Όσο η πολιτική στην Ιταλία έχει περιορισθεί στους στρατηγισμούς των κομμάτων, εντός και εκτός της ετερόκλητης κυβερνητικής συμμαχίας, για τη δημιουργία εντυπώσεων και την αύξηση ποσοστών ενόψει εκλογών, τόσο τα εξωθεσμικά κέντρα όσο και τα μέσα ενημέρωσής τους, επιδιώκουν να παρουσιάσουν την εικόνα του δοτού πρωθυπουργού Μάριο Ντράγκι ως «ειρηνοποιού» εντός και εκτός Ιταλίας.

Ταυτόχρονα με την επίσκεψή του στις ΗΠΑ, αλλά με μεγαλύτερη ένταση  μετά το ‘endorsement’ (έγκριση) του Ντράγκι στον σχετικό ρόλο από τον πρόεδρο των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, ο πρώην τραπεζίτης προβάλλει και τη στολή του διπλωμάτη. Το απόγευμα της 26ης Μαΐου, ο Ντράγκι είχε τηλεφωνική συνδιάλεξη με τον Βλαντίμιρ Πούτιν, έπειτα από σχεδόν δύο μήνες έντασης στις σχέσεις ανάμεσα στις δύο χώρες, που έχει καταλήξει σε έναν εκατέρωθεν πόλεμο δηλώσεων, αλληλοκατηγοριών, διπλωματικών απελάσεων, κυβερνοεπιθέσεων. Ο Ντράγκι μπορεί να μην έπεισε τον Πούτιν να σπεύσει άμεσα να συνομιλήσει με την ουκρανική ηγεσία, μολαταύτα συζήτησε μαζί του, μεταξύ άλλων και για δύο φλέγοντα ζητήματα για την Ε.Ε. και την ανάπτυξή της. Το ενεργειακό και το ζήτημα της διάθεσης σιτηρών. Δύο θέματα που καθαιμάσσουν καθημερινά το επιχειρείν και τους πολίτες στην ήπειρό μας, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο και που η έκβασή τους θα κρίνει εν πολλοίς και τη μοίρα του Σχεδίου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας στην Ιταλία. Για το οποίο ακριβώς «ενθρονίσθηκε» ο Ντράγκι στην πρωθυπουργία και το οποίο κινδυνεύει να εξοκείλει -όπως αναφέρει και στην πρόσφατη αυστηρή προειδοποίηση για το μέλλον του και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Ανίκανος να διαχειριστεί τα κόμματα που ερίζουν για το ποιο θα βρίσκεται στην κεφαλή της εκκίνησης για τον σχηματισμό (μετεκλογικά) της όποιας συμμαχικής κυβέρνησης προκύψει από τις επερχόμενες εκλογές, ο Ντράγκι και οι υποκινητές του πρέπει να συντηρήσουν την εικόνα του εγγυητή. Η άμεση επαφή με τον Πούτιν, ως προνομιακός μεσολαβητής -τη στιγμή που το Βερολίνο του Όλαφ Σολτς είναι ο πλέον διαπρύσιος αντίπαλός του και ο Εμανουέλ Μακρόν είναι βυθισμένος στην εκλογική του και πολιτική απονομιμοποίηση- εγγυάται στον Ντράγκι μία θέση στο προσκήνιο (και διεθνώς) σε μία στιγμή που και η κατάσταση στο Ουκρανικό μοιάζει να μην εξελίσσεται όπως θα ήθελε η Δύση, αλλά και οι επιπτώσεις του διεθνώς κάνουν επιτακτική την ανάγκη (όπως έδειξε η προσπάθεια για τα σιτηρά) να υπάρξει μία συνεννόηση με τον Ρώσο ηγέτη.

