Καθώς ο πόλεμος έχει μπει για τα καλά στον δεύτερο μήνα και οι εξελίξεις επιταχύνονται, αλλά και πυκνώνουν, μια σειρά περαιτέρω συμπερασμάτων μπορούν να εξαχθούν σε ό,τι έχει να κάνει με τις εξελίξεις στο άμεσο και ευρύτερο στρατιωτικό πεδίο, καθώς και με τις οικονομικοπολιτικές επιπτώσεις παγκοσμίως.
Το πρώτο έχει να κάνει με την αναδιάταξη των ρωσικών δυνάμεων. Η αρχική, γρήγορη εφόρμησή τους σε μεγάλες πόλεις της Ουκρανίας και ειδικότερα στο Κίεβο, είναι αμφίβολο αν στόχευε στον ταχύτατο αποκεφαλισμό της ουκρανικής ηγεσίας και ως εκ τούτου απέτυχε ή αν αποτελούσε αντιπερισπασμό, ώστε να καθηλώσει κρίσιμες ουκρανικές δυνάμεις, δίνοντας έτσι περισσότερη άνεση στο κύριο μέτωπο στα ανατολικά.
Όπως και να έχει, το κύριο μέτωπο στρατιωτικό μέτωπο έχει μετατοπιστεί ξεκάθαρα στα ανατολικά, όπου και θα δούμε έναν συνδυασμό πολέμου σε κατοικημένες περιοχές με συγκρούσεις σε ανοιχτό πεδίο. Η ρωσική κυριαρχία στον αέρα, παρά τα περί αντιθέτου λεγόμενα στα δυτικά μέσα ενημέρωσης, δεν φαίνεται να αμφισβητείται στην πράξη. Ο εξοπλισμός των Ουκρανών με βρετανικά starstreaks όντως θέτει νέες δυσκολίες στα ρωσικά αεροπλάνα και ελικόπτερα, χωρίς όμως να έχουμε δει ακόμα ότι αποτελεί σημείο καμπής. Αντιθέτως, προσπάθειες οργανωμένης μετακίνησης στρατευμάτων των Ουκρανών προς τα ανατολικά (μία έως τώρα τουλάχιστον) φαίνεται ότι μπορούν να καταστρέφονται με πυραυλικές επιθέσεις. Άρα η διενέργεια ελιγμών από ουκρανικής πλευράς, προκειμένου να ανακουφιστεί η κατάσταση των δυνάμεών τους, όπου απειλούνται με περικύκλωση, μάλλον είναι ανύπαρκτη. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι Ουκρανοί εξακολουθούν να αμύνονται στατικά, μέσα κυρίως σε κωμοπόλεις, μεγάλες πόλεις και οχυρές τοποθεσίες.
Εξακολουθούμε επιπλέον να μην βλέπουμε καμία απόδειξη οργανωμένης και μαζικής επιστράτευσης στην Ουκρανία, παρά μόνο τοπικές «κινητοποιήσεις», με διανομή όπλων σε κατοίκους περιοχών. Σύμφωνα με πληροφορίες τις οποίες δεν μπορούμε να επιβεβαιώσουμε, οι Ουκρανοί τείνουν να τοποθετούν ανά ορισμένο αριθμό στρατιωτών τους, κάποιους από εκπαιδευμένα από την CIA νεοναζιστικά τάγματα, ώστε να αποφύγουν λιποταξίες. Σε κάθε περίπτωση, η απουσία μαζικής επιστράτευσης επιβεβαιώνει μέχρι σήμερα, το «μούδιασμα» των Ουκρανών, ενώ και η μεταφορά εθελοντών-μισθοφόρων από την Δύση φαίνεται ότι έχει περιοριστεί έως ανακοπεί, πέραν προφανώς εκείνων που έχουν αντίστοιχη εμπειρία ή λειτουργούν ως «στρατιωτικοί σύμβουλοι» δυτικών κρατών.
Οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις λογικά θα αποπειραθούν έναν μεγάλο ελιγμό στα ανατολικά, προκειμένου να αποκόψουν τον κύριο όγκο των μάχιμων ουκρανικών ενόπλων δυνάμεων στην περιοχή του Ντονμπάς, με τον διπλό στόχο αφενός να εκκαθαρίσουν την εν λόγω περιοχή και να εκπληρώσουν τον βασικό στόχο της «ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης» έως τις 9 Μαΐου, αφετέρου να στερήσουν από την Ουκρανία συνολικά τις πλέον μάχιμες δυνάμεις της, προκαλώντας ενδεχομένως μια στρατιωτική και πολιτική κατάρρευση στο Κίεβο.
