Την ώρα που η κρίση με ρίζες στα γεγονότα στην Ουκρανία κτυπά την πόρτα της Ιταλίας, η χώρα παρόλη την τεράστια εξάρτηση τόσο ενεργειακά, αλλά και μέσα από τη μεγαλύτερη απ’ οποιονδήποτε άλλο έκθεση των τραπεζών της στη Ρωσία, προσπαθεί παντοιοτρόπως να αποδείξει την προσήλωσή της στο δυτικό στρατόπεδο. Η ουκρανική υπόθεση περιπλέκει με τις συνέπειές της στις τιμές και την ακρίβεια την εκτέλεση του προϋπολογισμού, των σχεδίων για το Ταμείο Ανάκαμψης κι Ανθεκτικότητας, αλλά και τις εσωκυβερνητικές σχέσεις καθώς σημαντικό τμήμα της, με πρώτον τον Ματέο Σαλβίνι της Λέγκας, αλλά και τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι δεν έχουν κρύψει την φιλική τους διάθεση προς τη Μόσχα. Γεγονός που μπορεί να δημιουργήσει μία φιλυποψία απέναντι στην Ιταλία, που ήδη λόγω οικονομικής κατάστασης δεν χαίρει μεγάλης εμπιστοσύνης στους κύκλους των Βρυξελλών και της ΕΚΤ. Βέβαια, το γεγονός ότι μέσα στην ιταλική κυβέρνηση υπάρχουν κάποιοι που μπορούν να λειτουργήσουν ως γέφυρες διαμεσολάβησης προς τη Ρωσία, αποτελεί αφορμή για κάποιους να υποδείξουν πχ τον Μπερλουσκόνι ως ρυθμιστή που θα μπορούσε λόγω της φιλίας του να πείσει τον Πούτιν, εάν παρίστατο ανάγκη!
Όμως μέσα σε αυτό το πολιτικό κι οικονομικό σάστισμα για τον ρόλο που θα τηρήσει η χώρα, η Ιταλία και τα μέσα ενημέρωσης τείνουν να λησμονούν πολλά σημαντικά γεγονότα. Ο ιταλικός Τύπος σχεδόν στο σύνολό του -πέρα από κάποια ψελλίσματα- έχει λησμονήσει παντελώς, για να μην πούμε αποσιωπήσει, την εν ψυχρώ δολοφονία του Ιταλού αδέσμευτου δημοσιογράφου Αντρέα Ροκέλι από Ουκρανούς στρατιώτες, ενώ κάλυπτε τα πρώτα ένοπλα γεγονότα στο Ντονμπάς.
Ο τριαντάχρονος Ροκέλι από την Παβία, ήταν από τα βασικά στελέχη της φωτογραφικής κολεκτίβας Cesura που ιδρύθηκε το 2008. Είχε μεταβεί ήδη στην Ουκρανία για να απαθανατίσει την εξέγερση στην πλατεία Μαϊντάν. Στην τελευταία του αποστολή όπου βρήκε τον θάνατό του, ωστόσο, είχε αποφασίσει να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή για να καταγράψει τις συγκρούσεις στο καυτό μέτωπο της Ανατολής, όπου οι μάχες μεταξύ φιλορώσων πολιτοφυλάκων και στρατιωτών από το Κίεβο ήταν οι πιο έντονες. Μαζί του στην περιοχή του Σλαβιάνσκ, βρήκε τον θάνατο και ο μεταφραστής του, Ρώσος δημοσιογράφος και ακτιβιστής για τα ανθρώπινα δικαιώματα Αντρέι Μιρόνοφ, ενώ τραυματίσθηκε και ο Γάλλος συνάδελφός του Ουίλιαμ Ρογκελόν.
Ο νεαρός Ιταλός ρεπόρτερ σίγουρα δεν ήταν άμαθος από πολέμους για να ισχυρισθεί κάποιος ότι εισήλθε ανόητα σε κάποια εμπόλεμη ζώνη. Είχε στο ενεργητικό του ήδη πολλές αποστολές σε εμπόλεμες ζώνες και είχε δημοσιεύσει σε μεγάλα ιταλικά και διεθνή Μέσα, όπως τα Newsweek, Le Monde, The Wall Street Journal, Foreign Policy, Panorama και L’Espresso.
Μάλιστα ο φωτογραφικός του τόμος «Russian Interiors», που δημοσιεύτηκε μετά θάνατον στα τέλη του 2014 και μέσα σε αυτόν προβάλλει μία συγκλονιστικά συγκινητική κι οικεία εικόνα του γυναικείου σύμπαντος στις πρώην σοβιετικές χώρες, επαινέθηκε από τον Μάρτιν Παρ στο British Journal of Photography ως ένα από τα 10 κορυφαία φωτογραφικά άλμπουμ της χρονιάς. Ο Ροκέλι μετά το διεισδυτικό του ρεπορτάζ για τα γεγονότα στο Μαϊντάν, όπου διαπίστωσε από πρώτο χέρι τη δράση των Νεοναζί στις εξελίξεις και τον ρόλο τους στις μάχες με τους ρωσόφωνους στα ανατολικά της χώρας, θέλησε να διερευνήσει τις καταγγελίες για γενοκτονίες της εθνοτικής μειονότητας (όπως γνωρίζουμε όχι μόνον των ρωσόφωνων, αλλά και Ελλήνων) από τις ουκρανικές δυνάμεις στην περιοχή. Έρευνα που μάλλον τον έβαλε στο στόχαστρο κάποιων, που νοιώθοντας πως τα διεθνή μέσα ενημέρωσης είναι με το μέρος τους δεν ήθελαν η εικόνα του «μαχητή της ελευθερίας» από τον εισβολέα να αμαυρωθεί από το στίγμα του φανατικού και του εκδικητή που περνά τον αδύναμο κι ανεπιθύμητο εν στόματι μαχαίρας.