Τα ιταλικά μέσα ενημέρωσης υπερφώτισαν τη συνδιάλεξη του Ντράγκι με τον Πούτιν, δίνοντάς της μία χροιά που ξεπερνούσε κατά πολύ τον διμερή χαρακτήρα της. Σε βαθμό που τεχνηέντως να το συνδυάζουν χρονικά με την απόφαση του Πούτιν να διαπραγματευθεί το άνοιγμα των λιμανιών για τη φόρτωση των πλοίων. Είκοσι χρόνια μετά την ιστορική συμφωνία Μπους και Πούτιν με τη μεσολάβηση του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, οι Ιταλοί αρέσκονται στην ιδέα ένας άλλος Ιταλός ηγέτης, χαίροντας όπως ο πρώην κεντρικός τραπεζίτης της Ε.Ε. μεγαλύτερου διεθνούς κύρους, να συμβάλει σε μία νέα προσέγγιση με τη Ρωσία. Γι’ αυτό και σπεύδουν όλοι, με προεξάρχοντες τον Τύπο και το ίδιο το ΥΠΕΞ της χώρας να πνίξει εν τη γεννέσει της τη φιλοδοξία του Ματέο Σαλβίνι της Λέγκας να μεταβεί διαμεσολαβητικά στη Μόσχα. Με το κόμμα του να υποχωρεί δημοσκοπικά ακόμη και στο εσωτερικό της κεντρο/ακροδεξιάς συμμαχίας (το Αδέλφια της Ιταλίας τη Μελόνι είναι πλέον το πρώτο κόμμα στη χώρα με 22%), όπου μόλις συγκεντρώνει το 15,9% ο Σαλβίνι αισθάνεται πως μόνο με μία τέτοια πυροτεχνική κίνηση -ακόμη κι εάν δεν πετύχει- θα μπορέσει να αναστρέψει την καταρρέουσα πορεία του κόμματός του, που κινδυνεύει να γίνει, ακόμη και στην τωρινή συμμαχική κυβέρνηση, ο φτωχός συγγενής.

Η προώθηση της ειρήνης στην Ουκρανία, ως υπηρεσία για ολάκερη την υφήλιο, μοιάζει να είναι η καινούργια αποστολή του Ντράγκι. Κάτι που προβάλλεται ως κεντρικό θέμα και στο περιεχόμενο της επίσκεψής του στο Ισραήλ (13-14 Ιουνίου), αλλά και στην επόμενη μετάβασή του στην Άγκυρα (αρχές Ιουλίου). Η λύση του Ουκρανικού έχει άμεση σχέση με τις τιμές και την προμήθεια της ενέργειας και ο Ντράγκι έχει (εξ ου κι ο έπαινος του Μπάιντεν γι’ αυτό) θέσει σκοπό του να γίνει ο σημαιοφόρος στην παγκόσμια και ιταλική προσπάθεια για απεξάρτηση από το ρωσικό πετρέλαιο. Μπορεί με τη συνδιάλεξή του με τον Πούτιν να εξασφάλισε πως η Ρωσία θα είναι ο μεγάλος προμηθευτής της Ιταλίας (μιας κι ο υπουργός Οικονομίας του Ντανιέλε Φράνκο από το Νταβός επεσήμανε πόσο θα ήταν καταστροφικό να σταματήσει η ροή ρωσικής ενέργειας στην Ιταλία), όμως ο ίδιος ο Ντράγκι διαμηνύει πως θα τελειώσει με την ρωσική εξάρτηση και θ’ αναζητήσει στην Αφρική το αναγκαίο φυσικό αέριο. Η διπλή προσήλωσή του αυτή είναι που τον οδηγεί και στο Ισραήλ ή την Άγκυρα, καθώς η αναβίωση του East Med και της εκμετάλλευσης των ισραηλινών και κυπριακών κοιτασμάτων στην πρώτη περίπτωση και η εμπλοκή της Τουρκίας στη Λιβύη (και τα κοιτάσματά της δυνητικά), όπως κι ο ιδιαίτερος ρόλος που μπορεί και οι δύο χώρες να παίξουν στο Ουκρανικό (το Ισραήλ μέσω και των Ρώσων κι Ουκρανών Εβραίων κι εντός της χώρας, αλλά και των αναμενόμενων προσφύγων) μπορεί να αποδειχθούν δύο πολύ σημαντικά πιόνια στη σκακιέρα του νέου ειρηνοποιητικού ρόλου του.

