Και να, που η επικαιρότητα ξαναχτυπά και ξυπνά μνήμες από το παρελθόν, τα φαντάσματα ζωντανεύουν και οι δεισιδαιμονίες γιγαντώνονται για ακόμα μια φορά. Αυτή τη φορά πρωταγωνιστής στο έργο, είναι το υποβρύχιο Titan. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για ένα βαθυσκάφος που χρησιμοποιείται για πανάκριβες ενάλιες εκδρομές πλουσίων, κυρίως, ατόμων. Και όταν λέμε ενάλιες εκδρομές, εννοούμε υποβρύχιες διαδρομές στο πασίγνωστο, σε όλους μας, ναυάγιο του Τιτανικού, αυτόν τον υγρό τάφο, 370 μίλια από τις καναδικές ακτές του Νιουφάουντλαντ στο Βόρειο Ατλαντικό, που παρέσυρε στον θάνατο 1.517 άντρες, γυναίκες και παιδιά την κρύα νύχτα στις 15 Απριλίου του 1912.
Και ενώ τα συντρίμμια του υποβρυχίου βρέθηκαν εχθές το βράδυ (βρέθηκε το οπίσθιο κάλυμμα και η βάση του βαθυσκάφους), φαίνεται πως το 5μελές πλήρωμα (ο δισεκατομμυριούχος Χάμις Χάρντινγκ, ο Γάλλος εξερευνητής Πολ Ανρί Ναρζολέ, ο ιδρυτής της OceanGate Expeditions Στόκτον Ρας, ο διαχειριστής του Ινστιτούτου SETI Σεχζάντα Νταβούντ καθώς και ο γιος αυτού) δεν είναι ζωντανό, με τον μύθο της «Κατάρας του Τιτανικού» να αναδύεται στην επιφάνεια και να ξυπνά το φάντασμα του ναυαγίου.
Και τι δεν έχει γραφτεί τις τελευταίες μέρες για αυτή την περίφημη κατάρα, η οποία με έναν γλαφυρό και ρομαντικό τρόπο συνδέεται άρρηκτα με την «Κατάρα της Μούμιας». Ποια ήταν όμως αυτή η κατάρα και πώς συνδέθηκε με το ναυάγιο του Τιτανικού, που πολλοί σήμερα το συνδυάζουν με την μυστηριώδη εξαφάνιση και εν τέλει την τραγική κατάληξη του υποβρυχίου Titan;
«Η Κατάρα της Μούμιας του Τιτανικού»
Βρισκόμαστε στο 1912, μέσα στο πασίγνωστο πλοίο με την ονομασία «Τιτανικός». Δίπλα μας κάθεται ο γνωστός Βρετανός δημοσιογράφος και εκδότης, Γουίλιαμ Στεντ. Ένας πλούσιος κύριος και φυσικά επιβάτης της πρώτης θέσης, ο οποίος διασκεδάζει με άλλους πλούσιους κυρίους στα πανάκριβα σαλόνια του υπερπολυτελούς πλοίου. Ως συγγραφέας, είναι πολυταξιδεμένος με το ενδιαφέρον του να στρέφεται προς την αιγυπτιολογία (ένα αρκετά trend θέμα της εποχής). Θέμα που μοιράζεται με τους συνεπιβάτες τους, λέγοντάς τους ιστορίες για «αιγυπτιακές κατάρες» και «νεκροταφεία ιθαγενών της Αμερικής», ισχυριζόμενος, ότι μια μούμια προκαλούσε καταστροφές στο Λονδίνο.
Αρκετοί, επιζώντες του ναυαγίου του Τιτανικού θα δηλώσουν αργότερα, ότι άκουσαν τον Στεντ να μοιράζεται ιστορίες για μια «κατάρα μούμιας», με την Washington Post, να γράφει στο πρωτοσέλιδό της: «Το φάντασμα του Τιτανικού: Η εκδίκηση της μούμιας Hoodoo ακολούθησε τον άνθρωπο που έγραψε την ιστορία της».
Μα η κατάρα δεν σταματά εδώ. Τις περίφημες αυτές φήμες ενίσχυσαν και αιγυπτιακά αντικείμενα που βρέθηκαν στο πλοίο, που σύμφωνα με πληροφορίες, η επιζώσα Μάργκαρετ Μπράουν μετέφερε, καθώς επρόκειτο να τα παραδώσει σε ένα μουσείο στο Ντένβερ. Ενώ μια άλλη φήμη αναφέρει, ότι μια μούμια βρισκόταν ήδη μέσα στον Τιτανικό, καθώς το Βρετανικό Μουσείο την είχε πουλήσει σε έναν Αμερικανό που την έστελνε στην πατρίδα του.
