Ο Ιωσήφ Στάλιν, μπορεί να μη θεωρείται (ιδίως στις μέρες μας) ένας από τους μεγάλους θεωρητικούς του μαρξισμού, ωστόσο καταλάβαινε αρκετά καλά ορισμένους βασικούς νόμους της διαλεκτικής.
Ένας δε από τους βασικότερους, μαζί με την πορεία από το γενικό προς το ειδικό αντί για το αντίστροφο, είναι ότι η ποσότητα, επηρεάζει την ποιότητα. Θεμελιώδης ιδιότητα της ύλης και της διαλεκτικής, την οποία ο Μαρξ (μάλλον) δανείστηκε από τον Λαβουαζιέ.
Ο Ιωσήφ Στάλιν (οι κακές γλώσσες θα προσέθεταν τώρα κάτι του τύπου, ο «Μεγάλος Πατερούλης», με ελαφριά και ανιστόρητη, ειρωνεία) ακολούθησε αυτόν τον νόμο κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με αποτέλεσμα όχι μόνο να διορθώσει αστοχίες του επιτελείου του και δικές του, αλλά επιπλέον να αναδείξει την πατρίδα του στον αδιαμφισβήτητο μεγάλο νικητή του πολέμου, που άλωσε το Βερολίνο.
Όσο και να θέλει να παρακάμψει αυτόν τον νόμο ο πρόεδρος Πούτιν, μάλλον δεν θα τα καταφέρει. Αυτό είναι το κυρίαρχο πλαίσιο για την κατανόηση των γεγονότων στο πεδίο, αλλά και από στρατηγικής άποψης.
Οι τελευταίες εξελίξεις σε ό,τι αφορά την ουκρανική αντεπίθεση εναντίον των ρωσικών δυνάμεων, συνίστανται καταρχήν στη σταδιακή σταθεροποίηση της γραμμής του μετώπου. Οι ουκρανικές δυνάμεις πλέον συναντούν αντίσταση και ως εκ τούτου, η προέλασή τους έχει προς το παρόν ανακοπεί σε ορισμένες περιοχές και τουλάχιστον επιβραδυνθεί σημαντικά σε άλλες.
Ωστόσο, είναι νωρίς για να μιλήσουμε ακόμα για το τέλος της ουκρανικής αντεπίθεσης και πολύ περισσότερο για την ανατροπή των αποτελεσμάτων της. Αντιθέτως, οι Ουκρανοί φαίνεται ότι θα επιχειρήσουν και νέες αντεπιθέσεις, στη Ζαπορίζια και στο Κράσνι Λιμάν. Μέχρι τώρα, οι ρωσικές δυνάμεις αμύνονται επιτυχώς και αποδεκατίζουν τις ουκρανικές δυνάμεις με χρήση πυροβολικού και αεροπορίας, ενώ ταυτοχρόνως αρχίζουν να δημιουργούνται συνθήκες προέλασης των ρωσικών δυνάμεων σε άλλα σημεία του μετώπου.
Παρεμπιπτόντως, οι πράξεις αντεκδίκησης εναντίον όσων οι ουκρανικές δυνάμεις θεωρούν συνεργάτες των Ρώσων, δεν σταματούν, ωστόσο η Δύση, ουδόλως ενοχλείται.
Δεύτερον, η Ρωσία, το βράδυ της 11ης Σεπτεμβρίου εξαπέλυσε μια σαρωτική επίθεση με πυραύλους εναντίον της ενεργειακής υποδομής της Ουκρανίας, βυθίζοντας μεγάλες πόλεις της στο σκοτάδι. Πρόκειται για την πρώτη συστηματική επίθεση, τύπου «σοκ και δέος» από ρωσικής πλευράς εναντίον πολιτικών υποδομών. Όλα δείχνουν ότι θα υπάρξει και συνέχεια, με στόχο να παραλύσουν, όχι μόνο η οικονομία και η ενέργεια αλλά πρωτίστως οι σιδηροδρομικές συγκοινωνίες της Ουκρανίας.
Στα ρωσικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης, καλλιεργείται η προσδοκία ότι η Ρωσία θα σταματήσει να πολεμά «με το ένα χέρι της δεμένο πίσω από την πλάτη». Μένει να αποδειχτεί κατά πόσο η ρωσική ηγεσία είναι διατεθειμένη να περάσει από έναν τρόπο πολέμου που στοχεύει να προκαλέσει την ελάχιστη, αναγκαία ζημιά στις υποδομές της Ουκρανίας, σε έναν άλλο, ο οποίος θα γυρίσει την Ουκρανία ή μέρος της, «στη λίθινη εποχή», κατά την αργκό των προέδρων των ΗΠΑ.
Η ρωσική ηγεσία αντιμετωπίζει δισεπίλυτα προβλήματα, διότι είναι η πρώτη η οποία διεξάγει έναν «πραγματικό πόλεμο», τύπου Β΄ Παγκοσμίου: χρειάζεται ποσότητα η οποία επηρεάζει την ποιότητα και αναβαθμισμένη ποιότητα ως προς αυτήν που επιδεικνύει. Πρέπει να σοκάρει την ουκρανική στρατιωτική και πολιτική μηχανή με τα πυραυλικά χτυπήματα, να αποδιαρθρώσει τα κέντρα διοίκησης, να καταστρέψει κρίσιμες μονάδες και να παρατάξει μεγάλους αριθμούς στο πεδίο. Η ποσότητα των διαθεσίμων μονάδων και των χτυπημάτων πρέπει να ανέβει εντυπωσιακά. Το ρωσικό πολιτικό κατεστημένο σαφώς διχάζεται επ’ αυτού, με ενδιαφέρουσες μάλιστα μεταβολές, όπως του Ντμίτρι Μεντβέντεφ, ο οποίος από φιλοδυτικό «περιστέρι» έχει μετατραπεί σε «γεράκι».
Επίσης, η ρωσική στρατιωτική μηχανή, είναι υποχρεωμένη να βελτιώσει τις ήδη υπάρχουσες ποιότητές της: οι ρωσικές εφεδρείες, σε ένα περιβάλλον αεροπορικής υπεροχής από πλευράς της Ρωσίας, δεν μεταφέρθηκαν αρκετά γρήγορα στο θέατρο των συγκρούσεων. Η επάρκεια πυροβολικού και πυραύλων δεν συνοδεύτηκε από συλλογή πληροφοριών ικανή να εντοπίσει και να καταστρέψει εγκαίρως τις ουκρανικές συγκεντρώσεις δυνάμεων (πριν εξαπολυθεί η αντεπίθεση). Κατά την εξέλιξη των μαχών, υπήρξαν προβλήματα διακλαδικότητας. Όλα αυτά, η Ρωσία οφείλει να τα αντιμετωπίσει.
Κλείνουμε το σύντομο σημείωμά μας, εξηγώντας και πάλι γιατί υιοθετήσαμε μια λογική σχεδόν καθημερινού σχολιασμού, αυτές τις ημέρες, των γεγονότων στην Ουκρανία: η ουκρανική αντεπίθεση αποτελεί κυρίως προσπάθεια χαλύβδωσης της Δύσης ενόψει ενός καταστροφικού χειμώνα. Αυτό ακριβώς το στοιχείο αποδεικνύει τη σημασία της και την ανασφάλεια στους κύκλους των κατεστημένων των δυτικών κρατών. Το διακύβευμα αυτών των ουκρανικών κινήσεων υπερβαίνει κατά πολύ τις μεταβολές στο πεδίο.