Ο Ντράγκι επίσης προβάλλεται και ως ειρηνοποιός στο εσωτερικό της  χώρας, ιδίως μετά την παρέμβασή του στο εθνικό συνέδριο της μεγάλης (και λιγότερο ριζοσπαστικής και κεντρώας) εργατικής ένωσης CISL. Στο μήνυμά του ζητούσε (ως άλλος Ενρίκο Μπερλινγκουέρ το 1973 στο πλαίσιο του Ιστορικού Συμβιβασμού) ενότητα και γαλήνη μεταξύ εργατών, επιχειρήσεων και κυβέρνησης για το καλό της οικονομίας εν μέσω κρίσεως. Ο Ντράγκι πασχίζει να πείσει τη διευρυμένη μεσαία τάξη (πολυάριθμη στην Ιταλία) ότι ο κυβερνητικός του στόχος παραμένει στο «είμαι εδώ για να τα αλλάξουμε όλα». Φράση που επανέλαβε, γιατί όπως εξήγησε «ενσαρκώνει το νόημα αυτής της κυβέρνησης, είμαστε εδώ για να κάνουμε αυτό που χρειάζεται η Ιταλία, όχι για να μείνουμε στάσιμοι και είμαστε εδώ για να το κάνουμε μαζί σας».

Εάν κάποιος παλιός συνδικαλιστής που είχε ακούσει τον Μπερλινγκουέρ να εκστομίζει στους εργάτες του ενεργειακού ομίλου ΑΝΙC (1973, στο Ιστορικός Συμβιβασμός , εκδ. Θεμέλιο1977, σ. 153) το «η μόνη πολιτική που μπορεί να οδηγήσει την Ιταλία στο να μετασχηματισθεί (…) δεν μπορεί να είναι άλλο από μία πολιτική που δίνει δύναμη, υπερηφάνεια, ικανότητα δράσης, πρωτοβουλίας (…) οι αντιδραστικοί καθοδηγητές της (ΣτΣ τότε) Χριστιανοδημοκρατίας, θα ήθελαν τη διαίρεση του λαού (…) εμείς θα δουλέψουμε για την ενότητα όλων των λαϊκών δυνάμεων» θα νόμιζε εμβρόντητος ότι τα ξανάκουγε να επαναλαμβάνονται σχεδόν αυτολεξεί (ως κωμικό απόηχο αυτή τη φορά)  στο μήνυμα του Ντράγκι στην CISL.

Ο τραπεζίτης Ντράγκι (που ως τέτοιος υπενθυμίζει μερίδα του Τύπου, ποτέ δεν υπήρξε αλληλέγγυος με αυτήν την μεγάλη τάξη των κοινωνικών εταίρων, που κατά κανόνα εκπροσωπεί αυτό το συνδικάτο) ως πρωθυπουργός Ντράγκι έχει επίγνωση πως δίχως την υποστήριξη των συνδικάτων και των επαγγελματικών ενώσεων θα είναι όλο και πιο δύσκολο να υλοποιήσει το πρόγραμμα που συνδέεται με το Σχέδιο Ανάκαμψης που υπαγορεύουν οι Βρυξέλλες. Εξ ου και το σχέδιο και η τακτική που εγκαινίασε σε πρόσφατο υπουργικό συμβούλιο, αλλά και που προλείανε με πρόδρομο δημοσίευμά της (ποια άλλη;) η Corriere della Sera –το πιστό όργανο των βιομηχάνων και στήριγμα της δοτής κυβέρνησης- για κατ’ επίφαση «συμμετοχή» και «ενημέρωση» των πολιτών στο κυβερνητικό έργο. Έναυσμα, για να ξεκινήσει μία νέα επικοινωνιακή εκστρατεία, ώστε οι Ιταλοί να «γνωρίσουν» καλύτερα και σε βάθος τις δραστηριότητες της κυβέρνησης ώστε να τηρηθούν οι προθεσμίες που συνδέονται με το Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης κι Ανθεκτικότητα, που επιβάλλει η Ευρώπη. Αυτό το εξόχως τεχνικό και ακατανόητο σχέδιο για τους κοινούς βροτούς (με τις 500 προϋποθέσεις για την Ιταλία, όπως έχουμε γράψει), το οποίο θα πρέπει να γίνει τύποις ένα «ανοιχτό βιβλίο», προσβάσιμο σε όλους προκειμένου κάθε πολίτης να απολαμβάνει υπεύθυνα τις μεγάλες καινοτομίες που του ετοιμάζει η κυβέρνηση για την (όλο και ιδιωτικοποιούμενη) υγεία, τη (στοχευμένη) παιδεία,  τις μεταφορές, τη γραφειοκρατία κ.λπ..