Το δεύτερο είναι ότι ενόψει όλων αυτών και επειδή οι ουκρανικές αντοχές φθίνουν, ο πόλεμος έχει μετατραπεί ξεκάθαρα σε πόλεμο Ρωσίας-ΝΑΤΟ, όπως εμμέσως ήταν εξ αρχής. Από πλευράς συνεργασίας δυνάμεων ΝΑΤΟ και Ουκρανίας, έχουμε μια διαρκή ροή κατασκοπευτικών πληροφοριών στο πεδίο από το πρώτο προς την δεύτερη και επιπλέον την διαρκή τροφοδότηση με ολοένα βαρύτερο οπλισμό. Η συζήτηση περί αποστολής παλαιών, ψυχροπολεμικού τύπου τεθωρακισμένων μπορεί μεν να εγείρει ζητήματα ως προς την χρησιμότητά τους, ωστόσο μας εισήγαγε πιο άμεσα στην προετοιμασία της αποστολής αντιαεροπορικών συστημάτων και αεροπλάνων. Όπως έχουμε γράψει και στο παρελθόν, το σκεπτικό πίσω από όλα αυτά συνίσταται στο να συρθούν το ΝΑΤΟ και ειδικότερα οι ΗΠΑ σε μια δικαιολογημένη απευθείας αντιπαράθεση με την Ρωσία. Με δεδομένη την προφανή αστάθεια της προεδρίας Μπάιντεν και ειδικότερα του ίδιου του προέδρου των ΗΠΑ, οι πλέον φανατικοί αντιρωσικοί κύκλοι ενισχύονται και επιδιώκουν, όπως φαίνεται, να προκαλέσουν αλλαγή καθεστώτος στην Μόσχα και στρατηγική ήττα της Ρωσίας με επαναφορά της στις συνθήκες που επικρατούσαν επί Γιέλτσιν. Είναι διατεθειμένοι να διακινδυνεύσουν έναν μεγαλύτερο πόλεμο ελπίζοντας ότι θα τον «περιορίσουν» στην ευρωπαϊκή ήπειρο, μακριά από τα αμερικανικά εδάφη και με πιθανή χρήση μικρών μόνο πυρηνικών όπλων.
Η συζήτηση περί αποκλεισμού του Καλίνινγκραντ ή και προσπάθειας περιορισμού της ρωσικής ναυσιπλοΐας αποτελούν κακοστημένες προβοκάτσιες. Απέναντι σε αυτές τις επιλογές και με δεδομένο ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία τραβάει σε μάκρος, η Ρωσία τίθεται μπροστά στην επιλογή της απόπειρας αποκλιμάκωσης δια της κλιμάκωσης. Δεν πρόκειται για εύκολη απόφαση, ωστόσο πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι στην Μόσχα έχουν αντιληφθεί ότι ετοιμάζεται η διάλυση της Ρωσίας και ο πολιτικός της έλεγχος, ενώ επιπλέον η ένταση των κυρώσεων, προσανατολίζει τους ηγετικούς κύκλους σε πλήρη αποκοπή από την Δύση, έως ότου η τελευταία αλλάξει ηγεσίες – άρα για μεγάλο χρονικό διάστημα, με δεδομένο ότι τα δυτικά πολιτικά συστήματα αποτελούν σκληρά ελεγχόμενες, «αστικοφιλελεύθερες» ολιγαρχίες, οι οποίες δεν επιτρέπουν γνήσια λαϊκή απόφανση επί του πυρήνα των πολιτικών τους.
Το τρίτο συμπέρασμα συνίσταται στο ότι η Δύση εξάντλησε το οικονομικό της οπλοστάσιο πολύ γρήγορα, με μέτρια έως μηδενικά αποτελέσματα. Πράγματι, οι κυρώσεις θα προκαλέσουν ύφεση στην Ρωσία και ενδεχομένως υψηλό πληθωρισμό. Ωστόσο, τίποτα από τα δύο δεν έκαμψε ποτέ καμιά πολεμική οικονομία. Ακόμα χειρότερα για την Δύση, η πλειοψηφία του πλανήτη δεν δείχνει κανένα ενδιαφέρον να υιοθετήσει τέτοιες κυρώσεις, ούτε να πειθαναγκαστεί από τις ΗΠΑ. Η Ρωσία μπορεί να έχει οικονομικές επιπτώσεις από τις κυρώσεις αλλά διαθέτει κάτι πολύ απτό που λειτουργεί αντισταθμιστικά: πρώτες ύλες και στρατιωτική ισχύ. Και τα δύο σε ένα περιβάλλον παγκοσμίου σπονδυλωτού ή και άμεσου πολέμου αποτελούν απολύτως κρίσιμα στοιχεία.
Η Ε.Ε. των χρησίμων ηλιθίων και εξαγορασμένων ηγετών θα υποστεί ύφεση σε συνδυασμό με πληθωρισμό, αλλά ενδεχομένως και σοκ περιορισμού της βιομηχανικής της παραγωγής, χωρίς να διαθέτει κανένα από τα πλεονεκτήματα που διαθέτουν οι ΗΠΑ, η Ρωσία και η Κίνα. Έχοντας καταδείξει ότι αποτελεί προτεκτοράτο των ΗΠΑ, με την Γερμανία και την Γαλλία να επιστρέφουν στα πραγματικά τους διεθνοπολιτικά μεγέθη και όχι σε αυτά που το θερμοκήπιο της Ευρωζώνης τις έκανε να νομίζουν ότι διαθέτουν (και τα μεγέθη αυτά είναι μικρότερα από εκείνο της Τουρκίας, του Ιράν, του Πακιστάν και άλλων κρατών) η ευρωζώνη θα αναγκαστεί να αποδείξει αν και γιατί το ευρώ εξακολουθεί να είναι σημαντικό, ενώ η Ε.Ε. θα αναγκαστεί να καταστείλει κάθε διαφωνία στο εσωτερικό της ακόμα και με τίμημα την περαιτέρω συρρίκνωσή της.