Η λεγόμενη «Άτυχη Μούμια» βρίσκεται μέχρι και σήμερα στο Βρετανικό Μουσείο και χρονολογείται από το 1900. Ο δημοσιογράφος Μπέρταμ Ρόμπινσον, ο οποίος έζησε στις αρχές του 20ου αιώνα, πέρασε μήνες ερευνώντας τους ισχυρισμούς ότι η μούμια ήταν καταραμένη. Ωστόσο, πριν προλάβει να δημοσιεύσει το έργο του… πέθανε μυστηριωδώς.
Πολλοί τότε θεώρησαν, ότι ο θάνατος του Ρόμπινσον δεν ήταν μια απλή σύμπτωση, αλλά αντίθετα: «Προκλήθηκε από αιγυπτιακά στοιχειά, που φύλαγαν μια γυναικεία μούμια, επειδή ο Ρόμπινσον είχε αρχίσει να ερευνά τις ιστορίες για την κακία της μούμιας. Η άμεση αιτία θανάτου ήταν ο τυφοειδής πυρετός, αλλά αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο θα μπορούσαν να δράσουν τα στοιχειώδη που φύλαγαν τη μούμια».
Αυτή η μυστήρια ιστορία φαίνεται να ενέπνευσε τον επιβάτη του Τιτανικού, Στεντ, να ασχοληθεί με τις αιγυπτιακές κατάρες και συγκεκριμένα με την κατάρα αυτής της μούμιας. Ενώ σύμφωνα με διάφορα δημοσιεύματα της εποχής πολλοί άνθρωποι που επέζησαν από το ναυάγιο υπέφεραν από ενοχές, αφού κατάφεραν να σωθούν όταν βυθίστηκε ο Τιτανικός, ενώ τόσοι άλλοι χάθηκαν στα νερά του Ατλαντικού.
Και μπορεί η «Κατάρα του Τιτανικού» να ιντριγκάρει πολλούς, που είτε πιστεύουν πραγματικά στις κατάρες, είτε τους γοητεύουν τέτοιου είδους spooky ιστορίες, ας δούμε δυο ακόμα γνωστές κατάρες, που συγκλόνισαν τον κόσμο και το μόνο σίγουρο είναι, ότι πιστεύουμε-δεν πιστεύουμε στις κατάρες, δεν θα θέλαμε να τις είχαμε πάνω μας.
Η «Κατάρα του Τουταγχαμών» και τα θύματά της
Μόλις λίγα χρόνια μετά το ναυάγιο του Τιτανικού έρχεται στο προσκήνιο «Η Κατάρα του Τουταγχαμών» ή αλλιώς «Η κατάρα των Φαραώ», η οποία άρχισε να διαδίδεται το 1922, όταν ο Βρετανός αρχαιολόγος Χάουαρντ Κάρτερ ανακάλυψε τον τάφο του 18χρονου βασιλιά Τουταγχαμών στην Κοιλάδα των Βασιλέων (18η Δυναστεία), στο Λούξορ της Αιγύπτου.
Σύμφωνα λοιπόν με την παράδοση, την ημέρα που ο Κάρτερ άνοιξε τον περίφημο τάφο, του πιο γνωστού Φαραώ της Αιγύπτου, μια κόμπρα (που για τους αρχαίους Αιγύπτιους, ήταν το σύμβολο της Θεάς Γουαζέτ, προστάτιδας των Φαραώ) καταβρόχθισε το καναρίνι του. Και αυτό ήταν η αρχή, για να ξεσπάσει η πιο γνωστή κατάρα του κόσμου έως και τις μέρες μας.
Αναμφισβήτητα, στη διάδοση αυτού του θρύλου συνέβαλαν οι θάνατοι αρχαιολόγων και μη, οι οποίοι συμμετείχαν στις ανασκαφές του τάφου του Τουταγχαμών. Πρώτος ήταν Λόρδος Κάρναρβον, ο άνθρωπος που χρηματοδότησε την ανασκαφή του τάφου, ο οποίος λίγους μήνες μετά την ανακάλυψη του βασιλικού τάφου τσιμπήθηκε από κουνούπι σε μια πληγή κατά τη διάρκεια του ξυρίσματος και κατέληξε να πεθαίνει από δηλητηρίαση στο αίμα λίγο αργότερα. Δεύτερο θύμα της κατάρας ήταν ο φίλος του Κάρτερ, Μπρους Ίνγχαμ, στον οποίον ο αρχαιολόγος είχε χαρίσει ένα πρες πεπιέ με ένα μουμιοποιημένο χέρι, που φορούσε ένα βραχιόλι και πάνω του ήταν γραμμένη η φράση: «καταραμένος αυτός που κινεί το σώμα μου». Τελικά, το σπίτι του Ίνγχαμ κάηκε ολοσχερώς λίγες μέρες μετά την παραλαβή του δώρου και όταν προσπάθησε να το ανοικοδομήσει χτυπήθηκε από μια πλημμύρα.
