Δεν πρόκειται να ξεκινήσουμε το κείμενό μας με κάποιον καυστικό τρόπο, όπως ενίοτε κάνουμε. Και τούτο γιατί τα πράγματα δεν είναι άσχημα απλώς, όπως αποδείχτηκε από τη συνάντηση Σολτς-Μητσοτάκη. Είναι τόσο μαύρα, ώστε μόνο η απόλυτη εξαγορά του μιντιακού τοπίου και η κυριαρχία της αμερικανοκρατίας στο πολιτικό πεδίο, επιτρέπει στην πρωτοφανώς για την κοινοβουλευτική περίοδο της πατρίδας μας, μειοδοτική κυβέρνηση Μητσοτάκη να εξακολουθεί να κυβερνά.
Σημείο πρώτο: η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεσμεύεται όπως κάθε κυβέρνηση να υλοποιεί τις αποφάσεις της Βουλής των Ελλήνων. Η Βουλή των Ελλήνων αποφάσισε πριν από λίγα χρόνια ότι το ζήτημα των γερμανικών οφειλών από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο παραμένει ανοιχτό και ότι οφείλουμε να διεκδικήσουμε τις επανορθώσεις. Ωστόσο, σε αντίθεση με την απόφαση της Βουλής των Ελλήνων, αυτοί οι μεγάλοι «δημοκράτες», με πρώτο τον πρωθυπουργό, δεν είχαν καμία ουσιαστική κουβέντα να πουν στον καγκελάριο, παραμονή μάλιστα του «Όχι». Οι εθνικόφρονες, όπως και στο παρελθόν, πουλάνε πατριωτισμό στην πλατεία Συντάγματος και στα κανάλια αλλά κάθονται προσοχή και καταπίνουν τη γλώσσα τους, μπροστά στους γερουσιαστές των ΗΠΑ και στους Γερμανούς πολιτικούς, χωρίς ίχνος ντροπής. Τι θα πει ότι το ζήτημα παραμένει ανοιχτό αλλά δεν αναιρεί τις καλές σχέσεις των δύο χωρών, πέρα από το «εμείς θα κάνουμε ότι τις διεκδικούμε αλλά εσείς μη δίνετε σημασία»; Αν έχεις μια διεκδίκηση και μάλιστα τέτοιου ηθικού βάρους, η οποία παρανόμως δε συζητείται καν από την άλλη πλευρά, οφείλει να αποτελεί όχι έναν απλώς αλλά τον κατεξοχήν, τον καταλυτικό παράγοντα επιδείνωσης των διμερών σχέσεων. Οφείλεις δε, να προβείς και σε μονομερείς ενέργειες, όπως για παράδειγμα είναι η εγγραφή τους στον κρατικό προϋπολογισμό.
Σημείο δεύτερο: ο Γερμανός καγκελάριος αφού επανέλαβε το γνωστό ποίημα περί διεθνούς δικαίου και περί του ότι «δε νοείται η αμφισβήτηση κυριαρχίας μίας ευρωπαϊκής χώρας από μία άλλη χώρα, που μάλιστα είναι μέλος του ΝΑΤΟ» μας «έστειλε» με την Τουρκία σε διάλογο. Όπως είπε, όλα τα ζητήματα μπορούν να επιλυθούν με διάλογο και με βάση το διεθνές δίκαιο. Ποια είναι «όλα τα ζητήματα» λοιπόν; Θα περίμενε κανείς από τον Έλληνα πρωθυπουργό να παρέμβει επιτόπου και να ξεκαθαρίσει το ζήτημα κατά την πάγια εθνική θέση. Ότι δηλαδή υπάρχει μόνο ένα ανοιχτό θέμα μεταξύ των δύο κρατών. Αντιθέτως, επικράτησε σιωπή. Μα ούτε και η Τουρκία διαφωνεί με το Γερμανό καγκελάριο. Αυτό ακριβώς ζητά: διάλογο για όλα τα ζητήματα, στα οποία βεβαίως συμπεριλαμβάνει την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου και την κυριαρχία ορισμένων νησιών του Αιγαίου. Τι σημαίνει η σιωπή Μητσοτάκη αν όχι έμμεση και σιωπηρή προσέγγιση σε αυτές τις θέσεις, οι οποίες θα οδηγούσαν στην Κυπροποίηση του Αιγαίου;
Σημείο τρίτο και χειρότερο όλων: όπως όλοι θυμόμαστε, στο πλαίσιο της εγκληματικής, κυβερνητικής, αντιρωσικής πολιτικής, πήραμε τεθωρακισμένα οχήματα από τα νησιά του Αιγαίου και όλως παρανόμως τα στείλαμε στη φίλη και σύμμαχο της Τουρκίας, Ουκρανία. Υποτίθεται ότι αυτά τα οχήματα θα αντικαθίσταντο από αντίστοιχα, νεότερα μοντέλα, γερμανικής κατασκευής. Αντικατάσταση σημαίνει ίσος αριθμός, ίση ή ανώτερη μαχητική αξία, όχι επιπλέον κόστος και κυρίως, τοποθέτηση στις ίδιες μονάδες. Αν δε συμβαίνει το τελευταίο, τότε όχι μόνο δεν έχουμε αντικατάσταση αλλά έχουμε ελεγχόμενη αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου. Επομένως και επί της ουσίας και σε ό,τι αφορά το συμβολισμό της ενέργειας προσχωρούμε στην τουρκική απαίτηση. Ποιοι ήταν οι προηγούμενοι που έπραξαν κάτι τέτοιο; Η χούντα, εκπληρώνοντας το πρώτο μέρος της αποστολής της, δηλαδή της προδοσίας της Κύπρου, όταν πήρε τη Μεραρχία από τη μεγαλόνησο. Η δεύτερη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο είναι σήμερα, στο Αιγαίο, όπως μας είπε ο Έλληνας πρωθυπουργός, από την κυβέρνησή του. Τα γερμανικά τεθωρακισμένα δε θα πάνε στα νησιά αλλά στον Έβρο όπως θα ήθελε (ή και κατ’ εντολή; ) της Τουρκίας. Ακόμα χειρότερα μάλιστα, σπεύδει να το ανακοινώσει ο μειοδότης Μητσοτάκης, ώστε να μην ανησυχεί η Άγκυρα. Και προσοχή: τόσες ώρες μετά, παραμένει στη θέση του.
Εν κατακλείδι: αν η υπόθεση Πάτση αποδεικνύει το μαυραγοριτισμό της ελληνικής δεξιάς και της χειρότερης, σχεδόν κοινοβουλευτικής, εκδοχής της, του Μητσοτακισμού, η υπόθεση με τα γερμανικά οχήματα αποδεικνύει ότι η μειοδοτική εθνικοφροσύνη, η οποία συνδέει την κοινοβουλευτική και αντικοινοβουλευτική πτυχή της δεξιάς είναι εξίσου βαθιά και εδραία.