«Γ…ε έναν φωτογράφο» ήταν τα λόγια του Βιτάλι Μαρκίν στην τηλεφωνική συνομιλία που ανακάλεσαν οι υπηρεσίες που ερευνούσαν την υπόθεση της δολοφονίας του κι ενοχοποίησαν, αλλά και συντέλεσαν ώστε να καταδικασθεί πρωτόδικα, τον λοχία της Ουκρανικής Πολιτοφυλακής που βρισκόταν στον λόφο από τον οποίο προήλθαν τα πυρά. Ο ίδιος ο Μαρκίν είχε μεγαλώσει με τη μητέρα του στην Ιταλία και διέθετε ιταλικό διαβατήριο. Παρακινημένος από πατριωτικό ζήλο, επέστρεψε στα τέλη του 2013 στην Ουκρανία, πρώτα για να συμμετάσχει στις διαμαρτυρίας στην πλατεία Μαϊντάν και μετά κατετάγη στους εθελοντές της Πολιτοφυλακής για να πολεμήσει ενάντια στις φιλορωσικές δυνάμεις που επεδίωκαν να αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους, μετά τα γεγονότα στο Μαϊντάν και την προσάρτηση της Κριμαίας.
Ο Μαρκίβ συνελήφθη το 2017 μετά τις έρευνες της ειδικής ιατροδικαστικής ομάδας των καραμπινιέρων Ros έπειτα από αίτημα της οικογένειας, καθώς η ιταλική κυβέρνηση δεν συνέδραμε στο ελάχιστο. Τον Ιούλιο του 2019 καταδικάσθηκε από το δικαστήριο της Παβίας σε 24 χρόνια φυλάκιση για συνέργεια στη δολοφονία του Ροκέλι και του Μιρόνοφ, αλλά έναν χρόνο αργότερα το Εφετείο τον απάλλαξε λόγω ανεπαρκών στοιχείων. Η υπόθεση παρ’ ολίγον να προκαλέσει διπλωματικό επεισόδιο με την Ουκρανία, η επίσημη κυβέρνηση της οποίας ανέκαθεν υποστήριζε με νύχια και δόντια τον Μαρκίβ.. Μάλιστα στο Εφετείο ο Ουκρανός υπουργός Εσωτερικών Αρσέν Αβάκοφ κατέθεσε ως μάρτυρας υπεράσπισης και αποκάλεσε τον Ουκρανο-ιταλό στρατιώτη ήρωα πολέμου. Ο Μαρκίβ πράγματι είχε αναγορευθεί ως ήρωας στην Ουκρανία, ενώ ο επικεφαλής της μονάδας του, που είχε δώσει και την εντολή για τα πυρά είναι σήμερα βουλευτής και υπεύθυνος για τις σχέσεις του Κοινοβουλίου με την Ιταλία.
Η απόφαση του Εφετείου δεν έλαβε υπ’ όψη της ούτε τα πορίσματα των ερευνών, αλλά ούτε και τη δεδηλωμένη μαρτυρία Ουκρανού στρατιώτη μαρτυρία Ουκρανού στρατιώτη που επιβεβαίωνε πως βρίσκονταν στον λόφο και μολονότι δεν γνωρίζει ποιός ακριβώς συνάδελφός του πυροβόλησε, είχε ακούσει τον διοικητή του να λέει πως οι δημοσιογράφοι «δεν πρέπει να βρίσκονται εκεί».
Ενδεικτικό είναι πως οι ουκρανικές αστυνομικές δυνάμεις, σε συντονισμό με τις αρχές, πάντοτε αναφέρονταν κυνικά στον θάνατο του Ιταλού φωτορεπόρτερ ως «παράπλευρη απώλεια» του πολέμου, που είχε μεταβεί για να καταγράψει. Άσχετα εάν η ιταλική έρευνα, που ξεκίνησε χάρη στην επιμονή της οικογένειας του Αντρέα, οδήγησε στον Βιτάλι, τοποθετώντας τον στον λόφο Καρατσούκ, όπου γράφτηκε η τραγική τούτη σελίδα.
Παρόλο που ο ίδιος, οι αρχές, αλλά και αμφιλεγόμενα ρεπορτάζ προσπαθούσαν να τον τοποθετήσουν πολύ μακρύτερα από τον τόπο δολοφονίας. Μάλιστα στοχευμένα ρεπορτάζ ιταλικών μέσων, με τη συνδρομή Ουκρανών δημοσιογράφων, προσπάθησαν είτε να πείσουν πως ο φωτορεπόρτερ βρέθηκε σε «λάθος σημείο», παγιδευμένος σε διασταυρούμενα πυρά, είτε να επιρρίψουν την ευθύνη αποκλειστικά στους φιλορώσους. Τελικά ο «ήρωας» πατριώτης Μαρκίβ απηλλάγη, ζει στην Ιταλία άσπιλος και μπορεί να επιστρέψει ξανά στην Ουκρανία για να υπερασπισθεί τα εδάφη της από τις επιβουλές των αυτονομιστών και της Ρωσίας, που τα πολιορκούν θέλοντας να τα υφαρπάξουν, όπως διαπιστώνουν τα μονομερή ρεπορτάζ των κυρίαρχων mainstream μέσων.