Τρίτος στη σειρά είναι ο Γκουλντ, ένας πλούσιος Αμερικανός οικονομικός διευθυντής και διευθυντής σιδηροδρόμων. Ο Γκουλντ επισκέφθηκε τον τάφο του Τουταγχαμών το 1923 (λίγους μήνες μετά την ανακάλυψή του) και αρρώστησε σχεδόν αμέσως μετά. Δεν ανάρρωσε ποτέ και πέθανε από πνευμονία λίγους μήνες αργότερα. Ο Βρετανός αρχαιολόγος Έβελιν Γουάιτ ήταν το τέταρτο θύμα της κατάρας, ο οποίος επισκέφθηκε τον τάφο του Φαραώ και πιθανότατα να βοήθησε στην ανασκαφή του. Μέχρι το 1924 είχε δει πάνω από 24 συνεργάτες του να πεθαίνουν και λίγο μετά κρεμάστηκε. Το ανατριχιαστικό είναι, ότι προτού περάσει τη θηλιά στον λαιμό του είχε γράψει με το αίμα του: «Έχω υποκύψει σε μια κατάρα που με αναγκάζει να εξαφανιστώ».
Ως πέμπτο θύμα της κατάρας θεωρείται ο Αμερικανός αιγυπτιολόγος Άατον Έμπερ, φίλος πολλών ατόμων, που συμμετείχαν στις ανασκαφές στο Λούξορ, συμπεριλαμβανομένου του Λόρδου Κάρναρβον. Ο αιγυπτιολόγος πέθανε το 1926, όταν το σπίτι του κάηκε σε λιγότερο από μια ώρα. Σύμφωνα με πηγές, θα προλάβαινε να σωθεί, αλλά η σύζυγός του του πρότεινε να διασώσει ένα χειρόγραφο που δούλευε εκείνο τον καιρό, ενώ εκείνη έσωζε το γιο τους. Ωστόσο, ολόκληρη η οικογένεια πέθανε στην καταστροφή.
Ο Μπέθελ ήταν ο πρώτος άνθρωπος μετά τον Κάρτερ που μπήκε στον βασιλικό τάφο και από ότι φαίνεται το πλήρωσε με τη ζωή του, αφού πέθανε το 1929 κάτω από ανεξήγητες συνθήκες. Βρέθηκε πνιγμένος από ασφυξία στο δωμάτιό του σε μια λέσχη ανδρών του Λονδίνου. Αυτό που κάνει εντύπωση όμως είναι, ότι σύμφωνα με τις φήμες της εποχής, ο Μπέθελ υπέφερε από την κατάρα καθώς μετά από μια σειρά από μυστηριώδεις πυρκαγιές στο σπίτι του, βρέθηκαν μερικά ευρήματα από τον τάφο του Τουταγχαμών. Και αν νομίζετε ότι τελειώνει εδώ η κατάρα, είστε γελασμένοι καθώς ο Ρίντ, ακτινολόγος στο επάγγελμα, ήταν ο άνθρωπος που τράβηξε ακτινογραφίες της μούμιας του Τουταγχαμών, πριν την παραδώσει στις μουσειακές αρχές. Και ας μην τα πολυλογούμε, αρρώστησε την επομένη και πέθανε τρεις ημέρες αργότερα.
Η «Κατάρα της Αθηνάς» που στα παίρνει λίγα-λίγα
Ακόμη ένας τρανταχτός θάνατος έρχεται να προστεθεί στη μακρά λίστα των «μαύρων θανάτων από κατάρες» και φυσικά μιλάμε για την «Κατάρα της Αθηνάς», το ποίημα του Λόρδου Μπάιρον που έμελλε να «θανατώσει» αργά και βασανιστικά τον Σκωτσέζο Λόρδο Έλγιν. Και όταν μιλάμε για Αθηνά, εννοούμε την Παλλάδα Αθηνά και όταν γράφουμε για κατάρα, εννοούμε τη γνήσια, αρχαία ελληνική κατάρα, που δεν αφήνει τίποτα στο διάβα της.
