Πόσο πιθανό είναι άραγε ο Κυριάκος Μητσοτάκης να προστεθεί ξαφνικά στη λίστα των παρακολουθούμενων προσώπων και οι κατηγορίες για ένα παράνομο «κέντρο» που λειτουργεί με ευθύνη του πρωθυπουργού να μετατραπούν σε κυβερνητικό αφήγημα για ένα «εκτός ελέγχου κέντρο» που επιβουλεύεται την κυβέρνηση και τον Κ. Μητσοτάκη;
Σε άρθρο του στους Financial Times, μεταξύ αρκετών αιχμών για την κυβερνητική κωλυσιεργία στη διερεύνηση του σκανδάλου των υποκλοπών και τις επιπτώσεις που ενδέχεται να επιφέρει στην εικόνα σταθερότητας που προσπαθεί να παρουσιάσει προς τα έξω η κυβέρνηση Μητσοτάκη, ο Τόνι Μπάρμπερ (Tony Barber) συνδέει με εξαιρετική ευστοχία την παρούσα συγκυρία με τις υποθέσεις παρακολουθήσεων επί κυβέρνησης Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και Κώστα Καραμανλή.
Το δημοσίευμα ξεκινάει με την υπενθύμιση της παραπομπής του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη σε δίκη για την εμπλοκή του σε σκάνδαλο παρακολουθήσεων πριν από περίπου τριάντα χρόνια, σημειώνοντας ότι γιος του πρώην πρωθυπουργού βρίσκεται στο επίκεντρο ενός παρόμοιου σκανδάλου, ενώ τίθεται ερώτημα για την έγερση νομικών διαδικασιών στο μέλλον.
Πριν από σχεδόν 30 χρόνια, το ελληνικό κοινοβούλιο ψήφισε την παραπομπή σε δίκη του πρώην πρωθυπουργού, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, για τη φερόμενη εμπλοκή του σε σκάνδαλο παρακολουθήσεων πολιτικών αντιπάλων και δημοσιογράφων. Η υπόθεση έπεσε στο κενό αφού, σε μία κρίση γενναιοδωρίας ή ιδιοτελούς πολιτικού σχεδιασμού, το ΠΑΣΟΚ, το κυβερνών σοσιαλιστικό κόμμα, υποστήριξε ότι οι κατηγορίες θα έπρεπε να αποσυρθούν.
Τώρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης, γιος του πρώην πρωθυπουργού και πρωθυπουργός από το 2019, βρίσκεται στο επίκεντρο ενός παρόμοιου σκανδάλου υποκλοπών. Ο χρόνος θα δείξει αν αυτό θα οδηγήσει σε νομικές διαδικασίες. Εν τω μεταξύ, τα πολλά αναπάντητα ερωτήματα σχετικά με την υπόθεση ρίχνουν βαριές σκιές πάνω από την κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Η επιλογή για το κλείσιμο του άρθρου προκαλεί ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον, καθώς ο Τ. Μπάρμπερ αναφέρεται στις παρακολουθήσεις του 2004 ενόψει Ολυμπιακών Αγώνων. Η εξέλιξη τότε ήταν διαφορετική για τον πρωθυπουργό της χώρας, καθώς το τηλέφωνο του Κώστα Καραμανλή είχε συμπεριληφθεί τότε στις συσκευές των περίπου 100 ατόμων που είχαν τεθεί υπό παρακολούθηση, με αποτέλεσμα να αποδοθούν ευθύνες στις υπηρεσίες των ΗΠΑ για το κύκλωμα, παρά τη φερόμενη εμπλοκή της τότε κυβέρνησης στη συγκεκριμένη υπόθεση.
Δεν είναι το μοναδικό αντίστοιχο μυστήριο στο πρόσφατο παρελθόν της Ελλάδας. Την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 2004, τα τηλέφωνα περίπου 100 ατόμων, συμπεριλαμβανομένου του τότε πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, παρακολουθούνταν επί μήνες. Μια δεκαετία αργότερα, προέκυψε ότι οι υποκλοπές μπορεί να ήταν μέρος μιας μυστικής επιχείρησης των ΗΠΑ με στόχο την αποτροπή τρομοκρατικής επίθεσης κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης.
Στην πρώτη περίπτωση ο πατέρας του νυν πρωθυπουργού οδηγήθηκε στη δικαιοσύνη, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της διαδικασίας μετά την απόσυρση των κατηγοριών, ενώ στη δεύτερη, ο Κ. Καραμανλής μπόρεσε να απαλλάξει τον εαυτό του από την κατηγορία της εμπλοκής στο αντίστοιχο σκάνδαλο, με τον ίδιο να καθίσταται ένα ακόμη «θύμα» των παρακολουθήσεων από τις ΗΠΑ.
Οι παραπάνω αναφορές σαφώς και δεν γίνονται τυχαία από τους Financial Times, καθώς η επιλογή της παρουσίασης του πρωθυπουργού ως ενός ακόμη «θύματος» είναι από τις ελάχιστες που του έχουν απομείνει, δεδομένου ότι η σχέση με τους άλλοτε υποστηρικτές του έχει υποστεί τέτοια ρήξη που ακόμη και στον φιλοκυβερνητικό Τύπο σιγά σιγά δεν μένει τίποτα να θυμίζει το μνημειώδες πρωτοσέλιδο «Υποκλοπές, τέλος».
Την ίδια ώρα, οι πρόσφατες τοποθετήσεις Μητσοτάκη κατά τη διάρκεια της συνέντευξής του στον Νίκο Χατζηνικολάου και οι αιχμές του σχετικά με το πώς είναι δυνατόν ένας πρωθυπουργός να παρακολουθεί αντί για τους πολιτικούς του αντιπάλους τα μέλη της ίδιας του της κυβέρνησης, όσο κι αν αποτελεί εμφανή υπεραπλούστευση της πραγματικότητας, ανοίγει εμφανώς τον δρόμο για το Μέγαρο Μαξίμου να εκμεταλλευτεί τη συγκυρία και τον ίδιο τον πρωθυπουργό να προσποιηθεί ότι αποτελεί ένα ακόμη «θύμα» παράνομης παρακολούθησης.
Θα ήταν, ωστόσο, χρήσιμο για το κυβερνητικό επιτελείο να θυμάται ότι μια τέτοια επιλογή, όσο κι αν αποτελεί πλέον μοναδική διέξοδο, θα συνιστούσε μάλλον τραγέλαφο παρα σανίδα σωτηρίας για τον απομονωμένο πρωθυπουργό.
