Συνήθως όταν κάποια πράγματα είναι πολύ στραβά στην Ελλάδα, μεταφέρονται ή έστω συγχρονίζονται με τα αντίστοιχά τους στην Κύπρο. Δεν θα μπορούσε και σήμερα τα πράγματα να είναι διαφορετικά. Όπως η μετατροπή της Ελλάδας σε προτεκτοράτο συνδυάζεται με το ξαναγράψιμο της ιστορίας της, έτσι ώστε εθνικόφρονες, δοσίλογοι, χουντικοί και λοιποί της μακράς παράδοσης του (παρα)κράτους της δεξιάς να δικαιώνονται, έτσι γίνεται και στην Κύπρο. Όπως στην Ελλάδα ξεπλένεται ο ναζισμός μέσω Ουκρανίας και ελέω ΝΑΤΟ, έτσι γίνεται και στην Κύπρο. Όπως δε, η πολιτική ηγεσία στην Ελλάδα είναι πρόθυμη να εξυψώσει την εθνική μειοδοσία (ενίοτε και προδοσία) στην Ελλάδα, το ίδιο δεν θα μπορούσε παρά να γίνεται και στην Κύπρο.
Η Κύπρος είναι μια χώρα η οποία εσχάτως κάνει τα πάντα για να προσεγγίσει (ακόμα περισσότερο) τις ΗΠΑ. Δεν δίστασε να καταστρέψει σχεδόν ολοκληρωτικώς τις παραδοσιακές της (και στο παρελθόν πολύτιμες) σχέσεις με τη Ρωσία, για να κερδίσει κάτι μισόλογα από τις ΗΠΑ και κυρίως τη μετατροπή της από χώρα με ονομασία, σε χώρο που ορίζεται βάσει συντεταγμένων σε ΝΑΤΟϊκούς χάρτες. Αλλά ούτε αυτό είναι αρκετό. Η δικαίωση της εξάρτησης και της πατρωνίας πρέπει πάντα να εσωτερικεύεται, προκειμένου να καθίσταται πλήρης και αδιαφιλονίκητη. Επομένως, οι πρωτοπόροι τους πρέπει να απολαμβάνουν νέα βάθρα και τιμές.
Ο Κύπριος πρόεδρος και η κυβέρνησή του, πολύ «φυσιολογικά» λοιπόν, σε αυτό το πλαίσιο επέλεξαν να τιμήσουν και τα θύματα του προδοτικού πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου και εκείνους τους πραξικοπηματίες που σκοτώθηκαν προσπαθώντας να ολοκληρώσουν την προδοσία με τη δολοφονία του Μακαρίου. Όπως διαβάσαμε «Ο πρόεδρος Νίκος Χριστοδουλίδης έστειλε έναν υπουργό του να τιμήσει τους καταδρομείς που επιτέθηκαν στο Προεδρικό Μέγαρο εκείνη τη μοιραία ημέρα ενώ ο ίδιος παρευρέθηκε στο μνημόσυνο των πεσόντων αντιστασιακών καταθέτοντας στεφάνι στους πεσόντες της Δημοκρατίας».
Μέσα στην ίδια μέρα μπορεί να τιμάται και ο θύτης και το θύμα. Και ο προδότης και ο προδοθείς. Δεν πρόκειται εδώ περί ενός εμφυλίου πολέμου, ο οποίος ενδεχομένως (αν και όχι πάντα) μέσα στη διάρκειά του και τους διαφορετικούς τύπους καταναγκασμού συμπεριλαμβάνει και ανθρώπους οι οποίοι ενδεχομένως δε μοιράζονταν καν τις προσεγγίσεις της μίας ή της άλλης πλευράς. Πρόκειται για πραξικόπημα προδοτικό, κατ’ εντολή της χούντας και της CIA. Οι δε επίδοξοι δολοφόνοι του Μακαρίου δεν ήταν τίποτα παρασυρμένοι κληρωτοί, αλλά στελέχη διαλεγμένα, που ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν. Μπορεί να τιμηθεί και ο νεκρός του Πολυτεχνείου και ο αξιωματικός που διέτασσε τα τανκς; Μόνο αν θέλουμε να μειώσουμε και να ατιμάσουμε εν τέλει τον πρώτο. Και αν τιμώνται αυτοί που σκοτώθηκαν εκτελώντας προδοτικές εντολές, τι γίνεται με εκείνους που δολοφονήθηκαν από τους πρώτους, επειδή ακριβώς αρνήθηκαν να υπακούσουν στις προδοτικές εντολές;
Η κυβέρνηση της Κύπρου δεν θέλησε να προβεί σε κάποια κίνηση συμφιλίωσης. Άλλωστε δεν μπορούμε να πούμε ότι η Κύπρος σπαράσσεται σήμερα από εμφύλια πάθη. Η κυβέρνηση της Κύπρου και ο πρόεδρός της θέλησαν να δικαιώσουν (κατά ένα μέρος τουλάχιστον) τους πραξικοπηματίες και τους πάτρωνες αυτών: τις ΗΠΑ και τη CIA. Τους ίδιους που και σήμερα διαφεντεύουν τις τύχες του νησιού. Ταυτοχρόνως βεβαίως, ο πρόεδρος της Κύπρου έτεινε χείρα φιλίας στην ακροδεξιά, η οποία συμπληρώνει σε ολοένα περισσότερες χώρες τον ευρύτερο χώρο της κυβερνητικής δεξιάς, διεκδικώντας την ιδεολογική ηγεμονία. Με ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια.
Το είδαμε λοιπόν και αυτό: με κουτοπονηριές να τιμώνται και οι θύτες και τα θύματα. Άρα μόνο οι θύτες. Αν μάλιστα βάλουμε αυτό, δίπλα στις δηλώσεις Μητσοτάκη περί κυριαρχίας στο Αιγαίο, τότε μπορούμε να πούμε ότι δεν έχουμε δει ακόμα τίποτα από όσα επίκεινται για τον Ελληνισμό.
