Η αίσθηση όταν κοιτά κανείς τα διεθνή γεγονότα και ιδίως τα γεγονότα της Ουκρανίας είναι ότι «κάτι ετοιμάζεται»: μια κλιμάκωση, η οποία θα αναβαθμίσει τη σύγκρουση σε νέα ύψη. Έχουμε μια σειρά γεγονότων και φημών που μας προδιαθέτουν για τέτοιες εξελίξεις.
Δυτικά μέσα ενημέρωσης, τα οποία συνδυάζουν το υψηλό (συστημικό) κύρος με τις διασυνδέσεις στις μυστικές υπηρεσίες, σπεύδουν να υποστηρίξουν ότι ο Ρώσος στρατηγός Σουροβίκιν είχε γνώση των κινήσεων του επικεφαλής της εταιρείας Wagner Πριγκόζιν, υπονοώντας βαθύτερες διασυνδέσεις του τελευταίου με το στρατιωτικό και πολιτικό σύμπλεγμα της Ρωσίας. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ αναφέρθηκε την ίδια στιγμή σε έναν αποδυναμωμένο και παρία Πούτιν.
Είναι προφανές (και το γράψαμε και εμείς) ότι είναι πολύ δύσκολο να αποτόλμησε μια στάση ο Πριγκόζιν χωρίς πλάτες εντός και εκτός Ρωσίας. Το ίδιο όμως δύσκολο, έως απίθανο είναι να μην αξιοποιεί αυτές ακριβώς τις παρεμβάσεις της η Δύση, προκειμένου να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα παράνοιας και εκκαθαρίσεων στο Κρεμλίνο. Το πρόβλημα είναι ότι η καλλιέργεια ενός τέτοιου κλίματος είναι πιθανότερο να οδηγήσει σε περαιτέρω κλιμάκωση και από πλευράς της ρωσικής ηγεσίας. Το να διακηρύσσεις, εν μέσω πολέμου ότι επιδιώκεις αλλαγή καθεστώτος στην πυρηνική δύναμη και εχθρό σου είναι ούτως ή άλλως επικίνδυνο. Το να αποδεικνύεις ότι την προωθείς κιόλας, είναι δυνάμει καταστροφικό.
Το δεύτερο στοιχείο συνίσταται στην έντονη φημολογία, στην οποία ήδη αναφερθήκαμε σε προηγούμενο κείμενο, περί ανατίναξης του πυρηνικού εργοστασίου στη Ζαπορίζια. Η ιστορία αυτή (καθόλου αθώα προφανώς) ξεκίνησε από τα γεράκια της Ουάσιγκτον και τη διακομματική πρόταση να θεωρηθεί επίθεση στο ΝΑΤΟ οποιαδήποτε πυρηνική μόλυνση με ευθύνη της Ρωσίας, η οποία θα επεκταθεί σε νατοϊκά κράτη (καθότι η πυρηνική ενέργεια, σύνορα δε γνωρίζει). Πρόκειται για πρόταση η οποία στην πραγματικότητα στρώνει το δρόμο για επίσημη, άμεση συμμετοχή του ΝΑΤΟ στον πόλεμο, στη βάση της εικασίας ότι η Ρωσία θα φοβηθεί και θα κάνει πίσω, αποδεχόμενη την ήττα της ενόψει ενός κατακλυσμιαίου πολέμου. Η εικασία είναι εντελώς λανθασμένη. Ένας κόσμος χωρίς τη Ρωσία δεν έχει λόγο να υπάρχει, κατά το ρωσικό κατεστημένο και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Το σενάριο αυτό ωστόσο το συνέχισε, η ουκρανική ηγεσία, η οποία αφενός εξαπολύει αποτυχημένες μέχρι σήμερα επιθέσεις στην περιοχή της Ζαπορίζια, αφετέρου επικαλείται πληροφορίες, οι οποίες κατά την ίδια επιβεβαιώνουν ότι το πυρηνικό εργοστάσιο έχει υπονομευθεί από τη Ρωσία, που υποτίθεται ότι θα το ανατινάξει αν το χάσει. Βεβαίως κανείς δεν καταλαβαίνει γιατί η Ρωσία θα αποφασίσει να εξοντώσει χιλιάδες από τις ένοπλες δυνάμεις της, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα.
Οι κύκλοι των γερακιών της Ουάσιγκτον έχουν (ξανα)πάρει τη σκυτάλη και συνεχίζουν να επισείουν την ανάγκη παροχής εγγυήσεων περί άμεσης επέμβασης του ΝΑΤΟ στον πόλεμο στην Ουκρανία, με ένα σχήμα αντίστοιχο με αυτό του Ισραήλ. Η συχνότητα και η ένταση με την οποία επανέρχεται το θέμα μας πείθει ότι από κάποιους κύκλους προωθείται η προετοιμασία της επόμενης φάσης της κλιμάκωσης της κρίσης. Το βήμα προς την κατακλυσμιαία σύγκρουση.
Η τρίτη ψηφίδα έχει να κάνει με την παρουσία της Wagner στη Λευκορωσία. Οι φήμες είναι πολλές και δύσκολα επιβεβαιώσιμες. Ωστόσο αυτό που φαίνεται είναι ότι ένα σημαντικό μέρος της Wagner έχει εγκατασταθεί στη Λευκορωσία και όχι για διακοπές. Αντιθέτως στρατολογεί κόσμο και ανασυντάσσεται. Το ένα σενάριο τοποθετεί τη Wagner σε ρόλο αμυντικό. Το άλλο όμως, βλέπει στη Wagner μια δύναμη η οποία, όταν χρειαστεί, θα ανοίξει ένα δεύτερο μέτωπο στην Ουκρανία. Αυτή η πιθανότητα αξιοποιείται από την Πολωνία και τις Βαλτικές Χώρες, προκειμένου να επαναφέρουν το σχέδιο για είσοδο στρατευμάτων τους στη Δυτική Ουκρανία. Πρόκειται για άλλη μια οδό προς την κατακλυσμιαία αντιπαράθεση.
Όλα τα παραπάνω δείχνουν ότι ο πόλεμος οδεύει στο επόμενο στάδιο της κλιμάκωσής του. Η αποτυχία της ουκρανικής αντεπίθεσης είναι ο καταλύτης. Σύντομα θα μάθουμε πώς θα εκτυλιχθεί το δράμα από εδώ και πέρα.
