Ενώ οι μάχες στην Ουκρανία συνεχίζονται και μάλιστα με οξυνόμενη ένταση, οι διπλωματικές διεργασίες διεθνώς ακολουθούν κατά πόδας. Τα όσα συμβαίνουν σε πλανητική κλίμακα σχεδόν προσεγγίζουν την άνοιξη της απο-αποικιοποίησης. Ίσως για αυτό, το σύνολο των κομμάτων της Βουλής (μηδέ του ΚΚΕ εξαιρουμένου) κάνουν ότι κοιτούν από την άλλη ή μάλλον ότι ζούμε στις δεκαετίες του ’90 και του 2000.
Η σύνοδος της Ρωσίας με τα αφρικανικά κράτη στην Αγία Πετρούπολη είναι ένα από αυτά τα γεγονότα. Δεν είναι βεβαίως η πρώτη τέτοια σύνοδος, και επιπλέον σε σχέση με το 2019 οπότε 43 αφρικανικά κράτη είχαν λάβει μέρος σε επίπεδο κορυφής, τώρα συμμετέχουν δια των ηγετών τους 17. Η διαφορά συνίσταται στο ότι τότε ο πόλεμος στην Ουκρανία παρέμενε παγωμένος και οι πιέσεις των ΗΠΑ προς αφρικανικά κράτη ήταν πολύ μικρότερες. Η παρουσία αυτών των κρατών σήμερα αποδεικνύει μια αρκετά σταθερή διείσδυση της Ρωσίας στην αφρικανική ήπειρο, η οποία παρεμπιπτόντως είναι προφανώς μικρότερη από την, πολύ πιο επικίνδυνη για τις ΗΠΑ, κινεζική. Τα κράτη της Αφρικής είναι ιδιαιτέρως ανήσυχα για την κατάρρευση της συμφωνίας για τα ουκρανικά σιτηρά και οι διασφαλίσεις από ρωσικής πλευράς είναι απολύτως αναγκαίες. Ο πρόεδρος Πούτιν προσπάθησε ταυτοχρόνως να είναι γενναιόδωρος (με διαγραφές χρεών που έφτασαν τα 20 δις. δολάρια), να θυμίσει ότι οι εχθροί του είναι ταυτοχρόνως εχθροί της Αφρικής ως (ξεδοντιασμένοι πλέον) αποικιοκράτες οι περισσότεροι και ως το μεγάλο ιμπεριαλιστικό κέντρο του πλανήτη οι ΗΠΑ, αλλά και να δείξει πρόθυμος να συζητήσει πάνω στις ειρηνευτικές πρωτοβουλίες αφρικανικών κρατών για την Ουκρανία.
Στην ομιλία του παρέθεσε μια σειρά από καθοδηγητικές αρχές της ρωσικής πολιτικής για την Αφρική, οι οποίες πολύ προσεκτικά έκαναν μνεία και στις πολιτικές της ΕΣΣΔ: «Η Ρωσία δεν τάσσεται υπέρ της αυτοαπομόνωσης, αλλά υπέρ της συνεργασίας μεταξύ ισότιμων κρατών· η Αφρική γίνεται ένα νέο κέντρο εξουσίας, και όλοι θα πρέπει να το λάβουν υπόψη· η Ρωσία δεν αποφεύγει να συζητήσει την ουκρανική κρίση· η κυριαρχία δεν επιτυγχάνεται άπαξ και πρέπει να αγωνιζόμαστε συνεχώς για αυτό. Η Ρωσία σέβεται τις ειρηνευτικές πρωτοβουλίες της Αφρικής για την Ουκρανία και τις εξετάζει· η Ρωσία τίθεται υπέρ της επέκτασης της εκπροσώπησης της Αφρικής στο Συμβούλιο Ασφαλείας και σε άλλες δομές του ΟΗΕ, ήρθε η ώρα να διορθωθούν οι ιστορικές αδικίες. Η Ρωσία θα συνεχίσει να εκπαιδεύει τον αφρικανικό στρατό και την αστυνομία στα εξειδικευμένα πανεπιστήμιά της· η κατάσταση σε πολλές περιοχές της Αφρικής παραμένει ασταθής, κληρονομιά της αποικιακής εποχής και της πολιτικής «διαίρει και βασίλευε» της Δύσης. Η προσοχή της Ρωσίας στην Αφρική αυξάνεται σταθερά και η Μόσχα είναι έτοιμη να αποκαταστήσει και να ανοίξει νέες ξένες αποστολές στην ήπειρο. Οι ρωσικές επιχειρήσεις έχουν πολλά να προσφέρουν σε εταίρους από την Αφρική. Η Μόσχα θα βοηθήσει τις αφρικανικές χώρες να ανοίξουν νέες πρεσβείες και προξενεία στη Ρωσία. Η Ρωσία θα είναι πάντα ένας υπεύθυνος διεθνής προμηθευτής γεωργικών προϊόντων· Το συνολικό ποσό των χρεών των αφρικανικών χωρών που ακυρώθηκαν από τη Ρωσία είναι 23 δισεκατομμύρια δολάρια, η Μόσχα θα διαθέσει άλλα 90 εκατομμύρια δολάρια για το σκοπό αυτό». Δυστυχώς για διάφορα κόμματα της καθ’ ημάς αριστεράς, δεν ακούγονται πολύ ιμπεριαλιστικά αυτά.
