αναδεικνύοντας αντικειμενικά τον γενικότερο ρόλο όσων ελέγχουν τα όπλα.
Αλλά βέβαια το «ο Στρατός σώζει την παρτίδα» (και την πατρίδα) θα ήταν πιο αξιόπιστο, αν μιλούσαμε για κάτι περισσότερο από 1.040 κουβέρτες για 3.500 εγκλωβισμένους – μόνο στην Αττική Οδό.
Μιλάμε άλλωστε για εκείνον τον «ελληνικό» στρατό, που σε κάθε στρατηγείο του έχει εγκατεστημένο και έναν Αμερικανό, που ασκείται μαζί με Εμιρατιανούς, που δίνει την Καλαμάτα στους Ισραηλινούς και την Αλεξανδρούπολη στους προετοιμαζόμενους για το μεγάλο ουκρανικό «ξεκαθάρισμα» Συμμάχους, που ξεστοκάρει προθύμως τους Γάλλους εν είδει παρηγοριάς τους για τη συμφωνία AUKUS, που πραγματοποιεί γυμνάσια με σενάριο καταστολής ταραχών σε αστικό περιβάλλον, που διακηρύσσει ότι έχει κοινές αξίες με τους Σαουδάραβες, και ότι πρέπει να κινητοποιηθούμε προμαχούμενοι του Δυτικού Πολιτισμού.
Δεν τα λέει αυτά ο πρώτος τυχόν, αλλά ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ στρατηγός Φλώρος. Αυτός που, κατά το στρατιωτικό ρεπορτάζ, επιμένει να προπορεύεται στις τελετές του προϊσταμένου του υπουργού.