Ταυτοχρόνως οι ΗΠΑ, παρότι σε καλύτερη προφανώς θέση από την Ε.Ε. αποφάσισαν να «παίξουν τα ρέστα τους» στην Ουκρανία, δηλαδή σε έναν πόλεμο τον οποίο ξέρουν ότι η Ρωσία δεν μπορεί να χάσει. Επομένως διακινδυνεύουν την εναπομείνασα αξιοπιστία τους ως προς τους συμμάχους τους αφενός και το ξέσπασμα ενός γενικευμένου πολέμου αφετέρου. Επιπλέον, και ενώ η οικονομική κρίση για τις ΗΠΑ δεν θα είναι τόσο καταστροφική όσο για την Ευρώπη, εάν δεν προχωρήσουν σε άμεσο πόλεμο με την Ρωσία, διακινδυνεύουν να ενισχύσουν το ρεύμα του απομονωτισμού στο εσωτερικό τους, με βασική ηγετική μορφή του τον Τραμπ ή κάποιον διάδοχό του.
Όπως και να έχει, η διάσπαση και επομένως αναίρεση ή έστω περιορισμός της διαδικασίας της παγκοσμιοποίησης επιταχύνεται, με πρωταγωνιστή τις ίδιες τις ΗΠΑ, οι οποίες συνειδητοποιούν ότι αυτήν την στιγμή ηττώνται στο δικό τους παιχνίδι και ως εκ τούτου καννιβαλίζουν τους πιο στενούς συμμάχους τους στην Ευρώπη.
Το γεγονός ότι μετά την επιβολή κυρώσεων από τις ΗΠΑ στην Ρωσία, το ρούβλι ξεκίνησε ένα ράλι ανόδου έναντι του δολαρίου συνιστά απόδειξη μιας σημαντικής στροφής: από την γενική πίστη προς ένα νόμισμα ως παράγοντα ισχύος και την παντοδυναμία των κεντρικών τραπεζών φαίνεται να μετατοπιζόμαστε (ακριβώς λόγω της πολεμικής οικονομίας την οποία έχουν επιβάλλει οι ΗΠΑ) σε αποτίμηση της αξίας των νομισμάτων στη βάση της σύνδεσής τους με άλλα προϊόντα, όπως είναι οι πρώτες ύλες. Επιπλέον, δεν πρέπει να μας διαφεύγουν οι κινήσεις «ξεφορτώματος» από πλευράς επενδυτών των ομολόγων του δημοσίου των ΗΠΑ, όπως και η απόφαση των τελευταίων να διαθέσουν πετρέλαιο από τα στρατηγικά τους αποθέματα. Η Ουάσιγκτον θέτει τα θεμελιώδη της ισχύος της σε κίνδυνο για έναν πόλεμο, τον οποίο είναι πολύ επικίνδυνο να χάσει, αλλά ακόμα πιο επικίνδυνο να κερδίσει.
Το τέταρτο (και τελευταίο στο παρόν άρθρο) συμπέρασμα συνίσταται στο ότι ο παγκόσμιος σπονδυλωτός πόλεμος αναδιατάσσει, όπως έχουμε περιγράψει και παλαιότερα, τις παγκόσμιες και περιφερειακές ισορροπίες. Θα αναφερθούμε αναλυτικά σε επόμενο άρθρο, ωστόσο πρέπει να σημειώσουμε ακροθιγώς, ότι οι τελευταίες κινήσεις Νούλαντ, η οποία επισημοποίησε όσα είχαμε γράψει περί στρατηγικής σχέσης ΗΠΑ- Τουρκίας όπως και Ισραήλ-Τουρκίας, ξήλωσε όλη την εκπορευόμενη από την πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα, προπαγάνδα. Η Ελλάδα και η Κύπρος προορίζονται να αποτελέσουν το επιδόρπιο στην αμερικανοτουρκική διευθέτηση και στρατηγικό βάθος για την Τουρκία και το Ισραήλ. Από προτεκτοράτα των ΗΠΑ θα μετατραπούμε και σε τουρκικά προτεκτοράτα. Σε αυτό το πλαίσιο θα ρυθμιστεί όχι μόνο η αξιοποίηση των φυσικών πόρων της ανατολικής Μεσογείου αλλά και ζητήματα της ελληνικής επικράτειας και της υπόστασης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μάλιστα, για πρώτη φορά ιστορικώς, με αυτές τις ηγεσίες που διαθέτουμε, δεν θα μπορούμε να υπολογίζουμε ούτε και σε εξισορροπητική ρωσική παρέμβαση. Ο ελληνισμός χρειάζεται επαναστατική εσωτερική αλλαγή για να σωθεί και τότε πολλοί θα πρέπει να λογοδοτήσουν.