Η οικονομική διείσδυση της Ρωσίας στην Αφρική δεν είναι αυτή που η Ρωσία θα φιλοδοξούσε να είναι. Το ίδιο και η πολιτική της επιρροή. Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι μετά από τρεις δεκαετίες διεθνοπολιτικής υποχώρησης της Ρωσίας στα σύνορά της, εν μέσω παγκοσμίου πολέμου και εν πολλοίς χάρη στις κυρώσεις των ΗΠΑ εναντίον της Ρωσίας και άλλων κρατών, με οχήματα τις χώρες BRICS, όπως και την προωθούμενη αποδολαριοποίηση σε παγκόσμια κλίμακα, η Ρωσία μπορεί να αποτελεί τμήμα (ή και κομβικό παράγοντα) σε υπό διαμόρφωση εναλλακτικά οικονομικά κυκλώματα μέσα στον καπιταλισμό. Για μια ήπειρο σαν την Αφρική, η οποία έχει ρημαχτεί από τη δυτική (νεο-)αποικιοκρατία, η προοπτική ενός πολυκεντρικού κόσμου είναι εξαιρετικώς δελεαστική. Δεν πρέπει δε, να ξεχνούμε ότι ήταν ένας Αφρικανός ηγέτης, ο Μουάμαρ Καντάφι ένας από τους πρώτους οραματιστές μια τέτοιας εξέλιξης και το πλήρωσε με τη ζωή του εξαιτίας της εγκληματικής νατοϊκής εισβολής (υπό τη συνένοχη και εντελώς ανόητη τότε, ρωσική ουδετερότητα).
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η συνάντηση Σίσι-Πούτιν είναι ιδιαίτερης σημασίας. Η Αίγυπτος, όπως έχουμε γράψει και παλαιότερα, βρίσκεται σε μια επισφαλή οικονομική, διεθνοπολιτική και εν μέρει εσωτερική κατάσταση. Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ δεν είναι ακριβώς εύκολοι εταίροι, ενώ επιπλέον η υποχώρηση της ισχύος των ΗΠΑ και η τάση αυτονόμησης της Σαουδικής Αραβίας από την Ουάσιγκτον αναθερμαίνουν το αιγυπτιακό ενδιαφέρον για τη Ρωσία. Ο διπλωματικός πόλεμος ΗΠΑ-Ρωσίας (αλλά και Κίνας) για τις καρδιές, τα πορτοφόλια και τους στρατούς των αφρικανικών κρατών θα αποδειχτεί πολυδάπανος, πολύπτυχος και αιματηρός. Η δε Αίγυπτος δεν μπορεί παρά να δοκιμαστεί (και αυτή) από τις εξελίξεις.
Αν τα παραπάνω είναι ήδη πολλά και πολύ σημαντικά γεγονότα, μέσα σε πολύ λίγες ημέρες, η επίσκεψη του (από μακρόν “τελειωμένου” κατά τα δυτικά μέσα ενημέρωσης), Ρώσου υπουργού Άμυνας στη Βόρεια Κορέα αποτελεί μια εξέλιξη αρκούντως εντυπωσιακή. Πριν λίγα χρόνια ήταν η Κίνα και η Ρωσία που υπερψήφιζαν στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ νέους γύρους κυρώσεων κατά της Βόρειας Κορέας, κρατώντας τις παραδοσιακές τους σχέσεις με την Πιονγκγιάνγκ σε ένα απολύτως ελεγχόμενο επίπεδο. Μάλιστα για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα, οι σχέσεις της Κίνας με τη Βόρεια Κορέα είχαν επιδεινωθεί τόσο πολύ, ώστε αντήλλασσαν κατηγορίες κεκαλυμμένα ή και απροκάλυπτα από τα έντυπα των δύο κομμάτων. Ήταν τότε, που οι σύντροφοι της Κίνας φαίνεται ότι θεωρούσαν πως υπήρχε ειρηνικός δρόμος συνύπαρξης με τις ΗΠΑ. Όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν, όχι μόνο εξαιτίας της Ουκρανίας, αλλά και με δεδομένο ότι η Κίνα έχει συνειδητοποιήσει πως οι σχέσεις της με την Ουάσιγκτον και τους συμμάχους της οδηγούνται σε σύγκρουση. Η Βόρεια Κορέα άντεξε τις κυρώσεις και έχει πετύχει να αποτελεί μια από τις πλέον ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις παγκοσμίως. Από την άλλη, η Ρωσία, η Κίνα και οι «κόσμοι» του οργανισμού της Σανγκάης αλλά και των BRICS στην πράξη μπορούν να ακυρώσουν το μεγαλύτερο (αν όχι όλο) το πλέγμα κυρώσεων που έχει επιβληθεί στη Βόρεια Κορέα. Δε θα είναι εύκολο, ούτε φυσικά είναι εντελώς άγνωστες οι παρακάμψεις των κυρώσεων χάρη στην Κίνα και στη Ρωσία. Ωστόσο, η παρουσία του Ρώσου υπουργού Άμυνας στην Πιονγκγιάνγκ δείχνει ότι ο δρόμος προς τα άλλα κέντρα περιφερειακών ολοκληρώσεων ανοίγει διάπλατα για τη Βόρεια Κορέα και αυτή είναι μια αλλαγή συγκλονιστική.
Ο κόσμος αλλάζει. Και μια από τις σημαντικότερες αλλαγές συνίσταται στο ότι τα θύματα των ΗΠΑ έχουν καταλάβει ότι δεν μπορούν να καθυστερούν ούτε λεπτό ως προς τις εναλλακτικές συγκροτήσεις. Αγώνας δρόμου και αγώνας αιματηρός ταυτοχρόνως.
