Ένα «σκάνδαλο» ταράζει την ιταλική (ακρο)δεξιά. Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι σε μια ηχογράφηση, η οποία διέρρευσε (άραγε γιατί και πώς;), ακούγεται να λέει ότι η Δύση και ο Ζελένσκι ανάγκασαν τον Πούτιν να επέμβει στην Ουκρανία με τις ενέργειές τους στο Ντονμπάς. Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, στη «δημοκρατική» Δύση τέτοιες κουβέντες δεν γίνονται δεκτές.
Στην Ιταλία, η «αριστερά» και «κεντροαριστερά», οι οποίες προς ώρας βρίσκονται στην αντιπολίτευση, έσπευσαν να ανακαλύψουν πράκτορες του εχθρού και πέμπτη φάλαγγα του Πούτιν. Οι μόνες εξηγήσεις, οι οποίες μπορούν στα σοβαρά να συζητούνται γύρω από τον πόλεμο, είναι ότι ο Πούτιν αποτρελάθηκε λόγω της απομόνωσής του τον καιρό της πανδημίας σε κάποια ντάτσα, το παθολογικό του μίσος για το καλό το οποίο εκπροσωπεί η Δύση, ότι είχε δουλέψει ταξιτζής μετά την πτώση της ΕΣΣΔ ή και ότι απλώς είναι κομπλεξικός.
Η Τζόρτζια Μελόνι λοιπόν, η οποία το Σάββατο ορκίστηκε πρωθυπουργός με μια κυβέρνηση των δεξιών κομμάτων και θα μας χαροποιήσει άπαντες, καθότι αποτελεί την πρώτη γυναίκα πρωθυπουργό στην Ιταλία, έσπευσε να δηλώσει ότι η χώρα της δεν θα μετατραπεί ποτέ στον αδύναμο κρίκο της Δύσης έναντι της Ρωσίας. Πρόκειται βεβαίως για δήλωση περίεργη, δεδομένου ότι η Ιταλία αποτελεί τον αδύναμο κρίκο σε κάθε πόλεμο της νεότερης ιστορίας της, αλλά εμάς δε μας πέφτει λόγος επί των συγκεκριμένων ιστορικών αναλύσεων. Το σημαντικό είναι ότι η νέα πρωθυπουργός της Ιταλίας σπεύδει να δώσει διαπιστευτήρια ευρω- ατλαντισμού, τα οποία προφανώς θα τη βγάλουν από την κατηγορία της ακροδεξιάς λίαν συντόμως. Χωρίς πολλαπλές εγγυήσεις πίστης στον πόλεμο κατά της Ρωσίας, εντολή για πρωθυπουργία από τον πρόεδρο Ματαρέλα δύσκολα θα έβλεπε.
Το ακόμα πιο σημαντικό, ωστόσο, είναι ότι όλα αυτά τα διαπιστευτήρια που ζητά και προφανώς θα λάβει, δεν μπορούν να τη γλιτώσουν από τον ελέφαντα στο δωμάτιο, που τρώει έναν-έναν όλους τους Ευρωπαίους ηγέτες: τον στασιμοπληθωρισμό. Με τον πληθωρισμό στη χώρα της να πετά πάνω από το 9%, την προηγούμενη κυβέρνηση να έχει προβλέψει αύξηση του ΑΕΠ κατά μόλις 0,6%, που πιθανώς θα εξελιχθεί σε ύφεση, και την ΕΚΤ μπροστά στο γνωστό δίλημμα (αυξημένα επιτόκια και βαθύτερη ύφεση ή περαιτέρω πληθωρισμός), η νέα πρωθυπουργός δεν έχει πολλά καινούρια πράγματα προτείνει και κυρίως να κάνει, προκειμένου να βγάλει τους Ιταλούς από την κρίση.
Σε όλη την Ε.Ε., όπως και στις ΗΠΑ άλλωστε, το δίλημμα είναι περίπου το ίδιο: βαθιά ύφεση και πολιτικές αναταραχές ή μεγαλύτερος πληθωρισμός και πολιτικές αναταραχές; Θα μπορούσαν βεβαίως να σταματήσουν τον πόλεμο με τη Ρωσία αλλά πού τέτοια τύχη… Οι κεντρικοί τραπεζίτες επιλέγουν την άνοδο των επιτοκίων. Αυτή η πολιτική επιλογή εγκυμονεί, ωστόσο, πολλούς κινδύνους. Ήδη ουκ ολίγες μεγάλες και παραδοσιακές επιχειρήσεις στην Δύση γενικώς αδυνατούν να συνεχίζουν να λειτουργούν στα κράτη τους. Ακόμα χειρότερα, πολύ απέχουμε από το να διαθέτουμε καθαρή εικόνα ως προς τις σχέσεις ιδιωτικού τραπεζικού τομέα, ασφαλιστικών ταμείων, ασφαλίστρων κινδύνων και ομολόγων. Η άνοδος των επιτοκίων θα πυροδοτήσει την ύφεση, χωρίς ταυτοχρόνως να μπορεί να αντιμετωπίσει την αύξηση του κόστους ενέργειας; Η ΕΚΤ θα διακινδυνεύσει να πλήξει όχι μόνο την όποια μεγέθυνση του ΑΕΠ, αλλά και το τραπεζικό σύστημα κάποιου κράτους-μέλους της Ε.Ε. και της ευρωζώνης.
Στην πραγματικότητα, το άγχος της Μελόνι να πείσει ότι θα συνεχίσει η Ιταλία να πολεμά τη Ρωσία αποδεικνύει τρία πράγματα: το πρώτο είναι ότι η (ακρο)δεξιά η οποία λέει διάφορα, μόλις δει την εξουσία, τα ξεχνάει όλα. Πράγμα λογικό καθότι η ακροδεξιά ποτέ δεν αποτέλεσε αντισυστημικό φαινόμενο. Το δεύτερο, ότι ο βαθμός ελέγχου των ΗΠΑ επί των ηγεσιών της Ε.Ε. είναι ασφυκτικός. Το τρίτο, ότι μας κυβερνούν βαθιά αστοιχείωτες προσωπικότητες, χωρίς ικμάδα θάρρους. Στον πυρήνα των πεποιθήσεών τους, πιστεύουν ότι με γονυκλισίες στο ΝΑΤΟ και στις ΗΠΑ θα λύσουν το πρόβλημα της κατάρρευσης της νεοφιλελεύθερης οικονομίας σε συνθήκες πρώτα κρίσης του ευρώ, έπειτα πανδημίας και τέλος πολέμου. Αν κάτι μπορούμε να περιμένουμε, είναι ότι οι Ιταλοί σύντομα θα αρχίσουν να απελπίζονται.