Ο τραπεζίτης Ντράγκι λοιπόν, σύμφωνα με τη νέα συντονισμένη επικοινωνιακή εικόνα του, εμφανίζεται σάμπως απογοητευμένος από τα κόμματα και κάνει επίκληση, «κατεβαίνει» προς τον λαό. Ζητώντας του, χωρίς άλλη διαμεσολάβηση, να τον στηρίξει, γιατί μόνον αυτός νοιάζεται για το καλό του -άλλωστε για το κοινό καλό δεν αποδέχθηκε να αναλάβει εν μία νυκτί καθήκοντα πρωθυπουργού, εν μία νυκτί εκπαραθυρώνοντας τον Τζουζέπε Κόντε; Εάν μία τέτοια επίκληση γινόταν από τον Σαλβίνι ή τον Μπέπε Γκρίλο, ο ιταλικός Τύπος θα ξιφουλκούσε κατά των «λαϊκιστών». Για την άκρως επιδραστική Corriere όμως είναι μία δραματική έκκληση σε κόμματα και λαό, τον οποίο θέλει να «συμπεριλάβει» στην πορεία για να επιτευχθούν τα χρονοδιαγράμματα για τα τέλη Ιουνίου, που υπόσχεται ότι θα τηρήσει η χώρα. Η «παράσταση» του Ντράγκι στο συνέδριο της CISL, όπου ο δοτός αρχηγός της κυβέρνησης υπενθύμισε ότι έχει καθιερώσει το ενιαίο επίδομα για τα παιδιά και έκοψε φόρους συνολικά 14 δισ. ευρώ, έχει στόχο να δείξει το φιλολαϊκό και «οικείο» προφίλ του.Ο ρόλος των συνδικάτων και η σημασία να βαδίζουν παράλληλα με την κυβέρνηση στη νέα διάσταση που θα λάβει το Σχέδιο Ανάκαμψης εν μέσω μίας μεγάλης και διαρκούς, όπως διαφαίνεται, κρίσης θα είναι πολύ σημαντικός για τη συγκράτηση της λαϊκής δυσαρέσκειας και γι’ αυτό στις αρχές του μήνα, ο Ντράγκι είχε φροντίσει να συγκεντρώσει και τις τρεις μεγάλες θεσμικές ενώσεις τους (CGIL, CISL, UIL) για να τους εξηγήσει την πορεία του Σχεδίου σε συνάρτηση με τα μέτρα ενάντια στην ακρίβεια που ετοιμάζεται να δρομολογήσει η κυβέρνησή του. Ο Ντράγκι, υπερφαλλαγγίζοντας τα κόμματα που τον στηρίζουν, θέλει να δείξει πως είναι ο μόνος εγγυητής μίας πολιτικής που θα βγάλει την χώρα από την κρίση.

Μία δεκαετία μετά το ‘Whatever Takes’ προκειμένου να συμβιβάσει την λιτότητα (σε Ελλάδα και Νότο) και την κρίση στην Ευρωζώνη με τα κρατικά ομόλογα και τη νομισματική του πολιτική, ο Μάριο Ντράγκι θέλει σήμερα να πείσει πως μπορεί να παίξει και ρόλο ειρηνοποιού σε διεθνές και εθνικό επίπεδο. Υπηρετώντας πάντα και φροντίζοντας μη χάσουν τα ίδια συμφέροντα, που τον έφεραν στην κεφαλή της ΕΚΤ τότε και σήμερα στην κυβέρνηση της χώρας του κι ίσως αργότερα τον προάγουν σε κάποιον άλλο υπερεθνικό τομέα εις αναγνώριση των υπηρεσιών του.