Μερικά πράγματα στην ελληνική δημόσια ζωή είναι τόσο προβλέψιμαμ ώστε πρέπει να είναι κανείς είτε τελείως αφελής, είτε τελείως δόλιος για να μην τα βλέπει ή να κάνει ότι δεν τα βλέπει. Όποτε το κατεστημένο θέλει να περάσει μια πολιτική που πλήττει τον ελληνικό λαό, έχουμε πρώτα μια προκλητική δήλωση, έπειτα την ανίχνευση των αντιδράσεων, ακολούθως μια σειρά δηλώσεων από «παπαγάλους» του συστήματος και τέλος την επιβολή της αντιλαϊκής πολιτικής. Επειδή δε, έθνος χωρίς λαό (και αντιστρόφως) δεν υπάρχει, μόνο οι ανόητοι θα μπορούσαν να πιστεύουν ότι ο ελληνισμός θα υπηρετούσε σε όλα τα επίπεδα ξένες δυνάμεις, θα υιοθετούσε όλες τις πολιτικές που οι τελευταίες του απαιτούσαν, αλλά θα έμενε αλώβητος ως προς τα εθνικά του ζητήματα.
Για πολλοστή φορά οι εθνικόφρονες, δηλαδή όλοι εκείνοι οι οποίοι στις μέρες μας διατρανώνουν το «ανήκομεν εις την Δύσιν», την «καλόβολη» πατρωνία του υπερατλαντικού ηγεμόνα επί της πατρίδας μας, τη στοργική αγκαλιά του Μενέντεζ, όλοι όσοι πουλούσαν υπερπατριωτισμό, όταν η Ουάσιγκτον ήθελε την Ελλάδα μοχλό πίεσης στην Τουρκία και διαφημίζουν τα F-35 όπου βρεθούν και όπου σταθούν, τώρα που «αλλάζει ο καιρός» έχουν βαλθεί να παίξουν το ρόλο του παπαγάλου των δηλώσεων Μητσοτάκη περί απομείωσης της ελληνικής κυριαρχίας.
Πιο πρόσφατο κρούσμα, ο δημοσιογράφος Γιώργος Παπαχρήστος από «Τα Νέα». Μέσα σε ένα ντελίριο (επιτηδευμένης;) άγνοιας και αμορφωσιάς, λίγο-πολύ προσπάθησε να εμφανίσει ως γελοίο το ελληνικό δικαίωμα για επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια, λέγοντας ότι σε ορισμένες περιπτώσεις, αν το εφαρμόσουμε θα φτάσουν τα σύνορά μας στην τουρκική ενδοχώρα. Φοβήθηκε προφανώς ο κ. Παπαχρήστος μην ξαναπάρουμε τη Σμύρνη… Είναι δυνατόν άραγε να είναι τόσες δεκαετίες δημοσιογράφος και να μην ξέρει ότι το δικαίωμα της επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ. δεν επεκτείνεται προφανώς στην ενδοχώρα της άλλης πλευράς; Ότι εκεί που οι ακτές βρίσκονται σε απόσταση μικρότερη εφαρμόζεται η μέση γραμμή; Δεν ξέρει επίσης ότι η τουρκική πλευρά απειλεί με πόλεμο την Ελλάδα, αν επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα οπουδήποτε στο Αιγαίο, ακόμα και εκεί που δε συνορεύουμε με την Τουρκία, σε μια πρωτοφανή στα διεθνή χρονικά απόπειρα (πετυχημένη για την Τουρκία μέχρι σήμερα) ρύθμισης του συνόλου της επικράτειας μιας άλλης χώρας, ακόμα και εκεί που η τελευταία συνορεύει με τρίτες χώρες;
Ο κ. Παπαχρήστος όμως, όπως και οι όμοιοί του ήθελε να μας νουθετήσει. Δεν πρέπει να θεωρούμε το Αιγαίο «ελληνική λίμνη», διότι τότε δεν θα τα βρούμε ποτέ με την Τουρκία. Δεν πρέπει να θεωρεί λίμνη του το Αιγαίο, το κράτος το οποίο πειθαρχεί εδώ και δεκαετίες στο παράνομο τουρκικό casus belli, το κράτος που δεν ορίζει ΑΟΖ, που εγκατέλειψε τις συμβατικές υποχρεώσεις του έναντι του άλλου κράτους του ελληνισμού, της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αυτό το τόσο «επιθετικό» κράτος απέναντι στην Τουρκία πρέπει να κάνει λίγο «πίσω» (και) κατά τον κ. Παπαχρήστο. Δεν πρόκειται περί του κ. Παπαχρήστου. Πρόκειται περί της ολιγαρχίας, της πρεσβείας και φυσικά περί του κ. Μητσοτάκη.
Δεν είναι η πρώτη φορά που εθνικοφροσύνη, Μητσοτακισμός, εκσυγχρονισμός (αλλά και τμήματα της «αριστεράς», από δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ έως την εξωκοινοβουλευτική αριστερά) συναντώνται. Τους έχει ενώσει στο παρελθόν το μίσος απέναντι στον λαϊκό πατριωτισμό, στον αντιμπεριαλισμό, στο πρόταγμα της εθνικής ανεξαρτησίας. Τώρα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης νιώθει άτρωτος, όλα τα εργαλεία του συστήματος εξουσίας, ακολουθώντας πιστά τις προσταγές των ΗΠΑ για εξευμενισμό της Τουρκίας, έχουν βγει μπροστά για να μας πείσουν ότι ζητάμε πολλά που θέλουμε χωρικά ύδατα όπως κάθε άλλο κράτος (αλλά και εκμετάλλευση των φυσικών μας πόρων, ΑΟΖ, αμυντική θωράκιση του Αιγαίου κλπ.). Το είχαμε πει: το σύστημα εξουσίας, εθνικόφρον και ξενόδουλο, θα βάλει τον ελληνισμό στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης και συγκεκριμένα στο πιάτο. Θα ακολουθήσει σύντομα το γνωστό ερώτημα: «Τι θέλετε; Πόλεμο;»
Οι κύκλοι των οποίων η βιτρίνα είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχουν αποφασίσει επιπλέον ποια αντιπολίτευση θέλουν: τους Σπαρτιάτες, τη Νίκη και άλλους κλόουν της Βουλής. Φαντάζει αφάνταστα βολικό απέναντι στην εθνική μειοδοσία να στέκεται (φαινομενικώς πάντα) η άλλη εκδοχή της εθνικοφροσύνης. Με το ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ γονατισμένους και ελεγχόμενους από τα ίδια ξένα κέντρα, το πολιτικό τοπίο φαίνεται «καθαρό» για τους σχεδιασμούς τους οποίους υλοποιεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Από την άλλη βέβαια, υπάρχει πάντα η δυνατότητα έκπληξης. Ίδωμεν…