Η «Κατάρα της Αθηνάς» λοιπόν, γράφηκε τον Μάρτιο του 1811 στην Αθήνα και το μεγαλύτερο μέρος της ήταν αφιερωμένη στον Έλγιν ή αλλιώς Τόμας Μπράουν, που διετέλεσε Βρετανός διπλωμάτης, πρεσβευτής της Βρετανίας στην Οθωμανική Κωνσταντινούπολη. Η ιστορία γνωστή και θλιβερή έως και σήμερα. Ο Έλγιν, από το 1801 έως το 1812 κατόρθωσε να αφαιρέσει από την Αθήνα πολυάριθμα γλυπτά, τα οποία αφαίρεσε από τον Παρθενώνα, από τον ναό της Απτέρου Νίκης και από άλλους αρχαιολογικούς χώρους.
Σκοπός του Έλγιν, ήταν να δημιουργήσει στη σύζυγό του μια πολυτελή έπαυλη διακοσμημένη με ελληνική κλασική γλυπτική, που βρίσκονταν στην Αθήνα. Εκμεταλλευόμενος λοιπόν, τη θέση του ως διπλωμάτης, κατάφερε να πάρει μια χαριστική, άτυπη επιστολή (φιρμάνι), με σκοπό τη μελέτη και τη σχεδίαση του Παρθενώνα, να στήσει ικριώματα για τη δημιουργία εκμαγείων, να κάνει ανασκαφές αλλά και να πάρει κάποια κομμάτια πέτρας και γλυπτά από τα ευρήματα.
Και η ιστορία έχει ως εξής: Η ομάδα του Έλγιν από το 1801 έως το 1804, προκάλεσε τις σημαντικότερες ζημιές στο μνημείο, καταστρέφοντας γλυπτά, πριονίζοντας τα ανάγλυφα από τη ζωοφόρο, σπάζοντας μετόπες και εν τέλει διαμελίζοντας το 50% του διάκοσμου του Παρθενώνα. Λάφυρα μεταξύ άλλων: 56 λίθοι, 19 αετωματικές μορφές, 15 μετόπες, μια Καρυάτιδα και ένας κίονας από το Ερέχθειο.
Μα όταν ο Έλγιν χαιρόταν βλέποντας αυτά, μαζί του «χαιρόταν» και η Θεά Αθηνά, γνωρίζοντας το τραγικό τέλος του Σκωτσέζου Λόρδου. Το ποίημα του Μπάιρον είναι μακροσκελές και αποτελείται από 312 στίχους, από τους οποίους οι 206 αναφέρονται στο επίμαχο θέμα. Ο μύθος ξεκινάει, με την Αθηνά Παλλάδα να μην αφήνει ατιμώρητο τον Έλγιν και να του στέλνει διάφορα δεινά στο διάβα του. Η θεά προστάτιδα της Αθήνας εμφανίζεται μπροστά στον Λόρδο Μπάυρον και του μιλάει για τις πράξεις του Έλγιν:
«Πρώτα στο κεφάλι εκείνου που ‘κανε αυτή την πράξη
Η κατάρα μου θ’ αστράψει, ίδιον και γενιά να κάψει.
……………………………………………………………………..
Ω, καταραμένη να ‘ναι η ζωή του και ο τάφος,
Και οργή να συνοδεύει το ιερόσυλο το πάθος!
Τ’ όνομά του η Ιστορία δίπλα σε ‘κείνου θα γράψει
Του τρελού, που της Εφέσου το ναό ‘χε κατακάψει.
Κι η κατάρα μου πιο πέρα κι απ’ τον τάφο του να πάει.
Ο Ηρόστρατος κι ο Έλγιν σε σελίδες παραμένουν
που είναι στιγματισμένες και με στίχους όπου καίνε,
έτσι πάντα είναι γραμμένοι και οι δυο καταραμένοι
μα ο δεύτερος πιο μαύρος απ’ τον πρώτο θ’ απομένει…»
Η Θεά καταράστηκε τον Λόρδο Έλγιν και τελικά: Η καταστροφή του Παρθενώνα αν και έγινε για την ευχαρίστηση της συζύγου του, αυτή τον εγκατέλειψε όταν αυτός όδευε προς την χρεοκοπία. Ο Έλγιν, αναγκάστηκε στην συνέχεια να πουλήσει τα γλυπτά στην Βρετανική κυβέρνηση. Τα δεινά του δεν σταμάτησαν εκεί, καθώς τα δυο του παιδιά πέθαναν και ο ίδιος έπαθε σύφιλη και έχασε την μύτη του. Τελικά πέθανε 1841 στη Γαλλία, όπου κατέφυγε για να αποφύγει τους δανειστές του.
